นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
848
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
848
หมวด : รักหวานแหวว
อัปเดตล่าสุด : 30 เม.ย. 51 / 23:36 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ฉันรักปีศาสจอมแกล้งซะแล้วล่ะ
เรียบเรียงโดย SAKURA NAMI
ในปี 1907
จอมปีศาจชื่อว่าลีโอ กำลังล่อลวงหญิงสาวที่มีหน้าตางดงามให้มาเป็นชายา ทำไห้ผู้ที่เป็นพ่อและแม่ของหญิงสาวเหล่านั้นโกรธและพยายามจะไห้ได้ลูกสาวกลับมา พวกเขาจึงไห้หลวงพ่อหลายๆสถานที่มากำจัดเจ้าลีโอ แต่ทว่าไม่มีใครที่จะสามารถกำจัดหรือผนึกเจ้าลีโอได้เลย จนกระทั่งพระเจ้าได้ส่งผู้มีฝีมือลงมาเพื่อผนึกเจ้าลีโอ ลีโอถูกผนึกไว้ในสมุดเล่มหนึ่งและใช้ยันต์ศักสิทธิ์ปิดผนึกไว้ หลังจากนั้นสมุดเล่มนั้นก้อหายไป จนเวลาล่วงเลยไปถึง 100 ปี และยังไม่มีใครรู้ว่าสมุดเล่มนั้นอยู่ที่ไหน
ในปี 2007
ในโรงเรียน เซ็ทสึดะ
“นี่พวกเทอ พรุ่งนี้ก้อจะเป็นวันเกิดของนารุแล้วนะ เค้าชวนให้พวกเราไปด้วยล่ะ”
“จิงเหรอ งั้นฉันต้องรีบไปซื้อของขวัญแล้วล่ะ”
“แต่ว่าจะชวนไครไปดีล่ะเหลืออีกคนเดียวซะด้วย งั้นยูนะพรุ่งนี้ไปงานวันเกิดของนารุด้วยกันมั้ย”
“เอ่อ... ฉะ ฉันน่ะเหรอ”
“อือ”
“โยจัง อย่าไปชวนยูนะเลย ยัยแว่นนั่นคงจะไม่สนใจงานปาร์ตี้แบบนี้หรอก”
“แต่ว่า...เราเหลืออีกแค่คนเดียวนะ”
“เราไปหาคนอื่นก้อได้ ไม่จำเป็นต้องเป็นยูนะ”
“อือ”
สวัสดีค่ะ ฉันโคมัตสึ ยูนะ นักเรียนชั้นม.5 เฮ้อ... อดไปจนได้ ใช่สิ ฉันมันเป็นยัยแว่นจอมเฉิ่มคงไม่มีใครกล้าชวนฉันไปไหนหรอก ไปห้องสมุดดีกว่า
ณ ห้องสมุด
จะอ่านหนังสือเรื่องรัยดีนะ เอ๊ะ! สมุดอะไรน่ะ ทำไมฉันไม่เคนเห็นมาก่อน มีริบบิ้นลายน่ารักจัง อ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีอะไรดึงดูดฉันให้แกะริบบิ้นนี่ออกน้า เอาไปดูที่บ้านดีก่า
ที่บ้านของยูนะ
“กลับมาแล้วค่า เด๋วนู๋ขึ้นห้องก่อนนะค่ะเด๋วลงมากินข้าว”
“ยูนะ”เสียงตะคอก
ทำไมน๊า ฉันรู้สึกอยากเปิดสมุดเล่มนี้มากเลย เหมือนมีอะไรดึงดูด เฮ้อออ เอาล่ะ จะเปิดล่ะน๊า
“ชึบๆ”เสียงแกะริบบิ้น
“พรึบ”เสียงปีก
“จุ๊บ”และนี่เสียงจูบค่ะ
ได้มีปีศาจตนหนึ่งโผล่ออกมาและจูบยูนะ
อ๊ะ ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงมาจูบฉัน ขยับตัวไม่ได้เลย หือ
“ปล่อยนะ”
“เพรียะ”เสียงตบหน้า
“นายบ้ารึไง นายเป็นใครน่ะ”
“อ๊า... ริมฝีปากของหญิงสาวยังเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย หึ ขอบใจนะที่
ปลดปล่อยข้า ข้าชื่อลีโอ เป็นปีศาจ”
วะ ว่าไงนะ ปะ ปีศาจงั้นหรอไม่จิงมั้ง
“ฉะ ฉันไม่เชื่อหรอก นายมีอะไรมาพิสูจน์ล่ะว่านายเป็นปีศาจ”
“งั้นข้าจะพิสูจน์ไห้เจ้าดูว่าเราเป็นปีศาจจริงๆ”
“พรึบ”เสียงปีก
“นี่ไงพอจะพิสูจน์ให้เจ้าเชื่อว่าข้าเป็นปีศาจจิงๆ หึหึ”
ยูนะนิ่งไประยะหนึ่ง เพราะกำลังช็อกอยู่
“เฮ้ย! อย่าเพิ่งช๊อก งั้นเพื่อเปนการตอบแทนที่เจ้าปลดปล่อยข้า ข้าจะยอมนอนกับเจ้าคืนหนึ่ง”
“จะ จะบ้าหรอ อีตาบ้ารีบไปไห้ไกลเลยนะแล้วอย่าโผล่มาไห้ฉันเห็นอีก ไป๊”
“หึ เจ้าชื่ออะไรล่ะ”
“ยูนะ”
“งั้นหรอ ยูนะจัง เจ้าลองทอดแว่นดูสิเจ้าน่ะงดงามมากเลยนะ”
“ชึบ”เสียงทอดแว่น
“น่านล่ะ ลองไปส่องกระจกสิ”
ยูนะเดินไปส่องกระจก
“ว้าว... นะ นี่หรอตัวฉัน”
“ใช่แล้ว นี่ล่ะตัวเจ้าในอีกด้านหนึ่ง พอเจ้าถอดแว่นแล้วเจ้าดูงดงามมาก ข้าชักจะอดไจไม่ไหวแล้วสิ ขอจูบอีกนะ”
“เฮ้ย อย่านะ”
พอมือของอยู่นะไปโดนตัวลีโอเข้า
“อ๊า... ข้าหมดแรงงงงง”
“อ๊ะ นี่นาย เอ่อ ลีโอเปนไรน่ะ”
“ข้ารู้สึกหมดแรงเลย อ๊ะ ที่มือเจ้ามียันต์พันอยู่มิน่าล่ะ ข้าถึงหมดแรง”
“อ๋อ เจ้าริบบิ้นลายน่ารักนี่น่ะหรอ อิอิ ถ้านายมาจูบฉันล่ะก้อ ฉันจะใช้ริบบิ้นนี่ผนึกนายไว้เลย”
“อะไร แค่จูบเอง งั้นกอดก้อได้”
“ไม่ได้”ยูนะร้อง
“ยูนะ เอะอะอะไรลูก”
“ไม่มีอะไรค่ะแม่”
“หึ ไม่เคยมีหญิงสาวคนไหนปฏิเสธข้ามาก่อน ข้าชักจะชอบเจ้าแล้วสิ”
ยูนะหน้าแดง
“เจ้าหลับตาแล้วนับ1- 3 สิ”
“ทำไม นายจะแอบจูบฉันเหรอ”
“ไม่ใช่ เอาเหอะน่ารีบๆนับ”
ยูนะหลับตาแล้วนับ
“1, 2,
พอยูนะลืมตามา ลีโอได้เปลี่ยนชุดของยูนะเปนชุดราตรีที่สวยงามและพายูนะบินขึ้นบนฟ้า
“ว้าย... นายทำอะไรน่ะ(บรื๋ออออ สูงจัง)”
“ข้าจะพาเจ้าไปดูที่ๆงดงามมาก”
ลีโอพายูนะบินขึ้นไปบนหอคอยแห่งหนึ่ง
“ว้าว... พระจันทร์สวยจัง”
“ช่าย... สวยมาก แต่ตึกพวกนี้เยอะจนความสวยของพระจันทร์แทบจะหมดไป”
“อือ”
“ไปกันเถอะ”
“จะไปไหน”
“ไปเรื่อยๆน่ะ”
ลีโอพายูนะบินไปที่เมือง
“ข้าจะปล่อยเจ้าล่ะนะ”
“นายจะบ้าหรอ ฉันไม่มีเหมือนนายนะ”
“นั่นไง ปีกที่หลังเจ้าน่ะ”
“หือ ปีกมาได้ไงอ่ะ”
“เรามาเต้นรำกันเถอะ”
ลีโอกับยูนะก้อเต้นรำกันกลางอากาศ และจุ๊บกัน แต่ลีโอเผลอไปจำหน้าอกของยูนะเข้า หุหุ
“ว้ายยยยย ไอ้ลามก”
มือที่มีริบบิ้นของยูนะ ไปแตะหน้าของลีโอพลังของลีโอเลยอ่อนแรง
“พลังของข้า”
“ว้ายอย่าเพิ่งหมดพลัง เราอยู่บนอากาศนะ ว้ายยยยยยย”
ทั้ง 2 คนกำลังตก
“พรึบ”
“หึ้ย อย่าเอายันต์มาใส่หน้าข้าสิ พลังข้าก้อหมดอะดิ”
“ก้อ ใครใช้ไห้นายมาจับหน้าอกฉันเล่า พาฉันลงได้แล้ว”
ในขณะที่ทั้งสองเดินตามถนน
“ทะ ทำไมมีแต่คนจูบกันเตมเมืองเลย(บรื๋อออออออออ เขินจัง)”
“ก้อพอพวกมนุษย์อยู่ไกล้ตัวข้า ก้อจะแสดงความต้องการของตัวเองออกมา (เฮ้อ... พวกนี้เนี่ยไม่อายเล้ย)”
จู่ๆก้อมีชายหนุ่มโผล่ขึ้นมา
“แก ไอ้ลีโอ ถูกปลดปล่อยจนได้”
“หะ เจ้าเป็นใคร”
“เราคือลุค ลูกชายของหลวงพ่อที่ปิดผนึกเจ้า วันนี้ล่ะข้าจะต้องปิดผนึกเจ้า”
“ว่าไงนะ ง่ายไปมั้ง”
“เหอะ คอยดูละกัน เอ่อ คุนที่มีริบบิ้นน่ะช่วยเอามาไห้ผมได้มั้ย ผมจะปิดผนึกเจ้าลีโอ”
วะ ว่าไงนะ ลีโอจะไปแล้วหรอ ทำไมฉันรู้สึกไม่อยากให้ลีโอไปเลย
“นี่คุนรีบเอายันต์มาไห้ผม”
“ม่ายยยยยย”
ยูนะได้กินยันต์นั้นเข้าไป
“เฮ้ย อย่ากิน บ้าแล้วรึไง คุนกินไปทำไม”
“หึ แล้วค่อยบอกนะว่ากินไปทำไม ฝากความคิดถึงไปหาพระเจ้าละกัน บาย”
ลีโอใช้พลังใส่ลุค กระเด็นไปไหนไม่รู้
“พระเจ้าช่วยผมด้วยยยยยยยยยย”
อ๊ะ ลีโอยังอยู่ต่อ คิคิ
“แสดงว่าความต้องของเจ้าคือต้องการไห้ข้าอยู่ต่อละสิ”
ยูนะหน้าแดง
“เพื่อเป็นการตอบแทนขอจูบหน่อย”
“ว้ายยยย”
“ถุ๋ยๆๆ”
“ทำไมขมจัง”
“ก็ยันต์อยู่ในปากฉันนี่ คิคิ”
“โห... เซงเลย”
“อิอิ ไปกันเถอะ”
และเรื่องนี้ก้อจบอย่างHAppYนะค่ะ บายค่า
SAKURA NAMI
(ซากุระ นามิ)
ผลงานอื่นๆ ของ มู๋~ฟีฟ่า ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ มู๋~ฟีฟ่า
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น