คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #46 : บทที่ 11.3 - ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว
“เข้ามาสิ”
น้ำใสหลีกทางให้ฉันเดินเข้าห้อง ยัยนี่ยังคงสะอึกสะอื้นตลอดเวลา ฉันทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟาที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางห้องนั่งเล่น น้ำใสเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะเดินกลับมาหาฉันพร้อมกับถือแก้วน้ำส้มคั้นสีสวยอยู่ในมือ
“ว้าว น่ากินจัง”
ฉันยิ้มร่า ยัยนี่รู้ใจฉันเสมอว่าฉันชอบหรือไม่ชอบอะไร
“อ่ะ ฮึกๆ” น้ำใสยื่นแก้วน้ำส้มคั้นส่งให้ฉันพร้อมกับเสียงสะอื้น ยิ่งเห็นยัยนี่ร้องไห้ฉันก็ยิ่งรู้สึกผิด
“ชื่นใจ” ฉันดื่มจนหมดเกลี้ยง ไม่เหลือแม้แต่หยดเดียว
“หยุดร้องไห้ได้แล้วแกน่ะ ฉันก็กลับมาแล้วนี่ไง”
“ก็ฉันยังไม่หายตกใจนี่ แกหายไปแบบนั้นทั้งคืน ไหนบอกจะไปบริษัทฯ ไง แล้วทำไมถึงกลับมาเอาป่านนี้” น้ำใส่ว่าเป็นชุด มือเรียวเล็กปาดน้ำตาออกจากแก้มใสแรงๆ
พอเจอคำถามนี้ของคนตรงหน้า ฉันก็แทบจะไปไม่เป็น
“ก็ไปบริษัทฯ นั่นแหละ แต่พอดีว่าเกิดเรื่องนิดหน่อยน่ะ เลยทำให้ต้องหายไปแบบนั้น” ฉันตอบยิ้มๆ แต่มันเป็นยิ้มแหยๆ ซะมากกว่า! ให้ตายเหอะ ฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย ความรู้สึกที่ต้องมานั่งโกหกเพื่อนรักของตัวเอง มันไม่ใช่ตัวตนฉันเลยสักนิด
“มีเรื่องอะไรเหรอ” น้ำใสทำหน้าตาอยากรู้
“เอ่อ คือ” ฉันกลอกตาไปมา ก่อนจะตัดใจแสร้งทำโวยวายกลบเกลื่อน “โอ๊ย แกอย่าสนใจเลย เรื่องไร้สาระน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ฉันโบกไม้โบกมือประกอบคำพูด
“ไอรีน”
“หาว ง่วงแหละ ฉันไปนอนก่อนนะ เหนื่อยชะมัดยาด”
ฉันยกมือขึ้นป้องปากทำท่าหาวนอนเต็มแก่ เมื่อดูท่าว่าจะเพลี่ยงพล้ำในหลายๆ อย่าง ฉันก็รีบตัดบทเตรียมชิ่งหนีไปก่อน
“ไอรีน” น้ำใสเรียกชื่อเพื่อนรักอีกครั้ง หญิงสาวมองร่างบางตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า
“ฉันไปนอนก่อนนะ มีไรเดี๋ยวไว้ค่อยคุยกัน” ฉันลุกขึ้นจากโซฟาเตรียมตั้งท่าจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเอง
“ทำไมแกถึงใส่ชุดนี้กลับมาล่ะไอรีน”
ขาทั้งสองข้างของฉันชะงักอยู่กับที่ ความเย็นยะเยือกเข้ามาทักทายในร่ายกาย ฉันไม่กล้าแม้แต่จะหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนที่ตั้งคำถาม แต่ดูเหมือนว่าน้ำใสจะรู้ความคิด ร่างบางจึงเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแทน
“ว่าไงไอรีน ทำไมแกถึงใส่ชุดนี้กลับมา ครั้งสุดท้ายที่เราแยกจากกันแกใส่ชุดนักศึกษานี่” น้ำใสหรี่ตาลงมองเพื่อนรัก ใบหน้าสวยฉายแววของความสงสัยอยู่เต็มเปี่ยม
“แกไปไหนมากันแน่ไอรีน!”
“แกจะมาเซ้าซี้ฉันทำไมน้ำใส ฉันก็บอกแล้วว่าไปบริษัทฯ มา” ฉันพยายามทำตัวให้เป็นปกติ ไม่แสดงท่าทีอะไรออกไปให้เป็นที่น่าสงสัยมากกว่าเดิม
“ไปบริษัทฯ แล้วทำไมถึงใส่ชุดนี้กลับมา เสื้อตัวโคร่งๆ กับกางเกงวอมมันดูไม่น่าจะใช่เสื้อผ้าของผู้หญิงเลยนะไอรีน”
น้ำใสไม่ยอมง่ายๆ เธอได้กลิ่นความผิดปกติตั้งแต่ไอรีนหายตัวไปเมื่อวานแล้ว
“มันเป็นเสื้อผ้าของพี่สต๊าฟ เผอิญว่าเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยฉันเลยต้องใส่ชุดนี้กลับมา” ฉันตอบเสียงเรียบ ในขณะที่ฉันพูดน้ำใสก็เอาแต่จ้องมองเข้ามาในดวงตาของฉัน ท่าทางจับผิดของเพื่อนรักกำลังทำให้ฉันอยากสลายหายไปจากโลกนี้!
ความคิดเห็น