(เปิดพรี) WHEELCHAIR / BLIND / AUTISTIC...and YOU พิการรัก [ YURI ]

ย้ายเว็บลง >https://www.readawrite.com/a/06ac20d2a0979bbb54880955f1acae5f
Ohmy 

present

๑.๑

“หมดนี่เท่าไหร่”

“คะ?” ฉันถามลูกค้ารายใหม่ด้วยเสียงตกใจนิดๆ คิดราคากันสนุกเลยนะคะ ถ้าเค้าจะเหมาทั้งหมดที่ฉันมี

“เท่านี้พอไหม”

“พะ.พอค่ะ อ่า..ขอไปแตกแบงก์ย่อยมาทอนก่อนนะคะ แปปนึ..”

“ไม่ต้อง”

อีกคนยื่นแบงก์พันหลายใบใส่มือฉันที่ทำหน้าเหวอ เค้าไม่ได้สนใจฉันเท่าไหร่ แต่มองเด็กสาวกวาดของถักใส่เป้นักเรียนของตัวเองจนเกลี้ยงแผงฉัน ด้วยสายตารำคาญใจ แล้วรีบผลักๆเธอให้รีบเดินเข้าไปในโรงพยาบาล

ฉันยังเหวออยู่ค่ะ.. แต่ต่อมาก็รู้สึกดีใจมากๆที่ขายหมด

( คุณกุมภ์ & เพรียง )

๑.๒

“ไอ้พิจิก”

“ไรมึง..”

“พี่สาวกูพึ่งกลับจากซานฟรานซิสโก เพราะโดนรถชนแล้วเศษกระจกทำให้ตาบอด แล้วต้องลาออกจากงานที่นั่นกะทันหัน 

มึงจำได้ไหมปีก่อนมึงเคยไปเจอพี่สาวกู เพราะแวะไปเอารายงานที่บ้านกูอ่ะ..”

คำพูดร่ายยาวของเพื่อนทำฉันเลิกสนใจที่จะเลือกสีกัมมี่แบร์ในซอง ก่อนจะมองไอ้นาวีหนึ่งในเพื่อนสนิทในกลุ่ม

ด้วยสายตา ‘แล้วยังไงของมึง’ ใส่มัน ฉันไม่แยแสใดๆต่อการที่พี่สาวมันดันเกิดมาตาบอดขึ้นมา 

จนไอ้ต้นกล้าเพื่อนอีกคนของกลุ่มเอาศอกมาถองให้ฉันอย่าเหี้ยให้มันมากนัก

“เออ แต่กูลืมหน้าพี่สาวมึงไปแล้ว” ฉันตอบตามตรง “..ทำไม”

“ตอนมึงไป พี่สาวกูจ้องมึงนานมาก แล้วหลังจากมึงกลับไปเค้าก็ขอเฟสมึงกับกู”

“..มึงไม่เห็นเคยบอกเหี้ยไรกูเลยนะ หวง?”

“เออดิ แต่ตอนนี้กูอยากให้เค้าได้เจอคนที่เคยชอบแบบมึง ไปให้กำลังใจเค้าหน่อยได้ป่ะ”

“กูไม่ว่าง” ฉันตอบหน้าตาย

ผัวะ!!!

วินาทีต่อมาหน้าฉันสะบัดจากแรงหมัดของเพื่อน ทำเอาเกือบหล่นเก้าอี้

( พิจิก & เนตรนาค )

ร้านหนังสือ + เฟสบุ๊กเพจ

https://web.facebook.com/OhmySM

thank you for your support