อยากมีรักดั่งนิยาย

เนื้อเรื่อง

อยากมีรักดั่งนิยาย

อยากกลับไป ณ จุดเดิม  เวลาเดิม  ที่ฉันยังรู้สึกว่าฉันพร้อมที่จะเจ็บ...  พร้อมที่จะอยู่คนเดียว...  เพราะว่าหลังจากที่ฉันได้เลือกไปแล้ว  ฉันเพิ่งรู้ว่ามันไม่สามารถที่จะกลับไปแก้ไขได้อีก  แม้แต่เสี้ยววินาที

ตอนม.ปลายฉันได้รับคำบอกลาจากชายคนหนึ่งที่ฉันรักมาก  และคิดที่จะฝากชีวิตทั้งหมดไว้ที่เค้า  แน่นอนว่ามันฟังดูเหมือนเรื่องตลก  ก็ฉันอายุเท่าไหร่กันเชียว  คิดเรื่องแบบนี้แล้วหรือ  แต่ไม่น่าเชื่อว่า...ฉันได้คิดไปแล้ว
ชายผู้นั้นเป็นคนดีมากในสายตาของฉัน  แต่เค้ามีเพียงเรื่องเดียวที่ฉันไม่อาจจะรับได้  และฉันเองก็คิดว่าผู้หญิงคนอื่นก็คงคิดเหมือนกัน  นั้นคือ...ผู้หญิง

และวันสุดท้ายที่เราคบกันมา 2ปี กับอีก 2เดือน กำลังจะจบลง  เมื่อคำพูดหนึ่งดังผ่านสายโทรศัพท์ในคืนที่กำลังจะข้ามไปสู่วันใหม่

"แอม...เราเลิกกันเถอะ  และอย่าโทรมาหาอีก"

"ทำไมล่ะพี่ต้น  แอมรักพี่ต้นนะ อย่าทิ้งแอมเลยนะ  แอมขอร้อง"

"ถ้าแอมรักพี่  แอมก็เลิกยุ่งกับพี่ซะทีเถอะ  พี่ขอร้อง  เราเลิกกันเถอะ"

และนั่นก็เป็นเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินจากคนที่ฉันเคยรักมากที่สุด

หลังจากนั้นฉันก็พยายามหาอะไรทำ  แม้แต่กระทั่งจะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบเอ็นท์ทรานซ์ครั้งแรก  มีหลายคนถามว่าเธออยู่ได้อย่างไร  ฉันไม่คิดที่จะโกหกใครว่าฉันอยู่ได้  ฉันไม่เป็นไร  เพราะโกหกไปก็เท่านั้น  แต่ไม่นานทุกอย่างก็ดีขึ้นเมื่อในวันหนึ่ง  ฉันเห็นชื่ออีเมลล์ของใครบางคนออนขึ้นมาบนหน้าต่างเอ็มเอสเอ็น

ใครกันนะ  ไม่เคยเห็นเลย  ฉันทักไปแล้วเข้าก็ตอบกลับมาในทันที

เราชื่อเจษ  แล้วเธอล่ะชื่ออะไร

เราชื่อแอม...เดี๋ยวนะ  ใช่พี่เจษเพื่อนพี่ต้นหรือเปล่า

ใช่ๆๆ  นี่แอมแฟนต้นใช่ไหม

เคยเป็นต่างหากล่ะคะ

หลังจากนั้นเราก็คุยกันทุกวัน  และก็เล่นเกมส์ออนไลน์ด้วยกัน  จนกระทั่งวันหนึ่งพี่เจษได้ชวนฉันไปดูหนังเป็นครั้งแรก  ตอนนั้นฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ฉันกำลังคิดอะไร  แต่ฉันรู้แค่ว่าฉันอยากแต่งตัวให้สวยที่สุดแล้วก็ออกไปดูหนัง  นั่นเป็นหนังที่สนุกมาก  ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วหนังที่ฉันไปดูก็ไม่สนุกเท่าไหร่แต่...ฉันมีความสุข  หลังจากนั้นเค้าไปส่งฉันที่บ้าน  แต่ไม่ทันไรเค้าก็ออนมาถามฉันว่า  ถ้าไม่มีอะไรทำไปนอนบ้านเค้าไหม  แน่นอนว่าฉันไม่ปฏิเสธที่จะไป  อย่าพึ่งคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายเลย  ฉันแค่คิดว่าฉันอยากทำอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า  ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว

และเมื่อไปที่บ้านพี่เจษ  ฉันกลับรู้สึกได้ว่านี่ล่ะสุภาพบุรุษ  เค้าไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คนชอบฉวยโอกาสเค้าทำกัน  เค้าให้ฉันนอนบนเตียงของเค้าที่ข้างๆ นั้น  มีร่างของน้องสาวผู้น่ารักของเค้านอนอยู่ด้วย  ส่วนตัวเค้าก็นั่งเล่นเกมส์เฝ้าฉัน  ฉันรู้สึกดีมากเลย  และเช้าวันนั้นก็พาฉันไปเที่ยวสนามหลวง  มันไม่มีอะไรมากมายแต่มันทำให้ฉันรู้สึกดี  และเย็ยวันนั้นฉันก็ไม่สบาย แต่เค้ากลับเป็นก่วงฉันอย่างไม่น่าเชื่อ  ฉันยิ่งรู้สึกดีกับค้ามากขึ้นจนกระทั่ง  เมื่อฉันคุยกับเค้าทางเอ็มเอสเอ็นอีกครั้ง

พี่เจษคิดยังไงกับแอมเหรอ

แอมพี่ขอได้ไหม  เรียกพี่ว่าโอได้ไหม  พี่ชื่อโอ

ก็มันชินนี่นา...ตกลงพี่โอคิดยังไงกับแอมเหรอ

พี่ว่าเราก็เป็นคนน่ารักดี  พี่อยู่ด้วยแล้วพี่มีความสุข  แล้วเราล่ะคิดยังไงกับพี่

พี่โอเป็นพี่ชายที่น่ารักมากๆ รู้สึกดีที่ได้รู้จักนะ

แล้วถ้าพี่บอกว่าพี่ชอบเราล่ะ  เราจะชอบพี่ไหม

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เราได้คุยกันในฐานะ รุ่นพี่กับรุ่นน้อง  เพราะหลังจากนั้นเราก็ตกลงที่จะคบกันอย่างคนรู้ใจ  แต่ง่ามันกลับไม่ได้สวยหรูอย่างที่ฉันคิดว่า  เมื่อฉันกำลังแย่  จะเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยฉัน  เพราะนั่นคือนิยายฉันคิดเมื่อตอนเราคบกันแรกๆ  และเจ้าชายที่ว่าก็ได้กลายร่างเป็นผู้ชายธรรมดาที่ไม่รุ้ว่า "รัก" คืออะไร

เราคบกันมาเกือบสองปี  ฉันมีความสุขมาก  แต่ว่าวันหนึ่งเราทะเลาะกัน  หนักพอสมควรฉันเลยตัดสินใจไปอยู่กับยาย  และไม่ติดต่อไปหาพี่โอ  แน่นอนว่าเค้าไม่คิดที่จะง้อฉัน  แต่ไม่นานนักฉันได้ตัดสินใจโทรไปหาแล้วเค้าก็พูดกับฉันด้วยคำพูดที่ฉันไม่คิดว่าจะได้ยินมันอีกครั้ง

"แอม...เราเลิกกันเถอะ  เค้ามีคนอื่น"

"จริงเหรอ  เค้าคนนั้นเป็นใครบอกได้ไหม"

"เค้าชื่อหมิง  เราเจอได้ได้ไม่กี่วันแต่เค้าคิดว่าใช่"

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ให้ฉันเจ็บปวดมากกว่าเดิม  หลังจากนั้นเค้าก็ไม่รับโทรศัพท์ฉัน  ทำให้ฉันเดือดร้อนถึงเพื่อนรักของฉัน  ให้โทรไปพูดกับพี่โอให้เข้าใจแต่สุดท้าย  เค้าก็ได้ยืนยันว่าสิ่งที่พูดเป็นความจริงและเค้าต้องการที่จะจบทุกอย่าง  ฉันไม่กิน และไม่นอนอยู่สามวันเต็มๆ  จนในที่สุดฉันก็ตัดสินใจที่จะลืมอย่างเด็ดขาด

แต่วันหนึ่งที่ฉันกำลังจะลืม  ฉันนัดเพื่อนของพี่โอคนหนึ่งไปดูหนังด้วยความบังเอิญ  ฉันไรอพี่คนนั้นที่หน้าร้านเกมส์ที่เค้าไปเล่นประจำ  และด้วยความบังเอิญนั้นทำให้ฉันได้เจอพี่โอ  เค้าทำหน้าไม่ค่อยดีและพยายามไม่มอง  แต่ฉันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  พร้อมกับบอกใจตัวเองว่ามันจบไปแล้ว  แต่ไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

"แอมไปดูหนังกัน"  พี่โอพูดพร้อมกับลากมือฉันไป

"เดี๋ยว!! แอมมาดูกับพี่บอยนะ"

"แต่ตอนนี้แอมต้องมาดูกับเค้า"

กลายเป็นหนังน่าเบื่อแห่งปี  เค้าพยายามทำเหมือนว่าเราเป็นเหมือนเดิม  แต่ฉันไม่แม้แต่จะพูดกับเค้าจนกระทั่งหนังจบ

"เค้ารู้นะว่าแอมโกรธเค้า  เค้าขอโทษกลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ  เค้ารักแอมเค้าลืมแอมไม่ได้"

"พอทีเถอะพี่โอ  อย่าทำแบบนี้อีกเลย  อย่าให้แอมต้องนอนร้องไห้ทุกคืนเหมือนเคยอีกเลย"

"เค้าก็ไม่ต่างกันหรอก  แอมขอร้องนะยกโทษให้เค้านะ  เค้ายังไม่ได้เป็นแฟนกับหมิง  ทั้งหมดเค้าโกหกแอมได้โปรดนะ  กลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ"

แล้วเค้าก็กอดฉัน  ทั้งฉันและเค้าร้องไห้ด้วยอาการที่ลืมตัวว่าที่นี่ไม่ใช่ที่บ้าน  ฉันไม่เข้าใจว่าเค้าทำมันไปเพื่ออะไร  แต่ตอนนี้ฉันแพ้ใจตัวเอง  ที่ในที่สุดฉันกลับมาคบกับเค้าอีกครรั้ง  และนั้นก็กลายเป็นฝันร้าย  ที่ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีขึ้นในนิยายรักของฉัน

เค้ากลับมาเหมือนกับเกาหลีหลายๆ เรื่อง  แต่อย่างที่ฉันบอกว่าเรื่องจริงย่อมต่างนิยาย  หลังจากนั้นไม่นานที่เค้าพยายมทำดี  ทุกอย่างมันก็กลับไปเป็นเช่นเดิม เค้าไม่ดูแล  ไม่สนใจ  เค้าเห็นงานสำคัญ นั่นเป็นสิ่งที่ดีถ้าหากเค้าไม่เห็นเพื่อนสำคัญพอๆ กับงานที่เค้าทำด้วยล่ะก็  ฉันคงไม่คิดน้อยใจเลย  และที่ยิ่งไปกว่านั้นเค้ากลับคุยกับผู้หญิงมากหน้าหลายตา  โดยไม่สนใจความรู้สึกของฉันแม้แต่น้อย  ฉันนอนร้องไห้ทุกวันกับเรื่องนี้  ทะเลาะกันก็หลายหนกับเรื่องนี้  แต่แล้วมันก็เหมือนเดิม

ภายนอกทุกคนมองดูว่าเรารักกันดี  และรักกันมากขึ้นทุกวัน แต่ใครจะรู้บ้างว่านิยายที่ว่าสวยงามและน่าอิจฉานั้น  จริงๆ แล้วมันไม่ต่างจากเรื่องจริงที่มีแต่เรื่องเศร้าใจอยู่ตลอดเวลา

ณ เวลานี้ ก็3 ปี 5เดือน  แต่คำถามของฉันคือ  เราจะเป็นอย่างนี้ไปอีกนานเท่าไหร่  เราจะรักกันอย่างนี้ไปอีกนานไหม  หรือว่าเค้าไม่ได้รักฉันเลยตั้งแต่แรก  เป็นเพียงแค่ความเหงาของเค้าเท่านั้น  หรือจริงๆ แล้วเราทั้งคู่ไม่เข้าใจคำว่า "รัก"  ด้วยซ้ำไป  นิยายเรื่องนี้ยังหาจุดจบไม่ได้  แต่ฉันเชื่อว่าจุดจบมันมีอยู่ในตัวของมัน  เพียงแต่ว่า...มันจะจบลงเช่นไร...ผุ้อ่านลองตอบคำถามนี้ดู  และลองนึกกลับไปว่าคุณคิดว่าอยากให้รักของคุณเป็นแบบไหน  รักหวานซึ้งเหมือนนิยาย  หรือว่าเพียงแค่รักกันตลอดไปก็พอแล้ว...