ปฏิบัติการขอแต่งงาน by เจ้าสาว

ลำดับตอนที่ #2 : งานเลี้ยงวันเกิด ( ที่ไม่อยากให้มาถึงเร้ยย )

      บรรยากาศที่รถไฟใต้ดินที่ญี่ปุ่น เวลาเลิกงาน ก็เหมือนทุกวัน คือคนแน่นเยียด เบียดเสียดอยู่ใน

 ขบวนรถไฟ ยังกับปลากระป๋อง คิตะมายุ อุมัย นางเอกของเราอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินทีใส่ทับกับเสื้อคอ

ปกสีขาวกับกระโปรงทรงทรงพรีทพริ้วสีเดียวกับเสื้อสูท รองเท้าหุ้มส้น สีดำดูเรียบร้อย เธอมัดผมครึ่งหัว 

ผมเธอยาวตรงลงมาจนเกือบถึงเอว มีการซอยสไลด์บางๆบ้างพองาม  อุมัย ถือถุงกระดาษใบใหญ่จาก

ห้างสรรพสินค้าชื่อดังของโตเกียว ภายในใส่แฟ้มเอกสารหนาๆประมาณ3-4แฟ้มได้ เป็นอย่างนี้ตลอด

ตั้งแต่ อุมัยได้ย้ายเข้ามาทำงานในแผนกบัญชี ถึงแม้เงินเดือนจะเพิ่มสูงขึ้นจากเดิม แต่ว่างานก็มากขึ้น

 อุมัย ยืนมองไปที่หน้าต่างสะท้อนเห็นภาพตัวเองในกระจก ทำไมถึงได้โทรมอย่างงี้นะ  ในขณะที่กำลัง

พิจารณาสังขาร อันไม่เที่ยงของเธอยู่นั้น เธอก็รู้สึกว่ามีมือ มาขยุ้มๆก้นเธอ แต่ไม่ได้บีบแบบเต็มมือ และ

ก็เริ่มรู้สึกถึงแรงบีบ ตายแล้วๆ นี่ชั้นเจอไอโรคจิตหรือเนี่ย ชั้นจะทำยังไงดีๆ กุลสตรีอย่างชั้นตั้งแต่เกิด

มา ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนมาล่วงล้ำ ชั้นได้ถึงขนาดนี้ ชั้นจะร้องเรยดีไหม ไม่ได้ๆ งั้นคนอื่นก็จะรู้หมดสิว่า
ชั้นโดน ล่วงล้ำความเป็นกุลสตรี  อุมัยไม่กล้าร้อง เธอจะรับมือกับเรื่องนี้อย่างไร ก่อนอื่นเธออยากรู้ว่า

เจ้าโรคจิตคนนี้มันเป็นใคร เธอจึงหันคอมองหา แล้วเธอก็เห็น ผู้ชายคนหนึ่งยืนอยุ่ข้างเธอแต่ว่า มือทั้ง

สองข้างของเค้ากอดกล่องใบใหญ่ ท่าทางจะหนักซะด้วย ไม่ใช่คนนี้นี่ เธอกวาดตามองไปตามรัศมีที่

คาดว่าจะสามารถเอื้อมมือมาจับเธอได้ แต่นอกจากชายคนนี้แล้ว คนอื่นๆเป็นผู้หญิง เด็กนักเรียนมัธยม

ผู้หญิง2 คน ใส่กระโปรงสั้นๆ และก็คุณยาย ไม่มีใครน่าจะเป็นไอโรคจิตได้เลย แต่มือนั้นยังคงบีบก้นเธอ

อยู่ เธอรู้สึกได้ เธอตัดสินใจ เอามือไปคว้ามือนั้นที่บีบก้นไว้ แล้วเอาเล็บจิกไปอย่างแรง ทันใดนั้น เสียง

ร้องไห้ของเด็กก็ดังจ้า จากข้างหลังเธอ