คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1.4 - HI MY NAME IS IRENE (จบตอน)
HI MY NAME IS IRENE
2 เดือนที่แล้ว
‘น้องคะๆ’
‘คะพี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?’
‘พี่ชอบบุคลิกของน้องมากเลยค่ะ น้องเป็นผู้หญิงที่สวยเลิศเลอมากรู้ไหมคะ’
‘แหะๆ ขอบคุณค่ะพี่’
‘ไหนๆ ก็เกิดมาสวยแล้วอ่ะ ช่วยอะไรพี่หน่อยได้ไหม?’
‘อะไรคะ?’
‘ช่วยลงประกวดดาวมหา’ลัยปีนี้ได้ไหมคะ น้องสวยมากจริงๆ ค่ะ’
‘เอ่อ พี่คะ หนูคงประกวดไม่ได้หรอกค่ะ พี่หาคนอื่นดีกว่านะคะ’
‘โอ๊ย! คนอื่นหน้าตางั้นๆ ค่ะ แต่ว่าน้องอ่ะ สวยมาก สวยจริงๆ ลงประกวดเถอะนะคะ ถือซะว่าพี่ขอร้อง เฮ้ย ไม่ใช่สิ ถือซะว่าช่วยคณะนะคะ นะคะน้อง นะคะ’
‘แต่หนูไม่มีความมั่นใจเลยค่ะ หนูว่าหนู…’
‘น้องไม่รักคณะเหรอคะ ? ทำเพื่อคณะแค่นี้ไม่ได้เหรอคะ?’
‘เอ่อ…’
‘โอเคค่ะ ถ้าน้องไม่อยากลงประกวด ไม่อยากช่วยคณะ พี่ก็จะไม่บังคับน้องค่ะ ขอโทษที่รบกวนนะคะ’
‘พี่คะ ประกวดก็ประกวดค่ะ’
เหอะ เป็นไงล่ะ ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาชีวิตการเป็นเฟรชชี่ของฉันก็ไม่ราบรื่นอีกต่อไป ทุกเย็นหลังเลิกเรียนก็ต้องซ้อมการแสดงที่ใช้สำหรับการประกวด ซ้อมการเดิน การโพสท่า การตอบคำถาม และ การแนะนำตัว เรียกได้ว่าต้องเตรียมความพร้อมทุกอย่างราวกับเด็กแรกเกิด ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมกับแค่ประกวดดาวเดือนมหา’ลัย ทุกคนต้องจริงจังกันมากขนาดนี้ด้วย ทุกวันนี้ฉันยังจำสีหน้าท่าทางและแววตาของพวกรุ่นพี่ได้อยู่เลยว่าพวกเขานั้นทุ่มเทกับฉันมากแค่ไหน
แพ้ไม่ได้! นี่คือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้จากแววตาของรุ่นพี่ทุกคน ไม่ว่าจะเป็นคณะไหนก็ตาม
“ถ้างั้นก็คิดซะว่ามันเป็นเพราะหน้าตาสวยๆ ของแกพาซวยแล้วกันนะจ้ะ เพื่อนเลิฟ” น้ำใสจับปลายคางของฉันสะบัดไปมาอย่างหมันเขี้ยว
“รู้อย่างนี้ไม่น่าเอามันออกเลยก็ดี จะได้ไม่ต้อง…”
“หยุด!” น้ำใสชี้หน้าฉันจริงจังก่อนที่ฉันจะพูดจบ
“หยุดความคิดเดี๋ยวนี้ยัยไอรีน หล่อนลืมไปแล้วเหรอว่าหล่อนเกลียดสิ่งๆ นั้นมากแค่ไหน การที่หล่อนตัดมันออกจากชีวิตไปได้คือสิ่งที่วิเศษมาก ลืมแล้วหรือไง”
“ไม่ได้ลืม แต่แค่เซ็งๆ ก็เลยบ่นไป”
ฉันตอบเสียงอ้อมแอ้ม น้ำใสอยู่กับฉันตลอดเวลาที่เกิดเรื่อง คอยเตือนสติฉันทุกเรื่อง
“ดีแล้ว อย่าเซ็งให้มันบ่อยนักล่ะ เดี๋ยวหน้าตาหมองคล้ำหมดสวยกันพอดี กินเสร็จแล้วก็นอนซะ เดี๋ยวฉันจะเอาเสื้อผ้าลงไปซักให้” น้ำใสว่าพลางลุกขึ้นยืน จะว่าไปยัยน้ำใสก็ไม่ได้สวยน้อยไปกว่าฉันสักเท่าไหร่เลยนะ ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาเรียวเล็กแต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเซ็กซี่ จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางเฉียบรูปกระจับ ผิวกายเนียนสวยสีน้ำผึ้งบวกกับรูปร่างสูงเพียว (เผลอๆ ยัยนี่จะสูงกว่าฉันด้วยซ้ำไป) ยิ่งส่งผลให้ผู้หญิงตรงหน้าฉันนั้นสวยคมไปในทุกๆ ด้านจริงๆ
สวยมาก
“มองไร” น้ำใสตะโกนถามเสียงดังทำเอาฉันรีบหุบริมฝีปากที่เผลออ้าออกเองแบบไม่รู้ตัว
“แกสวยนะ”
ฉันพูดแล้วส่งสายตาหวานเยิ้ม และมันก็ได้ผล เมื่อคนถูกชมอมยิ้มในท่าทีเขินอาย หึๆ ถึงตาฉันแกล้งแกบ้างล่ะยัยเพื่อนรัก
“สวยเหมือนดาราระดับซุปตาร์เลย ถ้าใครเห็นแกอ่ะ ต้องรักต้องหลงแกแน่นอน”
“บะ บ้า! แกก็พูดไปเรื่อย” น้ำใสรีบหันหน้าหนีสายตาล้อเลียนจากฉัน “ฉันไปซักผ้าแหละ คุยกับแกแล้วยิ่งเพ้อเจ้อ” ว่าจบร่างบางก็รีบหิ้วตะกร้าผ้าออกจากห้องไปทันที
“ฮ่าๆ”
ฉันหัวเราะดังลั่นหลังจากที่ร่างของเพื่อนรักออกไปจากห้องแล้ว น้ำใสถือเป็นผู้หญิงที่ขี้อายมากที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ ยัยนั่นมักจะเขินม้วนทุกครั้งที่มีคนชมรูปร่างหน้าตาของตัวเอง ไม่ว่าคนชมจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ตาม อย่าว่าแต่คนอื่นเล้ย ขนาดฉันผู้ซึ่งเป็นเพื่อนที่สนิทชิดเชื้อกันมามากกว่าสิบปียัยนั่นยังไม่วายเขิน
แต่ก็น่าแปลก สวยๆ อย่างยัยน้ำใสทำไมยังไม่มีเจ้าของหัวใจสักทีนะ
ความคิดเห็น