Decaypunk : Age of apocalyse

สีฟ้าครามอันแสนสง่างาม สายลมกับแสงแดดอ่อนๆในยามเช้า กลิ่นหญ้าหอมๆในยามบ่ายก่อนจะตามมาด้วยลมเย็นๆในยามราตรี ดาราอันสดใสแต่เบาบาง ทำให้ข้าได้หลับสบาย พวกมันไม่หายไปไหน แค่กลับไปพักผ่อนในยามเช้า แล้วกลับมายามค่ำ สรรพสัตว์เดรัจฉานอันงดงาม พวกมันไม่คิดอะไรนอกจากการเอาตัวรอดในหนึ่งวัน และอยู่ให้ถึงวันต่อไป งดงามเสียจริง เดรัจฉานที่คอยเป็นทั้งศัตรู และมิตรในเพลาเดียวกัน พึ่งพาอาศัย เนื้อและเนื้อ ตายแลกเป็น อิ่มแลกหิว แต่เมื่อการล่าไล่จบลง มันจะไม่มีการล้างแค้น และบางครั้ง ข้าก็เอ็นดูพวกมัน แบ่งปันอาหาร ให้ที่พัก แม้ว่าจะถูกแว้งกัด ก็ไม่เป็นไรดอกหนา แค่ทำตามสัญชาตญาณ เพราะยังไง พวกเจ้าก็เป็นเพื่อนรักของเรา

 มันควรเป็นเช่นนั้น กระทั่งพวกมันได้ปรากฏขึ้นมาบนโลก 

        มนุษย์

      เดรัจฉานอีกรูปแบบหนึ่ง ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย สิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้ต้องการแค่เอาตัวรอด แต่มีเป้าหมายที่แสนจะต่ำทราม ดำรงเผ่าพันธุ์ให้อยู่ต่อ โดยขยายประชากรอย่างรวดเร็ว ข้ารู้ พวกแมลงก็ทำแบบนั้น แต่นี่…พวกมันกลับไม่สร้างประโยชน์ใดๆ ให้กับบ้านแสนสวยของเรา เอาทรัพยากรมาใช้แล้วไม่ได้ผลดีกลับคืน ที่เราได้คือการทำลายล้างเผ่าพันธุ์ กัดกิน ทรมานเพื่อความบันเทิง กักขัง แล้วปล่อยให้ตาย 

      ยิ่งฉลาดขึ้น พวกมันก็ยิ่งทำลายล้างมากขึ้น สร้างอาวุธ เครื่องทุ่นแรง ที่อยู่อันหรูหรา แต่แลกกับการทำลายผืนป่าเขียวขจีจนโล่งเตียน แทนที่ด้วยป่าคอนกรีต ดินที่เคยร่วนซุย กลายเป็นพื้นลาดยางสีดำ ขุดเอาทรัพยากรใต้ดินมาใช้จนมากเกินพอดี และสิ่งที่เราทั้งหลายได้ตอบแทน คือการสูญพันธุ์อย่างรวดเร็ว มลพิษจากของเสีย และควันสีดำ ที่พวยพุ่งขึ้นไปบนอากาศ 

         ใช่ มันมากจากนั่นแหละ มาจากโลหิตของ บัลล์ ดาห์ รูน เทพแห่งความมั่งคั่งและล่มสลาย มันรอคอย ให้มีใครสักคนฟื้นคืนชีพขึ้นมา หลังจากที่ข้าปราบมันกับสหายอีกสามตนที่ลง แน่นอนว่ายังไม่หายไปทันที แค่ว่ามันไม่สามารถทำอะไรเดรัจฉานไร้ปัญญาได้มาก คงมีแค่ ราห์' จิน' ซู นั่นแหละที่พอจะทำให้สรรพสัตว์ขับเคลื่อนโดยความโกรธเกรี้ยว แต่ก็แค่นั้น 

      ต่างจากมนุษย์ที่คิดอะไรจะคิดการณ์ไกล และเพื่อสิ่งที่ไขว่คว้า พวกมันก็พร้อม ที่จะขุดโลหิตที่ดำข้นหนืดขึ้นมาเลี้ยงเครื่องจักรสงครามของพวกมัน และยิ่งอุปสงค์มาก อุปทานก็สูงตาม บัล'ดาห์'รูน มันตื่นขึ้นเพราะแบบนี้แหละ มันคาบข่าวไป เพื่อบอกกับสหายทั้งหลาย ข้าพยายามจะหยุดมันแล้ว แต่มันก็

…….สายเกินไป

แต่ว่าตอนนั้น จิตใจของข้ากลับไม่รู้สึกโกรธ กังวล หรือหวาดกลัว ตรงกันข้าม …… มันช่างน่าปิติยินดียิ่งนัก แม้จะเกลียดไอเทพสี่ตัวนั้นมากแค่ไหน ลึกๆแล้ว ข้าก็ขอบคุณพวกมันนะ ที่จะได้เห็นการล่มสลายของเดนนรกพวกนี้  

         มนุษย์ขุดเลือดมันขึ้นมา ปล่อยควันพิษ และไขมันขึ้นสู่บรรยากาศ ลงในทะเล พื้นดิน และจิตใจของมนุษย์ เทพอีกสามตน ร่วมกันปั่นหัวมนุษย์ให้จงเกลียดจงชัง วางแผนอย่างเป็นระบบเพื่อทำลายล้าง และทำให้มันดูเป็นเรื่องน่าปิติยินดีกับชัยชนะต่อพวกเดียวกัน หึๆๆๆๆๆๆๆ เอาเลยสิ ยินดีอีกสิ จงฆ่าล้างให้มากกว่านี้ เอาเลยสิ พัฒนาขึ้นอีก เร่งวิวัฒนาการขึ้นอีกสิ สร้างอาวุธอีก รถถัง เครื่องบิน ระเบิด ขีปนาวุธพวกนั้น จงสร้างอีกซี่!!!!!!!

      ข้าไม่เคยเห็นฟ้าสีครามสดใสอีกเลย เมื่อมันมาถึง ในยามเช้าที่ฟ้าสว่างไสวกว่าปกติ เสียงระเบิดกัมปนาท ตามมาด้วยเมฆรูปเห็ด พร้อมกับไอไขมันที่พวยพุ่งสู่เมฆา 

มหาสมุทรเดือดดาลจนแห้งเหือด   ดาราร่วงโรยลงจากฝ้า ไฟแผดเผาไปทั่วโลก ตอนนี้ มันคือยุคที่พวกมันทั้งหลาย กลับสู่ความโง่ อีกครั้ง แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความละโมบ ความทะเยอทะยาน 

ตอนนี้ ข้าได้แต่รอดูสินะ ว่าจะเป็นยังไงต่อ