Minho X Newt : ถ้อยคำที่อยากส่งถึง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ดีค่าาาาาาาาา

คราวนี้มาในคู่ Minewt เน้ออออ

เราว่าคู่นี้มีเสน่ห์นะ ความห่วงใย ไรเงี้ยยยยย

ส่วนฟิคตอนนี้ ถ้าอ่านนิยายเล่ม2-3 จะเข้าใจได้ดีกว่านะ

ง่ายๆคือเค้าแอบสปอยล์นิสๆ

//ไม่ต้องถามว่าทำไมต้องช่วงกลางคืน เพราะมันดูสงบและส่วนตัวดีก่ะ -w-

-มีอะไรติได้เหมือนเดิมก่าาาา
 

เนื้อเรื่อง

ในดินแดนที่เต็มไปด้วยทะเลทราย สายลมที่พัดผ่าน ช่วงเวลาที่ต้องผ่าพ้นไปให้ได้ แม้ว่าอาจไร้หนทาง

ปลายทางคือสถานที่วิเศษที่ปราถนา ที่จะรักษาพวกเราได้

    ใช่

    ที่นี่คือ ‘ดินแดนมอดไหม้

’    และดินแดนมอดไหม้คือ ‘การทดสอบ’

    ในค่ำคืนนึง ค่ำคืนที่ยาวนานของชาวทุ่งในดินแดนมอดไหม้นี้ เด็กหนุ่มผู้นึง มินโฮ ลุกขึ้นจากที่นอน ที่นอนที่มีแค่ผ้าคลุมพอปกป้องความโหดร้ายของสภาพอากาศได้เล็กน้อย มินโฮกวาดสายตามองไปรอบๆ เพื่อดูว่าไม่ได้รบกวนเวลาพักผ่อนอันมีค่าของทุกคน แต่เขาก็ต้องสดุ้งจนเกือบจะหลุดปากออกมา เมื่อมีมือสวยเรียวมาแตะที่ไหล่

    “นี่ มินโฮทำไมไม่นอนล่ะ”

    นิวท์ เด็กหนุ่มตาสีอ่อนผมสีทราย จ้องมองเพื่อนของเขาด้วยสายตาเป็นห่วง

    “เราต้องเดินทางกันแต่เช้านะ เผื่อเวลาปลุกเพียกคนอื่นด้วย”

    “โทษทีนิวท์ มันนอนไม่หลับจริงๆ”

    “นายควรเก็บแรงไว้เดินนะมินโฮ”

    เพียงแค่คำพูดแค่นั้นก็ทำให้มินโฮรู้สึกอุ่นใจจนเผลอขำเล็กๆออกมา จนลืมไปชั่วขณะว่า ตอนนี้มันไม่สงบสุขเหมือนในทุ่งอีกแล้ว

    “ก็มันมีเรื่องราวเยอะแยะ ให้คิด นอนไม่หลับหรอก”

    “เช่นอะไรบ้างล่ะ”

    “เรื่องที่จะปลุกพวกเพียกนี่ตอนเข้า เรื่องอาหารการกิน เรื่องนั้นนี่เยอะแยะเต็มไปหมด”

    “รวมทั้งฉันที่ไม่มีภูมิคุ้มกันไข้วาบด้วยให้มั้ย มินโฮ”

    มินโฮรู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกในลำคอ เพียงแค่นิวท์พูดบางสิ่งที่เป็นสาเหตุที่เขานอนไม่หลับ สาเหตุที่ต้องตื่นมานั่งเศร้า เพราะกลัวว่าจะเสียสิ่งสำคัญไป

    “เอาจริงๆนะมินโฮ ฉันกลัว กลัวว่าจะไม่ได้ไปกับพวกนาย กลัวว่าจะหายไป กลัวว่าจะไม่ใช่ตัวเอง”

    “ฉันก็กลัวเหมือนกัน นิวท์...”

    มินโฮดึงร่างบอบบางของนิวท์เข้ามาสวมกอด กอดด้วยความหวงแหน ราวกับไม่อยากให้คนที่อยู่ตรงหน้านั้นหายไป

    “กลัวว่า ถ้าฉันสูญเสียนายไป นายที่เป็นสมบัติล้ำค่า แล้วฉันอาจจะอยู่ไม่ได้”

    “มินโฮ...”

    น้ำใสๆค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาที่แฝงความเศร้าของมินโฮ มันเป็นสิ่งี่เห็นได้ยาก จากบุคคลที่มีความเป็นผผู้นำอย่างเขา แต่มันก็ถูกปัดออกไปอย่าง บาเบาและอบอุ่นด้วยมือของนิวท์

    “ฉันยังอยู่ตรงนี้ มินโฮ ฉันยังอยู่ข้างๆนาย ถึงแม้จะไม่ใช่ตลอดไป แต่ตอนนี้ฉันยังอยู่กับนายนะ”

    “แล้วถ้ามินโฮไม่อยากเสียฉันไป สัญญาสิ ว่าจะปกป้องฉัน”

    “ฉันสัญญานิวท์ ฉันจะทำให้ดีที่สุด แล้วเราจะออกไปจากที่บ้าๆนี่กัน ไปในที่ๆดีกว่า เราทั้งหมด..จะออกไปด้วยกัน”

    นิวท์ค่อยๆดึงหน้าผากของของมินโฮเข้ามาใกล้จนชิดกัน นิวท์ยิ้มด้วยรอยยิ้มที่มีความสุขปนกับความเศร้า ใบหน้าที่เปื้อนดินทรายและรอยแผลนั้น ไม่เข้ากับคนบอบบางอย่างเขาเลย แล้วนิวท์ก็พออย่างแผ่วราวกับกระซิบด้วยความเจ็บปวดทั้งน้ำตา

    “มินโฮจำไว้นะ...”

    “ถึงแม้ฉันจะหายไป….”

    “แต่ได้โปรดมีชีวิตแล้วสู้ต่อ”

    “เพราะจำไว้ว่าฉันจะอยู่ข้างนายเสมอ แม้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม”

    และในที่สุด แสงอาทิตย์ก็ได้มาเยือน รุ่งอรุณแห่งความเจ็บปวดต้องดำเนินไปอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดของมินโฮที่หายไปพร้อมกับค่ำคือที่ผ่าน

    “....อย่าจากฉันไปนะนิวท์…..”

    “ได้โปรด...อยู่ด้วยกัน...ตลอดไปนะ...”

------------------------------------------------------------------------------------------------

โฮรววววว อารมณ์มันไปตามเพลงที่ฟังจริงๆนะคะแหม~ ฟังเพลงหากฉันตายไป แต่งไป เจริญเทิด