อย่าให้สายเกินไป (นัน,หงหยก) NHY

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

         
                                    นัน                         


      "ไม่หงหยก......อย่าไปจากพี่.......ได้โปรดฟังพี่ก่อน......พี่รักเธอคนเดียวนะที่รัก"



                
                                  หงหยก                      
     


             "ไม่พี่นัน หงไม่จำเป็นต้องฟังอะไรพี่อีกแล้ว.....หือๆๆๆแค่นี้มันก็ชัดพออยู่แล้ว....หือๆๆๆๆ"




                                ร่วมด้วย

                         
    เบล

  

                                   
มุก

                         

อ๊าาาาาาาาาาา กลับมาอีกครั้งตามคำเรียกร้อง อยากจะลองแต่งแบบปวดตับบ้างอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะแต่งได้หรือป่าว ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ

เนื้อเรื่อง

              เพี๊ยะ!!!!!!!!!!เสียงฝ่ามือเรียวสวยของหงหยกฝาดลงมาที่ใบหน้าหล่อเหลาของนัน เมื่อหงหยกนั้นได้รู้ว่าคนที่เธอรักนั้นไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น



              "หงหยกได้โปรด.......อึก.......ฟังพี่ก่อน"นันพูดออกมาทั้งนำ้ตา เมื่อเห็นคลิปที่หงหยกนั้นเอาให้ดู แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือเค้าทำคนที่เธอรัักนั้นเสียใจอีกแล้ว






             "ยังต้องให้หงฟังอะไรอีกหรอพีี่นัน.....หือๆๆๆ.....แค่นี้มันก็ชัดเจนอยู่แล้ว"หงหยกร้องไห้ออกมาอย่างไม่ขาดสาย ตอนนี้เธอรู้สึกเกลียดคนข้างหน้าเธอมากสมองของเธอนั้นสั่งการให้ขาเรียวสวยของเธอนั้นเดินไปจากคอนโดของร่างสูงแต่.......









                "ไม่.....หึก......หงหยกพี่ขอโทษ เธอฟังพี่ก่อนนะ ได้โปรดหง ฟังพี่ก่อน หือๆๆๆ พี่ไม่ได้รักเค้าพี่รักหงคนเดียวนะ เชื่อพี่นะหง พี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีหงนะ หือๆๆๆ"นันเมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังจะเดินออกจากห้องของเธอก็รีบวิ่งไปกอดเขาจากทางด้านหลังนำ้ตาของเขาไหลลินเปียกชื้นด้านหลังของหงหยก แต่หงหยกก็ไม่ใจอ่อนง่ายๆพยายามแกะมือทั้งสองของนันที่สวมกอดเธออยู่ออก แล้วหน้ากลับมาคุยกับเขาทั้งนำ้ตา







             "พี่นันได้โปรด......ปล่อยหง......อึก......ไปเถอะ......หงไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร......หือๆๆๆๆ....ลาก่อน"พูดจบหงหยกก็เดินออกไปจากห้องทันที สิ้นเสียงปิดประตูดัง"ปัง"ร่างสูงของก็ทรุดตัวลงกับพื้นร้องไห้จนตัวโยน







              "ไม่จริงหงหยก.........หือๆๆๆ......ไม่จริงงงงงงง"นันตะโกนระบายอารมณ์ออกมาด้วยความเสียใจใบหน้าหล่อของเขาเลอะไปด้วยคราบนำ้ตา นันเดินมาบริเวณเตียงทรุดตัวนอนร้องไห้เอาหน้าซุกหมอนที่เค้าทั้งสองเคยนอนด้วยกันแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด

ย้อนไปเมื่อ1อาทิตย์ที่แล้ว

                ณ ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมือง






                "ไงคร้าบบบบบ ไอ้เบลมีอะไรถึงโทรมาหาชั้นได้ห๊าาาาา"เจ้าของเสียงมีเสน่ห์หน้าตาหล่อเหลาของนัน ประธานบริษัทNHYเดินเข้ามาทักเพื่อนสนิทของเขาที่ก็เป็นประธานเหมือนกันแต่คนละบริษัท เขาทั้งสองเป็นเพื่อนรักกันมาตั้งแต่เด็กๆจึงไม่แปลกที่เวลาอีกคนมีเรื่องทุกข์ร้อนใจอะไรก็จะมาเล่าให้อีกฟัง เขาทั้งสองนั้นสนิทกันมากแบบที่ว่าห่างกันไม่ได้เลย 








                "จะอะไรสะได้อีกล่ะก็มุกอ่ะสิ งอนชั้นอีกแล้ว หุ๊ยยยยยย เซ็งโว้ยยยยยย"เบลระบายออกมาให้เพื่อนของเขาฟังเรื่องแฟนสาวของเขา จริงๆแล้วมุกนั้นรู้จักกับเบลได้ก็เพราะนันเพราะมุกก็เป็นน้องสาวของนันจึงไม่แปลกที่เบลจะจีบมุกติดได้เร็วเพราะมีพ่อสื่อที่ดี(ฝีมือนันเองคร้าบบบบบบบบบบบ)แต่จริงๆแล้วนันก็หวงน้องสาวมากเหมือนกันนะ








                "แล้วไงหล่ะ ไมไม่ไปง้อ ไอ้ฟายเอ้ยยยยยยยย"




                "ถ้าง้อแล้วหายก็ไม่มานั่งบ่นอย่างงี้หรอก ไอ้นันวันนี้พาไปพักผ่อนหน่อยดิไม่ได้ไปนานแล้ว ไปเป็นเพื่อนชั้นหน่อยนะ ขอร้อง"(วันนี้ไอ้เบลมาแปลกแหะ มันไม่เคยได้ขอร้องอะไรเราเลยนะ อืม........)






               "เออได้ แต่เดี๋ยวบอกหงหยกก่อนนะ"(เอาไงดีว่ะ ถ้าบอกตรงๆมีหวังตายแน่ๆงั้นเอาอย่างงี้ดีกว่า) 







               Rrrrrrrrrrrrrrrrr




                "ฮัลโหลที่รัก.......วันนี้เค้ามีประชุมเลิกดึกอ่ะ เค้านอนที่บริษัทน๊าาาาา ไม่ได้กอดที่รักตั้งคืนนึงแหนะ แต่ไม่เป็นไรอีกวันนึงค่อยไปกอดก็ได้ ฮ่าๆๆๆๆ"นันพูดแบบติดตลกแต่ในใจกลับตรงกันข้ามรู้สึกผิดที่ต้องทำอย่างนี้กับแฟนสาว แต่มันก็เป็นครั้งแรกของเขา








               "ได้สิที่รัก แต่อย่าทำงานหนักมากนะเค้าเป็นห่วง"หงหยกตอบกลับมาเสียงหวาน นำ้เสียงของเธอก็ดูเป็นห่วงเป็นใยแฟนของเธอจริงๆ







               "คร้าบบบบบบบบบบบบ ที่รัก นันรักหงหยกที่สุดเลย"นันหยอดคำหวานทำเอาร่างบางเขินจนไปไม่เป็นเลย


               "ค่ะ"หงหยกพูดก่อนที่จะวางสายไป







                          4ทุ่มกว่าๆที่ผับแห่งหนึ่ง




               "ไอ้นานนนนนนนน ช้านนนนนน ไม่ไหวแล้วววววว ขอไปที่ห้องก่อนน๊าาาาาาาาาาาาาาา"เสียงของเบลตอนนี้บอกได้เลยว่าเมาเอามากๆ



              "เออออออออ ไปก่อนเลยยยยยยยย ช้านนนนนน ไปห้องนำ้ก่อน เอิ๊กๆๆๆ"นันสภาพตอนนี้ก็ไม่ต่างจากเบลเหมือนเขาเดินโซซัดโซเซเข้าห้องนำ้อย่างยากลำบาก ระหว่างเดินเขาก็ไปชนกับผู้หญิงคนหนึ่งเข้า






            "เอ่อ คุณเป็นอะไรมากมั้ยค่ะ"เจ้าของใบหน้าสวยถามเขาด้วยนำ้เสียงที่อ่อนหวาน เขาได้โบกไม้โบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไรแต่ร่างกายชั่งขัดกันเหลือเกิน คนที่ประคองนันตอนนี้อยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เธอก็คือเลขาสาวสวยของเขานั้นเอง"เนเน่"เธอหลงรักประธานของเธอมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสวันนี้แหละเธอต้องใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์









             "คุณลองกินยานี้ดูสิค่ะเผื่อว่าจะดีขึ้น"เนเน่ยื่นยาพร้อมนำ้มาให้นัน(ไปเตรียมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ:ไรท์)นันด้วยความที่สติเลือนๆบ้างแต่ยังขัดขืนอยู่ เนเน่ไม่รอช้าหยิบยาเม็ดนั้นเข้าปากพร้อมกับโน้มคอร่างสูงให้มาประกบปากกับเธอทันทีลิ้นอุ่นๆของเนเน่ดันเม็ดยาที่อยู่ในปากของเธอพร้อมกับนำ้ให้ร่างสูงทันที จูบกันอยู่เนิ่นนานจนเนเน่เป็นฝ่ายที่ผละออก








             "เราไปต่อกันที่ห้องนะค่ะ"นันที่ต้องนี้ไม่รู้อะไรแล้ว เนเน่จัดการประคองประธานสุดหล่อไปที่ห้องรับรองของผับทันที เมื่อเปิดประตูเข้าในห้องก็จัดการล็อกประตูก่อนที่จะวางร่างของประธานไว้ที่เตียงอย่างเบามือ จัดการหยิบโทรศัพท์เครื่องมาตั้งกล้องเพื่อที่จะถ่ายบทรักระหว่างเธอกับประธานสุดหล่อของเธอไว้เป็นเครื่องต่อลองกับร่างสูง(น๊านนนนนน ฉลาด) พอตั้งกล้องเสร็จเธอก็เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงไม่รอช้าริมฝีปากอวบอิ่มของเธอก็ค่อยก็จูบกับริมฝีปากเรียวบางของนัน นันที่ตอนนี้ค่อยๆปล่อยอารมณ์ไปตามความต้องการของเขา นันเริ่มลุกลำ้เนเน่เข้ามาเรื่อยๆเนเน่ก็ไม่ขัดแต่อย่างใด ลิ้นร้อนๆของนันเริ่มหาความหวานตามโพรงปากของเนเน่ แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาที่ซอกคอขาวของเธอพรมจูบไปทั่วบริเวณสร้างเสียงครางได้อย่างดี"อ๊าาาาาา"เสียงของเนเน่เมื่อนันเริ่มสร้างรอยกลีบกุหลาบไว้ทั่ว นันเริ่มเอามือซุกซนของเขาปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตของเนเน่อย่างรีบร้อน เมื่อจัดการกับเสื้อเชิ๊ตเสร็จก็ตามมาด้วยบราเซียที่ปิดยอดประทุมเอาไว้เขาจัดการถอดอย่างไม่ใยดี เมื่อเสร็จจากการสร้างรอยกลีบกุหลาบไว้แล้วก็เลื่อนหน้าคมๆของเขาลงมาที่ยอดประทุมที่ตั้งตระหง่านรอให้เขาครอบครองพอนันลิ้มลองบริเวณนั้นปุ๊บเนเน่ก็ร้องเสียงหลงทันทีด้วยความเสียวซ่าน"อื้อ......อ๊าาาาาาา นันขา"เนเน่เรียกชื่อประธานของเขาไม่หยุดร่างกายบิดไปบิดมาด้วยความเสียว บทรักของพวกเขาก็ดำเนินต่อไปจนกระทั่ง................







                              10โมงของวันใหม่





                      "อื้อ"เสียงครางของนันเมื่อมีแสงอะไรมาแยงตาตอนเช้าๆขัดเวลาการนอนของเขามาก เขานอนกอดคนๆหนึ่งอยู่ นึกในใจก็คงเป็นหงหยก แต่เมื่อวานไปผับแล้วหงหยกจะมานอนกับเราได้ไง พอคิดอย่างดวงคมของเขาก็เบิกกว้างทันที ลืมตาขึ้นมาเห็นร่างของหญิงสาวคนหนึ่งนอนอยู่ในอ้อมกอดของเขา ยิ่งตกใจไปกว่านั้นอีกเมื่ออีกคนที่นอนอยู่กับเขาคือ"เนเน่"เขาก็รีบปลุกเธอทันที







                    "เนเน่นี่ชั้นมาอยู่ที่นี่กับเธอได้ไง"นันตวาดเสียงแข็งจนคนฟังนั้นสะดุ้ง แต่คงทำหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น




                   "ก็เมื่อคืนคุณเมา......แล้วเราก็.......เอ่อ.......มีอะไรกัน"เนเน่พูดออกมาเสียงเรียบๆ




          

                 "เนเน่ชัั้นขอหล่ะ ขอให้ลืมเรื่องเมื่อคืนไปนะ และขอร้องล่ะอย่าให้หงหยกรู้เด็ดขาด"นันพูดพร้อมกับยกมือของเขาขึ้นมากุมขมับเอาไว้ด้วยความเครียด เนเน่เมื่อได้ยินอย่างนั้นก็โกรธมาก(นี่ที่เขาทำไปทั้งหมดมันสูญเปล่าหมดเลยหรอ)นันก็ไม่รอช้าหยิบเสื้อผ้าของเธอมาใส่อย่างลวกๆ






                

               "ไม่ค่ะ ชั้นเป็นเมียคุณแล้วอย่างไงคุณก็ต้องรับผิดชอบ"เนเน่ยืนยันเสียงแข็ง





                "ได้.......แต่ชั้นจะรับผิดชอบคุณด้วยการให้ค่าเลี้ยงดูเท่านั้น ส่วนอย่างอื่นเธออย่ามาหวังว่าจะมาได้กับคนอย่างชั้น"นันพูดด้วยนำ้เสียงที่โมโหอย่างมากรีบเก็บข้าวของแล้วขับรถออกไปทันที ปล่อยให้เนเน่ยืนกรีดร้องอยู่ด้วยความแค้น(ถ้าชั้นไม่ได้ก็อย่าหวังว่าใครจะได้:เนเน่) นันพอออกมาได้ก็รีบโทรหาเบลทันที







                  Rrrrrrrrrrrrrr






                "ฮัลโหล ไอ้เบลแกอยู่ไหน"นันถามอย่างเร่งรีบ




               "อื้อออ อยู่คอนโด"เบลตอบเสียงงัวเงีย เหมือนคนเพิ่งตื่น




              "งั้นเดี๋ยวชั้นเข้าไปหานะมีเรื่องจะคุยด้วย"





              "อืม มาดิ"






                               ณ คอนโดของเบล



               นันพอมาถึงห้องก็ถือวิสาสะเดินเข้าห้องเบลอย่าเร่งรีบ นันเดินมาประชิดตัวเบลแล้วเขย่าตัวเบลพร้อมกับพูดประโยคเดิมหลายๆรอบ"ชั้นจะทำอย่างไงดี"นันพูดหลายๆรอบจนเบลต้องลากนันมานั่งที่โซฟาเพื่อสงบสติอารมณ์







            "แกเป็นไรห๊าาาาา ไอ้บ้า"เบลเอามือดีดหน้าผากเพื่อนรักแบบหยอกๆแต่นันมีสีหน้าที่ไม่ดีเอาสะเลย



            "เป็นไรมากป่าวว่ะ"เบลถามด้วยเป็นห่วงเมื่อจู่ๆนันก็เงียบไป





            "ไอ้เบล เมื่อคืนชั้นเผลอไปมีอะไรกับเนเน่ว่ะ"นันพูดพร้อมกับนำ้ตาของค่อยๆไหลลงหน้าตัก





             "เห้ยไอ้บ้า อย่ามาพูดอะไรเล่นๆนะถ้าหงหยกรู้แกตายแน่"





             "ชั้นว่าเนเน่ต้องวางยาชั้นแน่ๆตอนที่ชั้นไปเข้าห้องนำ้สติชั้นเริ่มเลือนลางแล้ว ชั้นไม่เคยเมาแล้วเผลอไปมีอะไรกับใครเลยนะนอกจากเค้าจะวางยาชั้นเพราะจำอะไรไม่ได้เลย แต่พอจำได้บ้างชั้นเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมาประคองชั้น ชั้นไม่ได้ยินอะไรที่เขาพูด แต่มารู้อีกทีก็โดนเขาจูบ หลังจากนั้นชั้นก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย"นันพูดออกมาโดยที่นำ้ตาไหลลินอย่างไม่ขาดสาย เขาไม่กล้าแล้ว ไม่กล้าไปสู้หน้าหงหยกอีกแล้ว








           "ไอ้นัน ชั้นขอโทษที่ทำให้แกต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้ ถ้าชั้นไม่ชวนแกไปผับ แกก็คงไม่ต้องมาเจอเรื่องอะไรแบบนี้"เบลก้มหน้าลงนำ้ตาของเขาเริ่มเอ่อล้นออกมา รู้สึกผิดอย่างจับใจที่ทำให้เพื่อนรักของเขาต้องมาเจอเรื่องอะไรที่เลวร้ายแบบนี้







                "ไอ้เบล แกไม่ผิด หือๆๆๆ คนที่ผิดคือชั้นที่ไม่ตั้งสติให้ดี ผิดที่ชั้นคนเดียว หือๆๆๆๆๆ"นันร้องไห้ออกมาอย่างทรมาณเบลก็ทำได้แค่ปลอบเพื่อนเขาเท่านั้น







              "ไอ้นัน เอาอย่างงี้มั้ยเรื่องนี้อย่าเพิ่งให้หงหยกรู้ก่อน ส่วนเรื่องเนเน่ชั้นจะคอยกันให้เธอไม่มาเกาะแกะแกก็แล้วกัน"







                   "อืม ชั้นขอบใจแกมากนะไอ้เบล"





                                           ตอนเที่ยง


               หลังจากที่นันล้างหน้าล้างตาเสร็จก็ขับรถไปที่บริษัทของหงหยก ทำตัวเหมือนปกติแต่ในใจเค้าอยากจะร้องไห้มาก




              "ไงค่ะที่รักงานเยอะมากเลยหรอเนี๊ยยย ดูสิหน้าโทรมหมดเลยนะพ่อแมวน้อย"เมื่อนันเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของหงหยก หงหยกก็เดินเข้ามาหานันพร้อมกับลูบใบหน้าอันหล่อเหลาด้วยความอ่อนโยน 






            "ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกที่รัก"นันตอบเสียงเรียบๆยิ่งคำพูดคำหลังยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดมากแต่ก็ยังคงฝืนยิ้ม









                                              หลายวันผ่านไป

            นันก็เข้าบริษัทมาทำงานปกติ เนเน่ก็คอยมาเกาะแกะนัน จนตอนนีี้นันเริ่มจะทนไม่ไหวแล้ว





                "เนเน่เธอเลิกยุ่งกับชั้นสักที!!!!!!!"นันตวาดเสียงแข็งใส่เลขาสาวของเขา



                 "ได้ชั้นยอมเลิกยุ่งกับคุณก็ได้ แต่อีกสักพักคุณก็ต้องเลิกยุ่งกับคุณหงหยกเหมือนกัน ดูสิว่าถ้าคุณหงหยกรู้ว่าแฟนตัวเองไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเธอจะรู้สึกอย่างไง"เนเน่พูดพร้อมกับแสะยิ้มอย่างร้ายกาจ







                   "เนเน่ชั้นว่าชั้นพูดกับเธอรู้เรื่องแล้วนะ"นันด้วยนำ้เสียงที่ดูโมโหเอามากๆ




                  "ได้ค่ะ ชั้นจะไม่พูด แต่ใช่อย่างอื่นให้เธอได้รับรู้"เนเน่ยิ้มอย่างมีชัยก่อนจะเดินออกจากห้องประธานของเขาไป ส่งคลิปบทรักของเธอกับประธานของเขาให้หงหยก หงหยกตอนนี้ที่ว่างจากงานที่บริษัทของเขาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขี้นมาเล่นเป็นจังหวะเดียวกับที่เนเน่ส่งคลิปไปให้หงหยกพอดี หงหยกเปิดดูด้วยความสงสัย พอเปิดดูคลิปก็ถึงกับกลั้นนำ้ตาไม่อยู่ เอามือมาปิดปากเพื่อไม่ให้คนอื่นได้ยินเสียงแห่งความอ่อนแอของเธอที่เห็นแฟนของเธอไปมีอะไรกับคนอื่น เธอรีบปิดคลิปเพราะว่าเธอรับไม่ได้กับการกระทำของร่างสูง ตอนนี้เธอร้องไห้ออกมาปราณแทบจะขาดใจ ร้องไห้อยู่นาน จนเธอตัดสินใจโทรหาร่างสูงและพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ





             "พี่นันเดี๋ยววัันนี้หงเข้าไปหาที่ห้องนะ"หงหยกพูดเสียงเรียบๆและพยายามกลั้นนำ้ตาไม่ให้ไหล ความรักของพวกเขาต้องจบลงแล้วหรอ?






                                   ณ คอนโดของร่างสูง




                    "ไงที่รักวันนี้มาหาเค้าถึงห้องเลยนะ คิดถึงเค้าอ่ะสิ๊"นันเดินจูงมือแฟนสาวให้เข้ามาในห้อง หงหยกเมื่อได้ยินประโยคอย่างงั้นก็ทำให้กลั้นนำ้ตาไม่อยู่ นันเมื่อเห็นคนรักเขาร้องไห้ก็ถามด้วยความเป็นห่วงแต่ในใจก็คิดว่าหงหยกต้องรู้เรื่องที่เธอไปมีอะไรกับเนเน่แน่ๆ




                "เอ่อ......ที่รัก......เป็นอะไรหรอ"นันถามด้วยเสียงสั่นภาวนาว่าอย่าเพิ่งให้หงหยกรู้แต่..........






                "พี่เคยไปมีอะไรกับใคร.....หือๆๆๆ นอกจากหงหรือป่าว ได้โปรด ตอบตามมาความจริงเหอะนะ....... หือๆๆๆ"หงหยกร้องไห้หนักขึ้นเมื่อพูดประโยคนี้ ส่วนนันเมื่อหงหยกถามอย่างนั้นก็ไม่มีเหตุที่เธอต้องโกหกอะไรแฟนสาวเธออีก นันพยักหน้าขึ้นลงเป็นเชิงว่าเธอนั้นเข้าใจถูกแล้ว หงหยกเห็นยิ่งอย่างนั้นก็ร้องไห้หนักขึ้น นันพยายามเดินเข้าไปกอดเพื่อปลอบโยนแต่หงหยกกับเดินถอยห่าง






              "อย่าเลยพี่นัน.......หือๆๆๆๆ.........หงไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร"เขาทั้งสองเริ่มทะเลาะกันหนักขึ้น ตอนนี้หงหยกนั้นขับรถหรูของเขากับไปที่บ้านเป็นที่เรียบร้อย ส่วนนันก็ได้แต่นอนร้องไห้เพราะเขารู้ดีนิสัยของแฟนสาวของเขาดีเมื่อเขาโมโหอะไรอย่าเพิ่งไปกวนใจนันถึงไม่ตามหงหยกไปรอให้อะไรๆมันดีกว่านี้ก่อนแล้วค่อยตามไปเคลียร์









                                  เช้าของอีกวัน



                   นันที่ตอนนี้สภาพดู ไม่ได้เลยใบหน้าของเขาเปอะเปื้อนไปด้วยคราบนำ้ตา ห้องของเขาที่แต่ขวดเหล้าที่เจ้าดื่มหมดแล้ว กรอบรูปที่หล่นตามพื้นเกะกะเต็มห้องเจ้าของห้องนอนร้องไห้อย่างหมดสภาพแขนเรียวทั้งสองข้างกอดรูปภาพของหงหยกเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างคิดถึง เบลที่มาหานันอย่างปกติของทุกวันกดรหัสห้องของร่างสูงเพราะเบลนั้นเข้าออกที่นี่บ่อยๆ แต่เดินเข้ามาก็ต้องตกใจเมื่อห้องของร่างสูงเละเทะสภาพดูไม่ได้ไม่รอช้าเบลเดินเข้าไปในห้องเพื่อหาเพื่อนตัวสูงทันที





                "ไอ้นันนนนน แกอยู่ไหนห๊าาาาาา โจรเข้าห้องหรอว่ะ ทำไมห้องแกเละอย่างนี้"เบลตะโกนเพื่อที่จะหาเพื่อนของเขา เบลเดินเข้าไปกลางห้องพบกับเจ้าของห้องที่นอนกอดรูปของหงหยก ในห้องนั้นมีกลิ่นของเหล้าเหม็นคละคุ้งไปทั่วห้องของเขา








                "เห้ยยยยยย ไอ้นัน ทำไมแกเมาหัวรานำ้อย่างนี้ห๊าาาาา เป็นไรมากป่าวว่ะ"เบลถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสภาพเพื่อนของเขาที่เมาอย่างไม่รู้เรื่องนอนร้องไห้กอดรูปของหงหยก








               
                  "หือๆๆๆไอ้เบล.......หงหยก.....อึก......รู้แล้ว หือๆๆๆๆ เนเน่เอาคลิปที่ชั้นมีอะไรกับเขาให้หงหยกดู หือๆๆๆๆ"นันร้องไห้ตัวโยนตาคมของเขาตอนนี้บวม สภาพโทรมดูไม่เป็นนันเลย





                         "ไอ้นัน เดี๋ยวชั้นมานะแกรอชั้นก่อนนะ"เบลพูดจบก็ขับรถไปที่บริษัทนันทันที ตอนนี้เบลเข้ามาในห้องทำงานของนัน สั่งคนให้ไปตามเนเน่ให้มาหาเขา พอเนเน่มาถึงก็เปิดประเด็นกันทันที






                      "เนเน่เธอทำอะไรเพื่อนชั้น"เบลเดินไปกระชากตัวเนเน่อย่างแรงให้หันมาพูดกับเขา เนเน่กับทำหน้าเรียบเฉยใส่ทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น แสะยิ้มมุมปากอย่างสะใจ





                   "ก็ป่าวค่ะ"เนเน่พูดหน้าตาเฉย



                  "ได้เนเน่ พ่อแม่ของเธอที่อยู่ต่างจังหวัดอาจจะไม่ปลอดภัยก็ได้นะ หึๆๆ"เบลแสะยิ้มมุมปากหยิบรูปถ่ายของพ่อแม่เนเน่ถึงมาให้เธอดู เนเน่ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็น เธอเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯถึงแม้ว่าเธอจะร้ายสักแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยทำให้พ่อแม่เธอเดือดร้อนเลย





                   "คุณต้องการอะไร"เนเน่ถามเบล จ้องตาคนตรงหน้าเขม็ง




                    "ต้องการให้เธอลบสิ่งที่เธอทำลายความรักของเพื่อนชั้นทิ้งสะ"เบลพูดพร้อมกับกระชากตัวเนเน่เข้ามาเพื่อหาโทรศัพท์ พอหาเจอก็ส่งมือถือให้เนเน่ลบ เนเน่ก็จัดการลบเพราะเป็นห่วงความปลอดภัยของพ่อแม่เธอ






                                    1 อาทิตย์ผ่านไป



                 นันได้แต่นั่งคิดถึงหงหยกโทษตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้เค้าทั้งสองต้องทะเลาะกัน เป็นเวลากว่า1สัปดาห์แล้วที่นันเอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องกินเหล้าแบบหัวรานำ้ทุกวัน เบลก็พยายามปลอบเพื่อนทุกวัน จน...........








                                      ปั่ก ผัวะ!!!!!!!!!!






                  "ไอ้นัน แกมีสติหน่อยดิ ถ้าขืนแกยังเมาอยู่แบบนี้หงหยกคงกลับมาหาแกมั้ง ป่านนี้เค้าอาจจะหนีแกไปไหนต่อไหนแล้วก็ได้แกมีสติหน่อยสิ๊"เบลเข้าในห้องก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าหล่อเหลาของนันทันที เค้าเห็นภาพนี้มี1สัปดาห์แล้วเขาอยากให้เพื่อนเค้ามีสติบ้าง







                "หือๆๆๆๆไอ้เบลชั้นคิดถึงหงหยกมากเลยอ่ะ หือๆๆๆๆ"นันยังคงสภาพที่ทรุดโทรมลงทุกวันนัยน์ตาบวมเพราะร้องไห้อย่างหนัก ร่างกายดูซูบผอมอย่างเห็นได้ชัดเพราะเขาไม่กินอะไรเลยนอกจากเหล้า







               "นัน ถ้ายังเป็นอย่างนี้แกก็จะเสียหงหยกไปตลอดชีวิตเลยนะเว้ยยยยย แกตั้งสติเถอะ เริ่มใหม่เถอะนะเพื่อน"นันเมื่อได้ฟังอย่างงั้นเขาเหมือนจะตาสว่าง เดินเข้าไปห้องนำ้ อาบนำ้ ล้างหน้าแต่งตัวเตรียมที่จะไปหาหงหยกที่บ้าน







                        ณ บ้านของหงหยก





                  "คุณผู้หญิงค่ะมีแขกมาพบคุณหนูค่ะ"แม่บ้านเดินเข้ามาในห้องรับแขกที่มีคุณนายของบ้านนั่งอยู่ที่โซฟา




  


                   "ไปบอกให้เค้าเข้ามา"



                    "ค่ะ"แม่บ้านคนนั้นก็เดินไปเรียกนันให้เข้ามาในห้อง



                    "มีอะไร"คุณนายของบ้านหรือแม่ของหงหยกถามนันด้วยเสียงเรียบๆ



                    "คือ......หงหยกอยู่มั้ยค่ะ"นันพูดกับแม่ของหงหยกอย่างกล้าๆกลัวๆ

                 


                  "หงหยกไม่อยู่ ไม่รู้ไปไหน แล้วทำไมเพิ่งมาหายหัวไปอยู่ไหน ตอนที่ลูกสาวชั้นนั่งร้องไห้เธอหายไปอยู่ไหนห๊าาาาา เธอไปอยู่ไหน ถึงชั้นจะรู้ว่าลูกสาวชั้นอยู่ไหน ชั้นก็ไม่มีวันบอกคนอย่างเธอ!!!!!!!"แม่ของหงหยกตะคอกใส่หน้านันอย่างโกรธแค้นนันก็ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสู้หน้าแม่ของหงหยก(เป็นคนทำให้ลูกเค้าเสียใจแล้วยังมีหน้ามาหาที่บ้านอีกเป็นแม่คนไหนก็ไม่ยอมหรอก ให้ลูกสาวที่ตนเองรักมานั่งเจ็บปวดกับคนพรรค์นี้หรอก:แม่ของหงหยก)นันเมื่อไม่ได้ข่าวคราวของหงหยกก็ส่งลูกน้องของเขาตามหาหงหยกไปทั่วกรุงเทพฯแต่ก็ไม่พบ นันก็ออกตามหาหงหยก เอารูปภาพของหงหยกไปเที่ยวถามคนโน้นคนนี้ก็ไม่มีใครเห็นหรือพบตัวหงหยกเลย นันก็ตามหาหงหยกอย่างไม่คิดที่จะท้อถอย มุกที่เห็นว่าพี่สาวของตัวเองตามหาหงหยกอย่างพลิกแผ่นดินก็สงสารพยายามติดต่อหงหยกให้พี่สาวเขา เพราะหงหยกก็สนิทกับมุกไม่ใช่น้อย






                 "ฮัลโหลยัยหยก แกอยู่ที่ไหนเนี้ยยยยยย หายไปไหนเป็นเดือนๆรู้มั้ยว่าพี่สาวชั้นตามหาแกแทบจะพลิกแผ่นดินแล้ว"




                "ชั้นอยู่ภูเก็ตอ่ะมุก ชั้นยังไม่พร้อมไปเจอพี่นันหรอกนะ แกเข้าใจชั้นหน่อยนะ"



                "อืม ชั้นเข้าใจแก แต่แกก็ต้องเข้าใจชั้นนะว่าพี่นันอ่ะพี่สาวชั้น ชั้นก็ไม่อยากให้พี่ชั้นต้องมานั่งร้องไห้ทุกวันหรอกนะชั้นสงสารพี่ชั้น"(นี่ชั้นทำให้พี่เป็นได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ:หงหยก)





             "อืม ชั้นก็ใกล้จะกลับแล้วแหละขออยู่อีกหนึ่งอาทิตย์นะ"



              "อืมๆๆๆ"แล้วมุกก็วางสายไป นันที่ตอนนี้กลับมาที่บ้านจากการตามหาหงหยกก็เข้ามานั่งพักที่ห้องรับแขกอย่างอ่อนแรง มุกเมื่อเห็นพี่สาวเค้ากลับมาก็เดินไปนั่งข้างๆพี่สาวของเขา







            "เป็นไงบ้างพี่นัน เจอยัยหยกมั้ย"มุกถามนัน นันไม่ได้ตอบแต่ส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เจอ





             "มุก มุกเจอหงบ้างมั้ย พี่คิดถึงหงเหลือเกิน"นันก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างทรมานมุกที่เป็นน้องเขาก็ได้แต่เข้าไปปลอบ ใจจริงก็รู้ว่าอยู่ที่ไหน แล้วนี่ชั้นจะช่วยพี่นันอย่างไงดี............






           "เอ่อ........พี่นันเดี๋ยวอีกสองวันที่จะถึงเราจะต้องไปสัมมนาที่ภูเก็ตนะ ไป3วันพี่ห้ามปฏิเสธนะนี่คือคำสั่งของน้องสาว"นันทำได้เพียงพยักหน้าแล้วเดินขึ้นห้องไป(ชั้นช่วยพี่ได้เท่านี้แหละ จะเป็นอย่างไงต่อก็ขึ้นอยู่กับพี่แล้ว:มุก)






                        3วันต่อมาที่ภูเก็ต(โรงแรมเดียวกับที่หงหยกพักอยู่)





                การประชุมทุกจัดขึ้นงานทุกอย่างเสร็จไปเรียบร้อยอย่างดี 3 วันมานี้นันเหมือนเห็นหงหยกอยู่บ่อยๆพอนันถามมุกก็บอกว่าอาจจะตาฝาดนันเลยไม่ได้ใส่ใจอะไร จนคืนนี้เป็นคืนสุดท้ายแล้ว นันจัดงานเลี้ยงให้กับลูกน้องของเขาในงานมีปาร์ตี้เล็กๆนันซึ้งไม่ค่อยอยากเข้างานเท่าไหร่บอกกับมุกว่าจะไปเดินที่ชายหาด น้องสาวของเธอก็บอกว่าเดี๋ยวตามไป นันก็พยักหน้าขึ้นลงเชิงว่าเข้าใจ นันเดินถือกระป๋องเบียร์กระป๋องนึง นันเดินออกมาตรงหน้าโรงแรมข้ามถนนไปยังอีกฝั่งที่มีชายหาดและบรรยากาศในยามคํ่าคืนของภูเก็ต นันเดินไปเห็นผู้หญิงคนหนึ่งมีลักษณะท่าทางคล้ายหงหยกนันไม่รอช้าลองเสี่ยงเดินเข้าไปดูใกล้ๆก็พบว่าเป็นหงหยกจริงๆเขาดีใจมาเข้าโผลกอดหงหยกอย่างเต็มแรงแต่หงหยกก็ขัดขืน




              "ปล่อยนะพี่นันเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว"หงหยกพูดพร้อมกับนำ้ตาที่เริ่มเอ่อล้น




             "ไม่....หงหยกอย่าพูดอย่างนี้ เธอไปไหนมา รู้มั้ยชั้นตามหาเธอไปทั่วแต่ก็ไม่เจอเลยชั้นดีใจมากที่เจอเธอนะหง หือๆๆๆๆ"นันร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ใครจะไปรู้ว่ามาดประธานบริษัทที่ดูแข็งแกร่งน่าเกรงขาม แต่ความจริงแล้วเค้านั้นเปราะบางกว่าที่คิด







           "พี่ไม่จำเป็นต้องรู้หรอกค่ะว่าชั้นอยู่ที่ไหน"หงหยกตอบด้วยเสียงเรียบพยายามจะกลั้นนำ้ตาของเธอไม่ให้ไหลเมื่อเวลาเค้าเห็นคนตรงหน้าร้องไห้เมื่อไหร่ต้องใจอ่อนตลอด






            "จำเป็นสิหง พี่รักหงนะอย่าเย็นชาอย่างนี้กับพี่เลย หงบอกมาเลยว่าจะให้พี่ทำอย่างไงถึงจะหายโกรธพี่"นันเขย่าตัวหงหยกอย่างเคล้นหาคำตอบพร้อมกับนำ้ตาที่ไหลออกจากข้างแก้มอย่างไม่มีหยุด




          "ถ้าจะให้ดีไม่ต้องมายุ่งกับหง ถ้าดีกว่านี้อีกก็ไม่ต้องกลับมาให้หงเห็นหน้าอีกยิ่งดี"หงหยกพูดพร้อมกับกำลังจะแรงเดินข้ามถนนกับฝั่งโรงแรม นันทรุดตัวร้องไห้อย่างทรมาน หงหยกพอเดินออกมาจากตรงนั้นก็ร้องไห้ไม่ต่างอะไรกับนันเลย นันไม่ยอมปล่อยให้โอกาสที่จะได้ง้อหงหยกหลุดลอยไป นันรีบลุกขึ้น เห็นว่าหงหยกกำลังจะเดินข้ามไปก็รีบวิ่งตามไปแต่.........



           "หงพี่ขอโทษ ฟังพี่ก่อน อั่ก!!!!!!!!"

           


           เอี๊ยดดดดดด โครมมมมมม


          นันตะโกนเรียกหงหยก หงหยกหันมาแต่ก็ต้องพบกับภาพที่ทำให้เธอจดจำไปอย่างไม่มีวันลืม เธอเห็นคนรักของเธอวิ่งมาหาเธอโดยที่ไม่ได้มองรถที่วิ่งมาหาเขาสักนิด รถเก๋งสีดำพุ่งชนร่างของนันอย่างแรง หัวของนันไปกระแทกเข้ากับฝากระโปรงรถก่อนที่ตัวของนันจะลอยมากระแทกเข้ากับฟุตบาทกับอีกฝากถนนอีกที รถคันนั้นเมื่อเห็นว่าชนคนก็รีบเร่งเครื่องขับออกไปทันที ลมหายใจของหงหยกเหมือนจะไม่มีแล้วเหมือนหัวใจของเธอหยุดเต้น เรียวขาของหงหยกสั่งให้เธอวิ่งไปหาคนรักของเธอที่นอนหายใจรวยรินอยู่ที่ริมฟุตบาท นันที่ตอนนี้โดนแรงชนของรถเก๋งร่างของเขาตอนนี้กับไม่รู้สึกอะไรเลยมันชาไปหมดสมองของเขาขาวโพลนสายตาคมของเขายังจ้องไปที่หงหยกที่วิ่งข้ามถนนมาหาเขา นำ้ตายังคงไหลอย่างไม่มีที่ท่าที่จะหยุด นันพยายามกระพริบตาถี่ๆมองมาที่หงหยกแต่ดวงตาของเขาตอนนี้เหมือนว่าจะอ่อนล้าเต็มทนแล้ว เขาพยายามรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดเพื่อให้ได้มองหงหยกให้ได้นานที่สุด หงหยกรู้สึกช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันชั่งรวดเร็วเหลือเกินเมื่อ1นาทีที่แล้วเค้ายังเอ่ยปากไล่นันไปอยู่เลย แต่ตอนนี้เค้าอยากจะถอนคำพูดคำนั้นเค้าอยากให้คนรักของเธอนั้นได้กลับขึ้นมาพูดคุยกับเธอปกป้องเธอกลัวเหลือเกินว่าคนรักของเธอจากไปจริงๆ หงหยกวิ่งมาถึงตัวนันก็ช้อนตัวของคนรักเข้าไว้ในอ้อมกอดอย่างหวงแหนพรางเรียกชื่อคนรักเขย่าร่างของคนรักที่เต็มไปด้วยเลือดให้ขึ้นมามองเธอ มุกที่สังเกตุว่าพี่สาวเธอออกไปนานแล้วจึงไปตามแต่พอเดินมาถึงหน้าโรงแรมก็เห็นร่างของเพื่อนสาวของเธอที่นั่งกอดร่างพี่สาวของเธอด้วยความหวงแหน มุกไม่รอช้าวิ่งข้ามถนนไปหาพี่สาวของเขาทันที 




                 "พี่นัน.......หือๆๆๆๆๆๆ หงอยู่นี่แล้วลืมตาขึ้นมองหงเถอะนะ หงยกโทษให้พี่แล้วได้โปรดกลับมาอยู่กับหงเถอะนะ กับมาอยู่ด้วยกันนะค่ะที่รัก"หงหยกพูดพร้อมกับนำ้ตาที่ไหลลินออกมาอย่างไม่ขาดสาย พยายามเรียกชื่อคนรักของเขาซำ้ๆนันค่อยลืมตาขึ้นมามองใบหน้าของหงหยก ยกมือเรียวที่สั่นเทาของเขาขึ้นมาลูบใบหน้าของหงหยกพร้อมนำ้ตา นันพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่มันชั่งแผ่วเบาเหลือเกินหงหยกค่อยๆโน้มใบหน้าของเธอให้ไปใกล้ชิดกับริมฝีปากของนัน



              "หง.....หยก.....อึก......พี่ขอโทษ.......ถ้าพี่.......อึก.......ไม่อยู่.....ดูแลตัวเองดีๆนะ.......พี่รักหงมากๆนะ"นันพยายามพูดทั้งๆที่ตอนนี้ร่างกายของเขาเริ่มไม่ไหวแล้วลิ้มเลือดค่อยๆไหลออกมาจากปากของเขาเนื่องจากถูกการกระแทกดวงตาอันหนักอึ้งของเขาเริ่มปิดสนิทตอนนี้เขาไม่ได้รับรู้อะไรอีกแล้ว มุกที่โทรเรียกรถพยาบาล ตอนนี้รถพยาบาลก็มาถึงที่แล้ว พยาบาลกำลังปฐมพยาบาลเบื้องต้น แต่ด้วยที่ตอนนี้ร่างสูงชีพจรเต้นช้ามากพยาบาลจึงต้องเร่งมืออย่างเต็มที่หงหยกก็กุมมือนันอย่างไม่ขาดไปไหน มุกก็โทรบอกเบลที่อยู่ที่กรุงเทพฯเรื่องนันพี่สาวเขา เบลก็รีบนั่งเครื่องบินเพื่อมาหาเพื่อนรักของเขาทันที 
 




                                  ณ โรงพยาบาล NHY Hopital



              ร่างสูงของนันถูกเข็นเข้าไปในห้องICUทันทีตอนนี้คณะแพทย์พยายามช่วยชีวิตร่างสูง ถุงเลือดจำนวนมากที่พยาบาลวิ่งเข้าวิ่งออกจากห้องบ่อยๆเนื่องจากนันเสียเลือดมาก หงหยกร้องไห้ปราณจะขาดใจมุกก็คอยปลอบเพื่อนเธอโดยที่ตัวเองก็ร้องไห้ไม่ต่างจากหงหยก เบลเมื่อลงเครื่องบินมาได้ก็รีบขึ้นแท็กซี่มาที่โรงพยาบาลทันที เบลเมื่อมาถึงโรงพยาบาลเดินไปที่ห้องICUก็เห็นร่างของแฟนเพื่อนของเขาก็ตรงเข้ากระชากร่างนั้นออกมาจากแฟนของเขาทันทีด้วยความโมโห






               "เธอหายไปไหนมาหงหยก........เธอไปไหนมา.......เธอรู้มั้ยว่าชั้นต้องเห็นเพื่อนของชั้นร้องไห้ทุกวัน.......แต่เธอกลับมาใช้ชีวิตสุขสบายอยู่ที่นี่หรอห๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา"เบลเดินเข้าตะคอกใส่หงหยกยิ่งทำให้หงหยกรู้สึกผิดเข้าไปอีก







               "พี่เบล พอก่อนแค่นี้หยกมันก็รู้สึกผิด.....หือๆๆๆมากแล้ว"มุกเดินเข้ามากอดเบลเพื่อที่จะให้คนข้างหน้าสงบลง เบลเงยหน้าขึ้นนำ้ตาค่อยๆไหลลงมาอย่างรู้สึกผิดกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นจึงเล่าทุกอย่างให้หงหยกฟัง หงหยกเมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดก็รู้สึกผิดมากที่ต้องปล่อยให้คนรักของเขาต้องทรมาณอย่างนี้ เธอร้องไห้จนตัวเองจะไม่มีนำ้ตาให้ไหลแล้วจนกระทั่ง..........









                "หมอค่ะ แฟน.......หึก......ดิชั้นเป็นไงบ้างค่ะ"หงหยกถามหมอวัยกลางคนด้วยนำ้ตามืออีกข้างก็เขย่าแขนอย่างอยากรู้คำตอบ





                    


            "คือคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนที่สมองอย่างรุนแรง กระโหลกร้าว มีอาการเลือดคลั่งในสมอง อวัยวะภายในของเขานั้นบอบชํ้ามาก กระดูกซี่โครงหัก ทางเราพยายามรักษาเขาแล้ว แต่คนไข้ทนพิษบาดแผลไม่ไหว ตอนนี้คนไข้เสียชีวิตแล้วครับ ผมเสียใจด้วยนะครับ ยังไงก็เชิญพวกคุณเข้าไปหาคนไข้ได้เลยครับ"หมอวัยกลางคนพูดออกมา หงหยกที่ตอนนี้ได้ฟังนั้นก็ทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหนัก(นี่ชั้นต้องเสียพี่ไปตลอดการจริงๆหรอ:หงหยก)เบลที่อยู่ข้างหงหยกก็ประคองร่างของหงหยกให้ลุกขึ้นมา นำ้ตาของทุกคนยังไหลอย่างไม่ขาดสาย พวกเขายังไม่พร้อมให้ร่างสูงจากไป.........









                 ตอนนี้พวกเขาทั้งสามคนได้เดินเข้ามาที่ห้องICU เบลเดินเข้าไปใกล้ๆเพื่อนของเอามือมาบีบที่แขนของนันเบาๆนำ้ตาก็ยิ่งไหลหนักขึ้นอีกเมื่อเห็นเพื่อนรักของเขาต้องมาอยู่ในสภาพอย่างนี้





               "ไอ้นัน แกหลับให้สบายนะเพื่อน หือๆๆๆชั้นขอโทษกับเรื่องทุกอย่างที่มันเกิดขึ้นกับแก แกไม่ต้องห่วงนะชั้นจะดูแลคนที่แกรักเอง ชั้นรักแกนะไอ้นัน หลับให้สบายเพื่อนรัก"เบลพูดออกมาทั้งนำ้ตายอมรับมาไม่อยากให้เพื่อนจากไปแต่อยากเค้าหลับอย่างสบายไม่เป็นห่วงอะไรอีกก็เท่านั้น





               "พี่นัน หือๆๆๆๆ ถ้าพี่ไม่อยู่ มุก หือๆๆๆๆก็เหงาสิ๊ แต่มุกอยากให้พี่นันหลับสบายนะ พี่เจ็บมากพอแล้ว มุกจะดูแลพ่อแม่เอง มุกรักพี่มากๆนะ"มุกพูดกับพี่สาวสุดที่รักก่อนที่ก้มหน้าไปหอมแก้มที่ซีดเซียวของพี่สาวที่แสนรักของเขาทั้งนำ้ตา




 




           "พี่นัน หึก หงขอโทษที่ไม่ฟังพี่ พี่ตื่นขึ้นมาอยู่กลับหงสิ หงให้อภัยพี่แล้ว ยกโทษให้พี่แล้วไง ตื่นขึ้นมาเถอะนะที่รัก หือๆๆๆๆๆ ตื่นมาดูแลปกป้องเค้าสิ หือๆๆๆ ถ้าพี่ไม่อยู่ใครจะปลุกชั้นเวลาตื่นไปทำงาน ใครจะปลอบชั้นเวลาที่เสียใจ ฟื้นมาสิค่ะที่รัก ฟื้นมาอยู่ด้วยกันนะ"หงหยกพูดจบก็ก้มลงไปประกบริมฝีปากของเขากับคนรักทันทีริมฝีปากที่เย็นเฉียบทำให้หงหยกยิ่งร้องไห้หนักไปอีกเมื่อได้สัมผัส เหมือนกับจูบนี้คือจูบที่รํ่าลาระหว่างเขาทั้งสองคน







               งานศพได้จัดขึ้นที่โบสถ์แห่งหนึ่ง ร่างของนันได้ฝังไว้ที่ตระกูลของเขา หงหยกร้องไห้ทุกวันหลังจากที่เธอได้สูญเสียคนที่เธอรักที่สุดในชีวิตของเธอ เหตุการณ์นี้เป็นเหตุการณ์ที่ทำให้สูญเสียบุคคลที่สำคัญคนหนึ่งของตระกูลเขาและวงการนักธุรกิจ มุกที่เพื่อนที่สนิทกับหงหยกเธอก็คอยปลอบหงหยกตลอด ส่วนเบลที่ต้องมาเสียเพื่อนสนิทซี้ปึกของเขาตลอดงานก็เอาแต่เงียบขรึมไม่ค่อยพูดกับใคร หงหยกอยู่ดูตั้งแต่ต้นพิธีจนเสร็จพิธี เธอนั่งมองรูปยกมือขึ้นมาลูปรูปของนันที่ปักไว้ที่หลุมฝังศพของเขาทั้งนำ้ตา ท่ามกลางผู้คนที่ทยอยกลับกันหมดแล้วตอนนี้เหลือเธอเพียงคนเดียวกับร่างไร้วิญญาณของแฟนสาวของเธอที่หลับไหลและจากไปอย่างไม่มีวันกลับ...........



             "ความรักนั้นขึ้นอยู่กับความเชื่อใจ ถ้าคนอีกขาดความเชื่อใจอาจจะ"สายเกินไป"กับการเริ่มต้นใหม่ก็ได้"





........... เป็นไงบ้างค่ะกับดราม่านันหง เรื่องสั้นเรื่องแรกที่แต่งเลย ฝาก ติชมกันด้วยนะค่ะ จะเป็นกำลังใจมาก แล้วก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านมาชมกันนะค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ จากใจเลย