พันธะสีเพลิง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

หญิงสาวเงยหน้ามองสิ่งก่อสร้างเบื้องหน้าด้วยแววตาทึ่งระคนชื่นชม เธอไล่สายตาไปตามหลังคาปีกไม้แข็งแรงแลเห็นเป็นเงาทะมึนอยู่ในความมืด ผนังก่ออิฐแล้วฉาบปูนแบบไม่เรียบชวนให้นึกถึงปราสาทแถบยุโรปโบราณ ด้านหน้าปักแผ่นป้ายออกแบบแปลกตา ตัวอักษรเขียนเป็นภาษาไทยตวัดหางสวยงามอ่านได้ว่า ‘บ้านปรารถนา’ สีสันที่กระจ่างอยู่ในความมืด จะว่าแปลกก็แปลก เพราะเหลือบรุ้งพรรณรายอย่างน่าทึ่ง มีทั้งสีดำ ทอง แดง เขียว และฟ้า สลับผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันไปไม่ซ้ำแบบกัน

ประตูบานใหญ่สลักเสลาอย่างวิจิตร เพียงแตะเบาๆบานประตูก็เปิดออกในลักษณะพร้อมต้อนรับ

ห้องโถงกว้างเงียบสงบ ไม่มีเงาของผู้คนให้เห็น ปลายเท้าก้าวไปตามพรมละเอียดนุ่มที่ลาดอยู่จนเต็มห้อง ในทันใดนั้นเอง เธอก็เห็น...ประตูสองบานตั้งอยู่ด้านซ้ายและขวา อย่างไรก็ตาม ประตูด้านขวาปิดสนิทราวกับไม่อนุญาตให้ผู้ใดล่วงล้ำเข้าไป

สายตาเลื่อนมาที่บานประตูทางซ้ายซึ่งแง้มเปิดเอาไว้ แลเห็นแสงสว่างจากภายในได้รำไร หัวใจเต้นแรงขึ้น บางที ‘เขา’ อาจอยู่ข้างในก็ได้

หญิงสาวมุ่งตรงไปหาเป้าหมาย ไม่ได้มองป้ายห้อง ไม่ได้มองสิ่งใด เธอผลักประตูแล้วก้าวเข้าไปในห้อง

แสงสว่างขาวจ้าบาดตาจนต้องหลับตาลง เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเริ่มปรับเข้ากับแสงได้ สภาพภายในห้องก็ปรากฏแก่สายตา ผนังห้องเป็นสีทองแดงรมดำ สะท้อนคบไฟสว่างรอบห้องจนกลายเป็นสีแดงเพลิง ห้องกว้าง เพดานสูง ทว่ากลับไม่มีการตกแต่งใดๆทั้งสิ้น

ยกเว้นสิ่งเดียว...

ที่ใจกลางห้อง ตั้งแท่นสีดำสนิทแกะสลักลวดลายประณีตละเอียดลออ สีสันที่ได้เห็นแปลกมาก ดำอมแดงกลมกลืนอย่างประหลาด ฐานสร้างจากไม้เนื้อเรียว แล้วค่อยๆแผ่ออกเป็นรูปวงกลมเล็กๆตรงกลางวางวัตถุหนึ่งเอาไว้  

ปลายเท้าก้าวเข้าไปราวถูกพลังบางอย่างดึงดูด นัยน์ตาจับจ้องวัตถุที่วางบนแท่นอย่างเผลอไผล

วัตถุที่ได้เห็นมีขนาดเล็ก ลักษณะคล้ายอัญมณี สีชมพูเข้มสะดุดตา ผิวสัมผัสภายนอกเป็นเงาวับ สะท้อนแสงไฟพริบพราวบ่งถึงคุณค่าและราคาได้โดยไม่ต้องมีใครบอก แต่ก็น่าแปลก มันถูกวางเอาไว้บนแท่นเปล่าๆอย่างไม่อินังขังขอบ ราวกับว่าเป็นของไร้ราคา ไม่มีการป้องกันใดๆทั้งสิ้น เพียงเอื้อมมือไป ก็สามารถสัมผัสได้ในทันที

ถ้าหากมีคนมือไวเผลอหยิบฉวยไปเล่า เจ้าของสถานที่จะทำอย่างไร ไม่เสียดายแย่หรือ

นัยน์ตาของหญิงสาวยังจับอยู่ที่วัตถุนั้นนิ่ง ด้วยกิริยาราวกับไม่อาจถอนสายตา ความงามสะดุดตาบาดลึกลงในใจ กระตุ้นให้เกิดความอยากได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งๆจะว่าไป เธอเป็นเจ้าของอัญมณีมากมาย ล้วนแต่สูงราคา และงดงาม แต่เธอกลับพบว่าตัวเองอยากได้ อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครองมณีชิ้นนี้!

ทันใดนั้นเอง โดยไม่มีใครคาดคิด อัญมณีชิ้นงามกลับติดประกายไฟ!

แสงเพลิงสีส้มสว่างลุกโชติช่วง ทว่าอัญมณีงามกลับยังคงทอแสงเรืองรอง ไม่เสียหายแม้สักนิด ตรงกันข้าม แสงเพลิงยิ่งทำให้ความงามกระจ่างชัด งามจนบาดสายตา

ผู้มองเบิกตากว้าง ตกใจกับภาพที่เห็น ทว่าปลายเท้ากลับไม่ยอมขยับจากที่ เธอยืนนิ่งราวถูกสาป

เสียงของใครคนหนึ่งดังแว่วมา เป็นเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ “อยากได้ใช่ไหม”

หญิงสาวหันขวับ ทว่ากลับพบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น 

“ใครน่ะ” เธอแข็งใจตะโกนถาม

เสียงหัวเราะแผ่วๆดังมาตามลม “มณีปรารถนาเป็นของเจ้าแล้ว รับไปเสียสิ”

‘มณีปรารถนา’ คนฟังสะดุ้งอยู่ในใจ ชื่อของอัญมณีชิ้นนี้ช่างไพเราะนัก แต่ก็ชวนให้รู้สึกหวาดกลัวไปพร้อมๆกัน

“คุณเป็นใคร”

เสียงดังมาอีกครั้ง หนักแน่น ชัดเจน “รับไป เพื่อปรารถนาของเจ้าเอง”

ผู้ที่ยืนอยู่กลางห้องผงะถอย ความกลัวเริ่มครอบงำในความรู้สึก เธอเกือบจะวิ่งหนีอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดที่ว่า...

ไฟ...ที่ลุกโชติช่วงเมื่อสักครู่ดับลง ราวกับไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นมาก่อน และเมื่อเธอแตะสายตาลงยังอัญมณีที่มีชื่อว่า ‘มณีปรารถนา’ อีกครั้ง ก็พบว่าสีของมันเปลี่ยนจากชมพูเข้มกลายเป็นแดงสด แดงเหมือนหยดเลือด!

“คุณให้ฉันหรือคะ” เธอถามย้ำ

คำตอบดังกลับมาทันใจ “ตามหา ‘ชายผู้ทำพันธะสีเพลิง’ ให้พบ นั่นคือภารกิจของเจ้า แลกกับมณีของข้า”

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” เธอร้องเรียก “ฉันไม่เข้าใจ อะไรคือ ‘ชายผู้ทำพันธะสีเพลิง’”

ไม่มีเสียงตอบกลับมาอีก รอบตัวเงียบสงบ ไร้ซึ่งการเคลื่อนไหวใดๆ

หญิงสาวขนลุกซู่ เหงื่อเย็นๆไหลซึมออกมาตามขมับและแผ่นหลัง นัยน์ตาจับอยู่ที่มณีงามแน่วนิ่ง ความงามที่ได้เห็นช่างล่อตาล่อใจ ชวนให้ใหลหลง

มือบางเอื้อมไปสัมผัสผิวอัญมณีเพียงแผ่วเบา แต่แล้วก็รั้งตัวเองไว้ได้ทัน เธอควรจะหยิบมันกลับไปหรือไม่ พฤติกรรมดังกล่าวจะใกล้เคียงกับคำว่า ‘ขโมย’ ใช่หรือเปล่า แม้เสียงเมื่อครู่จะคล้ายอนุญาต ทว่าในความเป็นจริง เธอไม่ควรทำแบบนี้หรือมิใช่ 

ก่อนที่เธอจะตัดสินใจ ไฟในห้องก็ดับพรึ่บลง!