Fanfic Vampirism Word ดินแดนมรณะกับประตูมิติอันตราย

เรื่องนี้...ไรท์จริงจังนะจ๊ะ แฟนฟิคลีพุงลุงพีเอง^__^ ก่อนอื่น ต้องขอบคุณครูฟ้ามากนะคะที่ทำให้ไรท์มีกำลังใจในการแต่ง คือเรื่องนี้มั่นใจว่าจบแน่ๆไม่ช้าก็เร็ว จะทำให้ได้เลย!!!

เอาล่ะ! เรามาเริ่มบทนำกันดีกว่า*_*

Fanfic Vampirism Word

พล็อตโดย ลุงพี                                                                                 เสริมโดย โมบาย เล่นลม

Merjam Smit Part

   เช้าวันเสาร์ ผมเดินเล่นอยู่ในสวนสาธารณะชื่อดังแห่งหนึ่งตามปรกติ แต่มันมีอะไรที่ผิดปรกติเกิดขึ้นกับต้นไม้โบราณขนาดหลายคนโอบ มันปรากฏขึ้นมาต่อหน้าผม ประตูไม้ลึกลับ เป็นประตูที่ดูธรรมดาไม่น่าสนใจเท่าไหร่ ผมคงเดินผ่านไปถ้ามันไม่ผุดมาอยู่ตรงนี้ ผมเดินเข้าไปดูใกล้ๆตามประสาคนอยากรู้อยากเห็น ที่บานประตูปรากฏสัญลักษณ์แปลกประหลาด มันเหมือนดาบหรือกริชเล่มหนึ่งที่มีสายอะไรไม่รู้ขดเป็นเกลียวล้อมรอบ ด้ามจับดาบมีพลอยสีม่วงเม็ดโตฝังอยู่ ผมรู้สึกถึงรังสีแฟนตาซีจากมันเลยล่ะ(!?) ไม่รู้อะไรดนใจให้ผมเอื้อมมือไปเปิดมันออก

   วาบ! แสงสีขาวสว่างจ้าขึ้นทำเอาตาผมพร่ามัวไปหมด ผมหลับตาเพราะทนแสงไม่ไหว

“!!!” เมื่อผมลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองอยู่ในชุดเสื้อกันหนาวสีเทาและสีผิวที่คล้ำขึ้น ผมไม่คุ้นเคยกับมันเลยแม้แต่น้อย ผมยืนอยู่บนพื้นไม้ ข้างหน้าผมมีชายร่างสูงโย่ง ผมดำหยักสก ผิวขาวซีด ดวงตาสีแดงก่ำ สวมชุดสูทแต่ไม่ใส่เสื้อคลุมยืนอยู่

   “เป็นอะไรรึปล่าว” เขาเอ่ยถาม เสียงของเขาเรียบเย็น ผมพยามคิดว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น ผมจำได้ว่าตัวเองผลักประตูเข้ามาแล้วก็มาโผล่ตรงนี้ ผมมองไปรอบๆก็พบว่ามันเป็นห้องเล็กๆที่มีผนังทำจากหินติดกระจกบานใหญ่เป็นแนวยาว ข้างหลังชายคนนั้นเป็นเหมือนชั้นหนังสือเล็กๆ ห้องทั้งห้องถูกทำให้สว่างไสวด้วยคบเพลิงและหินเรืองแสงอันแปลกตา

   “นายเป็นใคร?” เมื่อผมพูดขึ้นก็ต้องตกใจที่เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของตัวเอง ผมเริ่มมั่นใจแล้วว่าผมไม่ได้อยู่ในร่างตน และมั่นใจว่าผมฝันไปแน่ๆ

   “จำฉันไม่ได้เหรอ” เขาทำหน้าแปลกใจ

   “ฉันไม่รู้จักนาย” ผมส่ายหัว

   “ก็ค้างคาวตัวนั้นไง” เขาช่วยขยายความซึ่งมันก็ไม่มีประโยช์นอะไรเลย เขาพูดเหมือนกับว่าตัวเองเป็นค้างคาวเสียอย่างนั้น

   “อ..อ๋อเหรอ แล้วที่นี่ที่ไหนล่ะ?” ผมตามน้ำไปก่อน

   “ปราสาทลีเนเทียส...ฉันชื่อวิกเตอร์  รีบเข้าไปเถอะ ไม่มีเวลามากแล้ว รีบไปหาเจ้านายของฉันเร็วเข้า” เขาเร่ง ผมงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันอะไรกัน!?

    และแล้วผมก็ยอมหันหลังเดินออกไปแต่โดยดี เมื่อผมเดินออกไปจากห้องเล็กๆนั่นก็พบว่า ข้างนอกเป็นระเบียงเชื่อมระหว่างตัวปราสาท ข้างนอกระเบียงเป็นเหมือนเหวลึก ผมหน้าจะอยู่ประมาณชั้นสองชั้นสามนี่แหละ

   ผมเขามาใต้ชายคา ข้างในเป็นไม้ผสมหินถูกสร้างสไตล์ยุโรป บนเพดานมีโคมไฟขนาดใหญ่ทำจากไม้แขวนอยู่

   “คนนี้น่ะเหรอครับ” เสียงทุ้มใสของใครบางคนดังขึ้น ผมรีบหันไปมอง มันเป็นเสียงของชายคนหนึ่ง ไว้ผมสีเงินปิดตาซ้าย ตาของเขาสีแดงเหมือนคนที่ผมเจอเมื่อกี้ ผิวซีดเหมือนคนไม่เคยโดนแดด สวมเสื้อนอกเป็นไหมพรมสีดำทำให้เห็นรูปร่างผอมบางของเขาชัดเจน เสื้อข้างในเป็นเสื้อเชิร์ตสีขาวดึงปกเสื้อออกมาทับเสื้อนอก คนผมสีเทามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า เอิ่ม..ไม่รู้สิ ทำไมผมรู้สึกเหมือนถูกคุกคาม(=-=;)

    “เดินเข้ามาใกล้ฉัน เจ้ามนุษย์”ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งเรียก มีผมหยักสกแซมหงอก หน้าตาละม้ายคล้ายคนที่ชื่อวิกเตอร์ โดยเฉพาะดวงตาสีแดงก่ำราวโลหิตนั้น เขาสวมชุดเหมือนชุดขุนนางโบราณที่มีความแฟนตาซีแปลกตา และทรงอำนาจในเวลาเดียวกัน เขายืนอยู่บนแท่นไม้อะไรซักอย่าง ข้างหลังเขามีโลงศพสีดำเปิดฝาอยู่

    “...” ผมเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาเรียกผมว่าเจ้ามนุษย์ แล้วเขาไม่ใช่มนุษย์รึไงกันนะ

   “ดูเหมือนว่าโชคชะตาจะทำให้นายมาที่นี่” เขาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของผม ผมเองก็จ้องตาเขาตอบ ถ้าผมไม่ได้ฝันไป มันคงเกี่ยวกับประตูบานนั้นเป็นแน่

   “ฉันไม่มีเวลาแล้ว..ได้โปรด รับพลังของฉันไป” เขาเดินเข้ามาใกล้ผมอีก

   “พลังอะไร?” ผมถอยหลังมาอัตโนมัติ ไม่เข้าใจเลย

   “การเป็นแวมไพร์ยังไงล่ะ” เขาเอามือไพร่หลังดุจดั่งชนชั้นสูง

   “แวมไพร์!?” ผมตกใจ ชีวิตทั้งชีวิตผมไม่เคยฝันแฟนตาซีขนาดนี้เลยนะเนี่ย!

   “ต่อจากนี้ จินกับวิกเตอร์จะเป็นคนดูแลนายเอง” เขาเหล่ตาไปทางชายผมเทา

   “สวัสดีครับ ผมจิน” เขาโค้งหัวให้ผมเล็กน้อย

   “เอ่อ..สวัสดี” ผมเองก็ทำตัวไม่ถูกจึงโค้งกลับไปเหมือนคนญี่ปุ่น

   “เอาล่ะ...ขึ้นมาบนนี้” เขาหลีกทางให้ผม

   “...” ผมขึ้นไปยืนข้างๆเขาอย่างว่าง่าย

   งับ! เขากัดคอผม นั่นเขาคะดูดเลือดผมเหรอ!?  มันเจ็บจนร้องไม่ออกเลย นั่นทำให้ผมได้ข้อสรุปว่า...โอเค ผมไม่ได้ฝัน หลังจากนั้นผมก็หน้ามืดไป

---จบบทนำ----

ที่สั้นเพราะมันคือบทนำ555

อิมเมจ จิน 

อิมเมจ วิกเตอร์

อิมเมจ เมอร์แจม