สิ่งที่ลูกหลายๆคนอยากบอกพ่อแม่

เนื้อเรื่อง

 สวัสดีท่านผู้อ่าน เราได้มีโอกาสได้พบปะกันอีกแล้ว คราวนี้ไม่ใช่เป็นเรื่องสั้น นิยาย หรืออะไรก็แล้ววแต่ที่ผมเคยเขียนมาแต่คราวนี้เป็นไปในแนวที่สะท้อนชีวิตวัยรุ่นหลายๆคนในหลายๆมุมมองในหลายๆแง่ให้พ่อแม่ได้รับรู้ เรื่องนี้ได้ถ่ายทอดมาจากชีวิตจริงของผม
 ผมเป็นเด็กที่ถูกเลี้ยงมาให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่ผมยังอยู่อนุบาล ทุกๆวันผมต้องออกไปช่วยพ่อแม่ขายของ แล้วไปโรงเรียน พอเลิกเรียนก็ไปเรียนพิเศษต่อ ผมทำแบบนี้ทุกๆวันๆ เสาร์อาทิตย์ผมก็ต้องไปเรียนพิเศษ แล้วก็มาขายของ ชีวิตผมเป็นแบบนี้เรื่องมา การเรียนพิเศษจึงกลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของผมไปแล้ว พ่อกับแม่ไม่เคยบ่นเลยว่าค่าเรียนพิเศษค่าอุปกรณ์การเรียนนั้นแพงแสนแพงแค่ไหน เพราะนี้เขาได้เลือกไว้แล้วว่านี่คือสิ่งดีดีสำหรับลูก ตอนนั้นผมเองก็คิดเหมือนกันว่านี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม ผมตั้งใจเรียนและไม่เกรดและคะแนนที่ดีตลอดมาไอ้ว่าคะแนนดีดีอาจจะไม่มากสำหรับคนอื่นแต่มาสำหรับผมผมได้เกรด4.00มาทุกเทอม ผมใช้ชีวิตอย่างนี้เป็นปกติธรรมดา ไม่ค่อยได้มีวันหยุดไม่ค่อยได้ไปเที่ยวเล่นอย่างเด็กคนอื่นๆเขา บางทีผมก็คิดว่าทำไมผมไม่ได้ใช้ชีวิตแบบนั้นบ้างนะ อย่างที่ว่าพอวันหยุดก็ไปเที่ยวแต่สำหรับผมวันหยุดก็คือเวลาขายของผมจึงไม่ค่อยได้ไปไหนกับเขา แต่ผมก็ชินแล้วแหละ  จนตอนผมอยู่ป.6ตอนที่จะสอบเข้ามัธยมผมต้องอ่านหนังสืออย่างหนัก ห้ามทุกอย่าง ห้ามดูทีวี ห้ามฟังเพลง ห้ามกินขนมจนกว่าจะถึงเวลาอาหาร ผมตั้งใจมากเพราะผมอยากสอบติดสาธิต ผมไปติวกับคุณยายที่เป็นครูอยู่ที่โคราชเป็นเวลา1สัปดาห์เต็มผมรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้างเมื่อได้มาติวกับยายผมมั่งใจมากวันรุ่งขึ้นผมจึงไปสอบ พอไปสอบผลก็ออกมาว่าผมสอบไม่ติดแต่ผมก็ไม่ได้เสียใจเท่าไรเพราะผมทำดีที่สุดแล้วคนมาสอบเป็นพันคนรับแค่120คน ผมสอบได้เป็นลำดับที่243นับว่าดีสำหรับผม หลังจากนั้นพ่อก็เคี่ยวเข็ญผมมากห้ามทุกอย่างคุมผมทุกเวลาให้ผมอ่านหนังสือ ผมเครียดมากไข้ขึ้นตัวร้อนแต่ผมก็ต้องอ่านหนังสือเพราะพ่อผมอยากให้ผมสอบติดจุฬาภรณ์ปทุม(ซึ่งตอนแรกได้โควต้าจุฬาภรณ์ลพบุรีแล้วแต่ไม่เอาพ่อบอกมันไกล)ผมไม่อยากอยู่โรงเรียนประจำผมก็อ่านไปงั้นแหละผมบอกพ่อไปหลายรอบแล้วว่าไม่อยากเรียนโรงเรียนประจำแต่พ่อบอกว่าเรียนที่นี่แล้วมีโอกาสที่จะมีอนาตดที่ดี ในใจตอนนั้นผมนึกอยู่ว่ามันดีก็จริงแต่ผมไม่อยากเข้าถึงจะรู้ว่าถ้าไม่ติดโอกาศที่จะติดโรงเรียนอื่นอีกก็มีน้อย แม่เมื่อถึงวันสอบผมก็ตอบมั่วก็ผมไม่อยากเรียนอ่ะ พูดแล้วก็ไม่เชื่อแล้วก็ไม่ติดจริงๆ เพราะผมอยากเรียนอยู่ที่โรงเรียนที่ผมเรียนอยู่นี่แหละ แล้วผมก็ได้เรียนสมใจ พอติดได้ก็นับว่าต้องขนัยขึ้นไปอีกผมเรียนพิเศษทุกๆวันเช้าถึงเย็นถึงค่ำทุกวัน ผมก็ชอบอยู่นะการเรียนพิเศษแต่ผมชอบดนตรีมากกว่าผมขอพ่อเรียนหลายครั้งแล้วแต่ได้คำตอบเดิมกลับมาว่าเรียนแล้วได้อะไร ผมรักดนตรีมากถึงขั้นบอกว่าจะหาเงินออกค่าใช้จ่ายเองทั้งหมดขอแค่เพียงให้เรียนพ่อก็บอกว่าเรียนไปก็ไม่ได้อะไรเก็บไว้เรียนพิเศษดีกว่า จะให้ผมได้นั่งอุดอู้อยู่ในห้องสีเหลี่ยมสีขาวท่านั้นหรอ ผมก็อยากเรียนดนตรีอยากทำอะไรตามใจที่ผมชอบบ้าง ผมต้องมานั่งอ่านตัวหนังสือทุกวันๆแต่ผมอยากนั่งอ่านนั่งเรียนนั่งเขียนตัวโน๊ตมากกว่า สำหรับพ่อแม่ทุกคนก็อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุดเสมอแต่เคยถามลูกๆของคุณบ้างรึเปล่าว่าลูกของคุณอยากได้อะไร การเรียนแน่อยู่ที่เป็นสิ่งสำคัญแต่ให้ลูกบังคับลูกให้ทำในสิ่งที่เขาไม่อยากทำ มันจะดีนักหรอ เด็กวันรุ่นอาจอยากทำอะไรที่ผ่อนคลายอย่างที่เขาอยากทำ เรียนไปใช่ว่าจะไม่ได้ประโยชน์มันก็มีประโยชน์อยู่บ้างนะ คนที่ฉลาดใช่จะเป็นคนที่สังคมต้องการเสอมไปบางทีการที่ทำในสิ่งที่ลูกรักอาจจะเป็นสิ่งที่แสดงคุณค่าในตัวเขา และสังคมอาจจะต้องการก็ได้
 เรื่องนี้ใครชอบไม่ชอบก็ต่อว่ามาได้ หรือใครมีความคิดเห็นอย่างไรก็บอกกันได้