คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 3.1 - ตักเตือนสวาท
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 3
ตักเตือนสวาท
“ไม่นะคะ ไม่! ได้โปรด…”
เสียงหวานกรีดร้องลั่นห้องนอนเมื่อถูกผู้ชายร้ายกาจเหวี่ยงลงบนเตียงกว้าง
พิมพ์ชนกรีบถดกายหนีแต่มีหรือที่คนโกรธจะปล่อยไป
ลูเซียโน่กระชากข้อเท้าเล็กดึงลากร่างบางให้ตกอยู่ภายใต้อาณัติของตน
สติของหญิงสาวสิ้นดับสูญ กลัวลนลานจนน้ำตาไหลอาบแก้ม
“ฉันขอโทษค่ะ
ฉันจะไม่พูดแบบนั้นอีกแล้ว ยะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ”
“เธอกล้าด่าว่าฉัน
กล้าพูดว่ารังเกียจฉัน มันเกินไปพิมพ์ชนก มันมากเกินไป!”
ลูเซียโน่เจ็บลึกกับถ้อยคำที่หล่อนพ่นใส่
ไม่รู้หรือว่าเขานั้นหลงใหลเธอเพียงใด อยู่ในสถานะผู้หญิงของเขาไม่ควรต่อต้านหรือดูถูกเขา
สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือเชิดชูเขาเท่านั้น
“ฉันแค่โกรธที่คุณมีอะไรกับผู้หญิงคนนั้น
ฉัน…”
“ทำไม? หรือว่าหึงที่ฉันเรียกผู้หญิงคนอื่นมาที่บ้าน” แววตาชายหนุ่มเป็นประกาย
หากหล่อนหึงหวงจริงคงดีใจไม่น้อย
แต่ทว่า…
“คุณจะเรียกใครมาบำเรอความใคร่ฉันไม่ได้คิดหึงหวงเลยสักนิด
แต่ฉันรังเกียจการกระทำต่ำช้าของคุณ อย่ามาแตะตัวฉันนะ
ฉันไม่ชอบพฤติกรรมส่ำส่อนแบบนี้ ปล่อย!”
ความหวาดกลัวเปลี่ยนเป็นความหมันไส้และกรุ่นโกรธ
พูดมาได้เต็มปากว่าเธอหึงหวง
ผู้ชายที่ดีแต่เรื่องอย่างว่ามีอะไรให้น่าพิศวาสไม่ทราบ
“ปากดีอีกแล้วนะพิมพ์ชนก
วันแรกก็ยั่วโทสะฉันได้ดีเกินใคร เธอคิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรจริงๆ ใช่ไหม”
ลูเซียโน่เกลียดสายตาหยิ่งจองหองของเจ้าหล่อน
เกลียดท่าทางที่แสดงชัดเจนว่าไม่ต้องการเขา
“ปล่อยนะ! คุณมันกล้าทำได้ทุกอย่างนั่นแหละ ขนาดไปฉุดกระชากลากถูฉันถึงที่คุณยังทำมาแล้วเลย
เจอกันวันเดียวฉันก็เกลียดคุณเข้ากระดูกดำแล้วเหมือนกัน!!!”
พิมพ์ชนกพูดไปตามใจคิด
หารู้ไม่ว่าหล่อนกำลังต่อต้านไฟโทสะที่คุกกรุ่น ชายหนุ่มกัดฟันกรอด บีบข้อมือเล็กจนเจ็บระบมไปหมด
“ปะ ปล่อยนะ
ฉันเจ็บ”
เธอร้องบอก
แววตาของเขาแข็งกร้าวและดุดัน สาวเท้าไล่ต้อนจนร่างบางล้มลงบนเตียงกว้าง
พิมพ์ชนกใจหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม
พยายามจะลุกขึ้นแต่ถูกร่างสูงใหญ่โน้มกายทาบทับ
“อย่านะ
คุณสัญญาว่าจะให้เวลาฉันหนึ่งอาทิตย์ จะผิดคำพูดหรือไง” ความกลัวทำให้รีบยกสัญญามาอ้าง
คนฟังยิ้มมุมปาก
“เคยได้ยินไหม
ไม่มีสัจจะในหมู่โจร!”
สีหน้าโหดเหี้ยม พิมพ์ชนกกลืนน้ำลายลงคอ
“คนนิสัยไม่ดี
ไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง คิดแต่จะรังแกผู้หญิงไม่มีทางสู้
นี่หรือวิถีของลูกผู้ชาย”
“พอรู้ตัวว่าสู้ไม่ได้ก็รีบอ้างเพศอ้างความเหลื่อมล้ำทันทีเชียวนะ
ก่อนหน้านั้นใครกันที่ด่าฉันฉอดๆ” หากครานี้ไม่ได้ผล
คำพูดที่หล่อนสาดใส่มันกัดกินความรู้สึกจนหมดสิ้น
“อย่านะ
แค่หนึ่งอาทิตย์ตามสัญญา คุณจะผิดคำพูดกับฉันจริงๆ ใช่ไหม?” แววตากลมโตหวาดผวา ร่างกายสั่นเทิ้มราวกับลูกนกพลัดถิ่น
“หนึ่งอาทิตย์ฉันจะไม่มีอะไรกับเธอ
แบบนั้นใช่ไหมที่เธอเข้าใจ” เสียงเข้มย้อนถาม พิมพ์ชนกรีบพยักหน้ารับ
“ใช่”
“แล้วไง
ฉันก็ไม่ได้ทำผิดสัญญานี่” คนตัวโตยิ้มร้ายกาจ
“นี่หรือไม่ผิดสัญญา
คุณกำลังคุกคามฉันอยู่!”
สาวเจ้าร้องบอก กดกายหล่อนแทบจมหายกับที่นอน ยังมีหน้าบอกว่าไม่ผิดสัญญาอีก
ทำไมถึงเจ้าเล่ห์แบบนี้
“เชื่อสิที่รัก
ฉันจะไม่ทำผิดสัญญา”
ลูเซียโน่สบนัยน์ตาหวานลึก
พิมพ์ชนกรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณ ไม่มีคำพูดใดๆ
นอกจากสายตาของทั้งสองที่มองกันอย่างใช้ความคิด ชายหนุ่มหลงใหลเครื่องหน้าหวานละมุน
ทว่าหญิงสาวกลับหวาดกลัวและหนาวเหน็บ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือร้ายเธอยอมรับ แต่ในขณะเดียวกันความดุดันที่มีก็ทำให้เธอรู้สึกระแวงอยู่ร่ำไป
“ฉันจะไม่ผิดสัญญา”
เขาย้ำเสียงแหบพร่าก่อนจะประกบเรียวปากหยักแนบชิดปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ
พิมพ์ชนกเบิกตากว้าง ร่างกายแข็งทื่อราวกับต้องคำสาป หญิงสาวเม้มปากแน่นเพื่อไม่ให้เขารุกล้ำด้านใน
แม้ไร้ประสบการณ์หากสัญชาตญาณก็สั่งให้เธอปกป้องตัวเองสุดฤทธิ์
ลูเซียโน่ใช้ความชำนาญที่มีเลาะเล็มกลีบปากเล็กจนสาวเจ้าต้องยอมเผยอออกเพราะทนความคมของฟันขาวไม่ได้
ตาคมดุจเหยี่ยวลืมสบตาหวาน ราวกับเขายิ้มเยาะเจ้าหล่อนในท่าที
ชายหนุ่มส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวตวัดลิ้นเล็กที่แหวกว่ายหนีในวังวน
พิมพ์ชนกเกลียดเหลือเกิน สองมือระดมทุบตีอกแกร่งไม่ยั้งหวังให้เขาปล่อย
หล่อนไม่รู้หรือว่าแรงมีเท่ามดไม่อาจต่อกรกับราชสีห์ตัวโตได้ คนตัวโตมอบจูบดูดวิญญาณให้อย่างร้อนแรง
ขบเม้มดูดกลืนปากนุ่มจนหญิงสาวเริ่มหายใจหอบสะท้าน หวาดกลัวระคนตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน
ตั้งแต่แตกเนื้อสาวเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายคนไหนมากเท่านี้มาก่อน
ลูเซียโน่ทราบดี…
อาการที่หล่อนเป็นกำลังฆ่าเขาทางอ้อม ความไร้เดียงสาของสาวน้อยช่างเย้ายวนภมรผู้ให้หลงใหล
จากตั้งใจแกล้งให้กลัวเพื่อจะได้ไม่คิดต่อต้านตนอีก
กลายเป็นว่าความหวานที่ได้รับทำลายความคิดเดิมจนหมดสิ้น มือหนาลูบไล้ไปตามทรวดทรงองค์เอว
พิมพ์ชนกพยายามดันอกของเขาให้ออกห่าง เรียวปากอิ่มไม่ได้รับอิสระเลยสักนิด
เขาจงใจบดเบียดลิ้นร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งเกี่ยวทั้งต้อนเธอจนชีวาแทบแดดิ้น
“แฮ่กๆ”
พิมพ์ชนกรีบสูดลมหายใจเข้าปอดหลายครั้งติดต่อกันยามปากอิ่มได้รับการปลดปล่อย
“อย่านะ
ได้โปรด อย่าทำแบบนี้” น้ำตารินไหลอาบแก้ม
กลัว
คำๆ นี้ผุดขึ้นในจิตใจจนนับไม่ถ้วน
“ถ้ากลัวก็อย่าทำแบบนั้น
อย่าพูดว่าเกลียดหรือแสดงท่าทีขยะแขยงฉัน เข้าใจไหม?” เสียงเข้มสั่งชิดปากอิ่ม
พิมพ์ชนกพยักหน้าถี่ๆ
หล่อนหลับตาแน่น ไม่กล้ามองใบหน้าหล่อเหลาที่ห่างแค่ปลายจมูก
ลูเซียโน่ยิ้มพอใจ
มือหนาเคลื่อนขึ้นมากอบกุมเต้างามข้างขวา พิมพ์ชนกเบิกตากว้าง
“ฉะ
ฉันรับปากแล้ว! ปล่อยได้ไหม” หล่อนสะอื้น
แววตาหวาดหวั่นช่างน่ามองเสียจริง
“ยังไม่ได้เริ่มการลงโทษเด็กดื้อเลย
จะให้ปล่อยได้ยังไงล่ะ” น้ำเสียงแหบพร่า แววตาหื่นกระหาย
“อย่าทำนะคะ
ฉันไม่พร้อม ไม่พร้อมจริงๆ”
ถ้าสองมือไม่ถูกเขากดจมลงที่นอนเธอคงกราบกรานร้องขอความเมตตาไปแล้ว
นี่ทำได้เพียงส่ายหน้าทั้งน้ำตายามทรวงอกโตถูกบีบขยำผ่านเนื้อผ้าบางเบา
“แค่สั่งสอนเท่านั้น”
ลูเซียโน่กระซิบเสียงเข้มชิดใบหูเล็ก
ไม่วายขบเม้มเบาๆ ให้สาวเจ้าสั่นสะท้าน พิมพ์ชนกอดสูเหลือเกิน มือหนาหยาบกร้านสอดผ่านใต้ผ้าแล้วลูบไล้เนินเนื้อผ่านบราเซียสีชมพูลายลูกไม้
ชายหนุ่มครางอือในลำคอ แค่สัมผัสจากภายนอกก็รับรู้ว่าอลังการเพียงใด ไม่รออีกต่อไป… เขาจัดการปลดกระดุมเสื้อนอนออกทีละเม็ดด้วยท่าทีใจเย็น
ผิดกับคนใต้อาณัติ ร่างบางพยายามดิ้นหนีแม้ไร้ซึ่งหนทางก็ตาม
“อย่านะคะ
ฮึก… อย่า” พิมพ์ชนกร้องไห้โฮ
คำพูดของเขาไม่มีความหมายเลย
ไหนบอกจะให้เธอปรับตัวภายในหนึ่งอาทิตย์ ยังไม่ทันข้ามคืนก็กลับลำเสียแล้ว
“แค่สั่งสอนเท่านั้น”
อีกครั้งที่เขาย้ำประโยคเดิม
พิมพ์ชนกส่ายหน้าทั้งน้ำตา ไม่ใช่แค่สั่งสอน เขาปลดกระดุมออกหมดแล้ว
ลูเซียโน่แหวกสาปเสื้อออกทั้งสองด้าน เนื้อนวลขาวผุดผ่องปรากฏแก่สายตา บราเซียสีชมพูลายลูกไม้ทำให้ลมหายใจอีกฝ่ายติดขัด
จมูกโด่งคมสันก้มลงไปใกล้พลางสูดดมกลิ่นสาว ดวงตาคมคายหลับพริ้ม
ปากหยักพรมจูบแนบลงบนเนินอกอิ่ม แม้สัมผัสเพียงเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้ร่างบางสติแตก
ลูเซียโน่ช้อนสายตาขึ้นมองแม่กวางน้อย หล่อนเบนหน้าหนีพลางหลับตาปี๋
ลมหายใจสั่นสะท้านส่งผลให้ทรวงอกขึ้นลงตามจังหวะ ยิ่งเสริมให้ความงามแห่งธรรมชาติเร่าร้อนในสายตาชายหนุ่ม
“ได้โปรด… อย่าทำนะคะ”
พิมพ์ชนกร้องบอกอีกครั้ง
ลูเซียโน่ย้ายเรียวปากไปสัมผัสข้างซ้ายบ้าง เนินเนื้อเจ้าหล่อนกลมกลึงน่าไล้เลียเหลือเกิน
หากเขาจะทำเช่นนั้นไม่ได้ เขาสัญญากับเธอแล้ว แม้ต่อให้ทำได้เขาก็ไม่คิดผิดคำพูด
กับผู้หญิงที่ปรารถนาทั้งตัวและหัวใจเช่นเธอคนนี้
“เงียบซะ”
เขาหยัดกายลุกนั่งมองร่างบาง
พิมพ์ชนกรีบคว้าผ้านวมผืนใหญ่มาคลุมตัว หญิงสาวเขยิบกายถอยห่างซาตานร้าย
กอดเข่าสะอื้นไห้พิงหัวเตียง ลูเซียโน่ถอนหายใจพลางส่ายหน้า
“น้ำตาไม่ได้ช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นหรอกนะ
เธอโตพอที่จะรู้ว่าโลกใบนี้ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด”
พิมพ์ชนกเม้มปากสนิทเป็นเส้นตรง
คนไร้ศีลธรรมอย่างเขามีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนเธอ
“อายุเธอก็บรรลุนิติภาวะแล้ว
อย่าเอาแต่ร้องไห้เป็นเด็กๆ”
“แต่ยังไงฉันก็เด็กกว่าคุณ!” พิมพ์ชนกเถียง
แม้ใบหน้าจะหล่อเหลาคมคาย
แต่มองปราดเดียวก็รู้ว่าผู้ชายคนนี้เข้าขั้นเป็นหนุ่มใหญ่เต็มตัว
เพราะแบบนี้ไงหล่อนถึงหวาดกลัว รู้สึกเหมือนตนถูกซื้อมาเพื่อบำเรอผู้ชายแก่ตัณหากลับก็ไม่ปาน
“ใช่ เธอเด็กกว่าฉันหลายปีเชียวล่ะ”
สายตาของลูเซียโน่มองใบหน้าหวาน
ร่างน้อยอ้อนแอ้นมองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ ยิ่งมองยิ่งหลงใหล ยิ่งรู้สึกอยากครอบครอง
หล่อนไม่เคยรู้เลยว่าตกเป็นเป้าสายตาแก่เขามานานกว่าสามปีเต็ม
สามปีที่เฝ้ามอง
เฝ้ารักแต่เพียงเธอผู้เดียว…
คุยกันหน่อยนะคะ
มาอีกหนึ่งตอนแล้วนะจ้ะสำหรับ “กรงรักเถื่อนสวาท” บอกได้เลยว่าหลังจากนี้เฮียลูเซียโน่ของเราจัดหนัก
จัดเต็มทุกกระบวนท่า เอ๊ย กระบวนการแน่นอน ฮ่า >< สายออดอ้อนปนหื่น ( กระหาย )
ต้องมา นางเอกเราจะรอดเงื้อมมือไปได้สักกี่วันอย่าลืมติดตามนะคะ
อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน
E-Book
จะวางจำหน่ายประมาณ
50% ของเนื้อเรื่องนะคะ
ฝากติดตามด้วยนะคะ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ
“หัวใจมาร” นิยายออกใหม่ล่าสุดของเดือนนี้ค่ะ
ราคา 140 บาทค่ะ ฝากด้วยน้า
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ
จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น