คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Calories Request :+: บทนำ
Fat Request อ้วนแล้วไง? ...ก็อยากมีรักอ่ะ!
L o v e R e q u e s t II
บทนำ
ณ คอนโดขิงก็ราข่าก็แรง ห้อง 906
Time 22.22 PM
“อิอิ! ฮ่าๆๆๆๆ ^O^”
“ที่รักจ๋า ไม่ง่วงเหรอ?” หนุ่มวัยปลายคนเข้ามาคลอเคลียข้างๆ หูของภรรยาที่กำลังนั่งหัวเราะคิกคักหน้าคอมพิวเตอร์อยู่ลำพัง
“ไปนอนก่อนเลยค่ะ ทูนหัว” หญิงสาววัยรุ่นหน้าตาน่ารักรูปร่างดีเปรยขึ้นหลังจากที่เธอพับหน้าจอแชทลง
“ไปนอนกันเนอะเมียจ๋า!” สามีผิวหน้าหลุมจากรอยประสบการณ์สิวตอนหนุ่มกอดภรรยาของเขาจากด้านหลัง
“ปล่อยค่ะ น้องยังไม่ง่วง พี่ไปนอนก่อนเลย” หญิงสาวแกะมือที่สวมกอดออกและพยายามลุกขึ้นเพื่อเปลี่ยนหนีอิริยาบทแต่สามีที่อายุคราวพ่อของเธอกลับดึงแขนข้างนึงของเธอขึ้น
“นังจิ๋ม!! แกทำอะไรอย่าคิดว่าพี่ไม่รู้นะ!” ฝ่ายสามีบีบแขนข้างหนึ่งของภรรยาสาวสุดสวยจนแน่น
“โอ้ย! เจ็บนะ น้องทำอะไรผิด!!” ภรรยาสาวทำหน้าบูดเบี้ยวเพราะความเจ็บร้องขึ้น
“สังเกตแกมาหลายวันแล้ว เปิดกล้องแชทกับไอ้หนุ่มอิตาลีได้ทุกวี่ทุกวัน คนอย่างแกน่ะมันเลี้ยงไม่เชื่องจริงๆ”
เพี้ยะ!!!
มือหนาๆ กระแทกเข้าหน้าขาวใสของหญิงสาวจนใบหน้าสะบัดไปตามแรงมืออย่างรวดเร็ว แต่แล้วความโกรธก็ไม่ใช่แค่อารมณ์ หญิงสาวยกมือข้างที่ว่างข่วนเข้าไปที่หน้าอันขรุขระของสามีเธอจนเป็นรอยแดงกลางหน้า
“เออ!! รู้ก็ดีเหมือนกัน ใครจะไปทนอยู่ได้สามีแบบแก ไร้น้ำยาสิ้นดี!!”
“หน็อย!! แกกล้าสู้คนที่หยิบแกมาชุบเลี้ยงงั้นเหรอ!” เจ้าของเสียงเอามือขึ้นมาลูบหน้าเพราะความแสบจากบาดแผลที่เลือดซิบ
“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!” สาวใสไร้สติแหกปากลั่นและพยายามเอามือข้างเดิมทำแบบเช่นเดิมอีกครั้ง แต่มันก็ช้าเกินกว่าสามีของเธอผลักเธอลงไปกองกับพื้น
ตึง!!
“แบบนี้มันน่าปล่อยให้ขายตัวจนเป็นเอดส์ตายไปเลย!!”
“ก็ แกมันโง่เอง อยากมีแฟนสวยๆ แบบฉันทำไม!! ไอ้โง่ ไอ้งั่ง ไอ้แก่ ไอ้หน้าหนังคางคก”
“จะมากไปแล้วนะโว้ย นังแพศยา” …สามีหน้ามดเหนื่อยจนทนไม่ไหวและเดินไปที่โต๊ะทำงานที่อยู่ไม่ไกลจากเครื่องคอมพิวเตอร์ที่สื่อสารความสัมพันธ์ข้ามพรหมแดนเมื่อครู่
ครืดดด~
เขาเลื่อนลิ้นชักและหยิบปืนสั้นสีดำด้ามเงินเงาที่ถูกห่อด้วยผ้ากำมะหยี่อย่างมิดชิดออกมา ไม่นานเกินเสี้ยวนาที สามีก็เล็งไปที่ภรรยาอดีตสาวบริการและลั่นไก
“อย่าพี่!! จิ๋มไม่ทำอีกแล้ววววว~~~”
ปัง!! ปัง!! ปัง!! ปัง!!
07.45 AM
[Das]
กระเป๋าเดินทางขนาดใหญ่ประมาณ 4-5 ใบบรรจุสัมภาระอันหนักอึ้ง และยังจะมีอุปกรณ์เครื่องดนตรีหลายชนิดกองที่ห้องรับแขกคฤหาสน์ของหนุ่มหล่อใส่แว่น ภายใต้แว่นตาอันทรงเสน่ห์นั่นคือเจ้าของตาสีน้ำทะเลเข้มเพื่อนผมเอง
“ทำไมแกถึงต้องอพยพหนีตายขนาดนี้วะ -*-” เจ้าของเสียงทำหน้าคิ้วขมวดเมื่อผมทิ้งร่างนั่งบนโซฟาสุดหรูตรงข้ามมัน
“ก็ไอ้ห้องข้างๆ ฉันน่ะสิมีคนฆ่ากันตาย เป็นข่าวหน้าหนึ่งเมื่อเช้าไง ที่ไอ้สามีแก่ขี้หึงเห็นเมียแชทกับหนุ่มต่างชาติหน้าตาดีแล้วเกิดทนไม่ได้ ควักปืนออกมายิงเมียตัวเองไปสี่นัดติด ตายสนิทคาหน้าคอม แล้วพอรู้ตัวว่ามีคนโทรเรียกตำรวจ ก็กลัวจนต้องยิงตัวเองตายตามไปด้วย บรื๋อออออ~ เฮี้ยนแน่ๆ คอนโดเนี้ย”
“แล้ว??” หนุ่มหล่อใส่แว่นเอ่ยถามพร้อมทำหน้ามึนงงกับสิ่งที่ได้ยิน
“ฉันกลัวน่ะสิ ไอ้บ้า!”
“แกกลัวอะไรวะ? ไม่ได้ฆ่ากันตายในห้องแกสักหน่อย -*-”
“ผีมีจริงนะเว้ย ที่สำคัญผีน่ะ มันเดินทะลุกำแพงได้ ->.<-” ผมแสดงสีหน้าหวาดๆ
“คิดไปไหนวะนั้น - -“
“อ่อ! นี่แกคิดว่าผี มันจะมายืนเคาะประตู ก๊อก ๆ ๆ ขออนุญาตเข้าห้องก่อนงั้นเรอะ?” น้ำเสียงผมขึงขัง
“เออๆ แล้วแต่จะคิดแล้วกัน แต่ทำไมแกไม่ให้ผู้จัดการหาที่พักใหม่ให้ล่ะ - -^”
“โอ้ยย! ยัยเบ๊อะนั่นน่ะ ดีแต่ทำตัวน่ารัก พูดจาเพราะไปวันๆ เท่านั้นแหละ”
“ฉันเห็นก็เข้ากับแกได้ดีนิ่”
“ประจบเก่งไง...เฮ้อ~” ผมหยุดหายใจไปเฮือกใหญ่ “เชอรี่ก็หาที่พักให้ฉันแล้วนั่นแหละ”
“ทำไมอีก??”
“ฉันดู Google Earth ใน IPad คร่าวๆ เมื่อเช้าก่อนมาที่นี่ คอนโดที่ยัยนั่นหาให้มันใกล้วัด เอาง่ายๆ นะ คือรั้วเดียวกันเลยก็ว่าได้ แล้วพอซูมดูใกล้ๆ ไอ้ฝั่งห้องที่ฉันจะอยู่ก็บังเอิญติดกับเมรุเผาศพอีกต่างหาก ท่าจะดวงไม่ดีปีนี้ - -^”
“ไปหาเพื่อนในวงแกสิ”
“ไม่สนิทวะ =0=”
“ก็ไปหาเพื่อนสนิทสิ”
“แกไง =0=”
“โธ่! คนอื่นอ่ะมีมั้ย”
“มี =0=”
“ใคร?”
“ไอ้เธอร์”
“ก็…ไปอยู่กับมันสิ”
“รายนั้นมันมีแฟน….” ผมหยุดจ้องหน้าผู้สนทนาสักครู่ “แฟนมันหน้าเหมือนผีเลย =.=”
“ =[]= มันแกวน่ะนะ?”
“ใช่! ยัยนั่นมองมุมไหนก็ไม่คล้ายคนสักนิด ยิ่งไปกว่านั้นตอนไอ้เธอร์อี๋อ๋อกับ…. บรื๋อ! ฉันคิดแล้วฉันขนลุกว่ะ (~.~)”ผมคิดภาพตามจนเผลอเอามือลูบขนที่แขน
“ทำไมต้องเป็นฉันวะ ไอ้ดาสส์ - -^”
“สงสารดาสส์เหอะ ดาสส์ไม่มีที่ไปแล้ว ดาสส์จะไม่ทำอะไรให้โลมาต้องลำบากใจเลย นะ นะ นะ (>/\<)”
ตึง! ตึง! ตึง!
ขณะที่ผมกำลังอ้อนวอนโลมาเพื่อนซี้ด้วยน้ำเสียงที่แสนน่ารักเสมือนลูกแมวที่พึ่งคลอดได้สามวัน ก็มีสาวร่างยักษ์เดินลงบันไดจากชั้นบน ในมือมีถุงขนมคุกกี้ยี่ห้อดังที่ส่งตรงมาจากเมืองนอก ก็นะพ่อกับแม่ของเธอทำงานที่ต่างประเทศนิ่ พ่อเธอเป็นถึงทูตเชียวน้า ส่วนแม่ก็ทายาทของตระกูลที่ร่ำรวยเก่า มีที่ทางแถวภาคเหนือหลายร้อยแปลง ไม่ธรรมดาเลยล่ะ เธอน่าจะเดินผ่านโซนที่พวกผมนั่งอยู่แต่ก็….ไม่ใช่แบบนั้น
“อ้าว! พี่ดาสส์”
“ดีจ้ะ! ลูเซีย ^__^”
ยัยฮิปโปนี่เป็นน้องสาวสุดรักสุดหวงของไอ้เพื่อนตาสีฟ้าของผมเอง อายุก็น่าจะห่างกับผมสัก 2 ปีได้มั้ง เพราะผมก็อายุเท่ากับโลมา ไอ้เพื่อนผมคนนี้มันรักน้องมันยิ่งกว่าแม่มันเสียอีก ขนาดขอร้องอาเธอร์เพื่อนซี้อีกคนมาเป็นแฟนน้องมัน ก็แค่อยากให้น้องมีแฟนคอยปกป้องเหมือนคนอื่นๆ เค้า เหตุผลปัญญาอ่อนสิ้นดี เออ! ใช่ ถ้ายัยช้างน้ำนี่อนุญาตให้ผมอยู่พักอาศัยชั่วคราว มีเหรอพี่ชายที่แสนดีของเธอจะกล้าขัดใจ
“คุยอะไรกันอยู่ น่าสนุกจัง ^O^” ข้างๆ ปากช้างยังเปื้อนช็อกโกแลตอยู่เลย...
“ก็ไอ้ดาสส์น่ะ มันกะ.....”
“ลูเซีย! ไปทำอะไรมาน่ะ หุ่นเพียวขึ้นเยอะนะช่วงนี้ ^^” ผมรีบสวนแสร้งชม
“>///< บ้า! พี่ดาสส์ก็! ลูเซียผอมลงเหรอ!” ยัยยัดนุ่นก้มมองร่างกายตัวเองแบบไม่รู้ตัวเล้ยยว่าโดนแกล้งชม “ก็ตั้งแต่เลิกคบกับเธอร์มา ลูเซียตั้งใจลดอาหาร จากปกติกิน 7 มื้อ ตอนนี้ลดเหลือ 4 มื้อพอ แต่ก็อดที่จะกินพวกขนมที่คุณพ่อส่งมาจากนิวซีแลนด์ไม่ได้เลยค่ะ” ยัยนั่นทำท่าทางน่ารักและเอากำปั้นทุบหัวตัวเองเบาๆ…ผมเห็นแล้วประสาทจะกิน - -^
“แต่พี่ว่าผอมลงไปเยอะเลยล่ะนะ ^_^” ผมมองยัยอวบระยะสุดท้ายด้วยสายตาดุจมีความจริงใจ น้ำเลี้ยงในตาเป็นประกาย อย่าลืมสิ ผมแสดงเอ็มวีเป็นพระเอกประจำนะ เรื่องตีบทกระจายเป็นเจ็ดเสี่ยงเนี่ย รับรองไม่มีพลาด
“พี่ดาสส์เก่งจังเลย ลูเซียน้ำหนักหายไปหลายกิโลเหมือนกันล่ะค่ะ ^_^”
จะว่าไปมันก็จริงแฮะ ตอนเจอยัยช้างบกนี่ครั้งสุดท้ายก็…น่าจะประมาณ 5-6 เดือนที่แล้ว ยัยนี่ตัวบานกว่านี้เยอะ =.=
“ว่าแต่พี่ดาสส์ขนอะไรมาเยอะขนาดนี้คะเนี่ย จะย้ายบ้านเหรอ?”
ทันใดที่ยัยโอ่งราชบุรีเอ่ยเข้าประเด็นสำคัญผมก็…ลุกขึ้นทันใดเหมือนตูดมีสปริงติดอยู่ยังไงอย่างงั้น และเดินเข้าไปใกล้ๆ และไม่ลืมแสร้งทำหน้าลำบากใจ แต่จริงๆ ก็ลำบากใจจริงๆ นั่นแหละ จะให้ไปพักโรงแรมก็นะ…ผีตามโรงแรมก็ออกจะเยอะแยะ ที่รายการคนแหกผีไปพิสูจน์กันมานักต่อนัก ผมกลัวมากๆ ไอ้พวกผีโรงแรมเนี่ย เพราะผีจะต้องคิดถึงบ้าน แล้วเวลากลางคืนมันก็จะร้องไห้ ซึ่งผมจะเกลียดเสียงผีร้องไห้มากๆ แต่ผมก็ไม่เคยได้ยินหรอกนะ แต่ก็กลัว...
“หือ?” ยัยปลาวาฬเพศเมียส่งเสียงในลำคอเมื่อผมเอามือเอื้อมไปจับมือที่เปรอะคุกกี้ช็อตโกแลตของเธอ
“ตอนนี้ฉันลำบากมากเลยลูเซีย ไม่มีที่อยู่…ไม่รู้จะไปนอนที่ไหนดี”
“ห๊า!? O_o” เจ้าของมือทำตาโตประมาณไม่น่าเชื่อ
“จริงๆ นะ ฉันอยู่ห้องตัวเองไม่ได้” แววตาไม่ลืมสื่อความหมายให้น่าสงสารผสมไปด้วย “จะหาที่อยู่ใหม่ก็ไม่มีเวลา ตารางงานแน่นเอี้ยดเลย”
“อ้าว! พี่ดาสส์ก็พักที่นี่สิคะ ห้องว่างเยอะแยะ”
“เอ้ย!! ลูเซียทำไมน้องพูดแบบนี้ล่ะ” โลมาท้วง
“ก็...พี่ดาสส์เขาเป็นเพื่อนของพี่ชายไม่ใช่เหรอคะ?”
แหม! สิ้นประโยคนี้ผมยิ่งบีบมือของยัยไร้เอวแน่นขึ้นเชียวล่ะ เธอนี่มันน่ารักจริงๆ
“ =0= มันก็...ใช่” โลมาทำหน้าไม่ชื่นเท่าไหร่
“ให้พี่ดาสส์ เขาพักห้องนอนแขกของพ่อก็ได้นิ่พี่ชาย”
โลมาเอามือขึ้นมาจับปลายคางทำท่าครุ่นคิด “อืม...จะว่าไปห้องนั้นก็มีพร้อมทุกอย่างเลย”
เห็นมะ! ผมเข้าถูกทางเป๊ะ ไอ้เนี่ยมันเป็นโรคคลั่งน้องสาว ผมแอบยิ้มมุมปาก
“ขอบคุณมากๆ เลยนะ บุญคุณนี้จะไม่ลืมจนกว่าจะลืมเลยล่ะ ^^”
“งั้นก็ลืมมันไปเหอะ พี่ดาสส์ คริคริ ^_^” ยัยร่างท้วมยิ้มแก้มแทบปริ
ผมดึงมือของยัยถังเบียร์มาแนบประชิดอกอย่างลืมตัว จนเศษคุกกี้จากนิ้วของหล่อนหล่นใส่เสื้อยืดสีขาวของผม
“เฮ้ย!! ไอ้ดาสส์อย่าแต๊ะอั๋งน้องสาวฉันดิวะ”
ไอ้โลมากำลังจะเอื้อมมือมาปัดแขนของผมออกแต่ผมรีบชิงปล่อยมืออันอวบอิ่มนั้นก่อน และเจ้าของมือนั่นก็กำลังจะเดินจากไป เผยให้เห็นแต่แผ่นหลังที่คลับคล้ายคลับคลาอย่างกับตู้เย็นที่ห่อด้วยผ้าลายดอกสีสันสดใสเดินได้ไม่มีผิด >.<
“แล้ว แกจะอยู่สักกี่วันวะ” ไอ้เพื่อนซี้เอ่ยคำถามขึ้นหลังจากยิ้มให้น้องสาวที่แสนอวบแสนฉุของมัน
“ก็จนกว่า…จะหาที่อยู่ใหม่ได้นั่นแหละ”
“แต่ห้ามแอบกินขนมของลูเซียล่ะ พี่ดาสส์!!” ยัยตู้เย็นเดินได้หันมาแหวเสียงดัง
“จ้า!! ตัวเล็ก ^_^”
อย่างน้อยๆ ยัยรอบเอวห่วงยางก็หน้าตาน่ารักน่าชัง….ไม่เหมือนผี =.=
ความคิดเห็น