FIC TVXQ:Merry chirstmas

เนื้อเรื่อง

Merry Christmas

My dear

/แชะ/ “ครับ...หันขวาอีกนิดนะครับ”

/แชะ//”ครับ..วันนี้ขอบคุณมากๆครับ”ตากล้องพูดขอบคุณผู้ร่วมงานที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและนายแบบทั้ง5คนของเขาด้วย.

“อ่า...จริงด้วยนาย...”ยังไม่ทันที่ยุนโฮจะพูดจบชายหนุ่มผมดำก็ได้วิ่งออกไปเสียแล้ว

   ทำไมนะ ถึงไม่รอกันบ้างเลย....เป็นอย่างนี้มาเดือนหนึ่งแล้วน่ะ

        รู้บ้างรึเปล่าว่า.....คนอื่นเขาเป็นห่วงนะ......

ร่างสูงคิดพลางเดินตามคนสำคัญของเขาไปจนต้องหยุดชะงักที่ร้านที่ชายหนุ่มผมดำเดินเข้าไปนั่นเอง...

    เป็นร้านขายเค้กที่ถือว่านิยมกันในหมู่ผู้หญิงเลยทีเดียวเป็นร้านสีขาวดูสบายตา ตกแต่งด้วยสไตล์เป็นกันเองที่ต้องชะงักนั้นเพราะร้านนั้นแทบจะไม่เคยมีผู้ชายคนใดเข้าไปเลยจนได้สมญานามว่า “City of  women”แต่ทำไมเขาถึงได้เข้าไปในที่แบบนี้ล่ะก็จำเป็นอย่างมากที่ผมต้องคอยดูอย่างห่างๆ

“ถึงยังไงวันนี้ก็ไม่ทันงานแล้วหนิ”ร่างสูงพึมพำกับตนเองเบาๆก่อนที่จะกลับไปสนใจ ผู้หญิงคนหนึ่งแทน(ไม่ได้นอกใจน้า-ดูก่อนซิ)

   ทำไมถึงออกมาพร้อมกับคนสำคัญของได้ละทุกๆอย่างเริ่มมึนตึบไปหมด แต่ถึงยังไงผมคิดว่าคำตอบจะอยู่ข้างหน้าผมถ้าผมตามเขาต่อไปนะ

  “เชิญครับ”แจจุง.....เพื่อนของผมเขาพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้านของเขา....ขนาดอาทิตย์ที่แล้วผมจะเข้าบ้านเขา...เขายังไม่ให้ผมเข้าเลย...ทำไม....

ก่อนที่สติของผมจะแตกไปมากกว่านี้ผมก็เดินจ้ำอ้าวไปกดกริ่งที่บ้านของเขาทันที....

“คร้าบ.....”เสียงอ่อนนุ่มที่ลากยาวกับเจ้าของเสียงที่เดินออกมาเปิดประตู

“อ้าว...มีธุระอะไรหรอยุ.....”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะพูดจบร่างสูงก็ได้แทรกตัวเข้าไปทันที

     เขาเริ่มหาผู้หญิงคนนั้นทั่วทั้งบ้านเลยก็ได้ว่า ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ ห้องอาหาร ห้องทำงาน ห้องเก็บของ เขาหาจนทั่วแต่ไม่เจอ...

/ปัง/เขาเปิดประตูอย่างหัวเสียไปที่ห้องสุดท้าย....ห้องนอนนั่นเอง พลันก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนั้นนั่งหันหลังให้กับเขา.....ผมสีดำคลิบที่ถูกปล่อยยาวลงมาไปถึงเอวผิวขาวเนียนอมชมพูราวหิมะที่ตกวันคริสต์มาส สรีละสัดส่วนก็คงรูปแบบที่สวยงามถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมากๆคนหนึ่งทีเดียว

“เธอ!!!!”ร่างสูงตะโกนพร้อมเอื้อมมือตรงเข้าไปจะเล่นงานเอโดยเฉพาะแต่ทว่า

“อย่าน่ะ...ยุนโฮ”ชายหนุ่มผมดำพยายามห้ามเพื่อนของตนสุดชีวิต

“นี่มันอะไรนายพาผู้หญิงเข้ามาบ้านทำไม นายบ้ารึเปล่า...พาผู้หญิงยังนี้เข้าบ้านเนี่ยนะ”ด้วยความโกรธร่างสูงจึงสาธยายไปเต็มเปา โดยหารู้ไม่ว่าร่างบางที่ฟังอยู่นั้นเริ่มที่จะพร้อมระเบิดได้ทุกเวลา

“ผู้หญิงยังนี้ยังไหนล่ะ แล้วก็ฉันจะพาใครเข้าบ้านฉันมันก็เรื่องของฉัน”เขาพูดพลางดันร่างสูงออกนอกบ้านและปิดอย่างแรง.....

“เอ่อ....คือว่า....ฉันต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ทำให้พวกคุณเข้าใจกันผิดนะค่ะ”

“เฮ้อ.....ผมสิต้องขอโทษ”

“ค่ะ....งั้นต่อเลยนะค่ะ”เธอพูดพลาวยิ้มที่มุมปาก

“ผมว่าคุณช่วยทำให้เสร็จเองได้ใช้มั้ยครับ”

“ตะ....แต่ว่า....ฉันคิดว่าคุณทำเองคุณจะภูมิใจกว่านะค่ะ”

“แต่นี่มันอีก2วันเองนะ.....จะทันเหรอ”ชายหนุ่มพูดด้วยสายตาหมดหวัง

“งั้น....คุณช่วยลาหยุด2วันนี้ได้งั้นไหมค่ะ”

“อืม....มันก็ได้แต่คุณจะทำอะไร”เขาเริ่มตั้งคำถาม

“ฉันจะสอนคุณเวลาพิเศษไง......ฉันทำได้นะ”

“อะ...เอ๋”

“ถ้าฉันทำได้...คุณก็ทำได้นะ...นะ”

“อะอืม”เขาตอบรับอย่างไม่แน่ใจนักก่อนที่จะโทรไปลางานเพิ่มอีก2วัน

ขึ้นเข้าตรู่ของวันใหม่

“ไงทุกคน......”เสียงเจื้อยแจ้วของชายหนุ่มร่างสูงที่ผมยังคงยุ่งเหยิงอยู่ตามเคย

“เอ๋.....อ้าวยุนโฮ....นายรู้เรื่องแจจุงยัง”เพื่อนร่วมทีมตอบกลับ

“!!?อืม....เรื่องไรหรอ”เขาเริ่มถาม

“ก็เรื่องที่เจ้านั่นนะมันลาหยุดนะลาหยุดเพิ่มอีก2วันนะสีรู้มั้ยว่าเจ้านั้นนะบอกผู้จัดการว่าถึงพลาดอะไรไปก็ให้ถ่ายผมแล้วไปตัดต่อทีกลังก็ได้หนิ”(หมายเหตุ:ใส่ไข่)

“เอ่อ.....ไม่..ร็”ร่างสูงตอบด้วยใชหน้าที่เต็มไปด้วยความเอ๋อ.....เขาจำเป็นจะต้องทำงาน2วันนี้โดยไม่สามารถลาหยุดได้เพราะผู้จัดการกำชับเอาไว้แต่เพียงแค่นั้นก็หยุดเข้าไม่ได้หรอก....

“อ่ะ....ฮัลโหล...เฮย์จังหรอมีเรื่องจะให้ช่วยน่ะ”เขาเริ่มขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสมัยเด็กของเขา

“ก็--------บอก--------แล้ว---------ไง--------ว่า------อย่าเรียกว่าเฮย์จัง”

“คร้าบๆๆ”

“เออตกลงมีเรื่องอะไร”

“นายช่วยไปดูที่หน้าบ้านของบ้าน............”

ว่าแล้วตกเย็นวันนั้น

“ฮัลโหล.....ตกลว่าไง”

“ยังไม่ออกมาจากบ้านเลย......ตั้งแต่เช้าก็เห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไป.....จากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกแล้วอ่ะ.......”

//ตรู้ด.....ตรู้ด....ตรู้ด//

“อ้าว.....เฮ้ย....ไม่ฟังกันเลยนะ”เฮย์ซองพูดก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมแต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องรอเวลาให้ผ่านไป2วันโดยไม่มีคนสำคัญของเขาอยู่ข้างๆในเวลาอันรวดเร็ว2วันที่ยากลำบากนั้นก็ผ่านพ้นไปในเย็นวันที่2เขากลับได้รับโทรศัพท์จากแจจุง.....คนสำคัญของเขา.....

เชิญไปรอที่บ้านในเวลา4ทุ่มครึ่ง....กระชับไว้ว่าห้ามไปก่อนเวลาเด็ดขาด....แต่ก็นะ....ยิ่งพูดเหมือนยิ่งยุ เขาก็แค่ไปก่อนเวลาแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น

“หืม...”ผู้หญิงคนนั้นออกมาจากบ้านของเขาซักทีคุยกันอย่างรื่นเริงซักพักก่อนที่จะหยิบสเว็ตเตอร์สีเบสส่งให้ก่อนที่จะพูอะไรบางอย่างแล้วจากไป....ถึงแม้ว่าเขาอยากจะไปแทรกระหว่างเหตุการณ์นี้ในทันทีแต่ว่าอีก5นาทีก็จะ4ทุ่มครึ่งรออีกหน่อยก็จะได้สาธยายโดยที่เขาไม่มีมลทินเลยและแล้ว5นาทีอันยาวนานก็ผ่านไปแล้ว

//อ้ออดดด....//

“ยุนโฮ...เข้ามาสิ....”เขาพูดด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

    ผมที่เดื้อดาลเต็มที่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นก็พลอยมีความสุขไปด้วย ผมเริ่มเดินไปที่ห้องรับแขก.......

“Merry  Christmas  Yunho”ผมอ่านป้ายที่ติดอยู่ด้านบนอย่างไม่เชื่อสายตาตนเอง

“ชอบมั้ย.....”ร่างบางเริ่มออกปากถาม

“อะ...อืม”

“นี่ๆ.....นั่งก่อนสิ......เดี่ยวฉันจะเอาอาหารมาให้นะ”พลันพูดจบ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อก็มาสัมผัสบนแก้มนิ่มๆของผมก่อนที่จะไปเอาอาหารมาให้.....พวกเรากินอาหารกันอย่างสนุกสนานก่อนที่นาฬิกาจะตีบอกเวลาเที่ยงคืน.....วันคริสต์มาสแล้วล่ะ

“ยะ...ยุนโฮ...ของขวัญวันคริสต์มาส”ร่างบางพูดพลางยัดพลางยัดของบางอย่างให้ร่างสูง กริยาเหล่านั้นแทบทำให้ร่างสูงทนไม่ไหวแต่ถึงอย่างกระนั้นเขาก็แกะของขวัญนั้นไปพลางๆ.......

แต่เขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อของขวัญที่ให้มานั้นกลับเป็นสเว็ตเตอร์สีกรมท่าที่ลายและทุกๆอย่างเหมือนกับสเว็ตเตอร์สีเบสนั้น......

//กึง//

แขนเกร็งได้ยันข้อมือได้รับข้อมือเรียวของร่างบางเอาไว้

“นี่มันหมายความว่ายังไง......”ร่างสูงเริ่มตั้งคำถาม

“เอ๋......ก็สเว็ตเตอร์ให้นายไง”

“งั้นเหรอแล้วอีกตัวนึ่งสีเบสล่ะ”

คำพูดนั้นทำให้ร่างบางถึงกับเข้าใจทุกอย่าง

“หึง.....นายหึงงั้นเหรอ”

“ฮึ....ใช้ถ้าอย่างนั้นนายต้องรับผิดชอบ”

..........................

................................

.........................................

     ความเงียบเริ่มเพิ่มขึ้นในห้องที่อบอุ่น.....ที่......ในตอนนี้มันเงียบ.....เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของทั้งสอง.....

หน้าของร่างสูงค่อยๆต่ำลง.....ต่ำลง....ริมฝีปากทั้งสองสัมผัสกันอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบาก่อนที่ร่างบางจะพยายามผลักใสร่างสูงออกไป.....วงแขนกว้างปล่อยร่างบางแต่โดยดี......ก่อนที่น้ำตาเริ่มไหลรินลงมา........

“ขอโทษ”ร่างสูงพูดเสียงสั่นเครือและหันใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาหนี......

“.....”

“ยุนโฮ.....”ร่างบางพูดด้วยเสียงสงสัยก่อนที่จะโผเข้ากอดร่างสูงเข้าทางด้านหลังอย่างจัง

“อ่ะ....ไม่ได้น่ะ......”ก่อนที่ร่างสูงจะพูดอะไรก็มีคำพูดแทรกคั่นไว้ก่อน

“ฉันชอบนายนะ....ชอบยิ่งกว่าใครทั้งหมด แม้กระทั่งตัวฉันเอง นายเป็นเจ้าของของทุกๆอย่าง....ทุกๆอย่าง.....แม้กระทั่ง...หัวใจของฉันก็ตาม”

พลันนั้น ริมฝีปากของร่างสูงก็จรดลงอย่างแนบแน่นและแผ่วเบา

รัตติกาลยามนี้ช่างมืดมนนั้นแต่พระจันทร์ทรงกลมยังคงมีแสงสว่างไสวและอีกยาวนานกว่ารัตติกาลนี้จะสิ้นสุดลง

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น

“อ....อืม”เสียงเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากเรียวนั้น ว่าแล้วร่างบางที่ถูกย่ำยีมาตลอดทั้งคืนก็เริ่มที่จะขยับตัวลุกขึ้นแต่ทว่า

“อะ....โอ้ย”จนทำให้ร่างบางต้องตกลงในอ้อมกอดของร่างสูงอีกครั้ง.....

“ก็บอกว่าอย่าฝืนไง ฉันห้ามนายแล้วนะ”ว่าแล้วร่างสูงก็เริ่มพูดด้วยเสียงตำหนิ

“ช่างเถอะน่า.....”

“จะช่างได้ยังไงสุขภาพนายนะสำคัญนะ”

“....................”ว่าแล้วร่างบางก็เลื่อนตัวไปหอมแก้มร่างสูงก่อนที่จะคลุมโป้งพลางพูดว่า “งั้นนายก็.....อยู่กับฉันทั้งวันสิ”

“หือ!”

“นายพูดแล้วนะ”พลันร่างสูงพูดจบก็ก้มลงไปกัดปลายหูของร่างบางเบาๆ

“ผู้หญิงคนนั้นน่ะ”อยู่ๆร่างบางก็พูดออกมา

“........................”

“เขาเป็นคนที่มาสอนฉันถักเสื้อให้นายไง”

“......................”

“ที่อยู่ในห้องนอนเพราะว่าของเก็บอยู่ในห้องฉันไงล่ะ”

“.....................”

“สเว็ตเตอร์ตัวนั้นเขาก็ถักเป็นตัวอย่างให้ไงล่ะ”

“..................”

“นาย....ตอบฉันบ้างสิ....ได้โปรด.....”

ว่าแล้วจมูกโด่งคมของร่างสูงก็เริ่มฝังลงไปในซอกคอขาวเน้นย้ำจนเพิ่มจุดสีแดง

“อะ.....อือ....นาย.....พอเถอะนี้มันเช้าแล้วนะ”

“แล้วไง?”

ว่าแล้วร่างสูงก็เลื่อนตัวไปเลียรอบริมฝีปากของร่างบางก่อนที่จะ........

“จองไว้แล้วนา....เดี่ยวไปเอาข้าวมาให้แล้วเดี๋ยวจะมากินต่อ”

....................................

ผมรู้แล้วว่าความสุขที่แท้จริงคืออะไร

ถึงแม้มันจะไม่ค่อยมั่นใจ

แต่ผมก็คิดว่าแค่มีเขาคนนี้ผมก็มีความสุขแล้วล่ะ......