คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : หอแตก : 01
-1-
แอ๊ด...
หยุดก่อน นั่นไม่ใช่ชื่อพ่อผมและไม่ใช่ชื่อพ่อไอ้สองแฝดไม่ได้มีเจตนาจะล้อชื่อพ่อใครแต่อย่างใด แต่เป็นเสียงที่ผมเปิดประตูบานใหญ่เข้าไปในห้องที่แปะด้านหน้าว่าห้องประชุมต่างหาก
ผมมาก่อนเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงได้ คือไม่ใช่ว่าเป็นคนรักษาเวลาหรือว่าอะไรหรอกครับเพียงแต่อยากจะมาเดินสำรวจที่หอพิเศษนี่ซักหน่อย ขึ้นชื่อว่าหอพิเศษแน่นอนว่าอะไรๆหลายๆอย่างต้องพิเศษตามชื่อ คิดดูว่าโถงรวมคอมเป็นแมคบุ๊คอะ! ไหนจะทีวีจอขนาดห้าสิบนิ้วกะว่าเอาให้ดูหนังหน้านักแสดงจนเห็นรูขุมขนเลยสินะ! ยัง ผมยังไม่ได้เห็นห้องนอน แต่ได้ยินไอ้พี่คริสแม่งโม้ว่าห้องนอนของกรรมการธรรมดาๆดีกว่าห้องประธานหออย่างผมเยอะ ไม่ต้องพูดถึงห้องนอนของประธานนักเรียน คงยิ่งกว่าห้องของสุลต่านแล้วมั้ง!
ไอ้อิจฉาก็อิจฉานะครับ แต่ไอ้ภาระงานที่ตามมาอาจทับคุณจนไส้ทะลัก ทำเอาความอยากของผมลดไปเกือบครึ่ง
ปล่อยๆให้เขาไปเห๊อะ
ผมเดินออกมาจากห้องประชุมเมื่อพบว่ายังไม่มีใครมา เลยเดินเล่นเปิดห้องนั้นทีเปิดห้องนี้ทีที่ชั้นล่าง ส่วนใหญ่ก็เป็นห้องเล็กๆที่มีโต๊ะคาดว่าคงเอาไว้ใช้หารือกันเล็กๆ และมีห้องกาแฟ ผมเดินไปเปิดค้นดูในตู้เผื่อว่าจะมีอะไรกิน ก็ท้องแม่งร้องแล้วครับ เป็นเด็กวัยกำลังโตนี่วันวันนึงใช้พลังงานไปเยอะนี่มันก็ห้าโมงกว่าแล้ว ผมควรจะหาอะไรรองท้องซักหน่อย ว่ามั้ยล่ะ?
ผมเขย่งเปิดตู้ด้านบนเพราะเมื่อกี้หาข้างล่างแล้วไม่เจออะไร ขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้ใส่ที่เสริมส้นมา.....พอดีว่าไอ้ยีนเด่นๆแม่งไปอยู่ที่พี่ชายกันหมดแล้วครับโดยเฉพาะไอ้พี่คนที่สามผมว่ามันคงจะเยอะเกินไปซักหน่อยเลยเหลือแต่พันธุ์ด้อยส่งมาให้ คิดแล้วก็แสนจะชอกช้ำดีว่าหน้าตาหล่อเหลาเลยพอหักลบกับความเตี้ยนี่ได้
จะทำเป็นมองผ่านไอ้พวกที่เคยแซวกูจนปากแตกไปก็แล้วกันนะ....
ว่าแต่ทำไมห้องนี้แม่งไม่มีอะไรกินเลยวะ
“ทำอะไร”
มีคนมา!!
โป๊ก!!
ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าซวยหรือเซ่อแต่หน้าผากผมก็ฟาดเข้ากับประตูตู้เข้าเต็มๆ โขกเสร็จก็ค่อยๆทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นแล้วลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆไม่ทันได้มองหน้าของไอ้คนที่เข้ามาขัดจังหวะ เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเข้ามาใกล้ก่อนที่ผมจะเห็นรองเท้าหนังสีดำมันว้าบเหมือนหัวผอ.อยู่ตรงหน้า ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองก่อนจะผงะถอยหลังจนหัวชนตู้อีกรอบเพราะไอ้คนมาใหม่แม่งเสือกยื่นหน้าเข้ามาใกล้
โป๊ก!
“โอ๊ย!”
“โง่”
“ว่าไงนะ!!?” คืออยากถาม ไอ้ห่านี่เป็นไรมากไหม เพราะมันแท้ๆทำให้ผมต้องหัวโขกโน่นโขกนี่แล้วยังมีหน้ามาด่าว่าโง่ ผมลุกขึ้นยืนพลางยกเท้าเตะหน้าแข้งของไอ้โย่งนั่นไปที คือมันสูงไง....ถึงอยากจะเอื้อมไปผลักหัวมันให้โขกกับประตูตู้ขนาดไหนแต่กลัวเอื้อมไปแล้วพลาดนี่หน้าแหกกันเป็นแถบนะบอกเลย เพราะงั้นวิธีที่พอจะล้างแค้นก็ได้ก็คงจะมีวิธีนี้เท่านั้นแหละ ไอ้โย่งนั่นร้องโอ๊ยก่อนจะก้มลงไปจับหน้าแข้งตัวเองแล้วหันมาจิกตาใส่ผม
“มันเจ็บนะ!”
“ก็มึงด่ากูก่อนอะ!”
“ตัวก็เปี๊ยกนึงทำไมถึงซ่าแบบนี้ห๊ะ?”
มันถามพลางขยับตัวเข้ามาใกล้ ผมงี้เบิกตากว้างเลยครับ เดี๋ยวๆ ไอ้เวรนี่คิดจะทำอะไรของมัน! ตัวผมพิงอยู่ที่ขอบของอ่างล้างจานในขณะที่แขนยาวๆของไอ้โย่งก็เท้าอยู่บนซิงค์คร่อมตัวผมไว้ บอกได้คำเดียวว่าท่านี้ล่อแหลมต่อการเสียตูดมาก พอผมดิ้นทีมันก็ขยับเข้ามาใกล้อีก
พ่อมึงเถอะครับ!!
“ไอ้ชานยอล เอกสารของพี่ทงเฮที่บอกว่า......กะ...กูขอโทษที ไม่รู้ว่ามึงติดธุระ แบคฮยอนหวัดดี กูไปล้ะ”
วันนี้แม่งซวยจริงๆด้วยไง....
ไอ้จื่อเทา....ผมจำหน้ามันได้แม่งเป็นเพื่อนห้องเดียวกันเดินถือซองเอกสารเข้ามาก้มหน้าก้มตามัวแต่สนใจซองนั่น แต่พอเจอภาพตรงหน้าเข้าไปมันถึงกับสตั๊นไปประมาณสองจุดแปดจุดสามเก้าวินาที(ใส่จุดเพื่อ?)ก่อนจะพูดจาชวนตีให้ผมออกไปกระทืบปาก ผมตบหัวไอ้โย่งนั่น(ทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน) ผลักมันออกแล้วสบถยาวเป็นวรรคเป็นเวร
"สัดเอ๊ย เป็นไงล่ะมึง เล่นอะไรไม่ถูกที่ ทำธุระอะไรอยู่ล่ะไอ้จั๊ดง่าวววว!!"
“นี่มึงทำร้ายกูเป็นรอบที่สองแล้วนะ”
“ก็มึงทำกูก่อน!!”
“อย่าซ่าให้มากนักนะไอ้เตี้ย ระวังหอสามจะถูกจับตามองเป็นพิเศษ”
“ทำไม! มึงเป็นใครวะ !”
“ชานยอล”
“ห๊ะ?”
“กูชื่อปาร์คชานยอล”
“...........”
“รู้ยังว่ากูเป็นใคร?”
ผมบอกแล้วไง....วันนี้มันนรกแตกชัดๆ
"แหม...ทำเป็นว่าไม่รู้จัก...."
"แต่ไปยืนกอดกันในห้องกาแฟเนี่ย...."
"ไวไฟจริงนะมึง"
"ไอ้แฝดกล้วยหอม! พวกมึงหยุดเลยนะ!!!" ผมปาสมุดเล่มเล็กใส่ไอ้แฝดเบอร์สองไอ้เซฮุนและปาสมุดเล่มใหญ่ใส่ไอ้แฝดเบอร์หนึ่งที่อยู่ชั้นบน มันสองคนพร้อมใจกับรับสมุดนั่นไว้ แทนที จะเข็ดพวกมันกลับยิ้มเผล่แล้วอ้าปากแซวผมพร้อมกันราวกับว่ามันเป็นสคริปต์ที่ท่องมา
"เขินหราาาาาาาา"
"เขินเหี้ยไรล่ะ! ถ้าพวกมึงไม่หยุดกูจะเดินไปกระทืบแล้วนะ!"
"บีหนึ่งดูสิ แม่งเขินแล้วรุนแรงอะ"
"ไม่ต้องกลัวนะบีสอง ถ้ามันคลั่งมากๆก็ส่งไปหอพิเศษดีมั้ยน้องรัก" ไอ้คิมจงอินก้มหน้าโต้ตอบกับไอ้เซฮุนอย่างอารมณ์ดี ดีสิครับ!จะไม่ดีได้ยังไงล่ะมีเรื่องล้อกูตลอดสัปดาห์นี้เนี่ย แม่งงงงงไม่นึกว่าไอ้เทาจะเป็นคนขี้นินทาเห็นอะไรมาพูดหมดประหนึ่งว่าก๊อกรั่วอุดยังไงก็ไม่อยู่ กะอีแค่เพราะท้องร้องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ได้ไงวะ! จะไปโวยวายใส่ไอ้เวรชานยอลนั่นก็ไม่ได้ เดี๋ยวเสือกหมั่นไส้มากๆจับหอสามขึ้นแบลคลิสทีนี้อีกสองหอแม่งจะหันมารุมเล่นงานหอผมหอเดียวอะ!
งามหน้า....วันนี้แม่งมีเรื่องงามหน้ากันเลยทีเดียว
"มึงต้องไปขัดห้องน้ำไม่ใช่หรอวะ?"
"เออใช่! มึงและมึง ต้องไปเป็นเพื่อนกูด้วย"
"เอ.....เดี๋ยวนะ"
"กูจำได้ว่า....."
"มึงรับปากมิสคิมคนเดียวนี่หว่า"
"พวกูไม่เกี่ยวน้า"
ประสาทจะกินก็เวลาไอ้สองแฝดแม่งพูดต่อกันนี่แหละ!!!
คือแบบ...รู้แล้วว่าพวกมึงรู้ใจกันมาก แต่ขอโทษนะ! ฟังแล้วอยากถีบพวกแม่งตงิดๆ มีเพื่อนเป็นฝาแฝดก็ไม่ดีแบบนี้แหละครับ เวลาโดนแกล้งมันจะพร้อมใจกันหันมารุมคุณคนเดียว ผมมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังห้อง ตอนนี้สามทุ่มแล้วเป็นเวลาปิดห้องอาบน้ำ คงไม่คิดว่าผมจะบ้าจี้ไปขัดส้วมใช่มั้ย? ไม่เอาครับอย่าคิดแบบนั้น ขัดห้องอาบน้ำสราญใจกว่าเยอะ ไม่ต้องเสี่ยงเจอบรรดางูเหลือมที่อาจนอนตายอยู่ในชักโครกด้วย
"จะไปดีๆหรือจะให้กูลากไป"
"เฮ้ย ไม่ได้หรอก เดี๋ยวถ้าน้องมีเรื่องด่วนมาหา มันจะหาใครไม่เจอนะเว้ย"
"งั้นมึงอยู่นี่ละกัน ส่วนไอ้เซฮุนไปกับกู"
"เอ้า ไมเป็นกูวะ"
แฝดเบอร์สองบ่นงุบงิบแต่ก็ลงจากเตียงมาแต่โดยดี ไอ้คนน้องว่าง่ายครับ ว่าง่ายแต่ไม่ได้หมายความว่าไม่กวนตีนนะ! ดีกรีแม่งไม่แพ้พี่มันเลย แฝดเบอร์หนึ่งโบกมือหยอยๆเย้ยใส่ แน่นอนว่าสิ่งที่ได้รับกลับไปคือการโชว์นิ้วกลางเสียหนึ่งทีแล้วพากันเดินออกจากห้อง
"พรุ่งนี้ให้ไอ้จงอินมานะเว้ย! ส่วนวันสุดท้ายมึงมาคนเดียวเลย"
"ใจคอมึงจะทิ้งให้กูล้างห้องอาบน้ำอันกว้างใหญ่นั่นคนเดียวหรอ! นี่จิตใจของมึงทำด้วยอะไร!!"
ผลัวะ!
"ไอ้สาดดดดดดดดดด"
"ใครเป็นคนรับปากมา ห่า กูมาวันนี้กับมึงก็ดีเท่าไหร่แล้ว" มิวายโดนมันตบหัวเข้าให้ หลบไม่ทันครับ เสือกเตี้ยกว่ามันเลยโดนกระทำชำเรา(?)ง่าย
"...พี่คริสจะไปต่อไหนวะ" ระหว่างที่กำลังใส่ถุงมือยาง ไอ้เซฮุนก็ถามขึ้นมา ผมชะงักนิดหน่อยพลางคิด จะว่าไปพี่คริสก็อยู่ปีสามแล้ว ปีหน้าคงต้องต่อมหาลัยใช่มั้ย ไม่รู้อะมันไม่เคยพูดกับผมเรื่องนี้เลย ถ้าเอนไม่ติดก็คงไปต่อที่เมืองนอกล่ะมั้ง
"ไม่รู้ว่ะ มึงก็ไปถามเอาเองดิ่"
"ไม่เอาอะ มึงแหละไปถาม”
“กูไม่ได้อยากรู้เลยนะ-*-“
“เออ! กูก็ไม่ได้อยากรู้เหมือนกัน”
แล้ว....เมื่อกี้ใครถามผมวะ?
ฮึก...ฮือ
กึก
ผมที่กำลังถูคราบสกปรกออกจากผนังกำแพงในห้องอาบน้ำห้องแรกมีอันต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงประหลาด พยายามจะเงี่ยหูฟังเสียงแว่วที่ดังแผ่วมาแต่ไกลๆ พอไม่ได้ยินอะไรผมก็ลงมือขัดต่อพร้อมกับขนแขนที่เริ่มแสตนด์อัพ ณ บัดนาว มือนี่เริ่มสั่นพึ่บๆจนผมต้องเอามืออีกข้างตีมันให้หยุดสั่น
ไม่ได้เล่นตลกนะครับ...บอกเลย
อย่าทำกับกูแบบนี้....กูไม่พร้อม
ฮึก....ฮึก
แกร๊ง!
"ไอ้เซฮุน! หยุดส่งเสียงร้องได้ปะวะห่านี่!"
ผมโยนแปรงทิ้งก่อนจะลุกขึ้นยืนด่าไอแฝดฝ่ายขาวที่ขัดอยู่อีกฟากหนึ่งของห้องน้ำ ไม่รู้ล่ะ! วินาทีนี้โทษมันไว้ก่อน ถ้าไม่โทษมันแล้วจะให้ผมโทษใครวะ! ตอนนี้มองโลกสวยสุดๆแล้วนะ!
"เสียงเหี้ยไรมึง! กูเปล่านะเว้ย!!"
"อย่ามาตอแหล!"
"เอ๊ะมึงนี่! กูบอกว่าเปล่าไง!!"
ผมและไอ้เซฮุนเดินออกมายืนอยู่ตรงบริเวณที่แต่งตัว ผมจ้องหน้ามันมันจ้องหน้าผมเราจ้องตากันและสุดท้ายก็ขยับเข้าไปใกล้กันอีกนิด....สต๊อป! หยุดฉากอีโรติคในหัวแล้วมองสภาพความเป็นจริงอันน่าสะพรึงก่อนได้ปะวะ! ตอนนี้เวลาสามทุ่มยี่สิบเอ็ดนาที บรรยากาศอันเงียบสงัด ณ บริเวณห้องอาบน้ำรวมชั้นหนึ่งซึ่งผมคาดเอาว่าที่นี่ไม่น่าจะมีใครอีกแล้วนอกจากผมและไอ้แฝดนรกคนน้อง(หลายฉายามากไอ้นี่) แต่จู่ๆก็มีเสียงประหลาดเกิดขึ้นดังมาจากห้องอาบน้ำฝั่งที่ผมกำลังทำความสะอาดอยู่...
เรียกคุณริวจิตสัมผัสและคุณเจนญาณทิพย์ด่วนครับพี่น้อง!!
"มะ..ไม่มีอะไรมั้งมึง หูแว่วไปเอง"
"หูแว่วเหวอะไร สองรอบเชียวนะ!"
"งั้น...ไปดู"
"ห๊ะ!?"
"กูบอกให้ไปดู มาเร็ว" มึงอยากรู้แล้วจะลากกูไปทำไมไอ้หอกหักกกกก!!!
ออกแรงขัดขืนมันได้หน่อยเดียวก็ต้องยอมเดินตามมันไปแต่โดยดี แต่ละย่างก้าวโคตรยาวนานประหนึ่งว่ากำลังดักซุ่มโจมตีอะไรซักอย่าง ยิ่งใกล้ผมก็ยิ่งขนลุกเพราะบรรยากาศเย็นๆชื้นๆของห้องน้ำโคตรอำนวยปะละ! เสียงนั่นดังขึ้นอีกทีจนต้องรั้งแขนไอ้เซฮุนไว้ นอกจากมันจะไม่หยุดแล้วยังลากผมให้เดินต่อจนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำห้องสุดท้ายที่ปิดประตูอยู่...
บยอนจะเป็นลม...เกิดจากท้องพ่อท้องแม่มาดูคนอวดผีไม่สะพรึงเท่าเจอเอง
"กะ...กูว่าเรากลับห้องเถอะ"
ไม่ฟัง....ไอ้จั๊ดง่าวไม่ฟังกูววรว ฮรือออออ! ถามกูซักคำมั้ยว่ากูพร้อมรึเปล่า ถามกูซักคำมั้ยยยย!
กูกลัวววววววววววว!!!!
แกร๊ก
"เฮ้ย!!"
"อ๊ากกกกกกกกกกกก!!" ผมที่หลับตาปี๋แล้วกระโดดขี่หลังไอ้เซฮุนทันที จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด...ฮือ.....
"ไอ้แบคฮยอน! ไอ้หอกนี่! หนักโว้ย ลงไปก่อนดิวะ"
"ไม่! มึงเจออะไรบอกกูมา! ผีแม่ม่ายตายทั้งกลมรึผีเด็กมัดจุก บอกกูมา!!"
"ไม่มีผีอะไรทั้งนั้นแหละ น้อง! น้อง!"
มันสะบัดผมทิ้ง ดีว่าตั้งตัวได้พอดีเลยไม่ล้มจุ้มปุ๊กลงบนพื้น รีบชะโงกหน้าไปมองก่อนจะพบว่าในห้องน้ำมีร่างเล็กของเด็กผู้ชายนอนหมดสติอยู่ในนั้น ทั้งเนื้อทั้งตัวมีผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ผมกับไอ้เซฮุนมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจพาไปที่ห้องพยาบาลประจำหอ ผมเคาะประตูรัวๆก่อนที่หน้าหล่อๆของอาจารย์จะโผล่ออกมาแบบมึนๆ
"มีไร.....เฮ้ย"
เวลาฉุกเฉินแบบนี้ยังจะเสือกถามว่ามีอะไร กูมาเดินเล่นมั้งครับแหม่ ถ้าหากไม่เคารพผมคงเอามือแปะกลางหน้าแล้วเอามือแหวกให้ถอยห่าง แต่นี่ยังนับถือเลยใช้มือแหวกๆ ไอ้แฝดเอาน้องลงนอนบนเตียง ดึงผ้าเช็ดตัวเปียกๆนั่นออกแล้วรีบดึงผ้าห่มคลุมตัวน้องเขาไว้ ตัวงี้เย็นเฉียบปากซีดตัวสั่น
มาอีหรอบนี้โดนแกล้งแหง
"ออกไปนั่งรอตรงโน้น เดี๋ยวครูตรวจก่อน"
ผมพยักหน้าแล้วปิดม่านกั้นให้ ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาแล้วถอนหายใจ ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรมากหรอกครับ เคสแบบนี้เจอบ่อยมากเรียกได้ว่าแทบจะทุกปี แต่ผมไม่คิดว่าจะมันเล่นกันวันเปิดเทอมวันแรกแบบนี้ ท่าทางจะแสบไม่เบา
"มึงไปบอกไอ้จงอิน กดออดเรียกประชุม เจอกันที่ห้องโถงใหญ่"
ถึงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ในฐานะประธานหอ ผมจะปล่อยไว้ไม่ได้
"มีเรื่องอะไรกัน"
เสียงดังเซ็งแซ่ไปทั่วห้องโถงใหญ่เมื่อทุกคนลงมาจากห้องพักของตัวเอง ผมหันไปหาผู้ที่มาใหม่ ชานยอล แอบแปลกใจเบาๆที่ประธานนักเรียนมาเอง แต่วันนี้เพิ่งเปิดเทอมวันแรกคงไม่มีงานอะไรมากมายเท่าไหร่ และการที่ประธานหอทำอะไรแบบนี้ในวันเปิดเทอมคงเป็นเรื่องไม่ค่อยดีนัก ผมยักไหล่น้อยๆ ที่จริงไม่ได้อยากจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่โตแต่ถ้าไม่จัดการให้เด็ดขาดมันก็จะต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอีก
แล้วอีกอย่าง....กูเกือบหัวใจวายเพราะคิดว่าเด็กนั่นเป็นผี แม่ง!!
ไอ้คนแกล้งมึงโดนหนักแน่!
ผมเคาะไมค์สองสามทีเป็นสัญญาณให้ทุกคนหันมาสนใจ เสียงนกกระจิบนกกระจาบหายไปเหลือเพียงความเงียบ ผมเดินออกมาตรงกลางถือไมค์ลอยแล้วตีหน้านิ่ง เป็นถึงประธานหอแล้วต้องเข้มไว้ก่อนครับ
"ต้องขอโทษที่รบกวนตอนกลางคืน ผมคิดว่าคงยังไม่นอนกัน มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นนิดหน่อยที่ห้องอาบน้ำ....."
ฮือฮา...แซด
"ไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น....แน่มากนะครับที่ซ่าขนาดนี้ในวันแรก"
ไม่รู้ตัวหรอกว่าทำเสียงเย็นแค่ไหนแต่บรรยากาศในห้องโถงเงียบมาก คาดว่าตอนนี้ทุกคนกำลังกลั้นหายใจกันอยู่ ผมเค่นยิ้มออกมาน้อยๆ สายตาจ้องไปที่น้องผู้ชายกลุ่มหนึ่งที่จ้องหน้ากันเลิ่กลั่ก
ที่พวกมึงเจอตอนนี้ยังสะพรึงน้อยกว่าที่กูได้เจออีกนะไอ้หอยสด!!
“สนุกกันมั้ยครับ? หากเขาเป็นปอดบวมตายไปจะทำยังไง ถ้าผมไม่ไปตรวจห้องน้ำคิดกันบ้างมั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น จำเอาไว้นะครับว่าคนของหอสามต้องมีศักดิ์ศรี ทำอะไรต้องให้ตัวต่อตัวอย่าแกล้งกันลับหลัง แบบนั้นมันคือวิธีของไอ้พวกขี้แพ้”
“........”
“หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ส่วนคนที่ก่อเรื่องเดี๋ยวมาหาผมที่ห้อง ไม่ต้องคิดหนีเรามีเรื่องต้องคุยกัน ผมรู้แล้วว่าเป็นใคร เอาล่ะขอโทษที่รบกวนเวลาส่วนตัว หวังว่าเราจะไม่ต้องเรียกประชุมเร่งด่วนแบบนี้อีกนะครับ"
ผมส่งยิ้มเหี้ยมไปทางเด็กกลุ่มนั้น แน่นอนว่ามันสะดุ้งกันเป็นแถบๆประมาณสี่ห้าคนเห็นจะได้ พอผมโค้งตัวเสร็จก็เป็นพวกรุ่นพี่ที่เดินกลับขึ้นห้องไปก่อนและหลังจากนั้นจึงค่อยๆเดินกลับห้องของตัวเองไป ส่วนไอ้ชานยอลก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิมอย่างใช้ความคิด แหม่ๆคงทึ่งในความเท่ของผมเป็นแน่แท้ ผมเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ามันพลางเชิดหน้าขึ้นหน่อยๆ
“กูเท่ใช่มั้ยล่ะ?”
“อืม.....ได้ข่าวว่ามึงกรี๊ดลั่นห้องน้ำ"
"ไอ้เชี่ยเซฮุน! กูไม่ได้กรี๊ด!!"
พอไอ้โย่งพูดมาแบบนั้นรู้เสยว่าไอ้แฝดเบอร์สองแม่งต้องเล่าให้ฟังพร้อมกันใส่ไข่ลงไปเสียหลายฟอง ไอ้แฝดนรกคนน้องตีหน้ามึนทำเป็นคุยยุ่งกับไอ้แฝดนรกคนพี่ กูแค่ร้องอ๊ากโว้ย! ไม่เชื่อย้อนกลับไปดูด้านบนได้เลย! เสียหายหมดแม่ง!!!
ปุๆ
"งานหนักตั้งแต่วันแรกเลยนะไอ้เตี้ย"
ไอ้ชานยอลวางมือลงบนศีรษะผม ตบมันเบาๆหลายทีจนผมต้องยกขาเตะเข้าที่หน้าแข้งมัน ใครเตี้ยวะเฮ้ย! แถวบ้านเรียกยังเจริญเติบโตไม่เต็มอัตราต่างหากล่ะ! ไอ้ชานยอลร้องโอ๊ยแล้วจ้องหน้าผมด้วยสายตาหาเรื่องหน่อยๆ คิดว่ากลัวหรอครับ? พอดีแบคอัพผมใหญ่ว่ะ พี่คริสไงอดีตรองประธานนักเรียนฝ่ายกิจกรรม
"มึงเตะหน้าแข้งกูอีกแล้วนะไอ้เปี๊ยก”
"ห่า! เรียกใครเปี๊ยก อยากมีเรื่องกับกูหรอ?"
"ไปกินนมนอนเถอะไป"
"ไอ้โย่ง! เดี๋ยวมึงจะโดน"
"โย่ง?"
"เออ สูงชะลูดตูดเป็ดแบบนั้นแม่งขี้โรคว่ะโคตรก้าง ไปกินวิตามินซีนอนไป๊"
นี่ไม่ได้พูดเกินจริงเลยครับ แม่งสูงแล้วดูผอมแห้งแรงน้อยมาก ผิวขาวซีดๆยิ่งทำให้มันดูขี้โรคเข้าไปใหญ่ ผมยักคิ้วกวนตีนใส่ก่อนจะรู้สึกเย็นวาบตั้งแต่กระดูกต้นคอไปยันก้นกบเมื่อมันส่งยิ้มเหี้ยมๆมา
"กูกับมึง เดี๋ยวเจอกัน"
เจอเฟี้ยไรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!!!
Talk -01-
อันว่าความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ
จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดิน
ชอบกลอนจุงเบอะะะ มาลงแล้วนะแจ๊ะ-/-
เป็นความกากเกรียนส่วนบุคคลห้ามลอกเลียนแบบ
แบคทำได้คนเดียวนะจ๊ะ....
แบคกลัวผี....ไม่น่าแตกต่างจากชีวิตจริง
โง้ยยย อยากจะให้มีฉากบ้านผีสิงจริงๆ
แก๊บซงๆ โง้ยยยย น่ารัก 555555
เรื่องนี้กำหนดการอัพไม่แน่นอนน้าTT
เค้ายังมีสนามสอบแกทแพทอีกสองรอบ
แต่ยังไงก็ฝากติดตาม
โอเค้ๆ??
#ฟิคหอแตก
พี่แบครักทุกคนนนนนน
ความคิดเห็น