คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : บทที่ 11.2 - ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“ฉันจะบอกว่า ขอเวลาอีกสามวันแล้วฉันจะเข้าไปเซ็นสัญญากับทางบริษัทฯ นะคะ” ฉันเอ่ยอย่างมั่นใจ
“คุณไอรีน” ใบหน้าคมคายดูอึ้งและตกใจไม่น้อย
“คุณเตรียมเอกสารไว้ให้พร้อมนะคะ แล้วเจอกันค่ะ”
“ครับ ผมจะเตรียมทุกอย่างไว้สำหรับคุณ”
ไฮเฟลตอบรับด้วยความดีใจ ประโยคสุดท้ายก่อนที่ประตูลิฟต์จะค่อยๆ ทำการปิดลง
ฉันยืนสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพราะรู้ดีว่าหลังจากนี้ต้องเผชิญหน้ากับเพื่อนรัก น้ำใสต้องซักไซ้ฉันหมดไส้หมดพุงแน่นอน แต่สิ่งที่ฉันกลัวมากที่สุดก็คือกลัวยัยนั่นจะรู้ความจริงเรื่องซีโร่!
ฉันไม่อยากให้น้ำใสทุกข์ใจเพราะเรื่องนี้อีกแล้ว ฉันต้องการจัดการเรื่องราวเหล่านี้ด้วยตัวเอง โดยที่ไม่ให้เรื่องรู้ถึงหูของเพื่อนรัก
“เอาน่า โกหกขาวจะเป็นอะไรไป”
ฉันพูดกับตัวเอง หัวสมองตระเตรียมคำพูดมากมายไว้สำหรับเอามาพูดกับเจ้าตัว ที่ตอนนี้คงกำลังวิ่งวุ่นเป็นหนูติดจั่นอยู่ภายในห้องแน่ๆ ฉันพาตัวเองมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องของตัวเอง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกครั้ง พยายามทำสีหน้าและแววตาให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ และแล้วฉันก็ตัดสินใจเคาะประตูห้อง
ไม่ต้องให้รอนาน ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างรีบร้อนด้วยน้ำมือของคนคุ้นเคย
“ไอรีน!” ทันทีที่เห็นใบหน้าของเพื่อนรัก น้ำใจก็ถลาเข้าสวมกอดร่างบางแนบแน่น
“ไอรีน แกหายไปไหนมา ทำไมแกหายไปทั้งคืนแบบนั้น ทำไมแกไม่ติดต่อฉัน ทำไมแกไม่รับโทรศัพท์ฉัน ทำไม ฮึก ฉันเป็นห่วงแกมากรู้ไหม ไปแจ้งความตำรวจเขาก็ยังไม่รับแจ้งเพราะว่ามันยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมง ฮือๆ”
คำพูดมากมายถูกพรั่งพรูออกมาพร้อมกับหยดน้ำตา น้ำใสกินไม่ได้นอนไม่หลับตั้งแต่เพื่อนรักหายไปครึ่งค่อนคืน หญิงสาวเครียดจนลงกระเพาะเนื่องด้วยเป็นห่วงแต่ไอรีน
“ฮึก ฮือ” เสียงสะอื้นไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง
“พอแล้วแก จะร้องอะไรเยอะแยะ ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง”
ฉันจัดการดันร่างบางให้พ้นตัว ฉีกยิ้มกว้างให้เพื่อนสาว
“ไม่ต้องมายิ้มเลยนะ แกหายไปไหนมา ฮือๆ”
เอาอีกแหละ ร้องไห้เป็นเด็กน้อยไปได้
“ใจคอแกจะยืนร้องไห้อยู่ตรงนี้เหรอ ไม่เข้าห้องหรือไง ฉันเริ่มจะอายคนเขาแล้วนะ” ฉันว่าแล้วกวาดสายตามองผู้คนที่เดินผ่านไปมา “เข้าห้องเถอะ ฉันอยากทิ้งตัวลงนอนกับเตียงจะแย่แล้ว”
ความคิดเห็น