ถ้าเปลี่ยนจากนายเป็นฉันล่ะ Fic SasuNaru 1.

เนื้อเรื่อง

       ‘ฉันเหนื่อยเกินไปที่ต้องตามหานาย เอาแต่ใจเหลือเกินนะ จากนี้ฉันจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นอีกต่อไป ฉัน...ไม่ใช่อุซึมากิ นารูโตะคนที่โง่อยากจะใฝ่สูงเป็นโฮคาเงะ คนที่โง่รักคนที่เขาไม่รักเรา คนที่โง่อยากปกป้องคนที่เรารัก และคนที่โง่บรมบังอาจไปรักนายทั้งที่นายไม่เคยคิดจะหันมามองฉัน ฉันเกลียด ไม่ว่าจะเป็นซากุระที่เอาแต่ตามตื้อนาย เกลียดทุกคนที่ทอดทิ้งฉันทำเหมือนฉันเป็นแค่ไอ้งั่ง จากนี้ไปฉันจะอุทิศตนเพื่อตัวเอง ต้องขอบคุณกาอาระจริงๆ ลาก่อนโคโนฮะ ลาก่อน..อุจิฮะ ซาสึเกะ’

ในความมืดที่ยังคงมีแสงสว่างแม้เพียงน้อยนิดชายหนุ่มซ่อนตัวและเก็บงำความเดียวดายอยู่เพียงลำพัง จิตใจที่ยังคงหลงเหลือความเป็นมนุษย์ทำให้เขาคิดว่าการทำอย่างนี้เป็นผลดีต่อเขาหรือไม่อย่างไร แต่แท้จริงภายใต้จิตใจนั้น ความเจ็บปวด เคียดแค้นชิงชัง ต้องทนอยู่กับการหลอกตัวเองไปวันๆ แกล้งทำว่าตนเองมีความสุข อยากให้คนอื่นยอมรับ อยากช่วยเหลือคนอื่น และอีกมากมายนานัปการ นั่นเป็นเพียงความคิดเก่าๆที่สำหรับเขาตอนนี้ มันล้าสมัยไปแล้ว!!!!

“นายกลับมา เพื่อจะช่วยนารูโตะงั้นเหรอ” ผู้นำตระกูลเนตรสีขาวคนปัจจุบัน ฮิวงะ เนจิ กล่าวกับกบฏหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ หมอนี่เข้าหมู่บ้านมาโดยไร้การป้องกันจากการรุมประชาทัณฑ์จากคนในหมู่บ้านทุกคน เหตุผลก็แค่อยากจะพานารูโตะกลับมาเท่านั้นจริงหรือ

หลายเดือนก่อน’

‘นารูโตะ นี่นาย....คิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมนายถึงมาอยู่ที่นี่’

‘หึ...สีหน้านายแปลกไปนะอุจิฮะ เราคุ้นเคยกันถึงขนาดเรียกชื่อฉันได้งั้นเหรอ ออกมาแบบนายนี่มันก็สบายดีนะว่ามั้ย’ ชายหนุ่มผมสีดั่งดวงตะวันกล่าวด้วยท่าทีไม่หยี่ระที่เห็นบุคคลเบื้องหน้า สรรพนามที่ใช้ก็ดูจะต่างไปจากเมื่อก่อนมาก มากสียจนน่ากลัวว่าจะไม่ได้ยินอีก ดวงตาที่ฉาบไปด้วยความนิ่งเย็นชา น่ากลัวเสียจนไม่คิดว่าจะได้เห็นจากคนๆนี้

‘อึ้งซะจนพูดไม่ออกเลยล่ะสิ แน่ล่ะ...ฉันไม่ใช่เจ้าทึ่มงี่เง่าอีกต่อไป ฉัน...คือจ้าวแห่งเก้าหาง ท่านอุซึมากิยังไงละอุจิฮะ นายตอนนี้จะเก่งแค่ไหนฉันไม่สน เป้าหมายของฉัน....’น้ำเสียงหยุดลงกะทันหันพร้อมๆกับแววตาที่สับสน

‘โคโนฮะของนายล่ะ นายไม่คิดจะปกป้องอีกแล้วเหรอ’

‘ไร้ประโยชน์ถ้าฉันคิดจะทำ ต่อจากนี้ถ้าใครมันคิดจะเป็นปฏิปักษ์กับฉัน ฉันจะ...จัดให้แบบไม่เหลือซากทีเดียว ’ ชายหนุ่มอุจิฮะแทบจะทรุด ทำไมร่างตรงหน้าถึงเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันจนรับไม่ได้แบบนี้ เกิดอะไรขึ้นกัน

จนถึงวันที่เขากลับมาโคโนฮะ ก็ยังไขปัญหาที่เกิดขึ้นนี้แทบไม่ได้ ตำแหน่งโฮคาเงะที่มีฮิวงะ เนจิขึ้นว่าการแทนผนวกกับมีคาเสะคาเงะกาอาระอยู่ แต่หมู่บ้านก็ยังคงดูเศร้า เพราะรุ่นหกคนปัจจุบันได้ทิ้งตำแหน่งไว้ เขาทราบเรื่องทั้งหมดจากเนจิและกาอาระ ยิ่งรู้มากขึ้นเขาจึงเพิ่งรู้ว่าตัวเขามันคือต้นเหตุใหญ่หลวงครั้งนี้

“นารูโตะ ไม่มีตัวตนอีกต่อไปแล้ว เขาสูญเสียความเป็นตัวตนเป็นร่างทรงให้กับจิ้งจอกเก้าหาง ที่นายเจอ มันคนละคนแล้วซาสึเกะ” เนจิกล่าวอย่างวิตก แม้จะรู้ดีว่านารูโตะไม่มีวันกลับมาทำร้ายหมู่บ้าน แต่ตอนนี้เขาคือจ้าวแห่งเก้าหาง ทั้งยังทำลายวิชาของสิบหางอย่างมาดาระไปสิบในห้าส่วน ไม่แน่ว่าอาจจะเพราะวิชาพวกนี้อดีตรุ่นหกจะไม่เหลือความเป็นตัวตนอีกต่อไป

“จ้าวแห่งไฟจิ้งจอกเก้าหาง ตอนออกจากหมู่บ้านเขายังสวมชุดของโฮคาเงะไปด้วย แต่ได้ทิ้งผ้าคาดเอาไว้ คิดถึงตอนนี้นายรู้สึกยังไงล่ะ เขายังให้นายเป็นโฮคาเงะรุ่นเจ็ด แต่เขายังคงเป็นรุ่นหก เพื่ออะไรนายรู้รึเปล่า” จ้าวแห่งทรายกล่าวอย่างกลั้นอารมณ์ไม่อยู่ เพราะเจ้านี่ก็เป็นสาเหตุหลักที่นารูโตะจากไป หากเจ้านี่มาถล่มโคโนฮะ แน่นอนว่านารูโตะต้องปรากฏกายขึ้นแน่ๆ แต่มันกลับมาในฐานะโฮคาเงะซึ่งใครก็ทำอะไรไม่ได้

“ความเคียดแค้นในกายที่สะสมมานานถูกนายจุดขึ้นมานายรู้รึเปล่า!!! เขาต้องอดทนมากแค่ไหนกับเรื่องบ้าๆพวกนี้ เพื่อรักษาสัญญาเลยขายวิญญาณให้เก้าหาง!!! เพราะไม่อยากรับรู้อะไรอีกต่อไป นารูโตะจึงจากหมู่บ้านไป และฉัน ก็ทำอะไร..ไม่ได้..ฮึก เลย” กาอาระปล่อยมือที่ขยุ้มเสื้ออุจิฮะอย่างเหนื่อยล้า เขาทิ้งกายลงนั่งอย่างหมดแรง

“………………………..” ไม่มีเสียงใดๆเล็ดรอดมาจากชายหนุ่มเนตรวงแหวน เขามองไปยังรูปแกะสลักรุ่นหก ใบหน้าเปื้อนยิ้มนั่นผิดกับตอนที่เห็นโดยสิ้นเชิง แววตาที่ไร้ความรู้สึกเหมือนที่เขาเคยมีแต่ความรู้สึกของอีกฝ่ายแทบจับไม่ได้ว่ามันคืออะไร เหมือนอารมณ์กำลังแปรปรวนแต่ก็แน่วแน่

“นายต้องเป็นโฮคาเงะ เพื่อสะกดพลังของนารูโตะ...และพาจิตวิญญาณของเขาที่อยู่ก้นอเวจีมาให้ได้ เพื่อให้เขาพ้นจากความทรมาน และกลับมาเป็นเหมือนเดิม นายทำได้รึเปล่าอุจิฮะ” เนจิพูด

“นารูโตะ เพียงแค่ต้องการให้นายกลับมา เขายอมทนได้ทุกอย่าง จิ้งจอกเก้าหางได้กลืนกินวิญญาณเขาไป นายต้องดึงนารูโตะออกมา ขอร้องล่ะก่อนที่มันจะสายเกินไป” กาอาระขอร้องเขา น้ำตาแห่งลูกผู้ชายได้ไหลให้กับคนที่เขารัก นารูโตะคือคนที่เขาอยากปกป้องเป็นคนแรก และคนสุดท้าย

“จ้าวแห่งเก้าหาง งั้นเหรอ....เก่งขนาดนั้นเพราะความแค้นที่มีต่อฉันสินะ” ซาสึเกะยิ้มอย่างขมขื่น ความรู้สึแบบนี้นารูโตะคงจะเจ็บปวดกับมันมาก เพราะถ้าสลับกับระหว่างเขาเป็นนารูโตะ และนารูโตะเป็นเขา อารมณ์มันเป็นอย่างนี้นี่เอง ยิ่งนึกก็ยิ่งเห็นใบหน้านั้น ใบหน้าปิศาจเก้าหางที่สิงร่างอันเป็นที่รักของเขา ความเจ็บปวดนี้ทำให้ร่างบางถึงกับ....ยอมแลกชีวิตเลยงั้นเหรอ

‘นายน่ะ คงจะเกลียดฉันไปแล้วสินะ นารูโตะ......’

‘ฉันรักนายงั้นเหรอ....ฮ่าๆๆๆ ตัณหากลับรึไงอุจิฮะ ซาสึเกะ ฉันในตอนนั้นมันตายไปจนขุดไม่ขึ้นแล้ว ฮ่าๆๆๆ’ ไม่รู้ทำไมว่าเขาต้องร้องไห้ที่เห็นอีกฝ่ายดูมีความสุข สูญเสียความเป็นตัวตนงั้นเหรอ นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าไม่มีร่างบางอยู่บนโลกใบเดียวกับที่เขาอยู่ เป็นเพียงร่างทรงของปีศาจเท่านั้น

“ตอนนี้ยังมีอิทาจิอีกคนที่ตามหาหมอนั่น หัวหน้าหน่วยลับคนปัจจุบัน” เนจิกล่าว ซาสึเกะเองคิดว่าอิทาจิตายไปแล้วแต่พอรู้ว่านารูโตะใช้วิชาลับช่วยเขาเมื่อหลายปีก่อน แต่ไม่คิดว่าอิทาจิจะมาที่หมู่บ้านนี้ด้วย

“เข้าใจแล้ว  ฉันจะทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย แต่เรื่องที่ว่าจะสำเร็จมั้ยนั้น  ไม่ขอรับปาก”  ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่จริงๆมันกลับตรงกันข้าม ดวงตาที่เคยเปี่ยมไปด้วยพลังของนารูโตะ เขาอยากเห็นมัน กาอาระยื่นผ้าคาดหน้าผากของนารูโตะให้แก่เขา

“เขาเอาของนายไป จริงๆแล้วเขาก็ยังคิดถึงนายอยู่  ฉันล่ะเกลียดจริงๆที่คนอย่างนายยังมีชีวิตอยู่ได้บนความทุกข์ของผู้อื่น”กาอาระยื่นสัญลักษณ์แห่งนินจาโคโนฮะให้แก่เขาซึ่งไม่วายยังสบถตามหลังมาด้วย

“ฉันให้สัญญา จะพาเขากลับมาให้ได้” ซาสึเกะมองผ้าคาดพลันน้ำตาก็ไหล

“เฮอะ  ฉันได้ยินคำพูดนี้จากเขาจนชินไปแล้ว นึกถึงเขาให้มาก เพราะห้าปีที่ผ่าน เขาจมอยู่กับความทุกข์เรื่องของนายมากแค่ไหน ไอคนทุเรศ” 

จนบัดนี้เขายังได้ยินคำของกาอาระต่อว่าเขาดังก้องไปในหัวทุกวัน แม้ตอนนี้จะเป็นโฮคาเงะแล้วแต่เขายังไม่รู้ว่าจะไปตามเขาคนนั้นได้ที่ไหน เวลาล่วงมาปีหนึ่งแล้ว ส่งหน่วยลับไปก็แล้ว แต่ตอนที่เขาออกตามหาเอง วันนั้น....

“นายมาตามหาฉันเหรอ” เสียงนั้นทำให้เขาหันกลับไปมอง

“นา....นารูโตะ” เพียงแค่เห็นก็อยากจะเข้าไปกอด ขาของเขาก้าวไปที่ละก้าวพร้อมกับมือที่ยื่นออกไปหมายจะคว้าร่างตรงหน้า เมื่อถึงตัวก็รวบร่างบางไว้ในอ้อมกอดทันที

“กลับไปกับฉันเถอะนะ ได้โปรดอย่าเป็นแบบนี้” น้ำตาแห่งลูกผู้ชายไหลออกมาอย่างไม่อาย

“เจ้าโง่......” ร่างแยกนารูโตะใช้ดาบแทงเข้าที่ด้านหลังซาสึเกะโดยไม่ลังเล นั่นทำให้ร่างสูงคลายอ้อมกอดก่อนจะมองร่างเล็ก มือหนาเชยคางมนขึ้นก่อนจะประกบจูบให้อย่างอ่อนโยนแต่ร่างบางกลับไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย จิตใต้สำนึกของนารูโตะกำลังหายไป แต่ซาสึเกะยังคงจูบแม้อีกฝ่ายจะไม่ตอบรับและยังดันดาบเข้ามา เขาส่งลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปภายในก่อนจะเก็บความหวานทุกอย่างเหมือนกลัวว่าจะไม่ได้สัมผัสอีก สุดท้ายก่อนจะจุมพิตหน้าผากมนเบาๆและร่างที่ทนต่อการบาดเจ็บจะค่อยๆร่วงลงจากต้นไม้

‘ฉันจะใช้ร่างกายเพื่อตามหานาย และไม่ยอม....ตายก่อนนายแน่....นารูโตะ’ดวงตาสีนิลค่อยปิดจนร่างที่อยู่ด้านบนลับไปจากสายตา โชคดีที ลีเข้ามารับร่างซาสึเกะไว้ทัน เนจิเองก็ตามมาเพราะรู้ว่าต้องเกิดเรื่อง เขามองไปบนต้นไม้ก็เห็นร่างของนารูโตะค่อยๆเลือนหายไป

“นารูโตะ....”

“ต้องรีบพาไปทำแผล แผลลึกเกินไป ท่านโฮคาเงะ....ซาสึเกะ ”ลีเรียกอย่างร้อนใจก่อนจะพากลับไปหัวหน้าหน่วยแพทย์ ซึ่งก็คือ ซากุระนั่นเอง

ทางด้านหน่วยลับพอทราบเรื่องเข้า หนึ่งในนั้นมีอิทาจิ เขาเองรู้ที่ซ่อนตัวของนารูโตะแต่การบุ่มบ่ามไปพาออกมามันอันตราย แน่นอนว่านารูโตะคงจะฆ่าพวกเขาตายหมดแน่

“นารูโตะ ไม่ว่ายังไงฉันจะพานายออกมา ”เขารู้ดีว่านารูโตะอยู่ได้เพราะเพน หากฆ่ามันได้นารูโตะอาจจะหลุดพันธนาการบ้านั่น

“เพนงั้นเหรอ........เจอกับฉันหน่อยเป็นไง”