ล่ากอลลัม

ข้อมูลเบื้องต้น

อ้างอิงมาจากเล่มหนึ่ง เลโกลัสนำสารจากบิดามายังริเวนเดลล์เพื่อบอกเอลรอนด์ว่ากอลลัมหนีไป ทำให้เขาได้เข้าร่วมคณะเดินทางแห่งแหวน

+ +

เนื้อเรื่อง

------------------------------------------------------------------------------------------

อารากอร์นระหกระเหินมาจนถึงชายป่าแห่งหนึ่ง เขาใช้ความพยายามอย่างมากที่จะไม่เตะกอลลัมเข้าสักป๊าบ เขาจับมันยัดกระสอบและมันไม่เคยอยู่นิ่งเลย มันกำลังพูดกับตัวเอง พูดถึงของรักสส์ และกลิ้งไปมาอยู่ในกระสอบป่าน อารากอร์นต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีลากร่างผอมกะหร่องไปตลอดทาง แม้ว่ามันจะผอม แต่แรงเยอะอย่างเหลือเชื่อ เขาภาวนาให้แกนดัล์ฟตามมาให้ทัน เพราะเขาจะไม่ไหวกับมันแล้ว

“เงียบหน่อยได้ไหม” อารากอร์นคำราม “เจ้าส่งเสียงแบบนี้เดี๋ยวพวกออร์คก็แห่กันมา”

“เจ้าจับเราใส่กระสอบนะของรักสส์ มันอึดอัด ใช่สิ ของรักสส์” มันพึมพำตอบกลับมา

“ถ้าเจ้ายอมให้ข้าจับดีๆล่ะก็...”

“พวกใช้ความรุนแรงนะของรักสส์” กอลลัมตอบ แล้วร้องเหวอเมื่ออารากอร์นฟาดมันด้วยด้ามดาบ ใครสักคนที่กอลลัมควรจะกลัว คงจะเป็นอารากอร์น

มีเสียงเคลื่อนไหวอยู่ชายป่า อารากอร์นชักดาบเมื่อคาดจำนวนได้ว่ามากกว่าสิบ เขาหันไปและพบว่ากำลังเผชิญอยู่กับพรายร่างสูงผมสีน้ำตาลสวมชุดสีเขียวแบบป่า พวกเขาเล็งธนูมาที่อารากอร์น และเบื้องหลังของพวกเขามีพรายร่างสูงผมทอง บนเรือนผมประดับใบไม้ ประทับมากับกวางตัวใหญ่ อารากอร์นเคยได้ยินเรื่องราวของพรายสูงศักดิ์ตนนี้มาจากเอลรอนด์

อารากอร์นเก็บดาบ “ข้าคืออารากอร์น บุตรแห่งอาราธอร์น ทายาทแห่งอิซิลดูร์ ขออภัยที่ลุกล้ำชายป่าของท่าน กษัตริย์ธรันดูอิล”

ธรันดูอิลเลื่อนสายตาไปที่กระสอบ  กอลลัมหยุดดิ้นไปแล้ว อารากอร์นเดาว่ามันกำลังแกล้งตาย “สิ่งนั้นคือ...?”

“กอลลัม ข้ากับแกนดัล์ฟไล่ล่ามันมาหลายวันแล้ว มันมีสิ่งหนึ่งที่แกนดัล์ฟต้องการรู้ และข้าจับมันมาได้ ตอนนี้ได้แต่รอพ่อมดสีเทาว่าจะตามมาถึงเมื่อไร”

“เราจะช่วยเป็นธุระให้” ธรันดูอิลบอก

พรายสองตนเดินไปที่กระสอบ ดึงกอลลัมออกมามัดแขนเอาเชือกล่ามคอแล้วบังคับให้มันเดิน มันเริ่มส่งเสียงดังอีกครั้ง พรายอีกตนเลยต้องเอาผ้ามาอุดปากและทำให้เขาเกือบโดยมันกัดมือเข้าให้

------------------------------------------------------------------------------------------

เลโกลัสไม่อาจนิ่งนอนใจ ตัวอะไรก็ตามที่อารากอร์นพามามันกำลังส่งเสียงร้อยโหยหวนหนวกหูไปทั่วคุกใต้ดินอันมืดมิด เขาได้แต่ขมวดคิ้วและส่งสายตาดุดันไปที่อารากอร์น แต่สหายเขาหัวเราะขำและนั่งสูบไปป์สบายอารมณ์

ทำไมท่านพ่อต้องยอมรับฝากเจ้าตัวกระย่องกระแย่งนั่น เลโกลัสคิดอย่างดุดัน

เวลามันไม่ร้องโหยหวนก็จะส่งเสียงครืดคราดอยู่ในลำคอ เลโกลัสเคยพบพ่อมดเทา เขาเรียกมันว่ากอลลัม มันเคยเป็นฮอบบิท นั่นไม่สำคัญ เพราะตอนนี้มันถูกขังอยู่ในเมิร์กวู้ด ที่นี่ยังมีปัญหาไม่พอหรือยังไงนะ ใยแมงมุมสีขาวโยงใยไปทั่วหมู่แมกไม้ ป่าที่ครั้งหนึ่งเคยสวยงามถูกความชั่วร้ายกัดกินจนดูน่าสะพรึงแม้ในยามกลางวัน ผีร้ายและแมงมุมเดินเพ่นพ่านไปหมด พรายพงไพรเกลียดแมงมุม เลโกลัสลุกยืนอย่างรวดเร็วทำเอาอารากอร์นสะดุ้งเฮือก

“จะไปไหนรึ” อารากอร์นถาม

“ข้ามีข้อสงสัย และต้องการคำตอบ” เลโกลัสตอบ

“ถ้าเป็นเรื่องกอลลัมล่ะก็...”

“บางเรื่องทายาทแห่งอิซิลดูร์ก็ไม่สามารถตอบข้าได้” เลโกลัสบอกอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินหายไปในห้องข้างๆ อารากอร์นหัวเราะ

กษัตริย์ธรันดูอิลนั่งอยู่บนบัลลังก์เหมือนทุกที มีแกเลียนคอยเติมไวน์องุ่นเป็นระยะๆ แกเลียนยักคิ้วหลิ่วตาให้เจ้าชายอย่างคนอารมณ์ดี เลโกลัสเดินไปยืนข้างหน้าบัลลังก์

“ท่านพ่อ ข้ามีข้อสงสัยเรื่องกอลลัม ทำไมต้องรับฝากมันไว้ที่นี่” เลโกลัสถามเสียงดัง

“ทุกคนมีเหตุผลเป็นของตัวเองเสมอ เลโกลัส พ่อมดเทาเป็นคนฉลาด การที่เขาต้องการตัวกอลลัมนั่นหมายถึงมันต้องมีอะไรบางอย่างที่เกี่ยวเนื่องกับเงามืดในป่าของเรา”

เลโกลัสไม่ถามอะไรอีก เมื่อเขากลับไปที่ห้องก็พบว่าอารากอร์นจากไปแล้ว สหายคนนี้มักทำตัวลึกลับและไปหลายๆที่ด้วยหลายๆชื่อ เลโกลัสมั่นใจว่าสักวันหนึ่งเขาจะกลายเป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ ถ้าเขาล้างโคลนออกจากรองเท้าบู๊ตเสียบ้าง...

------------------------------------------------------------------------------------------

เจ้ากอลลัมชอบธรรมชาติ ดิเนนเดลกับพรายหลายๆตนที่รับหน้าที่ในการดูแลกอลลัมจะพามันไปข้างนอก มันชอบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ขณะที่ผู้คุมก็จะเฝ้ามันอยู่ที่โคนต้นไม้ กอลลัมเป็นนักปีนที่เก่งฉกาจ มือและเท้าคู่ใหญ่ช่วยในการเกาะกุม ดวงตาโตทำให้มันมองเห็นได้ดีในความมืด กษัตริย์ของพวกเขาไม่ได้อยากให้นักโทษอับเฉาอยู่ในคุกนัก ก็นับตั้งแต่สงครามห้าทัพ ครั้งหนึ่งพวกเขาเคยขังธอริน โอเคนชีลด์ไว้ในคุก

วันนี้ก็เหมือนกัน ดิเนนเดลเดินนำทุกคนไปยังต้นไม้ต้นที่กอลลัมชอบปีนขึ้นไป และเฝ้ารอ...

นานเท่าไร...นานเท่าไรที่กอลลัมปีนขึ้นไปแล้วไม่ลงมา เขาสั่งให้พรายสองสามตนปีนขึ้นไปดูกอลลัมและนาทีต่อมาก็ได้ยินเสียงร้องของพวกเขา ไร้สุ้มเสียง ออร์คและก็อบลินจำนวนหนึ่งกระโดดออกมาจากเงามืดโดยพรายเมิร์กวู้ดไม่ทันได้ตั้งตัว ดิเนนเดลชักดาบฟันพวกมันไปสองสามตัวแล้วสั่งถอย ลูกธนูพุ่งข้ามหัวเขา พวกมันล้มตายจำนวนหนึ่ง เขาเห็นผู้คุมถูกพวกออร์คจับตัวไปและกำลังจะไล่ตามก่อนที่จะถูกหยุดด้วยมือของเจ้าชายแห่งเมิร์กวู้ด

“ใจเย็น ดิเนนเดล” เลโกลัสบอก ก้มลงสำรวจรอยเท้าทั้งพราย ออร์คและก็อบลินปะปนกันไป “นี่มันรอยเท้ากอลลัม ใหญ่และบานขนาดนั้น ตามไปกันเถอะ”

ดิเนนเดลไม่ห่วงเรื่องกอลลัม มันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ช่างมัน เขาสนใจสวัสดิภาพของผู้คุมมากกว่า พรายใต้บังคับบัญชาของเขายังอายุน้อย สมควรอยู่นานกว่านี้และยังต้องเรียนรู้อะไรอีกมากมาย ไม่สมควรจบชีวิตลงเพราะเจ้าตัวผอมกะหร่องนั่น

เหล่าพรายตามรอยเท้าของมันไปไกลจนเกือบจะถอดใจ เลโกลัสพบร่อยรอยอะไรบางอย่าง เขารู้มาจากบิดาว่าในเมิร์กวู้ดมีป้อมปราการร้างแห่งหนึ่งตั้งอยู่ เขาไม่ปรารถนาจะพบมัน โดยเฉพาะตอนนี้ วันนี้ และที่นี่ แต่ได้แค่คิดเพราะรอยเท้าของกอลลัม ออร์คและก็อบลินมุ่งตรงไปยังป้อมปราการร้างที่เรียกว่าโดล กูร์ดูร์ ไร้ความหวังจะนำตัวพรายกับกอลลัมกลับมา ทุกตนกลับไปด้วยความสิ้นหวัง ดิเนนเดลแทบจะปล่อยโฮออกมา

เลโกลัสนำเรื่องนี้ไปบอกธรันดูอิล บิดาของเขาดูตระหนก จอมพรายรู้มานานว่าแกนดัล์ฟอยู่ริเวนเดลล์ พ่อมดเทากับเอลรอนด์มีสัมพันธ์อันดีต่อกัน และเรื่องนี้เอลรอนด์จะต้องรู้

“เลโกลัส เจ้าจงนำสารจากข้าไปที่ริเวนเดลล์ นำเรื่องนี้ไปบอกเอลรอนด์” ธรันดูอิลรับสั่ง

สองวันต่อมา เลโกลัสเตรียมตัวไปริเวนเดลล์กับซิลินเดและพรายตนอื่นอีกสองสามตน (ดิเนนเดลปฏิเสธหัวชนฝาที่จะไปด้วย เขายังรู้สึกผิด) เลโกลัสค่อนข้างตื่นเต้น คฤหาสน์ลาสต์ โฮมลี่ เฮ้าส์ที่อยู่ของจอมพรายกึ่งมนุษย์ เขากำลังได้ไปที่นั่น อีกครั้ง

------------------------------------------------------------------------------------------

The End