คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : 15th CHAOS - Without turning back
15th CHAOS - Without turning back
ผมกลับมาถึงบ้านด้วยสมองอันว่างเปล่าพิกล จากเมื่อตอนกลางวันที่สุมคิดโน่นนี่เต็มหัวไปหมด จนพอถึงเวลานี้ ราวกับทุกเรื่องที่กวนใจอยู่จะสามัคคีกันรวมตัวกลายร่างเป็นก้อนกลมสีขาว ลอยล่องไปมาในหัวผมแทนภายในพริบตา
นี่คืออาการคิดมากขั้นสุดท้ายของผมแล้วสินะ มีหวังปล่อยไปแบบนี้เรื่อย ๆ ต้องเป็นบ้าไปก่อนแน่ ผมคิดพลางกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงนอน แล้วคลานหยิบเกมแผ่นใหม่หวังจะเล่นแก้เซ็ง แต่ดันไม่มีอารมณ์เล่นซะนี่
"ไอ้เชี่ยปุณณ์" ผมสบถด่ามันทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้อยู่ตรงหน้า เออ สะใจไปอีกแบบเหมือนกัน ผมเพิ่งรู้ว่าทำแบบนี้แล้วรู้สึกดีเป็นบ้า
"ไอ้เชี่ยปุณณ์ ไอ้เลว ไอ้เพี้ยน ไอ้เจ้าชู้ แม่งเอาไม่เลือก ไอ้ ๆๆ..." จะด่าอะไรต่ออีกดีวะ! ผมคิดอย่างหงุดหงิดใจพลางเตะหมอนข้างที่กองอยู่บนพื้น ให้ลอยสู่อีกฟากห้องไปด้วย
"แม่งเอ้ยยย!" ไม่รู้จะด่าอะไรแล้วก็ได้แต่บ่นพลางเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น ก่อนที่ผมจะตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง
ตึง ๆๆ
"อ้าวโน่ จะไปไหน! ลงบันไดเบา ๆ หน่อย!"
"บ้านเพื่อนฮะ เดี๋ยวมา!" ผมตอบม้าแค่นั้น ก่อนจะบึ่งมอเตอร์ไซค์คันเก่งออกนอกรั้วบ้านทันที
***
มาอีกแล้วจนได้ ไอ้บ้านหลังใหญ่เนี่ย ผมปลดเกียร์หยุดมอเตอร์ไซค์ลงหน้าบ้านภูมิพัฒน์พลางมองขึ้นไปชั้นสอง เห็นแสงไฟห้องไอ้ปุณณ์สว่างโร่อยู่ เป็นเครื่องหมายว่ามันกลับมาแล้ว
ว่าแต่ที่ผมถ่อมาถึงนี่ ผมอยากจะพูดอะไร คุยอะไร เคลียร์อะไรกับมัน...บอกตามตรงว่าผมไม่รู้จริง ๆ รู้แต่เราสองคนจำเป็นต้องคุยอะไรกันบางอย่าง
ในที่สุดถนนหน้าบ้านภูมิพัฒน์ก็กลายเป็นลู่ออกกำลังกายให้ผมเดินวนไปมาจนมึนหัวซะแล้ว เพราะไม่รู้จะเข้าไปดีหรือไม่ดี กระทั่งมีรถคันโตขับมาจ่อหน้ารั้วบ้านนั่นแหละ จึงได้ยินเสียงเรียกชื่อผมจากกระจกเบาะหลังที่ถูกเลื่อนลง "พี่โน่?"
น้องแป้ง!
"พี่โน่มาหาพี่ปุณณ์เหรอคะ" งามหน้าไหมวะเนี่ย ผมรู้สึกเหมือนกลายเป็นไอ้เกย์ติดแฟนไปซะฉิบ ถ่อมาหาได้ทุกวัน ๆๆ
แต่ดูท่าทางน้องแป้งจะชอบแฮะ -_-"
"เข้าไปสิคะ" เห็นไหมล่ะ ผมยิ้มแหย ๆ ให้น้องสาวหัวแก้วหัวแหวนของปุณณ์เมื่อเธอกดรีโมตเปิดประตูใหญ่ อนุญาตให้ผมเอามอเตอร์ไซค์บุโรทั่งเข้าไปจอดในโรงรถได้ พร้อม ๆ กับรถยุโรปคันงามและคนขับของเธอ
"น้องแป้งกลับบ้านดึกจังครับ" ผมเกริ่นทักทายเล็กน้อยพอเป็นพิธี เมื่อเห็นเด็กสาวก้าวลงจากรถทั้งชุดนักเรียน ขณะที่ผมเองก็ใส่ชุดนักเรียนอยู่เหมือนกัน แต่รองเท้าเนี่ยกลายร่างเป็นรองเท้าแตะไปเรียบร้อยแล้ว
"แป้งเรียนพิเศษค่ะ พี่ปุณณ์กลับมาแล้วนี่คะ พี่โน่ขึ้นไปสิ" เธอตอบผมหลังจากที่เงยหน้ามองแสงไฟในห้องปุณณ์เรียบร้อยแล้ว
"พี่โน่ทะเลาะกับพี่ปุณณ์เหรอคะ" เฮ้ยยย คำถามรอบแจ็กพ็อต! ทำไมเซนส์ดีงี้ล่ะหนู! เสียงใส ๆ นั่นทำเอาผมสะอึกอุก พร้อมลืมก้าวขาไปก้าวหนึ่งได้ง่าย ๆ
กูจะตอบยังไงดีวะเนี่ย... "เอ่อ...เปล่าหรอกครับ ที่จริงพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...แหะ ๆ" ฟังดูเป็นคำตอบรึเปล่า -_-"
"ทำไมน้องแป้งคิดงั้นล่ะครับ"
"ก็ตั้งแต่กลับจากบ้านพี่โน่เมื่อวันเสาร์ พี่ปุณณ์ก็ซึมไป ข้าวปลาไม่ค่อยจะกิน พี่โน่อย่าโกรธพี่ปุณณ์เลยนะคะ พี่ปุณณ์อาจจะงี่เง่า ขี้งอนไปบ้าง แต่พี่ปุณณ์ก็รักพี่โน่นะ" (เผาพี่ชายเชียวนะ) แต่ใครโกรธใครกันแน่ครับแป้ง แล้วไอ้ปุณณ์เนี่ยนะรักผม!
ใบหน้าของผมคงแปะป้ายคำว่า 'สงสัย' จนน้องแป้งพูดต่อได้โดยไม่ต้องออกแรงถาม
"ตั้งแต่มีพี่โน่ พี่ปุณณ์ก็หัวเราะดังขึ้นกว่าก่อนตั้งเยอะ แป้งเห็นสาว ๆ กรี๊ดพี่ปุณณ์เยอะก็จริง แต่ไม่เคยเห็นพี่ปุณณ์พาใครมาให้แป้งเจอที่บ้านอย่างนี้มาก่อน พี่ปุณณ์รักพี่โน่จริง ๆ นะคะ แป้งดูออก"
ผมคลี่ยิ้มหงอย ๆ รับคำนั้นของน้องแป้ง เพราะรู้ดีว่าทุกอย่างเป็นแค่เรื่องโกหก
ปุณณ์ไม่เคยรักคนอย่างพี่หรอกครับแป้ง
***
หลังจากแยกกับน้องแป้งแล้ว ผมขึ้นมายืนลังเลหน้าประตูไม้เนื้อดีตรงนี้อยู่ครู่หนึ่ง ด้วยความสับสนว่าควรใช้หลังมือเคาะแบบหนังสือสอนสมบัติผู้ดีเขาทำกัน หรือถีบประตูแม่ง แล้วบุกด่าเจ้าของห้องมันแบบใจผมคิด (อยากทำอย่างหลังมากกว่า) แน่นอนว่าถึงจะเตรียมไว้หลายวิธีแต่ทำได้จริงเพียงวิธีเดียว
ผมตัดสินใจเคาะประตูห้องนั้นลงไป แต่อย่าหวังจะแอบมองผ่านตาแมวได้ เพราะผมหลบพ้นรัศมีเป็นแน่แท้ นี่ไม่ได้ตั้งใจจะเซอร์ไพรส์หรอกนะ เพราะขืนปล่อยให้มันเห็นว่าคนยืนอยู่หน้าประตูเป็นใคร เจ้าของห้องอาจจะพาลไม่เปิดให้ผมเอาน่ะสิ
แน่นอนว่าวินาทีแรกที่ประตูแง้มเปิด ผมแทรกพรวดเข้าไปด้านในทันที
"โน่?" เออ ตกใจแบบนั้นแหละดี!
"ไม่ต้องทำตัวเป็นนินจาขนาดนั้นก็ได้ มีอะไรรึเปล่า"
ได้ยินคำพูดนั้นของปุณณ์แล้วก็พาลรู้สึกหงุดหงิดชะมัด มันเพราะใครล่ะวะที่เพียรหลบหน้าผมทั้งวัน จนต้องแปลงร่างเป็นนินจาโผล่มาแบบนี้ ผมคิดพลางขมวดคิ้วมองปุณณ์ซึ่งยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เหมือนกัน คงเพิ่งมาถึงสินะ
"กินข้าวรึยัง" เสียงปุณณ์ถามผมพลางเดินหลบไปทางตู้เย็นเล็ก คุ้ยหาโค้กกระป๋องส่งมาให้ "อ๋อ แต่ไปกินกับยูริมาแล้วนี่นะ ลืมไป"
"มึงก็ไปกินกับเอมมาแล้วนี่...มีเบียร์ปะ อันนี้ไม่เอา" มันมองหน้าผมอย่างงง ๆ นิดหน่อย แต่ก็โยนสิ่งที่ผมต้องการมาให้แต่โดยดี
ผมรับเบียร์กระป๋องนั้นไว้ ก่อนล้มตัวลงนั่งกึ่งนอนบนโซฟา ตามด้วยตัวปุณณ์ที่แหมะลงข้าง ๆ ผม พร้อมด้วยเบียร์ 1 กระป๋องในมือเช่นกัน
เราทั้งคู่ต่างเงียบดูการ์ตูนเน็ตเวิร์คที่ปุณณ์เปิดทิ้งไว้โดยไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ผมรู้สึกได้ว่าไอ้ปุณณ์เหม่อมากกว่าดูทีวี เช่นเดียวกันกับผมที่ไม่มีสมาธิจะดูทอมแอนด์เจอร์รี่ตรงหน้าเลยสักนิด
"เฮ้อ..." ผมถอนหายใจเสียงยาวพลางเงยคอพิงพนักโซฟา
"เป็นไร" ปุณณ์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง
"มึงดูอะไรโคตรปัญญาอ่อน"
"อ้าว อะนี่...เอารีโมตไป อยากดูไรกดเอง" มันว่าพลางวางรีโมตบนตักผม ซึ่งจริง ๆ แล้วผมไม่ได้ตั้งใจมาดูทีวี แต่จะให้เริ่มพูดอะไรตอนนี้คงทำไม่ไหวเหมือนกัน...
นิ้วมือผมกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย ค้างไว้ที่ช่อง 55 นานนิดหน่อย
"ว่าแต่ผม โน่ดูหมีพูห์เนี่ยนะ"
"เออน่า อยากเป็นทิกเกอร์"
"เสือ?"
"ใช่เสือ เท่ปะ"
"แต่ทิกเกอร์มันเสือปัญญาอ่อน" ปุณณ์ค้านผม ทำเอาคิ้วขมวดยุ่ง
"ช่างเหอะน่า" เป็นอันว่าจบบทสนทนาว่าใครปัญญาอ่อนปัญญาดี ผมมองภาพในจอที่จู่ ๆ ทิกเกอร์กระโดดลงคลองเพื่อเล่นเกมกับหมีพูห์ แล้วพาลคิดถึงเรื่องตอนกลางวันอย่างช่วยไม่ได้
"มึงก็ทำกูเปียก วันนี้..." ท่าทางคำบ่นของผมจะเรียกรอยยิ้มจากปุณณ์ได้ เพราะมันแค่นหัวเราะสองสามทีก่อนจะมองหน้าผม "ใครใช้ให้โน่ไปนอนอยู่ตรงนั้นล่ะ"
"ไม่มีใครใช้ แต่เพราะมึง..." ผมตอบทั้งที่ตายังมองทีวีอยู่แต่ไม่เหลือสมาธิจดจ่ออะไรแล้ว ฤทธิ์แอลกอฮอล์กำลังเล่นงานให้คำพูดต่าง ๆ พรั่งพรูออกมาง่ายยิ่งขึ้น "เพราะมึงแหละ" ผมย้ำให้มันได้ยินอีกที
"ผมทำไม"
"มึงเมินกูทั้งวัน กูเซ็งมากเลยโดดเรียนไปนอนแก้เซ็งหลังตึก...นี่มึงเลิกพูดเพราะ ๆ กับกูได้มั้ย! มึงเป็นอะไรเนี่ย" ผมรู้สึกว่าการที่มันพูดจาเพราะ ๆ กับผมเหมือนกับมันปิดบังอะไรสักอย่าง ซึ่งผมอารมณ์เสียมากจนต้องตะคอกแล้วกดปิดทีวีลง
"..."
ช่วงเวลาพักใหญ่ที่เราทั้งคู่ต่างเงียบไป เหลือเพียงเสียงเบียร์เท่านั้นที่หลั่งไหลลงลำคอไม่หยุดหย่อน จนผมคิดว่าจะมอมตัวเองแล้วเมาหลับไปทั้งอย่างนี้เลยดีไหม
"กู...มึงรู้รึเปล่าว่ากูเคยรักเอมมากขนาดไหน" อยู่ดี ๆ ปุณณ์ก็พูดคำนี้ออกมา ผมรู้สึกราวกับมีมีดพันเล่มปักกลางหัวใจดังฉึก
"จะไปรู้ด้วยได้ไง เรื่องของพวกมึง"
"ไม่ว่าเอมจะทำอะไร กูเคยให้อภัยเขาทุกอย่าง เขาจะงอแง เอาแต่ใจ บังคับให้กูฝืนใจทำอะไรขนาดไหน กูก็คิดว่ากูยอมเขาได้ทุกอย่าง"
"..."
"จนกระทั่งวันพุธ ที่มึงมาขอความช่วยเหลือจากกู จนวันนี้..."
"..."
"...มันแปลกไปหมด"
ผมทนฟังมันพูดจาวกวนไม่ได้แล้วจริง ๆ "หมายความว่าไงของมึงวะ แปลก กูตกวิชาภาษาไทย" ผมจ้องใบหน้าด้านข้างของปุณณ์ที่สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนครั้งหนึ่ง แล้วพ่นคำพูดทั้งหมดออกมาโดยไม่ยอมมองหน้าผม
"โน่...มึงปล่อยกูไว้อย่างนี้สักพักเถอะ กูทนตัวเองไม่ไหวแล้วที่กูอยากเจอแต่มึง กูแม่งหน้าไม่อายที่จะจูบมึง ทั้ง ๆ ที่กูไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าความรู้สึกพวกนี้มันเกิดได้ยังไงแล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่ กูรู้ตัวอีกทีกูก็คิดไปแล้วว่ากูอยากให้คนอยู่ข้าง ๆ กูเป็นมึง ทุกครั้งที่มึงมาช่วยกู มาดูแลกู กูคิดเสมอว่าอยากให้เป็นกูที่เป็นฝ่ายดูแลมึง กูมันเชี่ยที่บริสุทธิ์ใจกับมึงไม่ได้ แม้กระทั่งทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน กูยังต้องห้ามใจอย่างหนัก ไม่ให้ตัวเองสัมผัสมึง...ซึ่งมึงรู้ไหมว่ายิ่งนานไปมันก็ยิ่งยากขึ้นทุกที เราห่างกันสักพักเถอะ กูแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่แล้วตอนนี้"
คำพูดยืดยาวของปุณณ์ถูกพ่นออกมาราวกับทนเก็บไว้มานานจนผมได้แต่นั่งนิ่ง ทุกคำที่ไหลผ่านเข้าหูซ้ายไม่ยอมทะลุทางหูขวาออกไปไหน และผมยอมรับว่าทั้งหมดเหนือความคาดหมายตอนแรกไปมาก
ดวงตาที่ปิดสนิทจนแน่นของปุณณ์ เป็นเครื่องมือยืนยันว่าเจ้าตัวกำลังขบคิดทุกเรื่องอย่างหนัก รวมไปถึงฝ่ามือชื้นเหงื่อที่ปุณณ์ใช้กำตัวเองจนแน่นนั้นอีก
ขณะที่สมองผมปลอดโล่งโปร่งไปหมด ราวกับมีใครบางคนยกภูเขาให้ออกจากอก มันอธิบายได้ยากว่าผมกำลังรู้สึกยังไง แต่ผมยังมีเรื่องที่อยากถามให้แน่ใจ
"ทำไมมึงต้องห้ามตัวเองไม่ให้สัมผัสกู"
ปุณณ์ส่ายหน้ากับตัวเองทั้งที่ยังหลับตาแน่น
"เพราะสิ่งที่มึงหยิบยื่นให้กูมาคือความเป็นเพื่อนที่มีค่ามากกว่ากูจะทรยศมัน เพราะมึงเป็นผู้ชายคนหนึ่ง เหมือนกันกับที่กูเป็น เพราะมึงมียูริข้าง ๆ เหมือนกับที่กูมีเอม เพราะสิ่งที่กูคิดมันอาจจะทำให้มึงเกลียดกูจนไม่อยากเป็นเพื่อนกูต่ออีกเลยก็ได้ มึงเข้าใจไหมว่าเหตุผลทุกอย่างบอกว่ากูจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ กูกำลังจะทำผิดต่อทุกอย่าง แล้วกู...กู...กูทำอะไรไม่ถูกแล้ว" นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นคนเก่งอย่างปุณณ์จนตรอก เสียงมันสั่นก่อนจะเค้นคำพูดออกมาอีกครั้ง
"กูไม่อยากให้ทุกอย่างผิดไปยิ่งกว่านี้อีกแล้ว..." คำพูดนั้นทำให้ผมสลดลงอย่างช่วยไม่ได้ ในเมื่อใบหน้าสิ้นหวังของปุณณ์แจ้งชัดว่าเจ้าของมันกำลังอ่อนแอเพียงใด ย้ำเตือนผมว่าผู้ชายคนนี้ที่เห็นไม่ใช่ปุณณ์ ภูมิพัฒน์ของใครต่อใคร ไม่ใช่แม้แต่เลขาฯ สภานักเรียนผู้ยิ่งใหญ่
ผู้ชายตรงหน้าผมเป็นแค่ปุณณ์
ไอ้ปุณณ์...เด็กผู้ชายธรรมดาที่อยู่ในช่วงจัดการความรู้สึกของตัวเอง แม้ทำท่าเหมือนจะไปไม่รอด
ใบหน้าด้านซ้ายที่บิดเบี้ยวนั้นทำให้ผมต้องเผลอหลงมองปุณณ์อย่างหลงใหล จนไม่รู้เหมือนกันว่าอะไรที่สั่งให้ผมหยิบมือข้างนั้นมากุม ด้วยหวังว่าความเข้มแข็งจะถูกส่งผ่านไป
"ถ้าเราตัดเหตุผลทั้งหมดทิ้ง ถ้าไม่ต้องคิดว่าเราเป็นอะไร หรือความถูกต้องที่สมควรทำคือสิ่งไหน..." ผมพยายามค้นหาความจริงจากดวงตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยคำถามของความไม่เข้าใจ
"สิ่งที่มึงอยากทำคืออะไร"
ปุณณ์มองหน้าผมที่สบตาเขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะวาดแขนข้างหนึ่งคร่อมตัวผมไว้ พร้อมมอบใบหน้าคมคายให้คล้อยใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ทั้งหมดนี้เรียกความรู้สึกของวันก่อนที่ผมเคยมี ให้กลับมาอีกครั้ง
ริมฝีปากหยุ่นสีอมส้มประชิดติดริมฝีปากของผม ก่อนจะกระซิบถ้อยคำหนึ่งแผ่วเบา
"ผมอยากมีโน่"
หากเราปล่อยให้ช่วงเวลานี้ผ่านไป โดยไม่ต้องคำนึงถึงอนาคตที่จะตามมาเลย ได้ไหมนะ...
TBC.
Postscript (Since 2008) : อืมม.... *โนคอมเม้นท์*.... ที่น้องสองคนทำมันถูกผิดแค่ไหนน้า....
ขอโทษด้วยค่ะที่มาต่อช้าไปนิดส์ (แบบว่ายุ่งมั่ก ๆๆ มะวานก็ออกไปปาร์ตี้หมูกะทะมาแล้วรถเสียตอนกลับบ้าน อื้อหือ... เข็นรถสนุก ถึงบ้านหลับเป็นตาย ตอนแรกว่าจะมาต่อแท้ ๆ นะนั่น) เอาเป็นว่ามาช้ายังดีกว่าไม่มาเนอะ 55555+
ตอนหน้าอาจจะช้าหน่อยนะคะ ตอนนี้เร่งพิมพ์ข้อมูลสัมมนาอยู่ (นิ้วจะพันกันแหล่วว) ถ้ายังไงจินตนาการไปเพลิน ๆ ก่อนนะว่าน้องโน่กับน้องปุณณ์เขาทำอะไรกัน (หึหึหึ) (ข้ออ้างของนักเขียนที่ไม่อยากเขียนฉาก)
ยังไงก็อยากให้ทิ้งคอมเม้นท์ติชมไว้ให้นะคะ ^___^ แล้วจะแวะเข้ามาเช็คเรื่อย ๆ เน้ออ ใครที่เม้นท์เป็นประจำอยู่แล้วก็ขอบคุณหลาย ๆๆๆ เลยค่ะ ___,,
อะ ช่วงง ตอบเม้นนนน (พอเป็นกระสัย) หึ้ยย่ะ ๆๆ
ถึงคุณ Ciin
อ๊ะะ ติดด้วยเหรอ (__,,) เย้ ๆๆ (ดูไม่เป็นหรอกอ่า 555 ดีใจไว้ก่อน)
ถึงคุณ Frozen
นั่น......... น้องชายคุณโฟร์มีประสบการณ์อะไรจะแลกเปลี่ยนรึเปล่า 555+
ถึงคุณ putlee
คนเขียนก็เบลอค่ะ เหอ ๆๆๆ
ถึงคุณ 3P_NOP
มีการทำโทษตัวเอง? O.o 5555+ เจ็บไม๊อ่า~
ถึงคุณ มินมิน
อย่าเพิ่งกระโดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตึก!!
คุณมินมินโดดแล้วใครจะอ่านฟิกเห็ด T___T อยู่ดูเด็ก ๆ เขาจู๋จี๋กันก่อนน๊า ๆๆ (มีวันนั้นด้วยเรอะ?)
แล้วจะคอยฟังเสียงต่อไปนะคะ 5555+
ถึงคุณ l๑nปาnlสีE
เอ.................................?
ถึงคุณ ชอล
น้องโน่บอกว่าเอาเปรียบที่สุดค่ะ ของแบบนี้ใครดีใครได้ 555555+
ถึงคุณ ลูกอมก้อนรสแมลงสาบ
มันอร่อยไหมอะคะ... ชื่ออะ?
5555555555555+ (ToT กัวแมงสาป)
ถึงคุณ may0-0
สมหวังยังเอ่ย? T____T
ถึงคุณ 129
โอเคค่ะ เข้าใจ 555555555+
ถึงคุณ Dragon\\\\\\\\
เอ่อ........... น้องปุณณ์อ่านเม้นแล้วฝากบอกว่า ผมขอโทษคับ Y__Y
ถึงคุณ Devilof
เม้นเหมือนเริ่มปลงกับนิยายสั้น ๆ ของเห็ด 5555555+
จะพยายามค่า~~~~ 3
ถึงคุณ Nutsuki.
โพสสิชั่นไม่แน่นอน... ขอแหวกมุ้งดูก่อนนะ อิอิ
ถึงคุณ สาวกวาย สาวกดงบัง
อยากจะฝันด้วยคนนน อิอิ
ถึงคุณ โ P โ $ ติสต์!~ ) วันแดงเดืoด*
(เราตอบเม้นคุณทุกตอนเลยปะเนี่ย 5555+ ทำไมดูลำเอียงอะ 5555)
กลับมาดาวโลกก่อนนนนนนนนนนนนนนนนน อ่านให้จบแล้วค่อยท่องสุริยะใหม่ (ฮา)
เย้ ๆๆ ดีใจ มีคนชอบยูริแล้ว 555+
ถึงคุณ คุณแม่เด็กกางเกงน้ำเงิน
คุณแม่คะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! *โหวกเหวกสุดขีด*
(ไม่อยากให้น้องตัวดำ แต่อยากให้คุณแม่เผา ทำไงดี 5555+)
จะเลี้ยงสายสืบวันไหนบอกเห็ดด้วยนะคะ อยากจะโอนเงินสมทบทุนจริง ๆ หื๊อออออออออออออ น้อง ๆ ทำงานได้ใจกันมากกกก __,, แสดงว่าแอบเชียร์เพื่อนตัวเองอยู่เหมือนกันนะนั่น! (ฮา ๆๆ)
แต่ลูกชายคุณแม่นี่เนียนได้โล่เหมือนกันนะนี่... ดี ๆๆ ปากแข็งแบบนี้เห็ดชอบ (กร๊าก)
โอ่ย........... บอกน้องเค้าว่า อย่าปล่อยให้พี่(คนนั้น)เดินผ่าน เชียวววววว ___,,
ถึงคุณ TVXQ
เอ่อ... อันนี้ต้องไปตะโกนที่ไหนดี (อย่าไปทำเนียบกะสนามหลวงเน้อ)
ถึงคุณ เจ้าหญิง กระต่ายขาว
เข้าใจน้องปุณณ์ยังตะเอง Y___Y
ถึงคุณ D_D_K_jr
อย่าเพิ่งฆ่าน้องปู๊นนนนนนนนนนน
เด๋วน้องโน่ท้องไม่มีพ่อ Y_Y
ถึงคุณ +_*MooN_LighT*_+
แหม๊.... มีการทำนายล่วงหน้า(แล้วถูก) 5555+
ถึงคุณ ลูกกวาดสีส้ม
ได้ค่ะ จะบอกให้น้องปุณณ์รีบคิด! (ฮึ่ม!!)
ถึงคุณ ~รักคนอื่นไม่เป็น~
ค้างดีปะคะ? 555+
ถึงคุณ Li_rong
แต่อาจจะไม่ค่อยน่ารักแล้ว Y_Y เพราะพิมสัมมนาไม่ทัน ขอตัวไปทำงานส่งอาจานก่อนเน้อ
แล้วจะมาอัพต่อแน่นอนค่ะ ^___^
ถึงคุณ amado
มันดีแตกไปแล้วค่ะ....
เรื่องคอมเม้นคุณแม่ลองค้นดูเน้ออ เอามาแปะเกรงว่าจะเป็นการรุกล้ำอธิปไตย (เอ๊ย! ความเป็นส่วนตัว) น้องงง อิอิอิ
ปล. ชมรมนี้เข้าได้เลย ไม่ต้องยื่นใบสมัคร อิ๊อิ๊
ถึงคุณ 555
น้องยูริฝากถามว่า น่ารักแปลก ๆ หมายความว่าไงค๊า 5555+
ถึงคุณ PP_PaNdA
โอ่... รุนแรงกับพระเอกของเราจริง ๆ 55555555
ถึงคุณ Bow~boo
น้องโน่ก็ฝากบอกว่ารักคนอ่านเหมือนกันครับบบบ ^____^
ถึงคุณ หนมไหว้พระจันทร์
คนแต่งต้องน่ารักกว่าโน่สิคะ 5555555+
ถึงคุณ เจ้าลัทธิ นิยมของแปลก
ม.ต้นก็เข้าชมรม Y หนุ่ม ๆ ม.ปลายได้!
แบบว่าลุ้นน้องม.ต้นให้ Y กันมันจะดูพรากผู้เยาว์เกินไป 555 ขอแบบมีบัตรประชาชนแล้วแล้วกัน เอิ๊กก
ถึงคุณ cha
เวลาแห่งการรอคอยสิ้นสุดลง y_y
ถึงคุณ May*Z
คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย (มาเขียนต่อให้หน่อย คนแต่งคิดไม่ออก 555)
ขอบคุณค่า ^___^
ถึงคุณ BejoKiller
น้องโน่ดีใจมากที่มีคนสนับสนุนการรุกของน้องโน่ค่า 555
ถึงคุณ Raincoat
ได้เลยค่า ^___^
ถึงคุณ น้องส้มเปรี้ยว
สู้ ๆๆ ลุ้นให้หาเม้นคุณแม่เจอไว ๆ ^____^
ถึงคุณ BlueSweetiEinS
เย้ ๆๆๆ ดีใจด้วยค่า~
ถึงคุณ More than…
หึหึหึ.... ขอภาพปลากรอบด่วน 5555+
ขอบคุณที่ปรู๊ฟให้มาก ๆ ค่า ^____^ ปล่อยไก่ไว้เยอะเหมือนกัน O.O
ถึงคุณ kiyoharu
โอ๋ ๆ อย่าเพิ่งขาดใจ อ่านต่อก่อนนน
ถึงคุณ รักนาย U2 [U-KnowU-Chun]
แล้วตอนอื่นน้องโน่ไม่น่ารักเหรอ Y____Y
ถึงคุณ นกฮูกสีฟ้า
ตอบไม่ถูกกันเลยทีเดียว (ฮา...)
มา ๆๆ อ่านต่อ เผื่อจะเข้าใจ อิอิ
ถึงคุณ เจ้าชายปีโป้
โน่บอกว่า “ด้วยความยินดีครับ!!”
ถึงคุณ มะนาวเซี้ยว เปรี้ยว ซ่าส์
แฟนผู้หญิงไม่มีผลต่อความวายค่ะ หึหึหึ (ดูน้องปุณณ์กับน้องโน่ซิ!)
แนะนำให้แอบดูต่อไป ฮ่า ๆๆๆ
ถึงคุณ นู๋ซิมมี่
คราวหน้าเอากรี๊ดแบบอุซเบกิสถาน 5555+
ถึงคุณ _ChompU JaE~JaE _
โถ.... น่าฉงฉานน้องเมะ
แต่ฉงฉานน้องเคะมากว่า Y_Y
ถึงคุณ M@madaZ-s
ดีค่ะดีดีดี มาช่วยกันเหล่น้อง (ช่วงนี้เห็นน้องกางเกงน้ำเงินเดินผ่านเป็นไม่ได้ อยากจะจับกินซะให้รู้แล้วรู้รอดทุกรายไป ฮ่า ๆๆๆ)
ถึงคุณ พลอย
โอ้.... เข้าใจความรู้สึกเลย 555
ถึงคุณ ~*เฟสซากุระ*~
อะยังไงล่ะนี่ อยู่รั้วกางเกงน้ำเงิน (งี้ต้องมีเรื่องมาเล่านะ 555)
ถึงคุณ lLucifer…
มี ไม่มี ดีน๊า..... น้องปุณณ์บอกยังเขินอยู่ อิอิอิ
ถึงคุณ ต๊อบแต๊บ
โอ้โห.... เล่นกันแรงดีแท้น้อออ คู่นี้ อิอิ
ชอบ ๆๆ
ถึงคุณ pee_babo
รู้สึกอ่านเรื่องนี้เรื่องเดียวจะได้กำไรหลายเรื่องมาก 555555555+
คนแต่งก็แอบอยากอ่านเรื่องของคนอ่านมากกว่าเรื่องไอ้ปุณณ์ได้แล้วเนี่ย 5555+
ขอบคุณทุกคอมเม้นเช่นเคยค่า ^_____^
ความคิดเห็น