คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1.3 - HI MY NAME IS IRENE
HI MY NAME IS IRENE
2 ชั่วโมงต่อมา
“เฮ้อ” ฉันถอนหายใจพร้อมกับทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาอย่างคนหมดแรง วันนี้ทั้งวันฉันเหนื่อยเหลือเกิน ไหนจะต้องเรียนหนังสือ ไหนจะต้องทำกิจกรรมตามที่ตัวเองได้รับตำแหน่งมา และแถมยังต้องมาคอยยิ้มรับทักทายผู้คนภายในมออีก นี่ถ้าเกิดว่ามีรายการแข่งยิ้มที่ประเทศไทยไอรีนคนนี้จะขอสมัครเป็นคนแรกเลย
“ไงจ๊ะ แม่ดาวมหา’ลัย”
น้ำเสียงแสนคุ้นเคยทักทายขึ้น ฉันหันไปยิ้มให้กับบุคคลที่มาพร้อมกับขนมเค้กสีสวยน่าทาน ว้าว เค้กรสวานิลาซะด้วย รสโปรดของฉันเลยล่ะ ชอบกินที่สุดแล้ว
“อย่าเรียกแบบนี้อีกนะยะ ฉันไม่เห็นจะชอบเลย ขนลุกยังไงก็ไม่รู้” ว่าพลางกับทำท่าสะดุ้งเบ้ปาก
“เก๋ออก แม่ดาวมหา’ลัย” คนถูกห้ามไม่ยอมลดราวาศอก “อร่อยไหม”
น้ำใส เพื่อนที่ฉันรักที่สุด (ในชีวิต) ถามขึ้นหลังจากที่เห็นว่าฉันตักเค้กคำแรกเข้าปากเป็นที่เรียบร้อย
“อร่อยสิยะ เพื่อนรักทำให้กินทั้งที ไม่อร่อยได้ไง” ฉันตอบพลางกับยื่นหน้ายื่นตาเข้าไปใกล้น้ำใส
โอเค หลังจากที่พาทุกคนไปเวิ่นเว้อกับอะไรก็ไม่รู้มาต่างๆ นานา เอาเป็นว่าฉันขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลยแล้วกัน
สวัสดีชาวโลก ฉันชื่อ ไอรีน สาวน้อย (มั้ง) อายุ 20 ปี ตอนนี้กำลังศึกษาอยู่ที่มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่ง คณะนิเทศศาสตร์ เอกการแสดง ชั้นปีที่ 1 พอบอกชั้นปีไป หลายคนอาจจะงง ว่าทำไมฉันอายุยี่สิบแล้วถึงเพิ่งมาเป็นเฟรชชี่ มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลยใช่ไหมล่ะ ถ้าฉัน…
ไม่ดรอปเรียน
ฉันดรอปเรียนไปเป็นระยะเวลากว่าหนึ่งปี ด้วยเหตุผลที่ว่า… ไม่บอกดีกว่า เรื่องราวของฉันนั้นยิ่งกว่าละคร ยิ่งกว่านิยายที่วางขายกันตามท้องตลาดด้วยซ้ำ มันเป็นอะไรที่ทำให้ฉันรู้สึกเกลียดและกลัวทุกครั้งที่นึกถึงมัน ผู้หญิงคนหนึ่งถ้าต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายแบบนั้น เชื่อเถอะ ไม่มีใครรับได้หรอก
และฉันเอง ก็รับมันไม่ได้เช่นกัน!
“เฮ้อ เหนื่อยชะมัด” ฉันยังคงบ่นไม่หยุด แม้ว่าอารมณ์ล้าจะบรรเทาลงไปบ้างแล้ว เพราะว่าได้ทานเค้กแสนอร่อยจากเพื่อนรัก แต่ยังไงซะร่างกายของฉันมันก็ยังคงประท้วงว่าเหนื่อยอยู่ดี
“กินเสร็จก็นอนพักซะสิ จะได้มีแรงลุกขึ้นมาเชิดหน้าเชิดตาใหม่ แม่ดาวมหา’ลัย” น้ำใสแซวเสียงขัน
“พอๆ” ฉันส่ายหน้า ก่อนจะเอ่ยต่อ
“เมื่อไหร่แกจะเลิกแซวฉันเรื่องนี้สักทีเนี่ย บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกแบบนี้ มันขนลุก!” ฉันแสดงท่าทีขนลุกขนพองประกอบคำพูด น้ำใสหัวเราะขบขัน
“ถ้าขนลุกขนาดนั้นแล้วแกจะไปประกวดทำไม” คำถามของยัยน้ำใสทำให้ฉันหยุดชะงักการทานขนมเค้กทันที
“ก็ฉันไม่รู้นี่ว่ามันจะได้ รุ่นพี่เขาจับส่งไป ฉันก็ไป”
ว่าแล้วก็เบ้ปากอีกครั้ง ตอนเข้ามาเป็นเฟรชชี่ใหม่ๆ ฉันยังจำได้ขึ้นใจว่าตอนรับน้องครั้งแรกได้มีรุ่นพี่สาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบกระซาบกับฉัน
ความคิดเห็น