รักนายนะ ผู้จัดการจอมวุ้น

...........................
กริ๊ง  กริ๊ง กริ๊ง~~~~~~~~~~~~  !!!!!!
"สายแล้ว!!! " O_O 
ฉันแหกปากร้องลั่นบ้านหลังจากที่ ลืมตามองเพดาน พร้อมเสียงนาฬิกาปลุก
คลุกคลิกๆ เอ๊ะเสียงอะไร แควก!!!!! ฉันหันควับไปมองทางต้นเสียง สิ่งแรกที่เห็นคือคัทเตอร์ด้ามเล็ก และผู้ชายที่ถือคัทเตอร์
"กรี๊ด!!!!!!!" ฉันแหกปากอีกครั้ง เพราะฉันโดนกรีดกระเป๋าสิค่ะ แม่เจ้าไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
"หุบปากซะ นังบ้า" ไอ้โจรเวน บังอาจสั่งฉันรู้จักฉันน้อยไปแล้ว อ๊าย มันเอาคัทเตอร์ชูขึ้นมาตรงหน้าฉัน คนทั้งรถเมล์ กำลังดูเหตุการณ์ ที่ฉันกำลังถูกจี้ แล้วไอ้โจรนั้นก็คว้ามือฉัน แล้วกำไว้แน่น
"ฉันเจ็บนะ ช่วยด้วยค่ะ!!" ฉันร้องออกไป อย่ายืนดูอย่างเดียวสิค่ะ ช่วยหนูด้วยหนูไม่อยากตาย TT
"ช่วยด้ว.....ย" ไอ้โจรมันเอามือมาปิดปากฉันไว้แล้ว แล้วฉันจะร้องยังไงละ ฉันต้องช่วยตัวเองก่อนตอนนี้ ฉันขัดขืนมันเต็มที่ พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากโจรนั้น
"อยู่นิ่งๆ อยากตายเหรอ!!" ไอ้โจรนั้นตะคอกใส่หน้าฉัน
"พวกแก !! หันหน้ากลับไปได้แล้ว" พวกคนที่อยู่บนรถเมล์หันหน้ากลับไปอย่างอัตโนมัติ แงๆ ช่วยฉันก่อนสิ ทำไมไม่มีใครช่วยฉันเลย 
"ช่วยด้วยค่ะ!!!!!!" ฉันพูดแล้วหลับตาลง เพราะคงคิดว่าคงไม่มีใครช่วยฉัน
"ตาย!!!!!!" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด ฉันโดนยิงแล้ว!!