วันเวลาที่ผ่านไป ดอกแก้ว ที่รัก

เนื้อเรื่อง

วันเวลาที่ผ่านไป.....ถึงดอกแก้วที่รัก  22/12/49 T_T

"ดอกแก้ว" หลายต่อหลายคนอาจนึกถึง ดอกไม้สีขาว กลิ่นหอม แต่ในที่นี้มันไม่ใช่ดอกไม้ หลายคนอาจยังงง แน่นอนค่ะมันไม่ใช่ดอกไม้มันคือ สุนัข ตัวเล็กๆตัวหนึ่ง (ถึงแม้ตอนนี้มันจะโตมากแล้วก็ตาม) พันธุ์ไทยหลังอาน เพศเมีย สีเทาเข้มแต่ไม่ถึงกับดำ

ก่อนหน้านั้นฉันใฝ่ฝันที่จะเลี้ยงสุนัขมาตลอด และฉันก็ได้มันมาเลี้ยงจนได้

ฉันดีใจมากๆฉันดูแลมันอย่างดีพอตกเย็นฉันอยากพามันมานอนในห้องใจจะขาดแต่ด้วยสุขภาพไม่อำนวย(เป็นโรคหืดหอบ) ฉันจึงต้องทิ้งมันไว้หน้าห้อง บ้านของพ่อฉัน

เป็นบ้านชั้นเดียว ละแวกนั้นมีบ่อกุ้ง บ่อปลามากมายรวมถึงของพ่อฉันด้วย(แต่พ่อฉันไม่ได้เลี้ยงเองหรอก)ที่บ้านของพ่อฉันมีบ่อปลาทับทิมอยู่2บ่อ(ตอนนี้กลายเป็นบ่อปลาดุกไปแล้ว)วันรุ่งขึ้นฉันตื่นแต่เช้า(ปกติปิดเทอมจะตื่นสายนะ)และรีบไปดูที่กล่องที่เจ้าดอกแก้ว พบว่า มันหายไปเสียแล้ว ฉันวิ่งหามันจนทั่วในใจกลัวว่ามันจะตกน้ำ

(จริงๆหมาว่ายน้ำได้แต่เรากลัวไปเองอีกอย่างมันก็เล็กมากยังอายุแค่2สัปดาห์เอง)

ฉันหามันไม่เจอเริ่มท้อและนั่งลงข้างกล่องเจ้าแก้ว ทำท่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อและฉันรู้สึกว่ามีเสียงกุกกักอยู่ในกล่อง ฉันภาวนาว่าขอให้เป็นเจ้าแก้วเถอะเพี้ยง!

แน่นอนเป็นเจ้าแก้วจริงๆด้วยมันแอบซุกอยู่ในผ้าห่มนี่เอง โธ่ ตกใจหมดเลย เฮ้อ!

หลังจากนั้นทุกๆวันฉันและเจ้าดอกแล้วเล่นด้วยกันทุกวัน เวลาฉันกินข้าว ฉันจะแอบเอา

ให้เจ้าดอกแล้วกินด้วย  เวลาฉันจับมันอาบน้ำมันชอบวิ่งหนีเมื่อจับมาได้แล้วก็รดน้ำให้ก่อน นั่นเหละมันเริ่มสะบัดขนจนฉันเปียกไปหมดฉันก็เลยอาบน้ำพร้อมเจ้าแก้วเสียเลย

หลังจากนั้นก็เปิดเทอมฉันจึงต้องไปโรงเรียน ในตัวเมืองหาดใหญ่ฉันจึงต้องกลับไปอยู่กับแม่อีกครั้งในวันเปิดเทอม ฉันไม่รู้หรอกว่าขณะที่ฉันอยู่ที่หาดใหญ่เจ้าดอกแก้วเป็นอย่างไรบ้าง ในใจก็นึกเป็นห่วง(มากๆ)เพราะฉันรู้ดีว่าพ่อซื้อเจ้าดอกแก้วมาเพราะฉันอยากได้ไม่ใช่เพราะพ่อชอบในครอบครัวของฉันไม่มีใครชอบหมา(สุนัข)และแมวเลย

เป็นเพราะขนของเจ้าสัตว์ทั้ง2ชอบเข้าจมูกและทำให้ฉันหอบ พ่อและแม่ก็เลยไม่ชอบ

สุนัขและแมว แต่ฉันและน้องกลับชอบสุนัขและแมวมากๆ พ่อยิ่งอารมณ์เสียเมื่อ

ฉันไปบ้านพ่อด้วยความผูกพันของฉันและแก้ว(มั้ง)เจ้าแล้วรีบวิ่งมาหาฉันทันทีที่ฉันลงจากรถทำให้ชุดนักเรียนสีขาวของฉันเปื้อนรอยเท้าดำๆของเจ้าดอกแก้ว(ซักไม่ออกเสียด้วย ให้มันได้ยังงี้สิเฮ้อ!)แม่ฉันยิ่งโกรธมากขึ้นอีกจนพ่อต้องพาเจ้าแก้วไปฝากกับเพื่อนของพ่อซึ่งบ้านอยู่ใกล้ๆกัน(ปั่นจักรยาน 3นาทีก็ถึง)ฉันบอกพ่อแล้วหลายครั้งแต่พ่อไม่ยอมฉันโกรธพ่อมากๆจนน้ำตาไหลออกมาและฉันไปหามันในตอนเที่ยงของวันนั้น

มันมีท่าทางอยากให้ฉันพามันออกไป(น่าจะอย่างนั้นนะ ฟังภาษาหมาไม่รู้เรื่องหรอกแต่

น่าจะเป็นแบบที่ว่า)จอนเย็นฉันเอาข้าวเย็นไปให้ "แก้วๆมาเร็วมากินนมกับกระดูกไก่ทอด"ฉันบอกกับมัน แต่ มันหายไปแล้วเหลือเพียงโซ่ล่ามขาดอยู่กับพื้น ฉันเริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้ว ฉันรีบกลับบ้านไปหาพ่อและฉันต้องตกใจเมื่อเห็นกับภาพบางอย่าง

เจ้าแก้วนั่นเอง มันดึงโซ่จนขาดแล้ววิ่งกลับมาหาฉัน พ่อฉันเริ่มเห็นในความฉลาดของมันและเลิกล้มเรื่องที่จะฝากคนอื่นเลี้ยงฉันดีใจมากๆแล้วฉันก็พาเจ้าแก้วออกไปเดินเล่น

และที่บ้านย่าซึ่งอยู่ตรงข้ามกันกับบ้านของพ่อฉัน "อาพล"น้องชายแท้ๆของพ่อฉันเอาลูกหมาสีน้ำตาลทองมาจากไหนก็ไม่รู้ฉันดูดีๆมันเป็นเพศผู้ พันธุ์เดียวกับเจ้าดอกแก้วเลย

ชื่อว่า ดอกสร้อย (ตั้งใจอะไรเหรอป่าวเนี่ย)มันทั้ง2ตัวมักวิ่งเล่นด้วยกันผสมกับกัดกันบ้างเป็นบางคราและวันหนึ่งเจ้าดอกสร้อยถูกจับไปเฝ้าแพะที่คอกแพะของอาฉัน

เจ้าแก้วก็ต้องอยู่กันฉันอีกแล้วแต่ฉันก็ดีใจนะ และตอนดึกของคืนนั้นพ่อรีบพาฉันส่งโรงพยาบาลเพราะหายใจไม่ออกและมีอาการหอบกำเริบอีกแล้ว ซึ่งมันก็ไม่ค่อยจะเป็นเรื่องแปลกซักเท่าไรสำหรับฉัน พ่อของฉันก็เริ่มคิดที่จะฝากเจ้าดอกแก้วไว้กับคนอื่นอีกแล้วคราวนี้เป็น "ลุงสุข"ซึ่งต้องใช้เวลา 5นาทีในการปั่นจักรยานไปคราวนี้พ่อมัดเสียแน่นฉันไปเยี่ยมมันทุกๆสัปดาห์ในวันศุกร์หลังจากโรงเรียนเลิกเจ้าแก้วทำท่าทางดีใจทันที่ได้ยินเสียงรถของพ่อฉันเข้าไปในบริเวณบ้านลุงสุข มันจำเสียงรถของพ่อฉันได้

ฉันวิ่งเข้าไปกอดมันทุกครั้งในตอนเข้าวันเสาร์ฉันมักพามันกลับมาที่บ้านของพ่อ

มันจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอน(ฉันแอบพามันเข้ามาตอนมันเด็กๆทุกวันเวลาพ่อไม่อยู่)

ฉันเล่นกับมันทุกวันที่มีโอกาส ช่วงหนึ่งฉันติดสอบไม่ได้มาหาหลายสัปดาห์

กะว่าจะมากอดสักหน่อยแต่ฉันร้องไห้ขึ้นมาทันทีที่ไปถึง พ่อบอกมา ลุงสุขย้ายไปกรุงเทพฯ และเอาเจ้าดอกแก้วๆไปด้วย ฉันใช้เวลาทำใจอยู่นานเป็นปีและตอนนี้แม้มันจะผ่านมาประมาณ3-4ปีแล้วฉันยังไม่ลืมเรื่องของเราทั้ง2คือฉันและแก้ว

หากวันไหนฉันเจอมันฉันจะพามันกลับมาอยู่ด้วยกัน และหวังว่าคงมีวันนั้น