คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : 39th CHAOS - with these couple of arms
39th CHAOS - with these couple of arms
หลังจากวันนั้น ผมถึงแม้จะวุ่น แต่ก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อเรียกรอยยิ้มของปุณณ์ให้กลับมาตลอด ทุกเช้าผมมักเจอปุณณ์ทำหน้ายุ่งอยู่บนตึกอำนวยการตามปกติ แต่ไม่ว่าผมจะรีบ(เพราะมาสาย)ขนาดไหน ก็ไม่ลืมส่งรอยยิ้มและโบกไม้โบกมือให้ไอ้เลขาสภาฯ หน้ายุ่งที่มักมีแฟ้มเอกสารเล่มโตคามืออยู่ตลอดเวลา ซึ่งทุกครั้งที่ปุณณ์เห็นผมก็มักเปลี่ยนจากสีหน้ายุ่ง ๆ เป็นยิ้มสดใสทันที :) ผมเชื่อนะว่าหากเราตั้งใจยิ้มให้ใครสักคนด้วยความจริงใจแล้ว รอยยิ้มมักเป็นโรคติดต่อที่มีอานุภาพรุนแรงเสมอ เมื่อมันถูกส่งไปจากคนหนึ่ง ผมก็เชื่อว่าผู้รับอีกคนหนึ่งจะสามารถสบายใจและยิ้มตามได้ทันที :)
นับตั้งแต่วันที่เราคุยกันในบ้านปุณณ์วันนั้น ผมก็ไม่เคยถามอะไรปุณณ์เกี่ยวกับเรื่องนั้นอีก เพราะไม่รู้จะตอกย้ำให้มันกลับไปคิดถึงเรื่องแย่ ๆ ทำไม ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปุณณ์ทำอะไรลงไปแล้วบ้าง หรือมันจะยังไม่ได้เริ่มทำอะไรเลย เพราะผมเคารพการตัดสินใจของปุณณ์เสมอ หากปุณณ์อยากให้เรื่องทั้งหมดกลายเป็นเรื่องไม่น่าจดจำ และทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะ ผมก็พร้อมจะทำตาม หรือถ้าวันไหนถึงเวลาที่ปุณณ์พร้อมจะเผชิญหน้ารับความจริงทุกอย่าง ตัวผมเองก็พร้อมที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ ปุณณ์ ขอแค่ปุณณ์บอกว่าต้องการ
เย็นวันหนึ่ง ผมมีภารกิจหนัก ต้องมาง่วนเดินเอกสารระหว่างห้องชมรมกับฝ่ายงานธุรการอยู่เป็นวรรคเป็นเวร แม้นาฬิกาข้อมือจะบอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นแล้ว แต่ผมยังต้องวนไปเวียนมาระหว่างตึกฟ. กับตึกธุรการไม่เป็นอันไปไหน เพราะใบคำร้องที่ปรินท์มาไม่ถูกตามรูปแบบสักที แม่งเอ๊ย! นี่ก็ว่าตรวจทานดีแล้วนะ
ผมเดินลากขาหน้าเซ็งจากตึกฟ. ไปตึกธุรการอีกครั้ง นับได้เป็นรอบที่ห้า ในใจอารมณ์เสียไปหมดคิดแต่ว่าถ้ารอบนี้ยังไม่ผ่านกูก็จะไม่ทำแม่งแล้ว (แต่มีไอ้อาร์ทปลอบให้ผมใจเย็น ๆ หน่อย เพราะถ้าไม่จัดการให้เสร็จในวันนี้ก็จะออกใบขอสปอนเซอร์ไม่ทัน) เอาวะ จะยอมอดทนจนกว่าทำเรื่องได้แล้วกัน ไหน ๆ มิสที่ห้องธุรการก็ช่วยอยู่โยงจนเย็นย่ำเพื่อทำเรื่องให้ผมแล้ว
ผมเดินทำปากขมุบขมิบ บ่นกับตัวเองมาตลอดทางเพราะอารมณ์เสียที่ทำเอกสารพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนไม่ทันสังเกตเห็นร่างสูง ๆ กำลังวิ่งมาประชิดข้างตัวผมในระยะใกล้จนไหล่กระทบกัน
"เป็นไร ทำหน้าเหมือนแดกรังแตน" เป็นไอ้ปุณณ์นั่นเองครับที่ถามผมกลั้วรอยยิ้ม เรียกให้ผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะพ่นลมหายใจแล้วชูกระดาษเอกสารแผ่นนั้นให้มันดูกับตาเอง
"อะไรวะ" ปุณณ์ขมวดคิ้วก่อนจะอ่านออกเสียง "เรื่อง ขอความอนุเคราะห์ในการจัดงานประกวด LIVE CONTEST ของชมรมดนตรี โรงเรียน...มึงทำเอกสารสปอนเซอร์ให้งานตอนนี้จะทันเหรอ" แล้วดูมัน ยังมีหน้ามาตอกย้ำความชักช้าของพวกผมอีก
ผมถอนหายใจใส่ก่อนจะตอบ "ก็ถ้าออกได้ภายในวันนี้ก็ทันอะ แต่ถ้าไม่ได้วันนี้กูซวยแน่ ควักเนื้อ เออ ว่าแต่เงินชมรมกูสองหมื่นออกยัง เงินมึงจมบ้างรึเปล่า" ผมถามด้วยความเป็นห่วงเพราะยังจำได้ว่าสุดท้ายคนควักเงินโปะให้ชมรมผมคือใคร (แม้ตอนแรกจะเป็นเงินเอิ้นก็เถอะ) ปุณณ์คลี่รอยยิ้มตอบผมด้วยท่าทีสบาย ๆ
"ใกล้ออกแล้ว ซักมะรืนนี้แหละ เงินไม่จมหรอก กูพอมีเงินเก็บน่ะ" อ๋อ ก็ลืมไปว่ามึงน่ะรวย
ผมได้ทีหันไปฉีกยิ้มให้มันเผล่ "เออ เงินเหลือก็เอามาเป็นสปอนเซอร์ให้กูหน่อยดิ กูอยากได้อีกซักสามสี่หมื่น หึหึหึ โอ๊ย!" ไม่น่าเลยกู พูดให้ไอ้ปุณณ์มันโบกหัวอีกทำไมวะเนี่ย
ผมลูบหัวตัวเองป้อย ๆ พลางยกนิ้วชี้หน้ามันเคือง ๆ "ไม่ให้แล้วยังทำร้ายร่างกายอีกนะไอ้เวร แล้วนี่มึงไม่ไปไหนรึไง" แต่หลังจากที่สำออยพอประมาณแล้วจึงเปลี่ยนเป็นเดินผิวปากแทน เพราะรู้สึกสบายอารมณ์ขึ้นมาอย่างประหลาด ตั้งแต่เห็นหน้าไอ้ปุณณ์ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันครับ แต่เปลี่ยนจากที่อารมณ์เสียกลายเป็นอารมณ์ดีได้ซะเฉย ๆ
ปุณณ์ยิ้มพลางเดินข้าง ๆ ผมต่อ "ไม่ไปว่ะ พอดีเคลียร์งานเสร็จเร็วอะนะ" มันพูดพลางยักคิ้วให้เหมือนอยากล้อ เออ ใช่ซี่ ชมรมกูมันงานเสร็จช้า ใครจะเก่งเหมือนสภานักเรียนล่าาา
กะจะด่ามันสักหน่อยแต่เสือกเดินมาถึงหน้าห้องธุรการก่อนครับ (รอดไปนะมึง) ผมชี้หน้ามันอย่างคาดโทษ ก่อนจะผลักประตูห้องธุรการเข้าไป ตรงที่นั่งเดิมนั้นยังปรากฏมิสพรรัตน์คอยทำเอกสารให้ผมอยู่ ไม่ไปไหน
ปุณณ์ตามเข้ามารอด้วย ขณะที่ผมใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ลุ้นว่าตัวเอกสารครั้งนี้จะผ่านหรือเปล่า จนแม้ว่าแอร์ในห้องธุรการจะเย็นเฉียบ แต่ผมกลับยืนเหงื่อแตกพลั่ก ๆ จ้องหน้ามิสพรรัตน์ที่ตรวจเอกสารอยู่ ด้วยกลัวว่าถ้าไม่ผ่านอีกครั้งผมคงขี้เกียจแก้รอบที่หก
"อืม นภัทร..." เสียงมิสพรรัตน์ขานชื่อจริงผมมาห้ารอบแล้วครับ แต่ละรอบไม่ใช่เรื่องดีเอาซะเลย
"ครับ" ผมขานรับด้วยใจเต้นตึกตัก เพราะหวังว่าคงไม่ใช่ข่าวร้ายอย่างห้าครั้งที่ผ่านมา แต่มิสพรรัตน์กลับหันเอกสารที่พับครึ่งมาทางผม และพูดว่า
"วันที่นี้มันพับแล้วไม่กลางละนภัทร ครูก็ไม่อยากพูดคำนี้หรอกนะ แต่ไปทำมาใหม่ได้รึเปล่า"
"โห่ยมิสสส ผมเหนื่อยอะะะ" เริ่มงอแงประท้วงเป็นเด็ก ๆ แล้วครับ แต่ถึงจะทำอย่างนั้นมิสพรรัตน์ก็แค่ส่ายหัวปลง ๆ กลับมาทางผม
"เฮ้อ ก็สงสารหรอก แต่ปล่อยผ่านไปฝ่ายอื่นเขาก็เด้งเอกสารเธอกลับมาอยู่ดี ไปแก้เถอะ แล้วปารเมธไปไหนล่ะ ทำไมไม่มาทำเอกสารให้เหมือนทุกที" มิสถามถึงไอ้เมธที่เป็นสาราณียกรประจำชมรมผมครับ แต่มันเสือกเป็นไข้เลือดออกนอนพะงาบอยู่โรงพยาบาล (เมื่อวานพวกผมก็เพิ่งยกโขยงไปเยี่ยมกันมา) ดังนั้นวันนี้หน้าที่เดินเอกสารทั้งหมดจึงตกเป็นของผมเอง ทั้งที่ไม่ได้ฉลาดเรื่องนี้สักเท่าไหร่
แต่ก็เอาวะ แก้เป็นแก้! มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องทำให้เสร็จ! ผมรับเอกสารคืนจากมิสพรรัตน์อย่างจำนน "มันไม่สบายอะครับ มีตรงไหนต้องแก้อีกเปล่าอ่า ผมจะได้ทำทีเดียว" แต่เธอแค่คลี่ยิ้มละมุนพลางหันไปพูดกับปุณณ์ซึ่งยืนอยู่ด้านหลังผม
"ปุณณ์ไปช่วยดูเอกสารให้นภัทรเขาหน่อยสิ ท่าทางจะแย่นะเนี่ย เธอทำเก่ง ไปช่วยเพื่อนหน่อยได้ไหม" หือ? ผมหันไปมองไอ้หน้าหล่อที่ยืนเหวออยู่ด้านหลัง ก่อนมันจะผงกหัวรับอาจารย
"ครับ"
เราสองคนเดินออกจากห้องธุรการโดยที่มีผมแซวมันยิ้ม ๆ "อ้าว มีของดีอยู่ใกล้ตัวกูไม่น่ามั่วเองอยู่ตั้งนานเลยว่ะ โด่เอ๊ยยย" เรียกให้ไอ้ปุณณ์ขำได้ทันที
"มึงไม่บอกล่ะว่าไม่มีใครช่วยทำเอกสาร ถ้ารู้กูไปช่วยแต่แรกแล้ว จริง ๆ ถึงมิสไม่บอกกูก็ว่าจะช่วยมึงนะ" แหมไอ้คนดี ผมแกล้งเบ้ปากทำเหมือนไม่อยากได้ความช่วยเหลือจากมัน (ทั้งที่จริง ๆ แล้วอยากได้ใจจะขาด) เลยถูกมันทุบหัวไปอีกสองที
แต่หลังจากนั้น เมื่อผมได้ผู้ช่วยเป็นเลขาสภาฯ แล้ว ทุกอย่างก็ดูง่ายขึ้นทันตาครับ! ปรากฏว่าผมมีจุดที่ต้องแก้อีกบาน จนไอ้ปุณณ์แทบจะยกเอกสารทั้งหมดมาทำใหม่ เห็นมันควักแว่นตาในกระเป๋าเสื้อมาใส่แล้วพิมพ์อะไรก๊อกแก๊กระหว่างผมนั่งบิดรูบิกรอ (สมาชิกคนอื่นซ้อมวงอยู่อีกห้องครับ) แค่เพียงไม่นานเสียงเครื่องปรินท์ก็ทำงาน ก่อนที่มันจะหันมาบอกผมว่า
"ถ้าคราวนี้ต้องแก้อีก กูให้เตะ" เหอะ ๆๆๆ บางทีก็หมั่นไส้ อยากให้มันต้องแก้อีกสักรอบ จะได้เตะไอ้คนอวดดี
แต่สุดท้ายผมก็อดเตะมันว่ะ เพราะเป็นอย่างที่แม่งบอกทุกอย่าง เอกสารรอบนี้ถูกต้องตรงเป๊ะตามรูปแบบราชการจนมิสพรรัตน์ส่งยิ้มให้ผมเหมือนดีใจด้วยที่ได้ผู้ช่วยดี แต่ผมหมั่นไส้ไอ้เจ้าของผลงานที่ยืนแอ็คอยู่นี่ว่ะ เลยขอแอบเตะหน้าขามันไปป้าบหนึ่ง หึหึ
หลังจากฝ่าด่านยื่นเอกสารได้แล้ว เราก็ยังวนเวียนอยู่ใต้ตึกใหม่จนกระทั่งมืดค่ำ ไม่ได้ออกไปผุดไปเกิด เพราะเสือกมีภาระต้องส่งแฟ็กซ์และดำเนินงานอะไรต่อมิอะไรเยอะแยะไปหมด ส่วนมากบริษัทที่ต้องเดินเรื่องเป็นบริษัทที่เราติดต่อเอาไว้แล้ว เหลือแค่ส่งเอกสารตามไปอย่างเดียว ดังนั้นเวลาแบบนี้ (เกือบสองทุ่ม) ถ้ามีบริษัทไหนสามารถรับเอกสารได้ผมก็จัดการส่งให้เลย ไม่ต้องรอพรุ่งนี้เช้าเพราะเสียเวลา หรือบางบริษัทเป็นกิจการของครอบครัวน้อง ๆ ในชมรม ผมก็ฝากมันเอากลับบ้านไปให้พ่อ ประหยัดค่าส่งแฟ็กซ์ได้อีกหลายบาท
กระทั่งนาฬิกาบอกเวลาสามทุ่มกว่า ผมจึงรู้ตัวว่าควรวางงานแล้วเดินออกจากโรงเรียนสักที หันมองไปข้าง ๆ ตัวก็ยังเห็นปุณณ์รอผมอยู่ ระหว่างผมโทรศัพท์หาคนโน้นคนนี้วุ่นไปหมด มันกลับแค่นั่งคุ้ยหนังสือในห้องมาอ่านเงียบ ๆ (มีแต่หนังสือดนตรีทั้งนั้นอะครับ) ไม่เอ่ยปากเร่งผมสักคำ
"หิวเปล่าปุณณ์ ขอโทษว่ะ กูเพลิน" ผมวางงานในมือแล้วหันไปถามมัน เพราะปาเข้าไปสามทุ่มกว่าแล้วเรายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ปุณณ์ปิดหนังสือเล่มใหญ่ก่อนจะมองผมยิ้ม ๆ
"นึกว่าจะปล่อยกูหิวตายซะแล้ว" โอ๊ย ขอโทษษ
ผมยกมือไหว้มันปลก ๆ ก่อนจะรีบเก็บข้าวของทั้งหมดแล้วบอกตัวเองว่า กูได้กลับบ้านสักที!
***
ขากลับปุณณ์ยืนยันว่าจะมาส่งผม ทั้งที่ผมเถียงแล้วว่าให้มันกลับบ้านเลยไม่ต้องเสียเวลา (ดึกแล้วนะนั่น) แต่หัวเด็ดตีนขาดมันก็บอกว่า "ไม่" แถมยังเถียงว่าไม่ไกลกันเท่าไหร่ ส่งก่อนได้สบายมาก เออ เอาเข้าไป พระเอกเข้าไป ผมละหน่ายกับมัน สุดท้ายเหนื่อยจนเถียงไม่ไหวเลยต้องปล่อยเลยตามเลย ยอมให้มันมาส่งแต่โดยดี
จวบจนถึงปากซอยบ้านแล้วผมจึงคิดได้ว่าควรเลี้ยงขอบคุณมันสักหน่อย โทษฐานที่อุตส่าห์แก้เอกสารให้ อยู่เป็นเพื่อนจนดึก แล้วยังมาส่งถึงบ้านอีก
"ไปหาไรกินกัน" ผมหันไปชวนมันหลังจากบอกแท็กซี่ให้จอดแค่หน้าปากซอยแล้ว เห็นปุณณ์ทำสีหน้าโล่งใจพลางพูดกับผมว่า
"นึกว่ามึงจะไม่ชวนซะแล้ว" อ้าว รอให้ชวนอยู่ทำไมไม่บอกล่ะวะ!
ผมพามันลงหน้าปากซอยเอกมัย ก่อนจะพาเดินไปร้านไก่ย่างตะวันที่มีคนจับจองโต๊ะนั่งกันเยอะอยู่ จริง ๆ แล้วผมไม่เคยกินร้านนี้หรอกครับ แต่ท่าทางอยู่ข้างถนน กินไปดมควันรถเยอะ ๆ ไปน่าสนุกดี ก็เลยเอาสักหน่อยแล้วกัน
เราสองคนแทรกผู้คนเข้าไปจองที่นั่งภายในร้าน ก่อนไอ้เชี่ยปุณณ์จะอ้าปากสั่งเมนูยาวเป็นหางว่าว
"เอาตำไทยไข่เค็ม ไก่ย่าง แซลมอนน้ำปลา ต้มแซ่บกระดูกหมู เนื้อกระทะร้อน ตับหวาน ปลากะพงนึ่งมะนาว แล้วก็ข้าวเหนียวสองครับพี่ อ้อ เป๊ปซี่นะ" อื้อหือ มึงกะจะถล่มกูใช่มะ! ผมเหลือกตามองมันพลางควักกระเป๋าตังค์มาดูเงินทันที
"กูจะมีจ่ายให้มึงมะเนี่ย! สั่งยังกะได้กิฟต์วอชเชอร์มาสามพัน"
"อ้าว โน่จะเลี้ยงเหรอ ผมไม่รู้นะเนี่ย งั้นขอสั่งเพิ่ม" มันพูดยิ้ม ๆ พลางยกมือเหมือนจะขอสั่งเพิ่มจนผมต้องรีบเอื้อมไปตบหัวมัน
"พอเลยมึง แดกส้มตำมื้อนี้เสร็จกูแดกแกลบต่อ" ผมบ่นอุบขณะที่พนักงานเดินมาเสิร์ฟผักกับน้ำให้กินแก้กระหาย ได้ยินเสียงไอ้ปุณณ์หัวเราะหึหึ พลางส่งยิ้มมาทางผม
"กูจ่ายเองก็ได้ แหม มึงจะสั่งไรเพิ่มอีกเปล่า" ยังมีหน้ามาถาม ที่มึงสั่งก็เยอะจนแทบแดกไม่หมดแล้วเถอะ ผมส่ายหัวตอบมันพลางตั้งหน้าตั้งตารอเมนูทั้งหมดอย่างใจโหยหา (หิวโคตร ๆ เหมือนกันครับ)
เสียงเพลงดังแว่วมาจากผับข้างเคียงระหว่างเราสองคนรออาหารอยู่ ช่วยเสริมบรรยากาศให้ดูสบาย ๆ ยิ่งขึ้น รออีกเพียงไม่นานนัก เมนูทั้งหลายของปุณณ์ก็ทยอยมาเสิร์ฟ เริ่มตั้งแต่ตำไข่เค็ม ไก่ย่าง และแซลมอนน้ำปลาก่อน
"อะนี่อร่อย กูกับแป้งพิสูจน์มาแล้ว" ไอ้เลขาสภาฯ ว่าพลางตักไก่ย่างใส่จานผม อ๋อ ที่แท้มันเคยมากินร้านนี้แล้วนี่เองครับถึงได้สั่งคล่องปากซะผมตกใจแบบนั้น สรุปว่าจากที่ตั้งใจพามันมากินข้าว เลยกลายเป็นมันที่พาผมมากินข้าวไปซะฉิบ
"เฮ้ย ๆ พอแล้ว แดกเองมั่งเถอะ" แต่พอนานไปจานผมยิ่งพูนด้วยของกินขึ้นทุกที โดยเฉพาะตอนปลากะพงมาเสิร์ฟ ไอ้ปุณณ์ยิ่งกุลีกุจอเลือกเนื้อให้ผมใหญ่ เฮ้ย นี่โน่ ไม่ใช่น้องแป้ง!
"อ้าวเหรอ เออ กินเยอะ ๆ อะ เห็นช่วงนี้เหนื่อย ๆ คงต้องใช้แรงเยอะ" มันบอกว่าอย่างนั้นก่อนจะตักเนื้ออีกชิ้นส่งท้ายให้ผม แล้วลงมือกินเองบ้าง จนผมต้องส่ายหัวหน่ายกลับไปให้มัน
"มึงเหอะ ซ้อมเป็นไง กูไม่เห็นวงมึงจะนัดอะไรกันเลย ซ้อมมั่งปะเนี่ย!" แต่ปุณณ์แค่หัวเราะเจ้าเล่ห์กลับ
"คอยดูแล้วกัน เซอร์ไพรส์แน่นอน" เซอร์ไพรส์อะไรของมันวะ แต่ผมไม่ได้ถามต่อ เพราะแม่งเริ่มตักไข่เค็มให้ผมอีกแล้ว นี่มึงคิดจะขุนกูให้อ้วนแล้วเอาไปชำแหละขายใช่มั้ย!
เราใช้เวลากันไม่นานในการกำจัดของกินตรงหน้าทั้งหมด จนตอนนี้ไม่อยากเชื่อเลยว่าเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้วเคยมีอาหารวางอยู่เต็มโต๊ะจนนึกว่าจะกินไม่หมด ผมรวบช้อนส้อมลงกับจานพลางดื่มน้ำช่วยย่อยหลังจากเพิ่งซดต้มแซ่บกระดูกหมูเฮือกสุดท้ายไป ตอนนี้รู้สึกอิ่มจะแย่ จุกจนแทบลุกไม่ไหวเลยครับ
"อิ่มปะ สั่งไรอีกปะ" แต่ไอ้ปุณณ์ยังคุ้ย ๆ ปลาของมันต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อน แถมมีหน้ามาถามอีก ใครจะกินต่อไม่รู้แล้ว แต่ผมม่ายยย ขอบายสถานเดียว!
"ไม่ไหวแล้ว อิ่มจะตายห่า"
"กินน้อยจัง" ดูมัน ทำเป็นข่มกูอีก ผมมองใบหน้าหล่อที่กำลังหลิ่วตากวนตีนนั้นอย่างหมั่นไส้ ก่อนจะยกนิ้วกลางด่า
รอแค่เพียงแป๊บ ๆ ปุณณ์ก็ทำหน้าที่เทศบาล กวาดของกินตรงหน้าจนหมด แถมยังสั่งทับทิมกรอบมาเพิ่มเป็นของหวานอีก ผมมองภาพเหล่านั้นด้วยความทึ่ง เพราะอัศจรรย์ใจว่าผอม ๆ อย่างปุณณ์แดกแล้วเอาไปเก็บไว้ที่ไหน แต่ท่าทางคงเป็นความลับของจักรวาลว่ะ เพราะไม่ว่าจะมองยังไง ไอ้หมอนี่ก็ไม่มีส่วนเกินสักกะติ๊ด
"เดินเข้าบ้านแล้วกันเนอะ คิดซะว่าเดินย่อย" นี่คือคำพูดของปุณณ์หลังจากพวกเราเพิ่งเถียงกันเสร็จ และผมคือผู้ชนะ ได้เป็นคนจ่ายตังค์ (มันแย่งจะจ่ายครับ แต่ยังไงผมก็ไม่ยอมเด็ด ๆ เพราะวันนี้รบกวนมันไว้เยอะอยู่) เราสองคนตกลงว่าจะเดินเข้าบ้านกัน เพราะจากปากซอยนี้ถึงบ้านผมก็ไม่ไกลนัก ถือเป็นการเผาผลาญแคลอรี่ในตัว ผมพยักหน้ารับก่อนจะเดินตีพุงออกจากร้านพร้อมกับมัน
แต่สายตาดันเหลือบไปเห็นภาพบนถนนฝั่งเยื้องกันเสียก่อน
ผมน่าจะรู้ว่าไม่ควรพาปุณณ์มาเดินข้างถนนเอกมัยในเวลาเกือบห้าทุ่มแบบนี้
"เฮ้ยโน่ แถวนี้ผับเยอะว่ะ ตรงนั้นร้านไรอะ" แล้วทำไมมึงต้องมาขี้สงสัยตอนนี้ด้วยวะ! ผมสะดุ้งเฮือกทันที ก่อนจะวิ่งไปขวางปุณณ์ไม่ให้หันไปถูกทาง
"ไหน...อ๋อ ถ้าเดินไปทางนี้อีกหน่อยจะเป็นร้าน Curve เว้ย กำลังดังเลยแต่แพงฉิบหาย เนี่ยแล้วถ้ามึงเดินไปหลัง ๆ ซอยจะมีบารากู่ให้ดูดด้วย อยากลองปะ" ผมพยายามเบนความสนใจให้มันมองแต่ถนนฝั่งนี้ ซึ่งปุณณ์ก็ดูคล้อยตามผมดี จนเราคงได้เข้าซอยโดยสวัสดิภาพไปแล้ว
ถ้าไอ้รถเวรตะไล ไม่เสือกเปิดเครื่องเสียงดังกระหึ่ม เรียกร้องความสนใจจากคนทั้งถนนไปได้เสียก่อน
เสียงโหวกเหวกโวยวายของเพลงอะไรฟังไม่ได้ศัพท์ดังจากรถคันนั้นพร้อม ๆ กับปุณณ์ที่หันหน้าไปมอง แต่แทนที่จะมองรถคันนั้น ผมกลับพบว่านัยน์ตาปุณณ์วางนิ่งบนภาพที่ผมไม่อยากให้มันเห็นเข้าพอดี
เอมในชุดเดรสสายเดี่ยวอวดผิวเนียนกระจ่าง กำลังยืนอยู่หน้าร้าน JET บนถนนฝั่งตรงข้ามพร้อมกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมมองตามปุณณ์เห็นว่าเอวบางนั้นถูกโอบไว้ไม่ห่าง
นาทีนั้นผมไม่สนใจแล้วว่าเอมจะทำอะไร กำลังมั่วอยู่กับใคร อันตรายแค่ไหน เพียงเห็นว่าคนที่เดินมาด้วยกันหยุดฝีเท้านิ่ง มองภาพเหล่านั้นด้วยใบหน้าปราศจากรอยยิ้ม ทั้งที่ผมสู้พยายามเรียกรอยยิ้มนั้นให้กลับมาตั้งนาน ผมก็ไม่อาจเฉยได้อีกต่อไป
สองแขนผมยื่นไปรั้งร่างปุณณ์ให้หันมามองแค่ผม
ตัวปุณณ์เบาหวิวจนปลิวมาตามแรงได้ง่ายมากทั้งที่ยังไม่ทันออกแรงเท่าไหร่ ผมมองใบหน้าคมนั้นที่ยากจะเดาความรู้สึก ก่อนจะดึงมันมากอดไว้แน่นโดยไม่สนใจสายตาใครที่มองมายังเราสองคนอีกต่อไป ผมรู้แค่ว่าต้องทำให้ปุณณ์หยุดมองภาพนั้น หยุดกลับไปคิดถึงเรื่องพวกนั้น หลีกหนีจากความทุกข์เหล่านั้น แล้วลืมตามองแต่ผม ผมที่ยังเป็นห่วงมัน และพร้อมจะยืนข้างมันเสมอ
"ปุณณ์อย่ามองสิวะ..." แปลกที่คนร้องไห้กลายเป็นผม น้ำตาผมหลั่งไหลออกมามากมายตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ โดยที่ผมไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน สิ่งเดียวที่รู้คือ เป็นผมทั้งนั้นที่ทำลายชีวิตปุณณ์ ผมเอาเรื่องไม่ดีมาบอกปุณณ์ ผมพาปุณณ์มาเห็นสิ่งไม่ดี ทุกอย่างมันเป็นเพราะผมทั้งนั้น เพราะผม เพราะผม...
"ปุณณ์...มึงมองกูนะ ไม่หันไปมองตรงนั้นนะ มองกูนะ" ผมย้ำซ้ำ ๆ พร้อมกระชับกอดมันแน่นขึ้นแม้สองแขนจะอ่อนแรง น้ำตาที่ไหลมากมายคงเปียกเสื้อนักเรียนคนตรงหน้าไปหมด
ตัวผมสั่นเทาขณะที่ปุณณ์ค่อย ๆ กอดผมตอบ
"ขอโทษว่ะปุณณ์ กูขอโทษ"
"ไม่โน่...ขอบคุณ...ผมขอบคุณ"
มือของปุณณ์เย็นเฉียบ ขณะที่กอดผมไว้แน่นราวกับต้องการรั้งเป็นที่พึ่งสุดท้าย
ถ้ามึงมองไปแล้วพบว่าตัวเองไม่เหลือใคร
มองกลับมาตรงนี้ก็ยังมีกู...
TBC.
Postscript : อืมม.... ตอนแรกว่าจะไม่เขียนฉากนี้ (ข้ามไปเขียนถึงฉากอื่นเรียบร้อยแล้ว) แต่ก็คิดไปคิดมาว่า.... เขียนดีกว่า.... อืม.. อยากให้คนอ่านเห็นว่าของแบบนี้มันไม่ได้ผ่านกันไปง่าย ๆ อย่างใจฝัน ของบางอย่างต้องใช้เวลาและแรงดลใจ...
ขอโทษจ้าที่มาโพสซะดึก ก็แบบว่าวันนี้ออกไปมหาลัยมาทั้งวันเลยอะ (ช่วงนี้มีคนทักว่าโพสถี่ ฮ่า ๆๆ เปิดเทอมใหม่ ๆ ก็งี้แหละ ว่างอยู่ ต้องรีบตักตวงเวลาไร้สาระให้เป็นประโยชน์ อิอิ) แต่ขอย้ำอีกทีว่าเราไม่ใช่นักเขียนรายวันแน่นอน ขอมาตามฤกษ์สะดวกนะจ๊ะ วันไหนเห็นไม่โพสคือมีซัมติงจริง ๆ (อาจจะติดธุระ เหนื่อย หรือเปื่อย..) แต่ถ้าวันไหนสุขสบายดี หรือร่างกายพอไหวก็จะมาให้เห็นหน้าแน่นอนจ้า ไม่ต้องห่วง ^___^
อยากตอบคอมเม้นแต่ตอบไม่ได้อะ? เด็กดีกวน teen เรากดดูคอมเม้นหน้าสอง มันเด้งไปคอมเม้นที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ (ไม่ต่อกัน) สรุปได้ว่าหาคอมเม้นของตอนที่แล้วไม่เจอเกือบจะทั้งหมดแน่ะ เดี๋ยวขอฟ้องเว็บมาสเตอร์ให้เขามาแก้ก่อนเนอะ ถ้าจัดการให้ได้แล้วจะมาตอบคอมเม้นให้ค่า ^___^
ปล. ติดท็อปเทนอีกแล้วอะ??? ระบบรวนอีกปะเนี่ย??????????
มาตอบคอมเม้นให้แล้วจ้า ^____^ ที่ไม่ได้ตอบเป็นเพราะ dek-d มีปัญหาอ้ะ วันนั้นเราหาคอมเม้นไม่เจอเกือบจะทั้งหมดเลย TT____TT ดูซิ... ตั้งใจว่าจะไม่ดองแท้ ๆ ก็ดันเป็นงี้ซะได้ ไล่ตอบกันตาแฉะแน่กรู.... ไม่เป็นไร เพื่อคนอ่านที่น่ารักทุกคน สู้ตาย ๆๆๆ ___v
เริ่มล่ะน๊า....
ถึงคุณ OAziz (คห.4548)
โอมมิกอยู่ในใจแต่ยังไม่ไหลออกจากมือเลยจ้า Y___Y แบบว่ารู้สึกเหมือนถ้าแต่งอาจจะเครียดน่ะเลยขอดูก่อนนะ (ว่าบิ้วไหวป่าว เหอ ๆๆ)
เกิดใกล้เป้อเลยเหรอ ตายแล้นนนนน เกิดใกล้ ๆ กันจะเจ้าเล่ห์อย่างมันป่าวเนี่ย 555+
ปล. ตัวละครเรื่องนี้มันก็แปลกเนอะ เห็ดเขียนเองยังรู้สึกว่าพวกน้อง ๆ ค่อย ๆ โตขึ้นเองเลย..?
ถึงคุณ L*kung (คห.4549)
โอมมิกฟีเวอร์แฮะ 5555+
ขอรับไว้พิจารณาแล้วกันนะจ๊า ^___^
*กอดด*
ถึงคุณ โบ้ (คห.4552)
ดูแลสุขภาพเช่นกันค่ะ ^___^
อย่าหยิกน้องมิกนะ องครักษ์เยอะ ฮ่า ๆๆๆๆ
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.4553)
คู่นั้นท่าทางจะหวีดยากนะ ไอ้โอมมันขี้อายฟร่ะ.... *บีบคอมัน*
ปล. รักษาสุขภาพเช่นกันจ้า ^___^
ถึงคุณ cha (คห.4556)
ไอ้ลัทธิกอล์ฟเอิ้นนี่ยังอยู่อีกเหรอ -_-“....
รู้สึกเหมือนเป็นคู่นักมวยปล้ำ เอากล้ามมาดัน ๆ กัน (เฮือกกก)
ถึงคุณ ploypm (คห.4557)
เราก็จะทำการเป่าหูคนอ่านให้มาเชียร์โอมมิกกับเราต่อไป 55555
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.4559)
รอฟังผลพั้นช์นรกอยู่นะ 5555+ (เห็ดน็อคไปแล้ว)
ถึงคุณ สาวโรงงาน (คห.4562)
เนอะ ไม่เข้ากะหน้าเลยอะ แต่มันเป็นงั้นจริง ๆ นะ เชื่อหน่อย 55555
ถึงคุณ ((-GargoyIE-)) (คห.4564)
ขยันจังเลย เม้นทั้งในเล้าแล้วก็เด็กดี 5555+ ขอบคุณค่า ^___^
ถ้าให้น้องโน่ซื้อโอวัลตินแจกคนอ่านด้วยนี่ท่าทางจะหมดตูดแฮะ!
ถึงคุณ ดูมดูม (คห.4565)
ตายไม่ได้หรอกค่า ขืนตายตอนนี้ต้องมีคนไปเคาะโลงทวงนิยายแน่เลย ฮา ๆๆ
ถึงคุณ ละอองเบียร์ (คห.4566)
เอาใจช่วยน้องทั้งสองคนด้วยนะ!
ถึงคุณ prop (คห.4567)
มิกกะโอม จะให้โน่เอามาแฉเรื่อย ๆ ในเวลาต่อไป หึหึ
คนน่ารัก ๆ อย่างน้องยูริยังไงก็ต้องมีคนดี ๆ มาชอบอยู่แล้วเนอะ ^___^
รักษาสุขภาพเช่นกันจ้า ^___^
ถึงคุณ PP_PaNdA (คห.4570)
ช่ายยยยยยย ขาวมากกกกกกก น่ากัด!!! (เฮ้ย! ยังไง!?)
ถึงคุณ karaki (คห.4571)
แอบ ๆ หน่อย เดี๋ยวแม่ขออ่านด้วยหรอก 555+
ถึงคุณ MarqUeen (คห.4572)
บทสรุประหว่างน้องปุณณ์กับน้องเอม ก็คงต้องรอน้องปุณณ์ตัดสินใจน่ะค่ะ เฮ้อ...
น้องเอิ้นออกมาแล้วนี่งายย (อกหักเชียว แม่ยกปลอบหน่อยเร้วว)
ถึงคุณ dizzalz (คห.4573)
บรรยากาศอึมครึมงี้ น้อง ๆ จะเอาอารมณ์ที่ไหนมา NC ล่ะเนี่ย 5555
ถึงคุณ image2 (คห.4574)
คนอ่านยิ้มได้ก็ดีใจค่า ^___^
ถึงคุณ MINNOIIZ_JAE (คห.4576)
น้องมิกรอตอนหน้านะจ๊ะ จะได้เจอกันแว้บ ๆ ^___^
ถึงคุณ บู้บี้ (คห.4577)
จ้า มีไรต้องแก้ไขบอกแล้วกันเนอะ ^___^
ถึงคุณ *+*+Devil+Wing+*+* (คห.4579)
นี่ไง เอิ้นมาแล้ว!
ถึงคุณ oโมโมo (คห.4580)
NC ตอนนี้ไม่ไหวมั้ง 5555+ น้องเครียดอยู่นา....
ถึงคุณ ~Moo Mint~-_-* (คห.4581)
น้องโอมน้องมิกเขาก็แอบมีอะไรในกอไผ่ของเขาเนอะ...
หวังว่าน้องโน่จะพยายามแงะความจริงออกมาได้ หึหึหึ
ถึงคุณ Bow~boo (คห.4583)
อู่ยย ไม่ต้องถึงขนาดสรรเสริญก็ได้ค่า ^^”
มีอะไรผิดพลาดก็ยังติงได้เหมือนเดิมนะ ^___^
ถึงคุณ เมืองหมอกมัว (คห.4585)
ขอบคุณค่ะ ^___^
ก็น้องเขายังอยู่ม.ปลายอะเนอะ ^__^
ถึงคุณ นู๋*แก้ม~* (คห.4587)
ก็ต้องรอดูการตัดสินใจของน้องปุณณ์อีกทีเนอะ ^___^
ถึงคุณ จันทร์ทิวา (คห.4590)
โอมเคะ!!!!!!!!!?
ถึงคุณ Pang (คห.4591)
เนอะ ๆๆ น้องปุณณ์พูด คะ พูด ขา แล้วน่าร๊ากกก ชอบเหมือนกัน ^___^
น้องโน่มันพรีเซนเตอร์ผิดยี่ห้อใช่ปะ 555+ จะได้บอกมัน ๆ
ปล. สรุปได้ว่าเห็ดเบลอขั้นสุดท้าย โรงเรียนน้องยูริกระโปรงน้ำเงินทั้งโรงเรียน กระโปรงแดงมันอีกที่นี่หว่า (จะตั้งชื่อเหมือน ๆ กันหา... อะไรคับ พี่น้อง.... กรุสับสน) -_-“ ขอเวลาจูนตัวเองสักครู่ ดีนะยังไม่เคยพิมสีกระโปรงลงเนื้อหาไป เหอ ๆๆ ขอโทษด้วยนะจ๊ะที่ทำงงกันหย่ายยย (งงด้วยแล้วเนี้ยย)
ถึงคุณ NBC*TNG (คห.4594)
อ้าว... ไม่รู้กันเหรอ เรื่องนี้กอล์ฟเป็นพระเอกนะ 555555555+
ถึงคุณ kanonjiekung (คห.4597)
น้องมิกผู้ชายค่า เพราะรร.นี้มีแต่ผู้ชาย 5555+ เอิ้นโอมจงพยายามยุต่อไป (มันจะดีเร้ออออ)
ส่วนน้องน็อตกับน้องเป้อนี่ก็เข้าข่ายน่าสงสัย ต้องไปสืบมาดี ๆ เช่นกัน... หึหึหึ
ถึงคุณ ~=Ayumi=~ (คห.4603)
อยากรู้เหมือนกันว่าเวลาโอมอยู่กับมิกจะเป็นไง
ถ้าปากดีงี้น่าสงสารน้องแย่!!!
ถึงคุณ จันทราแห่งสายลม (คห.4605)
สอบก็ขอให้ออกมาคะแนนดี ๆ นะจ๊ะ ^____^
ถึงคุณ +_*MooN_LighT*_+ (คห.4607)
ชาร์ตพลัง ๆๆๆๆๆ
ถึงคุณ tsukaiba (คห.4612)
ใช่น้องโน่รึเปล่า ดูดี ๆ 5555
ถึงคุณ **++..กาลครั้งหนึ่ง..++** (คห.4615)
ขอบคุณค่า ^___^
ถึงคุณ kanoonnoi (คห.4618)
สงสัยผิดที่เราไม่บอกให้ชัดเจนเองล่ะ เพราะคิดว่ารร.นี้มีแต่ผู้ชาย คนอ่านน่าจะรู้เองว่าน้องมิกต้องเป็น ผช (คิดเองอีกนะเห็ด ใครเขาจะเก่งขนาดน๊านน)
ไม่ต้องย้ายรร.หรอกจ้า ^___^ อยู่ที่นั่นสร้างตำนานรักเด็กกางเกงดำแล้วเอามาเล่าให้เห็ดฟังมั่ง อิอิอิ
ถึงคุณ NaKOii (คห.4621)
ข้อความนั้นเป็นน้องโน่ส่งให้น้องปุณณ์ค่า ^____^
แม่ยกน้องมิกมาแล้วแฮะ 555
ถึงคุณ TVXQ_XMJCY (คห.4622)
เรื่องของกอล์ฟ เรื่องอะไรดีเนี้ย!?
ถึงคุณ Pan2Min (คห.4624)
ช่าย ๆๆ พิมพ์ชื่อน้องมิก ผิดเป็นน้องนิก คำนึง 555 (ตอนนี้ก็ยังไม่ไปแก้ ดูความหน้าด้านของเห็ด...) มึนจ้า ขอบคุณมากที่เตือนเน้อ ^___^
ปล. อย่ามองนาน เดี๋ยวไก่ตื่น ต้องค่อย ๆ มอง เก็บไว้จิ้นนาน ๆ หึหึหึ
ถึงคุณ ~*~OrAnGe_jUiCe~*~ (คห.4626)
เห็ดจะมี 5555 ให้เม้นมั้ยเนี่ย 555555
ถึงคุณ Pakeenum (คห.4628)
อ่างแตกพอดี 55555
ถึงคุณ _MiKey_ (คห.4629)
แล้วมาเม้นอีกนะ ^____^
ถึงคุณ ซะงั้นนนน (คห.4630)
เนอะ... หายากแล้วว แบบน้องปุณณ์เนี้ย
ถึงคุณ Li_rong (คห.4636)
โอมมิกไม่เร้าใจจริง ๆ ด้วย แถมยังทะมึน ๆ อีกต่างหาก Y___Y
ถึงคุณ ZejoneraJBsefin (คห.4637)
พี่กลัวน้องรู้ทันป่าว ทำเป็นบ่น 555555555+ (อีนี่ก็ยุเค้า...)
เผาพี่ชายเล้ยย อยากฟัง อิอิอิ
น้องแป้งซ่อนอะ ไม่ยอมให้พี่ปุณณ์ดู (สงสัยกลัวโดนดุอีกคน)
ถึงคุณ kiyoharu (คห.4638)
ปีหน้าเขาว่าเศรษฐกิจจะแย่กว่าปีนี้
ตอนนี้เห็ดเลยเตรียมตัวเป็นคนตกงานเรียบร้อยแล้ว ฮา ๆๆ Y___Y
จะเอาเงินที่ไหนกินดีล่ะนี่...
ถึงคุณ AngelJS+ (คห.4640)
เฮ้ย ไปว่างั้นเด๋วน้องโน่โดดถีบ 5555+
ถึงคุณ akira_ked_sa (คห.4644)
อย่าเพิ่งลืม Live contest ซี่... อิอิ
ถึงคุณ kidkiss (คห.4645)
จัดการน้องโน่ให้แระค่ะ โทษฐานขัดใจคนอ่าน 5555
ถึงคุณ ﾞ★เมลล่อน™ (คห.4646)
ฮ่า... มีไรจิ้นไม่เล่าเลย อยากฟัง ๆๆ
ถึงคุณ Annaron (คห.4651)
อ้าว... พี่สาวน้องมิกนี่เอง 5555
ถึงคุณ Ember (คห.4652)
ยินดีต้อนรับค่า ^____^ อ่านรวดเดียวนี่อึดมาอ้ะ! แล้วมาเม้นบ่อย ๆ นะ ^___^
ถึงคุณ |*~P.K~*| (คห.4656)
อ๋อออ คนท้าน้องเอมหลังเซเว่นปิดนี่เอง 5555
มาเม้นบ่อย ๆ นะจ๊ะ ^___^ จะรอเน้ออ
ถึงคุณ เจ้าลัทธิ นิยมของแปลก (คห.4657)
กระตุกเหรอตะเอง Y___Y ทำไงดีอะ Y____Y
ถึงคุณ OAziz (คห.4658)
ดูจากรายชื่อ 3P ที่ให้มา....
น้องมิกน่าสงสารมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถึงคุณ Whatever it is (คห.4660)
น่ารักไม่น่ารัก... ก็ถึงขนาดพวกวงเหล้าวันนั้นประกาศว่าถึงไม่เป็นเกย์ยังชอบก็แล้วกัน 5555+ (น้องน่ารักมากค่า ____ )
ถึงคุณ เง้อ (คห.4662)
ขอบคุณค่า ^____^
ติดแบบงง ๆ 555
ถึงคุณ H a r p (คห.4663)
ชอบกี่คนเนี่ย 555
ถึงคุณ sorrowspike (คห.4664)
อ่า... งง ๆ พยายามอ่านหลาย ๆ รอบเผื่อจะเข้าใจ แต่ยังงงอยู่ 555+
เอาเป็นว่าสังคมเดี๋ยวนี้ก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ (คงปฏิเสธไม่ได้) แต่เราสามารถเลือกได้ว่าจะทำให้สังคมดีขึ้นหรือแย่ลงนะ ^___^ อย่างน้อยเริ่มจากตัวเราก่อนค่า
ปล. ขอโทษด้วยค่ะที่น้อง ๆ มีความประพฤติไม่เหมาะสม ยังไงคนอ่านใช้วิจารณญาณในการทำตามด้วยนะ ^___^
ถึงคุณ ดี|จจoมพลัJ (คห.4665)
ป.น. นี่?? ปากน้ำ?
ถึงคุณ Chakung (คห.4668)
ขอบคุณค่า รักษาสุขภาพเช่นกันเนอะ ^____^
ถึงคุณ Sapphire♠Blue (คห.4669)
ขอบคุณที่มาแสดงความยินดีค่า ^_____^
ถึงคุณ ^_________^ (คห.4670)
เก่งมั่ก ๆๆๆ อ่านรวดเดียว ^___^ ยินดีต้อนรับค่า ^___^ มาเม้นบ่อย ๆ น๊ะ!
ถึงคุณ เซีย (คห.4671)
มิกกะโอมขอรับไว้พิจารณาก่อนค่า ^___^
ถึงคุณ H a r p (คห.4673)
อยากเจอดงน้องกางเกงน้ำเงินอย่างงั้นบ้าง หึหึหึ *เช็ดน้ำลาย*
ถึงคุณ Ciin (คห.4674)
ไปสอบเจอน้องปุณณ์มั่งป่าวเนี้ย 5555+
น้องปุณณ์กับน้องเอมเขาก็คบกันมานานค่ะ น้องปุณณ์เขาก็แคร์น้องเอมนะ (ไม่งั้นคงไม่อยากรับผิดชอบ ถึงขนาดยอมเสียใจเรื่องน้องโน่ขนาดนั้น) คือน้องปุณณ์เขาให้เกียรติมากนั่นแหละ แล้ววันนึงรู้ว่าคนที่เราเคยแคร์ และให้เกียรติมาตลอด หักหลัง... จะรู้สึกยังไงล่ะเนอะ... ก็.... ตามนั้น (เฮ้อ)
ปล. น้องโน่บอกว่าคุกกี้น้องแป้ง กินหมดจาน ฟันเกือบหัก 555
ถึงคุณ o_น้ำส้มปั่น_o (คห.4675)
คนอ่านยิ้ม คนเขียนก็ยิ้มค่า ^____^
ถึงคุณ Defly (คห.4676)
รักคนอ่านเหมือนกันค่า ^___^
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~ (คห.4677)
เรื่องเกรดไม่เป็นไรเนอะ เทอมหน้าพยายามใหม่จ้ะ ^___^ ซักวันต้องเป็นของเรานะ
ถึงคุณ Casinoty (คห.4681)
ไอ้พวกนี้มันทำเป็นคอทองแดงเนอะ (สุดท้ายก็น็อครวดทุกตัว) ไอ้เด็กน้อยยยยยยย
เม้นเยอะงี้แหละสะใจดี 555+ เวลาอ่านแล้วมันส์ ๆๆ
ถึงคุณ yumekun (คห.4687)
น้องปุณณ์เย็นชาตรงไหนอ่า... เขาเสียใจเรื่องน้องเอมอยู่เนอะ ๆๆ
ถึงคุณ Thul2sD4y (คห.4688)
ไว้ว่างแล้วค่อยเข้ามาเม้นก็ได้ค่า ไม่เป็นไรเนอะ ^___^ (เห็ดยังมาอัพตอนว่างเลย 555)
โอมมิกจะมีซีนหวาน ๆ ไหมเนี้ยยย (น้องโอมมันทำซึ้งเป็นเรอะ!?)
ถึงคุณ Artemith (คห.4691)
มีค่ะ! ถ้าเรายื่นความจริงใจไปให้ใคร สักวันก็ต้องมีคนยื่นความจริงใจให้เรากลับมา
สู้ ๆ นะคะ ^___^
ถึงคุณ RedDevil with BlackMagic (คห.4692)
เนอะ... น้องโน่นี่ man of the match เลย ^____^
ถึงคุณ จันทร์ทิวา (คห.4693)
ขอบคุณค่า ^____^
ไม่รู้มันจะหายไปตอนไหน 5555+
ถึงคุณ ท่านโบว์ (คห.4695)
ง่า.... น้องโอมมันไม่ยอมง่ะ
ถึงคุณ –Aun~Aunnn-TVXQ! (คห.4696)
ขอบคุณค่า ^___^
แต่จริง ๆ ถึงไม่ติด มีคนอ่านน่ารัก ๆ แบบนี้ก็ดีใจแล้วนะ __
ถึงคุณ พาว (คห.4697)
ปีสี่แล้วก็จะเป็นแบบเห็ดไง 5555+
สู้ ๆ นะจ๊ะ ^____^
ถึงคุณ YellowMM (คห.4698)
น้องมิกเป็นเด็กผู้ชายหน้าหวานค่ะ น่ารักจริง ๆ ตัวบางกำลังน่าฟัดเลย (แต่ก็ผอมจนกลัวว่าจับแล้วจะหลุดเป็นชิ้น ๆ เหมือนกันแฮะ) ผิวขาวชมพูค่ะ บางครั้งซีด ๆ เล็กน้อยเพราะน้องไม่ค่อยออกแดด แล้วก็ผมสีอ่อนค่ะ อันนี้น้องมิกบอกว่าเหมือนแม่ เพราะแม่เป็นคนผมสีอ่อนเหมือนกัน (แต่ไม่ได้เป็นลูกครึ่งอะไรหรอกนะ) จมูกปากเล็ก ๆ ตาโต ๆ ขนตายาว ๆ เอาเป็นว่าน่ารักตามมาตรฐานอุเคะในฝันนั่นแหละ 5555+ (ไม่น่าเชื่อ... น้องโอมได้ของดี...)
ถึงคุณ po_po (คห.4699)
ฟี่โอมมมมมมมมมมมมม
จะไหวเหรอนั่น...
ถึงคุณ My Honey^.^[ Honey~SuJu^///^] (คห.4701)
ดีใจด้วยค่าที่จำได้แล้ว 5555+ ลืมไม่ได้นะฉากนั้น เหอ ๆ
พิเศษโอมเป้อไม่เอาหรอก สะใจดีออก 5555+
ถึงคุณ ochibieiji (คห.4702)
ดรีมเวินคนเยอะเหรอเนี่ยยยย ชาร์ตพลังเต็มยังเอ่ย ^___^
ถึงคุณ เพียว (คห.4703)
คนละคนแล้วล่ะค่ะ เพราะเห็ดจำผิด น้องยูริกระโปรงน้ำเงิน 55555555 (อาการหนักนะเห็ด!)
ถึงคุณ Akuron (คห.4704)
อ๋อ... จริง ๆ แล้วเขาเป็นกันทั้งโรงเรียนนีเอง 555
ถึงคุณ H a r p (คห.4705)
โอ๊ะ!? ชักอยากเห็นหน้า??
ตอบเส็ดแล้วจ้า ^______________^ (ดีใจมว่ากกกกกกกกกกกกกกก)
ขอแว่บบบบบบบ ไปตอบตอนต่อไปเลยนะ!
ใครไม่ได้ตอบไม่ต้องน้อยใจจ้า อ่านทุกคนน๊า ๆๆ
ความคิดเห็น