[ fic reborn ] นางฟ้าในรก ( มุคุโร่ x เบียคุรัน )

เนื้อเรื่อง

ตึกมิลฟิโอเล่ ณ ห้องของบอสใหญ่เบียคุรัน
 
ร่องรอยจากการต่อสู้ของนภาและสายหมอกของวองโกเล่ดำเนินมาจนท้ายที่สุด ผู้ชนะในครั้งนี้คงไม่ต้องเดาว่าเป็นใครไปไม่ได้ ร่างสูงมองร่างที่นอนขดอยู่บนพื้นด้วยความทรมาน ตามตัวเต็มไปด้วยร่องรอยของบาดแผล ร่างที่นอนขดตัวหายใจอย่างเบาบางเนื่องจากเสียเลือดไปมาก
 
สภาพของตึกมิลฟิโอเล่ตอนนี้พังยับเพราะฝ่ายวองโกเล่ วาเรีย และแฟมิลี่พันธมิตรและถล่มจนราบคาบ ไม่มีใครเหลือรอดอยู่เลยจะมีก็แต่บอสมิลฟิโอเล่
 
จากการต่อสู้กับสึนะโยชิจนบาดเจ็บสาหัส แล้วยังมาเจอกับผู้พิทักษ์แห่งสายหมอกของวองโกเล่อีกทำให้ร่างบางไม่มีแรงจะสู้ต่อ ร่างชุ่มเลือกถูกเหวี่ยงไปมาราวกับของเล่น กระแทกกับผนังซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้กระอักเลือดจวนจะหมดตัวอยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้เรียกความสงสารกับผู้กระทำแม้เพียงน้อยนิด
 
" ลุกขึ้นมาสิครับ " ร่างสูงนั่งอยู่บนโซฟา ส่งสายตาเยาะเย้ยให้กับร่างที่แม้แต่แรงจะลุกยังไม่มีด้วยซ้ำ
 
" .........." ร่างบางไม่ตอบ ได้แต่ขยับน้อยๆ
 
" ให้ผมช่วยคุณดีมั้ย ฮึ " สายตาเจ้าเล่ห์จับจ้องร่างตรงหน้าอย่างน่ากลัว มุคุโร่มองร่างนั้นตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างโลมเลีย
 
" ไม่ต้อง " ร่างบางเอ่ย เสียงที่ดูหยิ่งจนน่าสมเพชในสายตาของร่างสูง
 
" จะตายอยู่แล้วหัดทำตัวให้น่ารักหน่อยสิครับ " ร่างสูงเดินมาย่อตัวลงข้างๆร่างที่นอนอย่างทรมาน มือหยาบลูบผมอย่างเบามือ แต่ไม่นานความอ่อนโยนก็ถูกแทนที่ด้วยความเจ็บปวด
 
ร่างสูงกระชากกลุ่มผมขึ้นมาทำให้ร่างบางต้องร้องออกมาพร้อมทั้งเชิดหน้าขึ้นตามแรงกระชากนั้น
 
" จะฆ่าก็ฆ่า " ร่างบางกัดฟันกรอด
 
" ไม่ครับ ตายง่ายๆก็ไม่ใช่ผมน่ะสิ " มุคุโร่พูด จากนั้นอุ้มร่างบางในท่าเจ้าสาวไปวางไว้บนเก้าอี้ ร่างบางมองหน้าร่างสูงอย่างเหยียดหยามก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากมอง
 
" หึ รอผมนะครับ เดี๋ยวผมมา " มุคุโร่กล่าวด้วยรอยยิ้มชวนขนลุก ก่อนจะเดินออกจากห้องไปโดบที่ไม่มีอะไรพันธนาการร่างบางไว้ซักนิด
 
" เจ้าโง่ หึหึหึ แกนี่มันโง่จริงๆ " ร่างบางออกแรงทั้งหมดพยุงตัวเองให้เดินอีกครั้ง เค้าคิดจะหนี แต่ร่างกายช่างไม่อำนวยการเดินจึงเป็นไปอย่างทุลักทุเล
 
หกล้มหลายครั้งกว่าจะลุกขึ้นยืนใหม่ได้ แต่ร่างบางก็ไม่ยอมแพ้ จนลากสังขารมาถึงหน้าประตูจนได้ รอยยิ้มที่จะรอดเผยออกมาจากริมฝีปากคู่สวย
 
ผลั่ก!!!!!
 
ร่างบางถูกผลั่กล้มลงบนพื้นทันทีที่กำลังจะก้าวออกจากประตู ไม่ทันจะประคองตัวเอง จู่ๆร่างบางกลับรู้สึกว่ามีคีมเหล็กมากระชากกลุ่มผมตัวเองแล้วลากไปตามพื้นอย่างรุนแรง ร่างกายที่บาดเจ็บครูดไปตามพื้น ความเจ็บปวดแล่นสู่สมองจนอยากจะตายไปให้พ้นๆ
 
" ปล่อยนะ!! " ร่างบางตะโกน
 
จนในที่สุดก็ถูกเหวี่ยงลงไปบนพื้นที่เย็นเฉียบ พร้อมด้วยแรงปะทะเข้าที่หน้าท้องอย่างจังจนกระเด็นไปจุกอยู่มุมห้อง
 
" ผมบอกให้คุณรอแล้วทำไมไม่รอผมล่ะครับ คนสวย " ร่างบางเงยหน้าคนที่ทำร้ายเค้า จึงได้รู้ว่าร่างสูงกลับมาแล้ว ในมือถือถาดอะไรบางอย่างมาส่วนมืออีกข้างถืออาวุธคู่กายที่เหวี่ยงมาหาเค้าเมื่อครู่
 
" อึก " ร่างของเบียคุรันพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน เค้าตะกายไปตามกำแพงเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว ร่างสูงเห็นจึงเดินเข้ามาใกล้ๆในมือมีของแหลมคมอยู่ในมือทั้งสองข้าง สายตาที่มองเรือนร่างตรงหน้าราวกับสัตว์ป่ากระหายเหยื่อก็มิปาน
 
" หึหึ จะหนีอีกรึไงนางฟ้าของผม " ร่างสูงเดินมาประชิดร่างบางด้านหลัง กายหนาเบียดกายบางจนร่างบางรู้สึกสงสัย ลิ้นชื้นไล้เลียคราบเลือดตรงคอของร่างบางเหมือนน้ำหวานอย่างดี
 
" จะทำอะไรน่ะ!! ออกไปนะ!! " เบียคุรันถดกายหนีจากสัมผัสนั้น ร่างสุงจุดยิ้มที่มุมปากก่อนจะขบใบหูเล็กเล่นทำให้ร่างบางสะดุ้ง แววตาฉายความหวาดกลัวขึ้นบนใบหน้างามทำให้ออกแรงดิ้นด้วยกำลังที่มีอยู่
 
" ดิ้นจังนะครับ แบบนี้ก็ต้อง " ร่างสูงเริ่มรำคาญ ร่างบางที่ได้ยินถึงกับชะงักด้วยน้ำเสียงเย็นชานั่น ก่อนที่มือจะถูกยกขึ้นทาบกับกำแพงตรงหน้าแล้วถูกอะไรบางอย่างปักตรึงไว้
 
ฉึก!!!!
 
ร่างบางเบิกตาโพลงก่อนที่มืออีกข้างจะมีชะตาเช่นข้างที่แล้ว
 
" อ้ากกกกกกกกกก ฮึก ฮึก " เสียงกรีดร้องด้วยความทรมานจนแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น น้ำตาทะลักอย่างกับเขื่อนแตกไหลเปื้อนในหน้างดงามแทบไม่มีท่าทีจะหยุดง่ายๆ
 
" คิดจะหนีก็ต้องเจอแบบนี้ " ร่างสูงคว้าเอวไว้ไม่ให้ร่างบางล้มลงไป
 
" ฮึก ฮึก ฮือออ " เสียงร้องไห้ทำให้ร่างสูงเอี้ยวหน้าไปมองร่างเบื้องหน้าอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นแล้วก็เกิดยิ้มกว้างขึ้นมาแล้วสูดดมพวงแก้มอย่างเบาๆ
 
" เจ็บเหรอครับ งั้นเดี๋ยวผมเอาออกให้แล้วกัน "
 
เบียคุรันชะงักกึกเมื่อได้ยินความปราณีที่แสนชั่วร้ายนั้น มีดที่ปักอยู่ถูกดึงออกมาพร้อมๆกัน ทำให้เลือดสาดใส่ใบหน้าสวยและกระเด็นไปถึงร่างสุง ร่างบางอ่อนยวบไปทันที พร้อมกับเสียงร้องสุดจะทรมาน
 
" รำคาญ!!!! ร้องอยู่ได้ มานี่!! " ร่างสูงกระชากแขนร่างบางอย่างแรงแล้วเหวี่ยงลงบนโซฟาจากนั้นคร่อมทับ
 
" ปล่อยชั้นเถอะนะ ฮึก " ร่างบางร้องขอ
 
" หืม ตัดเส้นเอ็นออกดีกว่า เดี๋ยวจะหนีผมอีก " ร่างสูงที่ดูเหมือนจะเสียสติไปแล้วพูดพลางคว้ามีดเล็กมา ร่างบางเบิกตาโพลงเมื่อได้เห็น นั่นมันมีดผ่าตัด
 
" อ้ากกกก เจ็บ ไม่ ไม่!!!! ช่วยด้วยยยยยยยยยย " ร่างบางกรีดร้องเมื่อคมมีดแทรกไปตามข้อมมือและขา ร่างสูงพอใจกับเสียงร้องนั้นจึงออกแรงกดเพิ่มมากขึ้น แววตาเจ็บปวดของร่างบางทำให้เค้ามีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
 
" มุคุโร่!!! "
 
เสียงเรียกของร่างบางทำให้ร่างสูงหยุด แล้วมองร่างที่เปื้อนน้ำตาก่อนที่จะ
 
เพี๊ยะ!!
 
แรงตบทำให้ร่างข้างใต้สะบัดไปอีกทาง เลือดออกตามมุมปาก ร่างสุงวางมีดก่อนจะวางมีดลงแล้วจับใบหน้าที่ถูกเค้าตบกลับมา พร้อมกับประกบปากบางอย่างรุนแรง ร่างบางที่ดิ้นไม่ได้อีกแล้วได้แต่ร้องไห้
 
ร่างสูงดูดดุนอย่างแรงและขบกัดปากบางจนมีเลือดออกมาแต่ก็เลียมันจนหมด
 
" อึก ไม่ไหวแล้วปล่อยชั้น เถอะ นะ " ร่างบางสะบัดหนีจากจุมพิตที่ร่างสูงมอบให้ก่อนจะพูดออกมา ทำให้ร่างสูงโมโห เค้ากระชากชุดคลุมสีขาวออกไปทั้งชุด จนร่างบางมีแต่ความเปลือยเปล่า
 
" ทำอะไรอ่ะ อย่านะ "
 
" ตัวขาวจังเลย อย่างกับหิมะ ผมชิมหน่อยแล้วกัน " เสียงที่ฟังแล้วชวนโรคจิตทำให้ร่างบางหวาดผวาว่าจะเกิดอะไรกับตัวเอง
 
ตอนที่สึนะสู้กับเค้า ตอนนั้นเค้าน่าจะตายไปซะ จะได้ไม่มาเจอกับเรื่องน่ากลัวขนาดนี้
 
" ไม่นะ อย่านะ " เสียงร้องไม่ทำให้คนที่รุกล้ำหยุดอีกแล้ว ร่างบางเห็นร่างสูงปลดกางเกงของตัวเองออก เผยให้เห็นความเป็นชายที่กำลังตื่นตัวออกมา
 
ร่างสูงจับขาของร่างบางพาดบ่าก่อนจะสอดแกนกายเข้าไปจนสุดแรง เลือดใสๆไหลออกมาทันทีจากช่องทางที่ไม่มีใครรุกรานมาก่อน
 
" อ้ะ เจ็บ ฮืออ " ร่างบางร้อง
 
" สุดยอดเลย นางฟ้าของผม " ร่างสูงขยับแกนกายอย่างรวดเร็วและแรงและครางต่ำๆออกมา แต่ร่างบางไม่ได้มีอารมณ์ร่วมเลย น้ำตาแทบจะเป็นสายเลือดอยู่แล้ว แต่ร่างสูงกลับขยับแรงขึ้นกว่าเดิม ร่างที่ถูกทำร้ายเริ่มกระอักเลือด
 
" หือ จะไม่ไหวแล้วเหรอครับ " ร่างสูงถามร่างที่โยกไปมาตามแรงกระทำของเค้าอย่างโรคจิต
 
" อ่อก ฮึก พอเถอะ นะ " ร่างบางขอร้องเป็นหนที่นับไม่ถ้วน ก่อนจะถูกร่างสูงช้อนตัวขึ้นมาอยู่ในท่างนั่งตักของเค้าโดยที่แกนกายยังไม่ออกไปจากร่างบาง ทำให้ร่างบางกระตุก ร่างที่ไร้เอ็นคอพับอยู่ตรงไหล่ของร่างสูง ร่างสูงไม่คิดจะขยับกายแต่กลับดูดเม้มที่ซอกคอขาวจนเดิดรอยแดงช้ำ
 
" ฮึก ชั้น มีอะไรจะ บอกนาย " เบียคุรันพูดอย่างแผ่วเบาแต่ร่างสูงกลับได้ยินชัด
 
" ................."
 
แต่ร่างสูงไม่ตอบกลับยกร่างบางกระแทกลงมาอย่างแรง
 
" อ้ะ!!! " ร่างที่ขยับไม่ได้ซบตรงอกแกร่งน้ำตาไหลเปื้อนเสื้อสีขาวของร่างสูง แต่ร่างสูงยังจับร่างนั้นกระแทกอย่างบ้าคลั่ง จนช่องทางเริ่มฉีกขาดเป็นวงกว้าง โลหิตเปื้อนท่อนขาของร่างสูงเป็นทาง
 
" มุคุ โร่ "
 
เสียงเรียกทำให้ร่างสูงหยุดเพื่อรอฟัง
 
" ชั้น ระ รัก นายนะ "  ร่างบางที่ไม่มีแรงเหลือแล้วพูดขึ้นทำให้ร่างสูงทำอะไรไม่ถูก เค้ายกร่างบางออกแล้ววางให้นอนพิงโซฟา ตาแสนสวยเริ่มจะปิดลงแต่เมื่อมองเห็นคนที่รัก เบียคุรันก็ยิ้มบางๆให้ มือที่ถูกตัดเส้นเอ็นพยายามจะเอื้อมไปจับใบหน้านั้นแต่ทำไม่ได้
 
"................." ร่างสูงยังคงเงียบมองร่างบางตรงหน้า มือหนาลูบใบหน้างามด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งเกลียด ทั้งสมเพช เห็นใจ ทั้งเจ็บปวด และรักมาก แต่เค้าก็เกลียดมาเฟีย แต่ว่ากลับอยากได้ร่างนี้มาเป็นของตนซะ
 
" รักเหรอ" ร่างสูงย้อนถามอย่างเย็นชา น้ำตาไหลอาบแก้มของร่างบางอีกครั้ง พลันร่างสูงก็โน้มตัวเข้ามาจูบปากบาง เป็นจูบที่อ่อนโยนมาก ไม่เหมือนก่อนหน้านี้ที่มีแต่ความรุนแรง
 
ร่างบางจูบตอบโดยไม่ปฏิเสธอีก ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกัน มุคุโร่เปิดเปลือกตามองร่างบางที่หลับตาพริ้มด้วยสายตาว่างเปล่าก่อนที่มือจะเลื่อนไปหยิบอาวุธคู่ใจโดยที่ร่างบางไม่รู้สึกตัว ร่างสูงถอนจูบออกก่อนจะพูดว่า
 
" ถ้ารักผม งั้นหัวใจคุณผมขอละกัน " สิ้นเสียง สามง่ามก็ถูกแทงลงตรงหัวใจทันทีโดยที่ร่างบางยังคงนิ่งงันและตกใจ
 
" อั่ก มุคุ โร่ "
 
ร่างสูงใช้มืออีกข้างปักสามง่ามส่วนอีกข้างก็ควักหัวใจร่างบางที่ร้องราวจะขาดใจไม่นานแล้ว จนในที่สุดเสียงสุดท้ายที่มุคุโร่จะได้ยินก็เงียบไป โลหิตไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยทั้งสองข้างที่มองมุคุโร่ด้วยแววตาแสนเจ็บปวดไม่มีความโกรธเจืออยู่ในสายตาซักนิด
 
หัวใจดวงน้อยตอนนี้อยู่ในมือของร่างสูงเป็นที่เรียบร้อยแล้วและร่างสูงกำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะหันมองร่างที่ไม่ไหวติงพลันน้ำตาก็ไหล
 
" เบียคุรัน ผมก็รักคุณ ไปอยู่ในนรกกับผมเถอะ " พูดก่อนจะช้อนร่างไร้วิญญานขึ้นแนบอก แล้วเดินไปตามหนทางที่มือมิด
 
" โลกมนุษย์นี้โหดร้ายเกินไปสำหรับคุณ ผมเกลียดโลกนี้ เพราะฉะนั้น ไปยมโลกดีกว่านะครับ นางฟ้าของผม " พูดพลางมองร่างบางในอ้อมแขนเหมือนคนเสียสติ แล้วทั้งคู่ก็จากไปไม่หวนกลับมาอีก กลายเป็นคนหายสาบสูญทั้งคู่