The Great Seer yaoi จองกึนxจีซอง

ข้อมูลเบื้องต้น

The Great Seer_Junggun x Jisang (Hong taebok)

“เจ้าเข้ามาทำอะไรที่นี่ดึกๆดื่น” เสียงจากชายผู้หนึ่งที่เข้ามาที่โซวอน(สถานที่บ่มเพาะบัณฑิต)ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้พบกับชายแปลกหน้าที่เพิ่งเข้ามาอยู่ใหม่ ใบหน้าทะเล้นนั้นไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเห็น และทุกครั้งก็ให้ความรู้สึกไม่ชอบใจทุกที

“เอ่อ..ฮ่าๆๆๆ...ท่านไม่เห็นเหรอ..ว่าข้าก็กำลังเอาถ่านไม้มาใส่ไว้ที่นี่ไง...เพราะว่า..พรุ่งนี้อากาศจะหนาวข้าก็เลย...” แต่ไม่ทันกล่าวจบมือใหญ่คว้าข้อมือที่กุมตระกร้าถ่านเอาไว้แล้วกระชากอย่างแรง

“ใส่ถ่านไม้อย่างนั้นหรือ...ที่ตรงนี้น่ะเหรอ” ถูกแล้วนี่ไม่ใช่ที่ๆจะทำสิ่งนี้ได้เพราะชายหนุ่มได้หันไปมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้า ตรงเสามีสัญลักษณ์แห่งเต่าดำ แต่ที่แท้มันกลับเป็นที่ๆจะเข้าช่องทางลับบางอย่าง ซึ่งมีแต่เชื้อพระวงศ์ที่รู้ และหนึ่งในนั้นคือเขา

“คือ...ข้าแค่...เห็นมันเปิดอยู่..ก็..ก็เลย...” แต่ทว่าอีกคนไม่ได้ฟังเขาจนจบประโยค มือหนากดรหัสลับสองครั้งและเมื่อประตูช่องลับเปิดออกเขาก็ลากตัวอีกฝ่ายไปทันทีโดยไม่ลืมล็อกประตูลับไว้ด้วย

“ทำตัวน่าสงสัยตั้งแต่เข้ามาในโซวอนแล้ว เจ้าต้องการอะไร”

“แล้วท่านกำลังหาอะไรล่ะ เมื่อกลางวันข้าเห็นท่านแอบด้อมๆมองๆในนี้ตั้งพักนึงแล้วนะ ท่านเองก็ทำตัวแปลกเหมือนกัน...ไม่ใช่เหรอคุณชาย” คนตัวเล็กกว่าก็ไม่ยอมเหมือนกัน จะให้คนอื่นรู้ได้ยังไงว่าเขามีจุดประสงค์อะไรที่เข้ามาที่นี่ แล้วมันเรื่องอะไรที่เขาจะโดนลงโทษเพียงคนเดียว เขาเตรียมจะเดินจากไปแต่ก็ถูกกระชากกลับมาอีกจนทำให้ตระกร้าใส่ถ่านตกลงพื้น

“อะไรของท่านเนี่ย!!!”

“คิดจะขู่ข้าอย่างนั้นเหรอ”

“เชื้อพระวงศ์ไม่ใช่เหรอ...จะกลัวอะไรล่ะ..ชิ ปล่อย” ร่างเล็กสะบัดตัวออกเพราะเขารู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังบีบจนแขนเขาจะหักอยู่แล้ว

“ก็ได้...เรื่องนี้ข้าจะลืมมันซะ..แต่เจ้าต้องออกจากวังไปเงียบๆ เข้าใจที่ข้าพูดรึเปล่า”

“ห้ะ....ข้าเข้ามานี่ต้องลงทุนลงแรงมากเท่าไหร่..ท่านไม่รู้รึไง เรื่องอะไรจะให้ข้าออกไปเฉยๆ...อ่อ...เรื่องวันนี้ถือว่าท่านติดหนี้ข้าก็แล้วกัน...ถ้าท่านทำอะไรโง่ๆล่ะก็...ได้รู้กันเพราะข้า...ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว”จากนั้นขืนตัวออกจากมือหนาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ง่ายเพราะจองกึนผลักเขาไปชนกำแพงข้างๆอย่างแรง

“ทำบ้าอะไรของท่านเนี่ย จะปิดปากข้ารึไง”ปากบางโวยวายอีกครั้งแต่รู้สึกถึงอันตรายที่คืบคลานเข้ามาเพราะร่างสูงเดินย่างสามขุมมาหาเขา

“ปิดปากเหรอ...ขอบใจนะที่ทำให้ข้ามีวิธีที่ดีที่จะใช้กับเจ้าฮง...แท...บ๊ค”มือหนาค้ำกำแพงก่อนจะจ้องใบหน้าที่ติดหวานอย่างพินิจและดูชอบใจที่เห็นอีกฝ่ายดูลนลาน เขามองร่างเล็กอยู่พักหนึ่งก่อนกระชากร่างบางเข้าหาตัวส่งผลให้ร่างเล็กตกใจ มือหนาสัมผัสโดนเอวที่บางราวกับอิสตรีพาให้แปลกใจจนเลือดในกายพลุ่งพล่าน ยิ่งได้กลิ่นหอมอ่อนๆยิ่งชวนให้สัมผัสมากกว่านี้

“ท่าน...ท่านจะทำอะไรนี่...” เมื่อรู้ว่าไม่ปลอดภัย ร่างบางเอาแต่จะดิ้นหนีแต่ก็กระตุกวูบทีนึงเพราะสัมผัสตรงแก้มขวา

“หึ...เจ้ามีกลิ่นหอมเหมือนผู้หญิงได้ยังไงนะ...” ร่างสูงค่อยๆเลื่อนมือไปดึงโบว์ที่มัดเอวไว้ออกอย่างช้าๆ เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว

“แถมเจ้ายังทำตัวเหมือนสาวแรกรุ่นที่ไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนอีกด้วย..เจ้าน่าสนใจมากกว่าที่ข้าคิดไว้นะ” เขาดึงผ้าคาดเอวออกเสร็จพอดีแต่ร่างเล็กยังไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ

“คือ...ที่จริงแล้ว..ข้าโตมาจากหอนางโลมนะเว้ย” ร่างบางลนลานหนักกว่าเก่าแต่ยิ่งทำให้นายน้อยผู้หยิ่งทะนงชอบใจมากขึ้น

“งั้นเหรอ...”เขาสอดมือเข้าไปที่อกเสื้อพร้อมกับก้มลงจุมพิตตรงซอกคอ ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกและผลักเขาออกแต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงให้นั่งลงและอยู่ในอ้อมกอดของเขา และมือหยาบนั้นไม่ได้ละจากอกเสื้อเขาเลย ใบหน้าหล่อยังคงจุมพิตอยู่ตรงซอกคอของเขา แผ่นหลังพิงเข้ากับอกแกร่ง

ร่างเล็กกลืนน้ำลายด้วยความยากลำบาก เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้และนั่นทำให้ร่างสูงพอใจกับการที่ร่างเล็กดูจะไม่ประสีประสากับเรื่องพวกนี้ จนกระทั่งร่างเล็กรู้สึกเจ็บตรงซอกคอเขาผลักร่างสูงออกแต่ร่างสูงกลับล็อคใบหน้าหวานแล้วตรงเข้าประทับจูบทันที ลิ้นร้อนถูกส่งเข้ามากวาดหาความหวานในโพลงปากอีกฝ่าย ตอนแรกเขากะจะแกล้งให้ร่างตรงหน้าหวาดกลัวเท่านั้น แต่แล้วมันก็หยุดความต้องการไม่ได้

“อื้อ...อ่อยอ้ะ...” ร่างเล็กทุบแผ่นอกแกร่งแต่นั่นกลับทำให้เขาทวีจูบด้วยความเร่าร้อนมากขึ้น มืออีกข้างกระชากอาภรณ์อีกคนให้พ้นทางนั่นทำให้ร่างเล็กตื่นตระหนกมากขึ้น เขาทั้งกัดทั้งจูบในคราเดียว จนปากบางเริ่มมีโลหิตสีชาดไหลออกมาถึงจะยอมปล่อยให้เป็นอิสระ

“แฮ่ก..แฮ่ก..ท่าน...ทำบ้าอะไรกับข้า” สายตาที่แสดงความไม่พอใจจ้องมองซาตานในคราบเทพบุตรอย่างโกรธจัด

“ไหนเจ้าบอกว่าโตมาจากหอนางโลมไง...น่าจะช่ำชองนี่...แต่ดูจากท่าทางแล้ว” สายตาดูถูกได้ส่งกลับมาหาร่างบางเช่นเดียวกัน และมือบางได้ตวัดกระทบใบหน้าหล่อเข้าอย่างจัง

เพี๊ยะ!!!!!

“พอใจท่านแล้วยัง”เขาลุกขึ้นแต่กลับโดนดึงลงมาและพบกับสายตาพิโรธจนกายบางสั่นน้อยๆอีกทั้งยังไม่กล้าสบตาร่างสูง มือหนาบีบแก้มใสให้จ้องมายังตน

“พอใจงั้นเหรอ..ไม่..นี่ยังไม่หนำใจข้าสักนิด” พูดจบก็กระชากเสื้อผ้าร่างบางจนพ้นตัวเกือบหมด ก่อนจะผลักร่างบางนอนแนบกับพื้นเย็นเฉียบและขึงมือทั้งสองข้าง ก่อนระดมจูบอย่างรุนแรงไร้ความปราณีอีกครั้ง ร่างเล็กได้แต่ดิ้นไปมาอย่างผวาแต่แล้วมือหนาก็ปล่อยมือเขาให้เป็นอิสระ

   ทว่ากลับทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือกและผวาหนักขึ้น นิ้วใหญ่กำลังชอนไชช่องทางของเขาอย่างไม่ปราณีสักนิด ใบหน้าหวานบิดไปมาด้วยความทรมานอย่างเจ็บปวด

“โอ้ย...เจ็บ..ข้า...เจ็บ” ร่างสูงเพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ เขากำลังสนุก จะหยุดตอนนี้ได้ยังไง เขากระแทกนิ้วเข้าออกอย่างรุนแรงเอาแต่ใจแต่ก็หยุดชะงักเพราะมือบางตรงเข้าจับตรงไหล่ของเขาราวกับจะยึดเป็นที่พึ่ง ใบหน้าหวานนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดและใจของเขากระตุกวูบ เขาเริ่มจะอ่อนโยนกับร่างตรงหน้า

ร่างสูงจูบตรงขมับอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยนจากนั้นมอบจูบอย่างอ่อนโยนให้ร่างบาง ปากบางที่ขบกัดเพื่อกลั้นความเจ็บปวดเผยออกน้อยๆและทำให้เขามอบจุมพิตที่ลึกล้ำมากเข้าไปอีก

“อึก..ฮึก...”

“ทีนี้ของจริงนะ”

“ห้ะ”ร่างบางงงกับคำพูดอีกฝ่ายแต่ก็ต้องเก็บคำพูดไม่ทันเพราะร่างสูงได้กระแทกแกนกายเข้ามาจนสุดทางในคราวเดียว

“อา.....แน่น”ร่างสูงครางออกมาแต่ร่างเล็กกลับระดมกำปั้นทุบเขาจนเจ็บไปหมดทำให้ต้องรวบข้อมือเอาไว้เหนือหัว

“มันเจ็บนะ....เอาออกนะ...ไม่..”ร่างบางร้องออกมา ถึงร่างสูงจะยังไม่ได้ขยับแต่นั่นก็ทำให้ร่างบางยังเจ็บอยู่ดี น้ำตาใสๆไหลลงอาบแก้มทำให้ร่างสูงรู้สึกว่าร่างเล็กดูงดงามเหลือเกิน และไม่รอช้าเขากระแทกมันอย่างถี่รัวไม่สนใจว่าร่างที่รองรับจะรับไหวหรือไม่

เพราะความต้องการที่ถูกจุดทำให้ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้น น้ำสีขาวขุ่นของร่างสูงถูกฉีดเข้าไปอย่างไม่หยุดยั้ง เขาจูบร่างบางเพื่อให้คลายความเจ็บปวดลงบ้างก่อนจะสร้างรอยความเป็นเจ้าของทั่วแผ่นอกบาง เวลาผ่านไปนานแต่เพราะความที่เป็นเชื้อพระวงศ์และไม่เคยแตะต้องหญิงผู้ใดทำให้ร่างสูงไม่รู้จักพอกับกามกิจในครั้งแรกนี้ เขาเปลื้องผ้าตัวเองออกเพราะเห็นว่าอากาศข้างนอกหนาว และร่างบางไม่ได้สวมอารภณ์ใดสักชิ้นปกปิด

เขาจับตัวร่างบางให้อยู่ในท่านั่งโดยไม่ทำให้แกนกายหลุดจากกัน ใบหน้าหวานซบตรงแผ่นอกแกร่ง จากนั้นจับร่างบางกระแทกอีกหน ร่างที่อ่อนเพลียเพราะร่างสูงปลดปล่อยภายในตัวเขาหลายหนทำให้เขาอ่อนล้าไม่มีแรงโต้ตอบอีก แต่แล้วความสิ้นสุดกำลังจะจบลง ร่างสูงจับร่างบางกระแทกแรงๆจนสุดอีกสองสามทีก็ปลดปล่อยออกมาจนล้นช่องทางที่มีโลหิตปนมาด้วย

“แฮ่ก..แฮ่ก..”ร่างสูงเองก็หอบไม่น้อย เขาไม่เคยรู้สึกสุขสมเท่านี้มาก่อน เขาก้มมองร่างบางที่ซบเขาด้วยความอ่อนล้าก่อนจะลูบผมยาวนั้นอย่างเอ็นดู

“เจ้านี่มัน...”เขาเลือกจะไม่กล่าวต่อ ก่อนจะลุกขึ้นแต่งตัวแล้วจากนั้นทำความสะอาดให้ร่างบางก่อนจะสวมเสื้อผ้าให้ใหม่ และอุ้มออกจากโซวอนไปที่บ้านพักของเขา

เช้าวันต่อมาร่างบางลืมตาขึ้นมาท่ามกลางความเจ็บปวดตรงสะโพก และนั่นทำให้เขาเห็นว่าที่ๆเขานอนไม่ใช่บ้านของเขาก็เตรียมหนีทันที

“โอ้ย....นี่มันบ้าชัดๆ”

“จะไปไหน”คนที่ไม่อยากเจอที่สุดของร่างบางเข้ามาขวางเข้าจนได้ ร่างบางถึงกับถอยทันทีแต่มือหนาคว้าเขาเข้ามาทำท่าจะลวนลามอีกแล้ว

“นี่...”

“ถ้าโวยวายข้าจะทำให้ตอนเช้าของเจ้าเป็นอย่างเมื่อวานดีมั้ย” และคำขู่ก็ได้ผลดีเสียอีก แต่อย่างนั้นเขาก็อดใจไม่ให้สัมผัสร่างเล็กไม่ได้ เขาประกบปากบางและสอดลิ้นเข้าไปอย่างรวดเร็วจนร่างบางตั้งตัวไม่ทัน แต่มันเป็นจูบที่อ่อนโยนชักจูงร่างบางให้จูบตอบ ลิ้นเล็กที่ดูไม่ประสีประสาทำให้ร่างสูงพอใจ

เขาค่อยๆดันร่างบางจนล้มลงไปบนเตียงจากนั้นซุกไซร้ซอกคออีกครั้งก่อนจะประกบปากบางอย่างโหยหา มือบางกำเสื้อเขาแน่น สักพักเขาผละออกอย่างเสียดายแต่กลับพูดว่า

“ดูเหมือนเจ้าจงใจยั่วยวนข้านะ” ร่างบางได้ยินก็เพิ่งรู้ตัวว่าถูกร่างสูงชักนำอีกแล้วก็เริ่มผลักคนด้านบนออก

“เจ้า...”

“เจ้าทำไมเหรอ หื้อ”ร่างสูงผู้มีชัยส่งรอยยิ้มอย่างผู้เหนือกว่า เขาเลื่อนมือไปสัมผัสใบหน้าเนียนก่อนจะพูดขู่ไปในตัวว่า “ถ้าเจ้าทำอะไรที่ไร้ขอบเขต จะเป็นแบบเมื่อวาน เข้าใจมั้ย และจากนี้ไปข้าจะดูเจ้าทุกฝีก้าว...จำไว้”

พูดจบก็ขบเม้มรอยที่ต้นคอให้เด่นชัดมากขึ้น ร่างบางได้แต่หลับตาปี๋อย่างหวาดๆ มือหนายังเลื่อนไปถลกชุดของเขาทำให้สัมผัสถึงขาเรียวและมือหนายังเลื่อนสูงขึ้นมาเรื่อยๆ

“ข้าเข้าใจแล้ว”ร่างบางรีบกล่าวทันทีเพราะกลัวจะเกิดอะไรกับตนอีก ร่างสูงพินิจใบหน้าหวานยิ้มๆ ที่จริงเขาอยากจะลองตอนเช้าอีกสักตั้งอยู่หรอก

“น่าเสียดาย...ทั้งที่เจ้าอยู่บนเตียงนุ่มๆนี่แท้ๆ”

“ไอคนขาดผู้หญิง”พูดจบก็ผลักร่างสูงออกแล้ววิ่งไปอีกทาง แต่ร่างสูงกลับหัวเราะเมื่อเห็น

“จะหนีก็หนีให้มันฉลาดๆหน่อย ขาดผู้หญิง...แล้วไง...ก็ได้เจ้าแล้วนี่ ฮ่าๆๆๆ”จากนั้นก็ออกจากห้องไปอย่างสุขใจก่อนจะปล่อยร่างบางสบถทิ้งท้ายอยู่ด้านหลัง

‘ท่านแม่’พูดจบก็ทรุดลงนั่งด้วยแววตาเศร้าแต่นั่นก็ใช่ว่าร่างสูงจะไม่เห็น เขาสงสัยว่าที่แท้ร่างบางคือใคร