Minho X Thomas :1คืนในวงกต

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่า~

คราวนี้ลองมาแต่คู่ thominho ดูบ้าง

ถ้าไม่ถูกใจ หรือไม่ฟินยังไง

ก็ขออภัยด้วยนะคะ

หรืออยากให้ปรับตรงไหนก็แนะนำกันได้นะ

//ควรปรับทั้งเรื่องค่า~
 

เนื้อเรื่อง

    ช่องว่างระหว่าประตูวงกตที่กำลังเคลื่อนตัวเข้าหากัน ถึงมันจะไม่ได้แคบมากจนที่ฉันจะวิ่งไปไม่ทัน แต่ด้วยที่ฉันต้องลากอัลบี้ที่โดนต่อยอยู่ ถึงจะคิดแง่บวกหรือคิดเข้าข้างตัวเองยังไงก็คงไม่ทันอยู่ดี

“มินโฮเร็วเข้า!!!”

ฉันรีดเข้นแรงที่เหลือลากอัลบี้ไปให้ถึงทางออก แต่คงไม่ทันอยู่ดี ช่องว่างมันก็เหลือน้อยลง เต็มทีแล้วด้วย

“โทมัสอย่านะ!!!”

    ร่างของเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา พุ่งมาทางช่องว่างเล็กๆของประตูนั่น มันเอาความคิดชนิดปลวก สติไม่ดียังคิดได้ดีกว่ามาจากไหนกันเนี่ย

    สุดท้ายร่างนั้นก็พุ่งผ่านเข้ามาแล้วมาล้มอยู่ตรงหน้าฉัน แค่นี้ว่าแย่แล้วนะ แต่พอเห็นไอ้สีหน้าลูกหมาที่กลัวฟ้าร้องแบบนั้นนี่ ฉันคิดไม่ออกเลยว่ามันเอาความกล้าบ้าๆมาจากไหนกัน

    “นายนี่มันปลวกจริงๆ นี่คิดจะฆ่าตัวตายตั้งแต่มาเลยรึไง”

    “อะไรกัน คนอุตส่าห์คิดจะมาช่วยเชียวนะ”

    มาช่วย... ช่วยมาเป็นอาหารโศกาคู่กันมากกว่ามั้ง

“!!!!!!!!”

    เสียงของโศกาที่เป็นเหมือนสัญญาณของการล่าที่จะเริ่มในไม่ช้าได้ดังขึ้นมาให้ได้ยินแล้ว

    “เด็กใหม่ เราต้องรีบหนีกันละ พวกมันเริ่มออกล่าแล้ว”

    “แต่เราจะทิ้งอัลบี้ไว้ไม่ได้นะ”

    ไอ้ ปลวก เอ้ย!!! นี่จะมาเป็นคนดีอะไรเอาตอนนี้เนี่ย

.

.

.

.

.

.

.

    สุดท้ายก็ต้องเอาอัลบี้มาซ่อนในเถาวัลย์กับเจ้าเด็กใหม่นี่จนได้ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย เพราะเจ้าเด็กใหม่นี่ขอให้ช่วยงั้นหรอ

ครืด!....

    เสียงเหล็กที่กระทบกับพื้น มันมาจากโศกาแน่ๆ

    “เด็กใหม่ เราต้องหนีแล้ว”

    “มีอะไร---”

    ฉันรีบคว้ามือหมอนั่นแล้วออกตัววิ่ง ทั้งๆที่จะปล่อยหมอนั่นแล้วเอาตัวเองให้รอดก็พอแค่นั้นก็ได้ แต่ทำไม ฉันต้องพามันมาให้เป็นภาระด้วยนะ

    ฉันพาหมอนั่นวิ่งไปซักที่รู้ตัวอีกทีหมอนั้นก็ไม่ได้อยู่ข้างๆฉันแล้ว นอกจากนี้ยังหยุดไปมองหน้าโศกานั่นอีก ให้ตายสิ

    “โทมัส วิ่ง!!!!” ฉันตะโกนเตือนสติหมอนั่น

    “แน่จริงก็ตามมาสิ!!!”หมอนั่นตะโกนเรียกโศกา เป็นน้องใหม่ที่บ้าไม่เบาเลยนะ

    หมอนั่นล่อให้โศกาเข้ามาในทางที่ค่อยๆปิดโดยกำแพงทั้งสองด้าน ฉันตะโกนอีกครั้งเพื่อเรียกให้หมอนั่นวิ่งเข้ามาหา

    “โทมัส!!!!!”

ตึง….

    กำแพงทั้งสองด้านได้เข้าประกบกันโดยมีศพของโศกาขั้นอยู่ แต่ระยะของกำแพงก็ยังห่างกว่าฉันกับโทมัส ที่นอนอยู่บนตัวฉันเพราะแรงวิ่งที่พุ่งมาทำให้เราล้มทั้งคู่

    “นายนี่มันที่สุดของปลวกจริงๆนะ ถ้าตายขึ้นมาจะเป็นยังไงคิดรึเปล่า”

    “อะไรล่ะ เป็นห่วงกันรึไง”

    “ก็แหงน่ะสิ!!” ผมเผลอหลุดปากไปโดยไม่รู้ตัว ถ้าสังเกตุดีๆจะเห็นว่าหมอนั่นหน้าแดงนิดๆนะ

“เอาเป็นว่า ยังไงเราก็คงต้องหาที่พักกันสินะ” “คงไม่คิดจะอยู่แบบนี้ทั้งคืนใช่มั้ยโทมัส”

“เป็นไปได้ฉันก็อยากพักนะ”

ฉันเดินไปตรงกำแพงใกล้ๆมองรอบๆเพื่อตรวจดูว่ามีโศกาอยุ่แถวๆนี้มั้ย ถ้าโชคเข้าข้าง มันคงมีแค่ตัวที่เพิ่งจะเป็นศพไป

“นอนตักฉันเอามั้ยล่ะ”

“แล้วนายล่ะมินโฮ นายจะนอนยังไง”

“แค่พิงกำแพงฉันไม่เป็นไรหรอก”

น่าแปลกที่หมอนั้นยอมมานอนหนุนตักฉันแหะ สงสัยคงจะเหนื่อยมากจริงๆ

“นี่มินโฮ...นายเป็นห่วงฉันจริงๆหรอ”

“....”

ฉันไม่ตอบอะไร เพราะถ้าขืนผู้ไปหมอนั่นคงรู้แน่ว่าตอนนี้ฉันเขินแค่ไหน แต่ดูเหมือนว่าหอมนั้นจะหลังไปแล้วแหะ ถ้างั้น

“ฝันดีนะ โทมัส”

ผมกระซิบข้างหูก่อนจะจูบลงบนหน้าผากแทนคำตอบ….

    ----------------------------------------------------------------

อุอิ เมื่อไหร่เราจะบรรยายสิ่งที่เรามโนไว้ในหัวได้หมดเนี่ย โอ๊ยยยย แต่งได้แย่ยังไงขออภัยนะคะ แง
ไม่มีปัญญาออกจากบ้านไปซื้อนิยายมาอ่าน ถ้ามั่วๆไปก็ขอออภัยนะคะ มีใครใจดีส่งมาให้----

พลังงานเราหมดแล้วเลยตัดฉับไปหน่อย ขอโทษจริงๆค่ะ