การพบเจอเพื่อการจากลา

ข้อมูลเบื้องต้น

                        - - 

เนื้อเรื่อง

       หลังเลิกเรียนทุกคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน  ฮิโรกิได้เดินไปขึ้นรถไฟที่สถานีใกล้ๆนี้  ระหว่างทางที่เขาเดินไปได้เห็นเด็กสาวคนหนึ่งยืนอยู่ตรงทางข้ามถนน  เขาไม่ทันได้คิดอะไรและกำลังจะเดินผ่านไป  แต่แล้วเขาก็เห็นว่าเธอกำลังเดินข้ามถนน  ซึ่งรถกำลังวิ่งไปมาโดยไม่หยุด  เขาจึงได้ตรงรี่ไปฉุดตัวเธอเอาไว้
        "เธอจะทำอะไรน่ะ! รถเยอะแยะขนาดนี้มองไม่เห็นหรือไง" ฮิโรกิต่อว่าเด็กสาวคนนั้น
    "ค่ะ...ฉันมองไม่เห็น" เธอตอบเบาๆ ฮิโรกิจึงสังเกตเห็นว่าเธอตาบอด
        "เอ่อ...ขอโทษนะ  ฉันไม่รู้ว่าเธอ..."
        "ช่างเถอะค่ะ" เธอตัดบทเพื่อให้จบเรื่องนี้เร็วๆ
        ฮิโรกิได้พาเธอเดินข้ามถนน  และได้ไปนั่งกันที่สวนสาธารณะแถวนั้น
       "ทำไมถึงได้มาอยู่แถวนี้คนเดียวล่ะ" ฮิโรกิเอ่ยขึ้น
        "ฉันออกมาทำธุระแถวนี้น่ะ  พอดีสุนัขนำทางของฉันมันหลุดมือไปไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว  เผลอๆมันคงกลับไปถึงบ้านก่อนฉันแล้วล่ะ" เธอตอบพลางยิ้ม  และฮิโรกิก็ได้อาสาพาเธอไปส่งที่บ้าน
        เมื่อมาถึงหน้าบ้านของเธอ  ฮิโรกิก็ได้สังเกตเห็นว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่หน้าบ้านด้วยท่าทางกระวนกระวาย
        "ฮินะจังลูกไม่เป็นไรใช่ไหม  แม่เห็นเจ้าเก็นตะกลับมาตัวเดียว" เจ้าเก็นตะทำท่ากระดิกหางอยู่ข้างๆแม่ของฮินะ
        "เป็นห่วงลูกแทบแย่  พ่อออกไปตามหาลูกยังไม่กลับมาเลย"
        "ขอโทษค่ะแม่  หนูซุ่มซ่ามไปหน่อยเลยทำให้เจ้าเก็นตะหลุดมือไป"
        "ไม่เป็นไรหรอกจ้ะลูกกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว" แม่ของฮินะโผกอดเธอด้วยความดีใจและเป็นห่วง
        "เอ่อ..คุณ.." แม่ของฮินะเห็นฮิโรกิยืนอยู่ด้านหลังฮินะจึงได้กล่าวขึ้น  ฮิโรกิรีบตอบรับทันที
        "ผมฮิโรกิครับ  ผมเห็นเธอกำลังจะข้ามถนนกลัวว่าจะอันตรายก็เลยอาสาพาเธอมาส่งน่ะครับ"
        "ขอบใจมากนะจ๊ะ  ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบาก"
        "ไม่เป็นไรครับ" ฮิโรกิยิ้มตอบแม่ของฮินะ
        "เอ่อ..ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" แล้วเขาก็หันไปหาฮินะ
        "ฉันไปก่อนนะฮินะจัง" 
        "ขอบคุณมากนะคะ" ฮินะบอกกับฮิโรกิ
        "ไม่ต้องเกรงใจไปหรอก  แล้วฉันจะมาหาใหม่นะ" แล้วเขาก็เดินกลับไป
  …………………….
        เช้านี้อากาศแจ่มใส  ท้องฟ้าปรอดโปร่งน่าที่จะออกไปเดินเล่น  ทำให้ฮิโรกินึกถึงฮินะ  เขาจึงไปหาเธอและชวนเธอออกมาเดินเล่น
        "ฮ้า..........." ฮิโรกิทำท่าบิดขี้เกียจอย่างสดชื่นในขณะที่กำลังเดินอยู่
        "มีอะไรเหรอ" ฮินะจังถามด้วยความแปลกใจ  ข้างหน้าเธอมีเจ้าเก็นตะเป็นผู้นำทาง
        "อ๋อ ก็แค่รู้สึกว่าวันนี้อากาศดีน่ะ  ก็เลยสดชื่นไปกับมันเท่านั้นเอง" เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้าเพื่อรับกับบรรยากาศอันสดชื่นนั้น
        "ท้องฟ้าสดใสสบายตาดีชะมัด.." แต่เขาก็ต้องชะงักไปเพราะคำพูดของตัวเอง
        "เอ่อ..ขอโทษนะ  คือฉันไม่ได้ตั้งใจ.."
        "ช่างเถอะ  ฉันไม่คิดมากหรอก" ฮินะตอบและยิ้มเพียงมุมปากเท่านั้น
        "ตอนนี้เราเดินมาถึงไหนกันแล้วล่ะ"
        "อ..อ๋อ ถึงหน้าสวนสาธารณะพอดีเลย  เราเข้าไปนั่งพักกันก่อนนะ"
        เมื่อทั้งคู่นั่งลงต่างก็นิ่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง  แล้วฮิโรกิก็ได้เริ่มชวนฮินะคุย
        "เอ่อ..นี่ อยากไปเที่ยวที่ไหนบ้างไหม"
        "...ไม่รู้สิ  ถึงไปไหนก็คงไม่สนุกหรอก" เธอตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
        "เอ่อ..คงไม่ใช่อย่างนั้นหรอก  อย่าคิดมากสิ  ถึงจะมองไม่เห็นก็น่าสัมผัสกับบรรยากาศได้นี่นา อ๊ะ!" เขาทำท่าปิดปากและเขกหัวตัวเอง 'บ้าจริง' เขาบ่นอุบอิบ
        ฮิโรกิได้มองหน้าฮินะ  เธอไม่แสดงสีหน้าใดๆทั้งสิ้น  ไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่กันแน่
        "ฉันอยากกลับแล้วล่ะ" ฮินะเอ่ยขึ้น
        "เอ๋..เอ่อ...เราเพิ่งออกมากันแป๊บเดียวเองนะ" เขาลุกลี้ลุกลน เพราะคิดว่าฮินะต้องโกรธที่เขาพูดแน่
        "ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายอยากจะพักผ่อนน่ะ" 
        "เอ๊ะ! ไม่สบายเหรอ  เป็นอะไรมากไหมบอกฉันได้นะ" เขาเป็นกังวล
        "พอเถอะ.. ไม่ต้องเป็นห่วงนักก็ได้  ฉันไม่เป็นไรหรอก"
        "เอ๋.. ทำไมล่ะก็เธอไม่สบายนี่นา"
        "...แค่นี้ฉันก็สมเพชตัวเองพอแล้ว กับการที่ต้องเป็นภาระให้กับใครต่อใคร"
        "ไม่ใช่นะ  เธอไม่ได้เป็นภาระสักหน่อย  อย่าว่าตัวเองอย่างนั้นสิ"
        "ฉันรู้ตัวดี.. ไม่ว่าจะพูดยังไงมันก็เป็นเรื่องจริงอยู่ดี"
        "กะอีแค่ตาบอดแค่นี้รักษาเดี๋ยวเดียวก็หายไม่เห็นต้องคิดมากเลย..."
        'อ๊ะ! เอาอีกแล้ว' เขาทำท่าตีหน้าผากตัวเอง
        "คุณไม่ได้เป็นอย่างฉันนี่..  คุณจะรู้ได้ยังไง  ว่าการที่ต้องยืนอยู่บนขาของคนอื่นมันลำบากแค่ไหน... จะตกแหล่ไม่ตกแหล่  ต้องถูกคนอื่นมองด้วยความสมเพชเวทนามันไม่น่าดีใจนักหรอกนะ  ...และการที่จะใช้ชีวิตอย่างคนปกติทั่วไปมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ  เข้าใจไหม!" ฮินะจังได้ร้องไห้ออกมา
        "ขอโทษนะ.. เธอคงรู้สึกกดดันกับสิ่งรอบข้างมากเลยสินะ  แต่ก็เพราะอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ  เธอถึงต้องเข้ารับการรักษาน่ะ"
        "คุณไม่เข้าใจหรือไง  ถ้าเกิดรักษาไม่หายขึ้นมาล่ะ  แล้วถ้าไม่มีดวงตาให้ฉันเปลี่ยน  ฉันก็ต้องรอแล้วจะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่  ฉันไม่อยากจะตั้งความหวังไว้หรอกนะ"
        "...ฉันอาจจะไม่เข้าใจเธอจริงๆก็ได้" ทั้งคู่ต่างนิ่งเงียบ
        "...เรากลับกันเถอะ" ฮินะลุกขึ้นเดินโดยมีเจ้าเก็นตะนำทางอยู่ข้างหน้า
        เมื่อกลับมาถึงบ้านของฮินะ  เธอได้เดินเข้าบ้านไปโดยไม่พูดอะไรกับฮิโรกิเลย  แม่ของฮินะเห็นดังนั้นก็รู้สึกแปลกใจจึงได้ถามกับฮิโรกิ
        "เกิดอะไรกันขึ้นเหรอ"
        "ทะเลาะกันนิดหน่อยน่ะครับ" เขาตอบด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
        "คงจะเป็นเรื่องตาของฮินะสินะ"
        "ครับ" แล้วแม่ของฮินะก็ได้ชวนฮิโรกิเข้าไปคุยในบ้าน
        "...เมื่อก่อนเด็กคนนี้ไม่ใช่คนแบบนี้หรอกนะ  เขาออกจะสดใสร่าเริงเข้ากับคนอื่นได้อย่างง่ายดายเลยล่ะ"
        "แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอครับ"
        "เมื่อ 2 ปีก่อนฮินะจังเขาถูกรถชน  จนทำให้ตาของเขาต้องเป็นแบบนี้"
        "แต่ก็น่าจะรักษาหายไม่ใช่เหรอครับ"
        "อืม.. หมอบอกว่าเปอร์เซนต์การหายมีแค่ 40%เท่านั้น  ก็เลยทำให้ฮินะจังกลัวไม่กล้ารักษา  ไม่ว่าฉันกับพ่อของเขาจะพูดยังไงฮินะจังก็ไม่ยอมสักที" แม่ของฮินะจังได้ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอย่างพรั่งพรู
        "ฮิโรกิคุงช่วยกับฮินะจังให้ทีนะ.... ถ้าเป็นเธอเขาอาจจะยอมฟังก็ได้ ฮือ...." เธอพูดพลางสะอื้น  จนฮิโรกิไม่สามารถปฏิเสธได้
        "เอ่อ..ถ้างั้นผมจะลองพูดกับเธอดู  แต่ผมไม่มั่นใจนะครับว่าเธอจะยอมฟังที่ผมพูดหรือเปล่า" เขาแสดงสีหน้าไม่สบายใจ
        "ขอบใจมากนะจ๊ะ"
        ฮิโรกิกำลังนอนคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดเกี่ยวกับตัวฮินะอยู่บนเตียงของเขา
        'ทำไมนะ.. ถึงจะแค่ 40% แต่มันก็มีทางรักษาหายได้นี่นา  ทำไมต้องกลัวขนาดนั้นด้วย  น่าลองเสี่ยงดูนะ..' เขาก่ายหน้าผากอย่างกระวนกระวายใจ
        "เฮ้อ..บ้าชะมัดเลยเราแล้วจะกล่อมฮินะยังไงล่ะเนี่ย" เขานอนคิดหาคำพูดมากมายที่จะพูดกับฮินะจนตัวเองผล็อยหลับไป
  …………………….
         วันนี้ฮิโรกิใจเต้นอย่างไม่เป็นจังหวะ  เพราะกลัวว่าคำพูดที่เขาคิดอยู่ทั้งคืนจะเป็นอากาศธาตุไปเปล่าๆ
         "สวัสดีครับคุณน้า  ฮินะจังล่ะครับ" ฮิโรกิเอ่ยทักแม่ของฮินะซึ่งกำลังรถน้ำต้นไม้อยู่หน้าบ้าน
         "อยู่ในบ้านจ้ะ  ช่วยทีนะจ๊ะ" เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน
         "ครับ" ฮิโรกิยิ้มตอบ
         ฮินะจังนั่งอยู่ทีโซฟาคนเดียว  กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ถ้าจะเรียกให้ถูกต้องบอกว่าฟังมากกว่า  ฮิโรกิได้ไปนั่งลงข้างๆเธอ
         "มีอะไรหรือคะแม่" ฮินะจังเข้าใจผิดคิดว่าฮิโรกิเป็นแม่ของเธอ
         "เอ่อ..ฉันเอง"
         "คุณ..."
         "คือ....เมื่อวาน...ขอโทษนะที่พูดอะไรไปโดยไม่คิด  แต่ฉันอยากให้เธอมองเห็นจริงๆนะ"
         "แม่ฉันเล่าให้คุณฟังแล้วไม่ใช่เหรอว่าเปอร์เซนต์การหายมีแค่ 40% น่ะ"
         "ใครบอก  ไม่ใช่ 'แค่'นะ  แต่มันตั้ง 40% ต่างหากล่ะ  เธอลองคิดดูสิว่ามันต้องหายแน่ๆ"
         "ถึงอย่างนั้นก็เถอะ  ถ้าไม่มีดวงตาให้ฉันเปลี่ยนล่ะ"
         "เอ่อ.. ก็.." ฮิโรกิได้แต่อ้ำอึ้งไปไม่รู้จะพูดต่อไปยังไงดี
         "พรุ่งนี้เราจะไปทะเลกัน" แม่ของฮินะเข้ามาแล้วพูดขึ้น  ฮิโรกิคิดว่าเธอเข้ามาได้จังหวะพอดีเพราะตอนนี้เขากำลังตันคิดอะไรไม่ออกเลยว่าจะโน้มน้าวฮินะต่อไปยังไงดี
         "ฮิโรกิคุงก็ไปด้วยกันสิ" แม่ของฮินะส่งยิ้มให้เขาอย่างอบอุ่น
         "ครับ" เขาคิดว่านี่อาจจะทำให้ฮินะจังยอมรับการรักษาก็ได้
  …………………….
         "ตอนนี้ทะเลที่นี่เป็นยังไงบ้างนะ  ยังสวยเหมือนเดิมอยู่หรือเปล่"ฮินะเอ่ยขึ้น
         "ก็มีท้องฟ้าติดกับผืนน้ำที่กว้างใหญ่  แล้วก็มีเกาะเล็กๆ อยู่กลางทะเลล่ะมั้ง  อะไรประมาณนี้แหละ"
         "หึ..หึ.." ฮินะจังขำที่ฮิโรกิพูด
         "นึกภาพไม่ออกเลย  ตกลงว่ายังเหมือนเดิมหรือเปล่าเนี่ย" ฮินะแกล้งล้อฮิโรกิคุง  เขาอายจนหน้าแดงก่ำ
         "ฉันล้อเล่นน่ะ.. จริงๆฉันไม่ได้ลืมหรอกนะว่ามันเป็นยังไง  และฉันก็ยังอยากจะเห็นมันอีกครั้ง"
         "...นี่ลองถอดรองเท้าเดินบนทรายดูสิ" ฮิโรกิเอ่ยขึ้น เพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
         ฮิโรกิจับมือฮินะเดินไปตามชายหาดอย่างเงียบๆ
         "รู้สึกดีจัง" ฮินะเอ่ยขึ้น  ฮิโรกิหันหน้าไปหาเธอ
         "ใช่ไหมล่ะ เวลาที่ฉันรู้สึกแย่ๆ  ฉันก็ทำแบบนี้แหละ" ฮินะหยุดเดินและหันไปหาฮิโรกิ
         "ฉัน...จะผ่าตัดตา"
         "อ๊ะ! จริงเหรอ!" เขากล่าวด้วยความดีใจ
         "ฉันจะไปฝรั่งเศส..."
         "ทำไมต้องไปไกลถึงขนาดนั้นด้วยล่ะ" ฮิโรกิเริ่มมีสีหน้าเป็นกังวล
         "คุณพ่อต้องไปทำงานที่นั่น"
         "...แล้วจะกลับมาเมื่อไร"
         "ไม่มีกำหนดกลับ  ...ฉันกับคุณแม่ก็เลยต้องย้ายไปอยู่กับคุณพ่อด้วย"
         ฮิโรกิรู้สึกหนักอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้าฮินะ  เขาคิดว่าผู้หญิงที่ยืนอยู่ต่อหน้าเขาตอนนี้  กำลังจะจากไปแล้ว  เขาจะไม่ได้พบเธออีกแล้วใช่ไหม  'ทำไมกันนะ  ทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดอย่างนี้'
        "ขอบคุณนะสำหรับที่ผ่านมา  ถึงจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆ แต่คุณก็ทำให้ฉันรู้สึกดีๆกับคุณ  และยังทำให้ฉันรักตัวเองมากขึ้น  ตอนนี้ฉันเข้มแข็งขึ้นแล้วด้วย" ฮินะบอกกับฮิโรกิด้วยรอยยิ้มที่สดใส  แต่เขากลับยิ้มไม่ออก
        "ขอบคุณมากนะ" เธอยื่นมือไปจับแก้มของเขา  และโน้มหน้าของเขาลงมาเพื่อที่จะหอมแก้มเขาอย่างเบาๆ...
        ....."ฮินะจัง! ฮิโรกิคุง!" เสียงเรียกของคุณแม่ฮินะบอกให้พวกเขากลับกันได้แล้ว...........
        "อย่าลืม...  ไปส่งฉันให้ได้นะ" ฮินะกล่าวกับฮิโรกิที่หน้าบ้านของตน
        "อืม.." เป็นคำพูดเดียวที่เขาพูดออกในตอนนี้
  …………………….
       "แม่คะ เขามาหรือยังคะ" ฮินะเอ่ย เธอกับครอบอยู่กันที่สนามบินแล้ว
       "ยังเลยจ้ะ  แม่ว่าเขาคงจะติดธุระมาไม่ได้หรอก" 
       "ไปกันได้แล้วล่ะเครื่องจะออกแล้วนะ" พ่อของฮินะเรียก
       "แม่ว่าไปกันได้แล้วล่ะจ้ะ" แม่ของฮินะจึงได้พาเธอไปหาพ่อที่รออยู่ตรงทางขึ้นเครื่อง  แล้วพวกเขาก็ทยอยกันเข้าไป
       ฮิโรกิกำลังนั่งเรียนวิชาสุดท้ายของวันอยู่  เขากำลังวาดรูปเล่นลงในสมุดของเขา
       'ฮินะจัง  ขอโทษนะที่ฉันไม่สามารถไปส่งเธอได้  คงเป็นเพราะฉันกลัวกับการรอคอย  ทั้งที่ฉันเคยบอกเธอไปอย่างนั้นแต่ฉันกลับมาเป็นซะเอง  ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดีแล้วล่ะ  และโอกาสที่เราจะได้พบกันอีกครั้งมันคงน้อยกว่าโอกาสที่ตาของจะรักษาหายซะอีก'
       "การพบเจอก็คือการจากลา  เมื่อเราได้มีโอกาสพบเจอกับใครสักคน  ถึงเราจะได้รับความสุขจากเขามากแค่ไหน แต่เมื่อเวลาผ่านไปจากการพบเจอก็ต้องกลายมาเป็นการจากลา" นักเรียนคนหนึ่งได้อ่านบทประพันธ์ของนักแต่งที่ชื่อ 'SORA' เรื่องเจอเพื่อจาก