ยัยเตี้ยอันตรายกะวายร้ายนายขี้เก๊ก

ลำดับตอนที่ #3 : มหกรรมแกล้งรุ่นน้อง

...ยังไม่หมดอีกหรอคะ นี่พี่จะไม่คิดให้หนูได้พักดื่มน้ำบ้างหรือไงคะ...  

แม้อยากจะพูดคำนี้ออกมา แต่น้ำฟ้า นางเอกของเราก็ไม่สามารถพูดมันออกมาได้ สิ่งที่เธอ

ทำได้มีเพียงอย่างเดียวคือ ยิ้มแล้วเดินไปแบกโต๊ะตัวที่รุ่นพี่ประจำกลุ่มสั่งไปยังจุดหมายเท่านั้น

เอง จะว่าไปแล้ว นี่เธอก็แบกโต๊ะไปมาเกือบ ๓ ชั่วโมงแล้วนะ ทำไมมันถึงยังไม่หมดก็ไม่รู้

เฮ้ออ เหนื่อย ขอนั่งพักสักหน่อยเถอะ....

"น้องครับ ยังไม่เสร็จนะ เหลือโต๊ะอีกตัวนึง ตัวนี้ตัวสุดท้ายแล้ว"

ยังไม่ทันได้หย่อนก้นถึงพื้น เสียงปัศาจก็ดังแว่วมาเข้าหู สาวน้อยถึงกับเบ้หน้า

...ทำไมไม่ยกไปเองเล่า ฮึ่ย!!!...

สาวน้อยได้แต่คิดในใจ ก่อนจะเดินลากเท้าไปยกโต๊ะตามที่รุ่นพี่สั่ง

และทรุดตัวลงนั่งทันทีที่เสร็จงาน

"เหนื่อยหน่อยนะ ดื่มน้ำก่อนสิ"

"ขอบคุณมากค่ะ"

ว่าแล้วก็รีบรับขวดน้ำเย็นๆมากระดกเข้าปากเอื้อกๆๆ อย่างไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรม

เด็กหนุ่มอมยิ้มกับท่าทางของเธอ ดูๆไปก็น่าสงสารเหมือนกัน แต่จะให้ทำยังไงได้ 

ก็หน้าตาเด็กคนนี้น่าแกล้งนี่นา เป็นใครจะอดใจไหวล่ะ...

"ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย ว่าตัวเล็กๆอย่างเธอจะแรงเยอะขนาดนี้"

"ไม่ใช่แค่พี่นะคะ คนอื่นก็พูดอย่างนี้เหมือนกัน"

"พี่ดีใจมากที่ได้เธอมาอยู่ทีมด้วยกัน ดีใจมากจริงๆ"

"ขอบคุณค่ะ"

"ยังไงก็พักผ่อนก่อนแล้วกัน เดี๋ยวพี่มานะ ขอตัวไปสั่งงานเพวกเพื่อนๆแปปนึง"

"ค่ะ ไม่ต้องรีบนะคะ หนูรอได้"

ชินอมยิ้มอีกครั้ง ดูท่าทางเธอจะเหนื่อยจริงๆ ก็แหงล่ะ โดนมหกรรมแกล้งรุ่นน้องซะขนาดนั้น

ไม่เหนื่อยก็ให้มันรู้ไป 

   หลังจากที่ปล่อยให้สาวน้อยร่างบางได้พักสักครู่ มหกรรมแกล้งรุ่นน้องก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

จากพรม โต๊ะ ก็ไปขนเก้าอี้ ชั้นวางของ หนังสือและอื่นๆอีกมากมายหลายอย่าง ตอนแรกเธอฃ

ก็นึกว่าได้รับงานที่เบาและเหมาะสำหรับตัวเอง เลยไม่ปริปากบ่นอะไรๆ แต่พอถึงเวลาพักทาน

อาหารเย็น พวกเพื่อนผู้ชายก็มาเล่าให้ฟังว่าได้ทำงานอะไรบ้าง พอฟังจบเท่านั้นแหละ

เธอก็แทบอยากจะฆ่ารุ่นพี่ที่สั่งงานเธอจริงๆ เพราะแต่ละอย่างเหมือนกันกับของเพื่อนผู้ชาย

เปี๊ยบเลย เพียงแต่เพื่อนผู้ชายช่วยกันทำ ส่วนเธอทำคนเดียวทั้งหมด แม้จะจำนวนน้อยกว่า

ก็เหอะ แต่ถ้าเทียบอัตราส่วนแล้ว เธอได้ทำมากกว่าเพื่อนผู้ชายเกือบหนึ่งเท่าตัวเลยทีเดียว

“ถึงว่าล่ะ เห็นยิ้มแปลกๆ ที่แท้ก็สนึกที่ได้ใช้เราอยู่คนเดียวนี่เอง

อย่าให้เจอนะ ไม่รู้ซะแล้วว่าฉันเป็นใคร ฮึ!!!”

ว่าแล้วก็ทำพิธีกรรมสาปแช่งที่ได้รับการสืบทอดมาจากรุ่นพี่ในโรงเรียน

สาธุ! ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ขอให้กรรมอันนี้ตามสนองด้วยเทอญ

......................................................................................................

ฮ้าด...เช้ย!!!

“เฮ้ย เป็นอะไรว๊ะ ไม่สบายหรอ?”

รุ่นพี่ในกลุ่มที่ทำหน้าที่จัดสถานที่เหมือนกันถามขึ้นอย่างเป็นห่วง ชินโบกมือไหวๆ

 “เปล่าครับ สงสัยฝุ่นเยอะเลยคัดจมูกนิดหน่อย”

“ถ้าไม่สบายตรงไหนก็บอกนะ  ไม่ต้องฝืน พักผ่อนได้เลย

เพราะงานที่เหลือมีไม่มากแล้ว”

“ครับรุ่นพี่ ถ้าผมไม่สบายเมื่อไหร่ จะแจ้งให้ทราบทันทีเลยครับ”

ชินตอบพร้อมกับทานอาหารต่อ มื้อนี้เป็นผัดกระเพราใข่ดาว ถึงกับจะน้อยไปหน่อย แต่ความอร่อยไม่น้อยไปตามจริงๆ

“เออๆ ว่าแต่ความสัมพันธ์กับน้องคนนั้นไปถึงไหนแล้วล่ะ”

พรวด!!!

แอ่ก..แอ่ก..แอ่ก...

ถึงกับสำลักข้าวเมื่อได้ยินคำถามนี้

“รุ่นพี่ หมายถึงน้องฟ้าหรอครับ”

“น่าจะใช่ เห็นทำงานกันกระหนุงกระหนิงสองต่อสองเลยนี่นา

น้องเค้าก็น่ารักดีนะ ทำไมไม่ลองจีบดูล่ะ”

“โอ้ยพี่ ไม่เอาหรอก น้องเค้ายังเด็กอยู่ ไม่ใช่แนวผม”

“จริงหรอ แล้วทำไมถึงสั่งให้แยกมาทำงานคนเดียวต่างหากล่ะ

ถ้าไม่คิดอะไรเหมือนพวกฉัน ก็ต้องสั่งให้ทำรวมกันนี่”

“รุ่นพี่ก็คิดไปได้เนอะ ที่ผมให้น้องเค้าแยกออกมาทำงานต่างหาก ก็เพราะน้องเค้าเป็นผู้หญิงไง

ครับ ตัวเล็กด้วย จะให้ยกของหนักๆก็ดูยังไงๆอยู่ ผมเลยให้ไปช่วยยกของเล็กๆน้อยๆเบาๆแทน

ไม่มีอะไรทั้งนั้นครับ”

ใช่เบาจริงๆ แต่ละอย่างหนักแค่ ๑๐ กิโลกรัมเท่านั้นเอง แถมเดินไกลและก็เดินหลายรอบด้วย ==’’’

“เออ ให้มันจริงอย่างที่พูดเหอะ พรุ่งนี้น้องเค้าก็จะกลับแล้วนะ

จะทำอะไรก็รีบทำล่ะ”

“ครับ ขอบคุณที่เตือนนะครับ”

พูดด้วยน้ำเสียงประชดก่อนจะขอแยกตัวไปตรวจตราความเรียบร้อยของงานที่ได้รับ

        ความจริงแล้ว ชินก็ชอบรุ่นน้องคนนั้นนั่นแหละ แต่ที่ต้องโกหกทุกคนไปอย่างนั้น

ก็เพราะไม่อยากทำให้รุ่นน้องคนนั้นต้องลำบากเพราะโดนล้อ แม้ว่าปกติ ตัวเองจะทำให้ลำบาก

อยู่แล้วก็เถอะ ==''