เมื่อเนื้อคู่ข้าอยู่ที่นี่…[Yaoi]

ตอนที่ 1 : Intro

     พวกเจ้าเคยหรือไม่ที่ได้อ่านหนังสือเกี่ยวกับทะลุมิติแล้วได้ทะลุมิติมาจริงๆ ข้าก็เช่นกัน ข้าคือหนึ่งในคนที่ได้ทะลุมิติเหล่านั้นจากที่หนึ่งมาเกิดอีกที่หนึ่งแถมมีชีวิตอยู่มานานแสนนานจนเกือบจะลืมอดีตของตนเองไปแล้ว แต่ข้าไม่เห็นรู้เลยว่าข้าจะสามารถทะลุมิติกลับโลกเดิมไปได้อีกรอบเพียงเพราะเพ้อถึงเรื่องน่าเศร้าของตัวเองตอนที่เกือบจะตายได้

……………..

            ในโลกที่เต็มไปด้วยพลังยุทธทวีปไร้ลักษณ์ ข้าไป๋เฟยหรงถูกทรยศหักหลังจากคนสนิทที่ข้าไว้ใจที่สุด เสี่ยวหมิง…ทั้งที่พวกราเติบโตมาด้วยกันและอยู่ด้วยกันมานาน นานจนข้าคิดไม่ถึงเลยว่าวันที่เสี่ยวหมิงจะหันปลายกระบี่ใส่ตัวข้าจะมาถึง

            ยามค่ำคืนที่มืดมิดมีเพียงเมฆสีดำสนิทคล้ายกำลังจะเกิดพายุในไม่ช้า มีเพียงแสงคบเพลิงที่ลิบลี่เพราะต้องลมแรงจากอดีตลูกน้องที่ข้าเคยคิดว่าพวกเขาคือผู้จงรักภักดี และผู้ที่ยืนนำหน้าคนทั้งหมดนั้นคือเสี่ยวหมิงซึ่งถือกระบี่หยกฟ้าที่ข้ามอบให้ตอนข้ารับตำแหน่งจอมมารผู้ควบคุมพรรคมารทั้งหมดในยุทธภพ เขาแสยะยิ้มให้ข้าที่หอบหายใจโรยรินอย่างน่าสยดสยอง ถ้าถามว่าข้าแค้นผู้ชายคนนี้หรือไม่ข้าขอตอบว่าข้ารู้สึกเสียใจมากกว่า เสียใจที่เชื่อใจและไว้ใจเขามากเกินไป

            ตอนนี้ข้ารู้สึกง่วงมาก ทั้งร่างกายที่เคยเจ็บปวดเริ่มชาชินข้าไม่อาจรับรู้ได้แล้วว่าเลือดของตัวเองไหลอยู่หรือหยุดไหลไปแล้ว ข้าได้ยินเสียงเสี่ยวหมิงบอกว่าข้ามีอะไรจะพูดสั่งเสียหรือไม่ นั้นสินะถ้าจะให้ข้าพูดสั่งเสียได้ข้าก็อยากจะบอกกับฟ้าดินว่า…

            “ทะ…ทำไม…ทำไม…สะ..สวรรค์ถึงมิส่ง…เมีย มาให้ข้า…ก…ก่อนตายบ้าง…”

            พอข้าพึมพำเบาๆแบบนี้ออกไปถึงข้าใกล้จะเดี้ยงเต็มทนแล้วแต่ข้าก็สัมผัสได้ว่าคนที่รายล้อมข้าอยู่พากันเงียบอย่างแปลกประหลาด แต่ข้าไม่สนใจแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ตั้งแต่ข้าเกิดมาสองชาติตั้งแต่จำความได้ข้ายังไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนเลยซักคน ทั้งๆที่ข้าทุ่มเทให้ผู้อื่นมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงไม่เคยมีใครมารักข้ากัน!!

            ถ้าข้าจำไม่ผิดข้าแค่บ้างานเกินไปหน่อย มีกองเอกสารมากมายภายในพรรคให้จัดการจนต้องจักการอาทิตย์ละ7วันเท่านั้นเอง ข้าดีขนาดนี้ทำไมไม่มีหญิงใดมาให้ท่า!!

            “สวรรค์ ท่าน…ให้ข้าเกิด ท่าน…ให้ข้า…ตาย …แต่…ต…แต่ท่าน…ทำไมไม่ให้ข้าเสียพรหมจรรย์บ้างเล่า!!!”

            “!!!”

            “ขะ..ข้า…อยาก…มี…แค่กๆๆ”

            และในตอนที่ข้ากระอักเลือดออกมาจากปากเพราะใช้เสียงมากเกินความจำเป็นนั้นข้าก็ได้มองเห็นเสี่ยวหมิงพุ่งตัวพร้อมกระบี่หยกฟ้ามาทางตัวข้า ไอ้เจ้านี่รอให้ข้าพูดจบก่อนมิได้รึ!(จริงๆเสี่ยวหมิงมันทนแกพูดเรื่องนี้ต่อไปไม่ไหวแล้วไงล่ะ)

            ตอนนี้ข้าไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีกแล้วสายตาของข้าจดจ้องอยู่แต่ปลายกระบี่เล่มนั้น แม้เวลามันผ่านไปเพียงเสี้ยววินาทีแต่สำหรับข้ามันรู้สึกว่ายาวนานเหลือเกิน แล้วในตอนที่ข้ากำลังยอมรับความตายอยู่นั้นเองแสงอัสนีจากหมู่เมฆฝนที่ก่อตัวอยู่ด้านบนก็ผ่านลงมาขวางข้ากับเสี่ยวหนิงและกระบี่หยกฟ้าไว้

            เปรี้ยง!!!

            มันดังมากข้ารู้สึกแสบแก้วหูและลืมตาไม่ขึ้นความรู้สึกสุดท้ายของตัวเองในตอนนี้คือเหมือนกำลังตกจากที่สูง อ่าใช่แล้วข้าต้องกำลังตกเหวอีกครั้งแล้วแน่ๆ อยากน้อยข้าก็ตายโดยที่ไม่ต้องถูกเสี่ยวหมิงฆ่าตายสินะ

…………………

ในตัวเมืองของกรุงเทพมหานครแห่งหนึ่งบริเวณป้ายรอรถเมย์ยามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยแสงไฟสว่างไสวจากอาคารต่างๆและตึกน้อยใหญ่แม้สายฝนที่ตกลงมาจะค่อนข้างหนักแต่ก็ยังมีหลายๆคนถือร่มบ้างไม่ถือร่มบ้างเดินเบียดเสียดแย่งกันขึ้นรถเมย์กลับบ้านในสภาวะที่รถท้องถนนแทบไม่เคลื่อนไปข้างหน้าอยู่มากมาย

ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาคิ้วเข้มจมูกโด่งผิวขาวเหลืองดูมีเชื้อสายจีนผู้หนึ่งในชุดสูทสีดำสนิทที่เดินลงมาจากแท็กซี่ข้างๆป้ายรอรถเมย์ เขาไม่ได้มีความสนใจคนเหล่านั้นที่พยายามอย่าบ้าคลั่งในการขึ้นไปเบียดกันบนรถสารณะแม้แต่นิดเดียว เขาเพียงมองตรงไปตามทางเดินที่คุ้นเคยและเดินผ่านเลยไปเรื่อยๆจากสถานที่วุ่นวายมาถึงสถานที่ส่วนบุคคลที่มียามหน้าตาโหดเหี้ยมเหมือนโจรเฝ้าอยู่ แต่ชายหนุ่มกลับพูดกับบุคคลผู้นั้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาไม่สะท้านกลับความโหดเหี้ยมบนใบหน้าของยามเฝ้าที่แม้แต่น้อย

“ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้างนายศักดิ์”

“เรียนนายน้อย พวกมันทั้งหมดกลับไปเรียบร้อยแล้วครับ ส่วนนายท่านตอนนี้ยังไม่กลับจาก…”

“ไม่ต้องพูดแล้ว…เปิดทางให้ที ฉันจะเข้าไปดูหลังคลับซักหน่อย”

“ครับ ครับ รอซักครู่นะครับนายน้อย”

ยามหน้าโหดที่ตอนนี้ทำตัวไม่โหดเหมือนหน้ารีบร้อนไขกุญแจเปิดทางเข้าให้กับผู้เป็นเจ้านายของตนและเจ้าของที่แห่งนี้ทันที จนร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาดีหายลับไปในตรอกมืดเขาถึงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยอ่อน

“นายน้อยน่อนายน้อย ตั้งแต่เรื่องเกิดเรื่องกับคุณหนูและคุณชายใหญ่ที่ประเทศจีนก็เย็นชาขึ้นซะขนาดนี้ เฮ้อ…”

……………..

ตรอกลับหลังไนต์คลับชื่อดังXXX

เปรี้ยง!!

ตุบ!!

"โอ้ยย!!"

ร่างไม่หนาไม่บางที่ดูออกว่าเป็นผู้ชายที่มีผมสีขาวยาวถึงกลางหลังในชุดจีนโบราณสีขาวที่เรียกได้ว่าขาวทั้งคนขาวทั้งชุดหล่นลงมาทับชายหนุ่มในชุดดำที่พึ่งเดินเข้าตรอกด้านหลังมาเพียงไม่นาน ทำให้คนที่ถูกทับอยู่ด้านล่างตกใจไม่น้อยเพราะนึกว่ามีคนมาลอบฆ่าแต่เมื่อตั้งสติและมองดีๆแล้วจะเห็นว่าคนด้านบนที่ทับตัวเองออกอยู่ในอาการสาหัสจนแทบเอาชีวิตไม่รอดมีรอยขีดข่วนยับเยินปรากฏขึ้นตามร่างกายและเลือดที่ยังไม่หยุดไหลจนชายหนุ่มชุดดำขมวดคิ้ว เขาเป็นคนความจำดีมากและรู้ว่าไอ้คนที่ใส่ชุดแปลกๆนี้ไม่ได้เป็นหนึ่งในแขกวีไอพีของคลับเขาแน่ๆและไม่ได้เป็นหนึ่งในลูกน้องของเขาด้วย ส่วนเรื่องเป็นศัตรูคงต้องตัดทิ้งไปได้เลยเพราะไม่มีศัตรูคนไหนส่งไอ้คนที่โดดเด่นสะดุดตาใส่ชุดบ้าๆแถมใกล้ตายขนาดนี้มาลอบข้าเขาแน่ๆ

แต่ชายหนุ่มกลับแปลกใจที่บริเวรนั้นควรมีลูกน้องเขาอยู่แท้ๆแต่กลับไม่มีใครอยู่เลยซักคน หรือไอคนผมขาวนี่จะมาลอบฆ่าเขาจริงๆ ชายหนุ่มชุดดำจึงพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นและสำรวจคนที่นอนสลบอยู่อย่างแปลกใจ ใบหน้าละมุนคมคายมีเสน่ห์ชวนหลงใหลขนาดนี้ ดูๆไปแล้วก็ไม่เลวถ้าจะเป็นดาราก็ถือว่าเหมาะสม ถึงร่างจะเตี้ยกว่าเขาไปนิดหน่อย ทว่าก่อนที่ชายชุดดำจะสำรวจอะไรไปมากกว่านี้ เขาก็สังเกตเห็นว่าหน้าตาที่ดูดีนั้นก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆเพราะเลือดที่ยังไม่หยุดไหลจนคนพยายามสำรวจร่างกายอดที่จะขมวดคิ้วอีกรอบไม่ได้

ดังนั้นชายชุดดำจึงลากคนเจ็บใกล้ตายที่ให้ความรู้สึกแปลกๆบางอย่างเข้าไปในประตูอีกบานที่ไม่ใช่พื้นที่ของคลับ ก่อนจะลงมือช่วยชีวิตอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเท่าไหร่ไป แต่สิ่งที่เขาไม่รู้อีกอย่างนั้นก็คือการ์ดที่เฝ้าอยู่หลังร้านก็ยังคงทำงานอย่างปกตินั้นแหละ เพียงแต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ชายหนุ่มชุดดำเจอแต่คนๆนี้เท่านั้นและทางการ์ดที่เฝ้าหลังร้านอยู่ก็ไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปกติอะไรเลยแม้แต่เจ้านายตัวเองที่เดินมาและเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขาเรียบร้อยแล้วพร้อมคนแปลกหน้า

---------------------------------------------------------------

ตอนแรกว่าจะเขียนIntroสั้นๆแบบเป็นคำพูดพระนางไรงี้ แต่ทำไมมาเป็นตอนยาวกว่าที่คิดขนาดนี้ก็ไม่รู้นะคะ นายเอกของไรท์เรื่องนี้ทำใจนิดนุงนะ ต้องอึดถึกทนยิ่งกว่าแมลงสาบถึงจะอยู่รอด   5555

เหมือนตัวเองโรคจิตไปซะแล้ว  Orz