ตุ๊กตาผี ดูให้ดีหนูเป็นคนค่า

เนื้อเรื่อง

พอตกกลางคืนตุ๊กตาก็เดิน เตาะ แตะ เตาะ แตะ มาเกาะที่ขอบเตียง

เตาะ แตะ เตาะ แตะ

แล้วแสยะยิ้มให้ในคืนเดือนหงาย

จากนั้นก็ค่อยๆ ยื่นมือเล็กๆ ออกมา

แล้วตุ๊กตาผีก็เอ่ยเบาๆ ว่า…

ตุ๊กตาน้อยยื่นใบหน้าขาวซีด เข้ามาใกล้ ผิวใสของตุ๊กตาช่างเย็นชืดเมื่อสัมผัส ถึงแม้มันจะดูเหมือนมีชีวิต แต่มันไม่ใช่สิ่งมีชีวิต
ไร้ลมหายใจ ไร้ไออุ่น
ริมฝีปากของตุ๊กตาน้อย สัมผัสลงบนซอกคออุ่นของเด็กสาว เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว ไม่เข้าใจว่าทำไม ถึงแม้ร่างเธอจะไร้พันธนาการ แต่เธอกลับไม่สามารถจะเอื้อมมือไปปัดตุ๊กตาน้อยให้ออกมาไกลตัวได้
ทันใดนั้นเอง  เธอก็สัมผัสถึงความเจ็บปวดอย่างที่เกิดมาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

แม้อยากจะกรีดร้องระบายความเจ็บปวด แต่เด็กสาวก็ไม่อาจทำได้

“เธอชอบพูดเสมอนี่ ว่าอยากมีผิวแบบชั้น อยากมีผมยาว ดวงตากลมโต และทุกอย่างๆ สวยเหมือนกับชั้น”

เสียงของตุ๊กตาน้อยดังก้องอยู่ในศีรษะของเด็กสาว และกดรัดประสาทของเธอพร้อมๆ กับความเจ็บปวดที่ทวีขึ้นอย่างรุนแรง

“ฮิๆๆ นับแต่นี้ไปเธอจะได้มาเป็นชั้น” เสียงของตุ๊กตาน้อยแหลมสูงราวกับจะกรีดลงสู่สมองของเด็กสาว

 “เป็นไปตลอดชั่วกัปชั่วกัลป์เลยไงล่ะ”

แล้วความมืดมิดก็ถาโถมเข้าสู่เด็กสาวโดยที่เธอไม่อาจหลีกหนีได้

เมื่อเด็กสาวรู้สึกตัวตื่น เธอแปลกใจที่ไม่สามารถขยับแขนขาได้ดังใจ ทุกสิ่งรอบข้างเธอดูเหมือนจะใหญ่โตไปหมด ทุกสิ่งเงียบสงัด
มันเงียบมากซะจนไม่ได้ยินแม้แต่เสียงหัวใจตัวเองเต้น

เอ๊ะ หรือว่าเธอในตอนนี้ไม่มีหัวใจด้วยซ้ำไป  

ทันใดนั้นเอง เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ สิ่งที่เธอมองเนนั่นคือ ร่างของเธอนั่นเอง

ร่างที่มีวิญญาณชั่วร้ายยืนแสยะยิ้มหันมาทางเธอ

ร่างของเธอค่อยๆ เอื้อมมือมาคว้า..เธอ..ขึ้นมากอดแนบอก

“เรามาเล่นกันดีกว่านะ ดอลฟี่”

เด็กสาวไม่อาจพลิกตัวหนีหรือขัดขืนได้ ราวกับถูกกักขังอยู่ในที่มืดมิด มีเพียงประสาทสัมผัสเท่านั้นที่ยังคงรับรู้

“มามะ มาส่องกระจกดูซิ ว่าวันนี้เธอสวยรึยัง” ร่างของเธอหยิบกระจกมาส่องตรงหน้า

เมื่อเห็นเงาสะท้อนบนกระจก

กรี๊ด!!!!!! นี่คือเสียงที่เธอตั้งใจจะกรีดร้องแต่น่าเสียดายที่ไม่สามารถจะเปล่งเสียงได้

ร่างของเธอกลายเป็นตุ๊กตาไปเสียแล้ว วิญญาณร้ายในร่างเด็กสาวจิกผมของเธอขึ้นมาอย่างแรงแล้วค่อยๆแปรงผมเธอ ช้า ช้า   มือและแขนของเธอถูกบิดไปมา มันเจ็บปวดซะจนเธอรู้สึกราวกับมันจะหลุดออกจากร่างของเธอ 

หรือว่านี่คือ  กรรมสนองกรรมนะ

เด็กสาวที่ถูกขังอยู่ในร่างตุ๊กตาไม่อาจต้านทานร่างของเธอที่กระทำตามอำเภอใจได้

“ล้า ลา ลา ลา ล้า” ร่างของเธอกำลังร้องเพลงด้วยสีหน้าเบิกบานใจ แต่แล้วแล้วร่างของเธอก็เหวี่ยงตุ๊กตาน้อยลงไปบนเตียง

“น่าเบื่อ..ชั้นไม่อยากเล่นกับเธอแล้ว” เด็กสาวได้ยินเสียงร่างของเธอเดินออกจากห้องไป

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ หนึ่งนาที สิบนาที หรือหลายชั่วโมง

เด็กสาวไม่อาจเคลื่อนไหวร่างได้ เพียงแค่ชั่วข้ามคืน ทั้งๆ ที่อยู่ในห้องนอนของตนเอง แต่เธอรู้สึกราวกับอยู่ในมิติที่ไร้ซึ่งกาลเวลา

ไม่อาจหลีกหนี ไม่อาจหลุดพ้น

เธอเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้  เธอรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนทีเธอโดนแรงเหวี่ยงอย่างแรง ส่งผลให้ร่างน้อยๆกระแทกพื้นเสียงดัง 

ป๊อกกี้หมาตัวโปรดของเธอทึ้งขย่ำร่างเธออย่างแรง  สาวน้อยในร่างตุ๊กตากรีดร้องในใจภาวนาให้พ่อแก้วแม่แก้วช่วยเธอที

ไม่นึกเลยว่าวิญญาณร้ายจะโยนเธอให้อดีตสัตว์เลี้ยงแสนรักของเธอทึ้ง

เด็กสาวพยายามร่ำร้องให้เจ้าป๊อกกี้หยุดทำร้ายเธอ

ขอร้องล่ะ เจ้าป๊อกกี้ นี่ชั้นเองนะ ชั้นอยู่ในตุ๊กตานี่ ได้โปรดหยุดเถอะ

เจ้าป๊อกกี้ชะงักกึก แล้วดมกลิ่นตุ๊กตาน้อยฟุดฟิด

นี่ ป๊อกกี้ได้ยินชั้นใช่มั้ย เจ้าหมาน้อยที่รักของชั้น

ใช่จริงด้วย เจ้าป๊อกกี้เหมือนจะจำได้จริงว่านั่นคือ เธอ

มันชะงักงันเล็กน้อย ก่อนที่จะแสยะเขี้ยว ขย้ำลงบนคอขาวๆของเธอ

ภาพความหลังครั้งเยาว์ได้หวนกลับมา สิ่งที่เธอเคยทำทารุณกรรมไว้กับป๊อกกี้มันช่างมากมายเหลือเกิน   

บัดนี้มันถึงเวลาที่หมาเนยของเธอจะสะสางกับเธอแล้ว!!

หัวของเธอกระเด็นไปไกล ตกลงไปในคูน้ำอับชื้น ข้างขี้หมากองใหญ่

ใช่ค่ะ ตอนนี้เธอเหลือแต่หัวแล้ว

ตุ๊กตาตัวละเป็นหมื่นเหลือแต่หัว

แล้วตอนนี้ค่าของเธอเหลืออยู่กี่บาทล่ะนี่

อะ..เหม็น..เจ็บปวด...ทรมา....น.

เมื่อไหร่มันจะจบลงซักทีนะ...

ตาย..ชั้นอยากตายให้รู้แล้วรู้รอดซะเดี๋ยวนี้เลย!

เด็กสาวไม่เคยคาดคิดว่าจะมีวันนี้ วันที่เธอเรียกร้องขอความตาย

เจ้าป๊อกกี้ระบายความแค้นที่สุมอกมานนับปีจนสาแก่ใจ ตุ๊กตาหน้าสวยยับเยินจนกลายเป็นอัปลักษณ์ พร้อมกลิ่นฉี่ที่เจ้าป๊อกกี้บรรจงพร่างพรมเปรอะหนึ่งรดน้ำศพเด็กสาวเป็นการสั่งลา

ตุ๊กตาตัวละหมื่น ไม่เหลือค่าแม้แต่แดงเดียว

กระทั่งความตาย ยังดีเกินกว่าสิ่งที่ได้รับตอนนี้ด้วยซ้ำ

แล้วเธอก็ได้ยินเสียงเด็กสาวสามสี่คนร้องเสียงดัง “ดูนั่นสิ ตุ๊กตาของยัยคุณหนูจอมหยิ่งนี่!”

ตุ๊กตาหัวขาดรู้สึก ไม่ชอบใจนัก ที่โดนนินทาลับหลังจากเด็กสาวที่เธอไม่แม้กระทั่งรู้จักด้วยซ้ำ  แต่ทำไงได้ล่ะ เธอทำอะไรไม่ได้แล้ว เธอเหลือแต่หัวนี่นา

เพื่อน เอ: เราไปกันเหอะ  อย่าไปสนใจเลย มันแหวะอ่ะ

เพื่อน บี: ใช่ ใช่ แหยงจะตาย

เด็กสาวคนสุดท้ายไม่ออกความเห็นใดทั้งสิ้น เธอแค่เดินไปเตะหัวกระเด็นไปกลางถนน เพิ่อหวังให้โดนรถทับเท่านั้นเอง

สำหรับบางคนความตายอาจเป็นจุดจบสำหรับทุกสิ่ง

แต่คงไม่ใช่กับเด็กสาวในร่างตุ๊กตาหัวขาด

ที่ถูกรถทับซ้ำไปซ้ำมาจนยับเยิน

บาดเจ็บเจียนตาย แต่ทว่าไม่อาจตาย

เป็นเช่นนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เหมือนกับจะย้ำคำพูดชองวิญญาณร้ายที่ว่า “ชั่วกัปชั่วกัลป์”