ไวโอลินต้องคำสาป

ในเช้าที่น่าเบื่อของใครคนหนึ่ง ซึ่งกำลังเดินไปโรงเรียนอย่างหงุดหงิดได้สบถขึ้น
'โธ่ แม่นะแม่ ทำไมอยากให้เราเรียนดนตรีนักหนา ก็บอกว่าไม่เรียนทำไมยังจะให้เรียนอีก เฮอะ!!'
เด็กสาวร่างผอมเพรียวเบ้ปากอย่างไม่พอใจ
'แหม~ เธอนี่น๊า..คำก็ไม่เรียนสองคำก็ไม่เรียน ดนตรีน่ะดีจะตาย ทำให้เรารู้สึกผ่อนคลาย
แถมทำให้เราไม่เครียดด้วย' เสียงของผู้มาใหม่ดังขึ้นจนทำให้เด็กสาวร่างเพรียวถึงกับสะดุ้ง
'อะไรกัน แอนนา เธอกำลังจะบอกว่าขอสนับสนุนให้ฉันเรียนสิ่งที่ฉันไม่ชอบงั้นเรอะ?'
ผู้มาใหม่ที่ถูกเรียกว่าแอนนาพยักหน้าหงึก 'รออีกชาติฉันก็ไม่เรียนย่ะ!!!'ร่างเพรียวตะโกนใส่แอนนา
'เบาเสียงหน่อย ฉันอายคน' แอนนาก้มหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่าเธอกำลังอาย
'เธอนี่น้าา~ 'สาวร่างเพรียวสะบัดหน้าหนี
'ซักวันเธออาจจะเป็นนักดนตรีที่เก่งที่สุดก็ได้นะ ..ใครจะรู้ คิดว่าไงล่ะ เธียร์ ?'
'เรื่องสิ ดีตรงไหนกัน น่าเบื่อที่สุดดดดดด!!!!!' เธียร์ตะโกนอีกรอบจนทุกคนหันมามอง
' พอเถอะ รีบเข้าห้องกันดีกว่า ฉันชักขี้เกียจเถียงกะเธอแล้ว-_-||| ' แอนนาถอนหายใจอย่างแรง
' ฉันก็ขี้เกียจพูดเหมือนกันล่ะน่า -3- '  พูดจบ สองสาวก็รีบวิ่งเข้าห้องเรียนอย่างไว



                  จบ.
   
   ก็สำหรับบทนำนะคะ อาจจะสั้น เพราะไรเตอร์มีการบ้านต้องทำมากมาย
  จะไม่ดองค่ะ รีบมาอัพเพื่อคนติดตาม ถึงเหนื่อยก้อยอมจ้า = _ =(ที่จริงไอนี่มันขี้เกียจแหละ)

Bye. สำหรับเรื่องแรกในชีวิต