[FIC vixx] THE MEMORY IN MY HEART

ตอนที่ 3 : MEMORY : chapter 2

โรงเรียนนานาชาติเจลฟิซสคูล

         “น้องๆครับ ช่วยกันเอาของไปไว้บนหอประชุมกันด้วยนะ เสร็จเร็วก็ได้เลี้ยงฉลองกันเร็วนะครับ” เสียงรุ่นพี่ที่คอยคุมน้องๆทำกิจกรรมวันคริสต์มาสพูด  วันนี้ที่โรงเรียนมีจัดงานเฉลิมฉลองกินเลี้ยงกันก่อนจะหยุดยาวที่ให้ทั้งนักเรียน คุณครู บุคลากรทั้งโรงเรียนพักผ่อน

         “วอนชิคเดี๋ยวมึงเอาถุงนี้ไปนะ กูถือถุงขวดแก้วเอง”ผมบอกวอนชิคที่ยืนอยู่ข้างๆเขาทำท่าเก้ๆกังๆไม่รู้จะถืออะไรจนผมต้องบอก

         “ไหวอ่อ”

         “ก็ที่ให้ถือถุงนั่นเพราะมันหนักกว่าขวดแก้วพวกนี้ไงละ ฮ่าๆ”วอนชิคมองหน้าผมก่อนจะยิ้มและส่ายหน้าเบาๆ

        แหม..ผมบอบบางแบบนี้จะถือถุงหนักๆแบบนั้นได้ยังไงละครับ

        พอเดินผ่านสนามบาสที่กำลังมีการแข่งขันชิงแชมป์ที่ 1 ก็มีผู้คนพลุกพล่านแต่ไม่มีใครเข้ามาช่วยซะคน เขาทนเห็นผู้ชายร่างบอบบางถือถุงหนักๆอย่างงี้ได้ยังไงกัน แย่ที่สุดเลย! ใช่สิร่างบางแต่ไม่ได้น่ารัก ใส่แว่นหนาเต๊อะ ผมก็ยุ่งเหยิงเหมือนคนป่าแล้วใครจะมาสนใจน้องบีนละ เช้อะ!

         ผมก็ไเเค่แต่บ่นในใจ ส่วนสองเท้าก็ก้าวฉับๆไปตามทางที่มีนักเรียนหญิงชายนั่งพักร้อนตามทางเดินสองข้างทาง สบายกันจริงๆนะ

       แคว้ก!  เพล้ง!

      เสียงเหมืองถุงขาดก่อนจะตามด้วยเสียงแก้วกระทบตกลงพื้น  อย่าบอกนะว่า...

       ผมก้มมองไปที่มือ ที่ตอนนี้เหลือแต่ถุงตูดขาดไร้ขวดแก้ว  เป็นเรื่องแล้วครับ น้ำสีแดงที่เคยบรรจุอยู่ในขวดแก้วไหลกองหนองพื้น  เศษแก้วกระจายไปทั่ว จะกระเด็นไปโดนใครบ้างมั้ยเนี้ย..ซวยๆๆ มีแต่คำว่าซวยในสมองของผมเต็มไปหมด

        “มึง..เอาไง เก็บมั้ย”วอนชิคเดินมาสะกิดเพราะผมยื่นนิ่งไม่ขยับอยู่นาน

        “เออ..เดี๋ยวกูเก็บเอง”

        “ไม่ต้อง..พี่เก็บเอง”เสียงผู้ชายร้องดังขัดผมที่กำลังจะเอื้อมมือไปเก็บเศษแก้วจนผมต้องเงยหน้าขึ้นมามอง

       ผู้ชายรางสูง ขายาว ผิวขาวราวหิมะ เหมือนหิมะจริงๆจนผมเผลอคิดว่าผิวของเขาจะละลายเอาได้เพราะอากาศของเดือนในกลางฤดูร้อน

        “เดี๋ยวพี่เก็บเอง นายโดนแก้วบาดรึป่าว?” ด้วยความที่รอบข้างเสียงดังพราะแข่งกันเชียร์กีฬาจึงทำให้คนตรงหน้าผมต้องก้มหน้ามาถามใกล้ๆด้วยใบหน้าเรียบเฉย

           ทำไมถึงใจเต้นแรงแบบนี้ละ...

         “มะ..ไม่เป็นไรครับ ไม่มีแผลตรงไหนเลย”

         “แน่ใจนะ?”เขาถามซ้ำจนผมต้องพยักหน้างึกงักเพื่อให้เข้าแน่ใจ  “งั้นเอาของไปเก็บข้างบนก่อนเถอะ ตรงนี้พี่จัดการเอง”

         “มันจะดีเหรอครับ?”

         “อืม..งั้นเจอกันข้างบนนะ”คนตัวขาวส่งยิ้มบางๆมาให้ผม

            อ่า..ใจเต้นอีกแล้วเป็นอะไรเนี้ยฮงบิน

         “ขอบคุณครับ”ผมโค้งตัวลา ก่อนจะเดินนำวอนชิคไปหอประประชุม

          “แหนะ กูเห็นนะ อะไรอ่ะฮงบินนี่”วอนชิคแซวเมื่อเห็นว่าห่างจากผู้คนมาซักระยะ

          “ไรมึง”ผมพูดฟัดแต่หน้ากลับแดงระเรื่ออย่างไม่มีเหตุผล

          “ชอบเขาแล้วละสิ ตัวสูงโปร่ง ผิวขาวนวล แถมยังหุ่นนายแบบอีก ยิ้มที่โลกอบอุ่นนั้นมันสเป็คมึงเลย”

          “บะ..บ้าเหรอ  มึงอ่ะมั่วแล้ว”มันจะรู้มากไปแล้ว

          “อ่ะแล้วแต่มึงละกัน ฮ่าๆ”วอนชิคหัวเราะร่าเมื่อเห็นผมหน้าร้อนป่าวแดงแจ๋

             คิม วอนชิค รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมเพราะเราเป็นเพื่อนข้างบ้านกันตั้งแต่เด็กและเป็นเพื่อนสนิทกับตั้งแต่เล็กจนปัจจุบันรวมเป็น 16 ปี ไม่แปลกที่จะรู้จักกันเหมือนดั่งคนในครอบครัว

            หอประชุม

            ลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างบานใหญ่ที่ถูกเปิดออกเพื่อระบายอากาศของห้องอับ ผมออกมายืนรับลมอยู่หน้าหน้าต่าง ผมไม่ชอบคนเยอะ มันเสียงดังน่ารำคาญ เพราะเป็นแบบนี้ผมเลยไม่ค่อยมีเพื่อน คนที่สนิทจริงๆก็มีวอนชิคคนเดียวแล้วตอนนี้มันก็ดันเป็นคนดีอาสาตัวไปช่วยจัดงานปล่อยให้ผมยืนรับลมเล่นอยุ่คนเดียว

         “น้องครับๆ”ผมที่กำลังยืนเอ่อระเหยคิดนู้นนี้ไปเรื่อยก็ถูกสะกิดจากด้านหลังโดยคนไม่คุ้นเสียง

         “ครับ?”ผมหันไปเจอผู้ชายตัวสูงไล่เลี่ยกับผม ผิวสีน้ำผึ้งมีเสน่ห์น่ามอง ปากสีแดงจัดและตากลมโตใสแป๋วเเต่ดูเจ้าเล่ห์ยามหรี่สายตาลงกัน ตัวบางก้นงอนมองๆดูเเล้วเหมือนผู้หญิงมากว่าผู้ชายถ้าไม่ติดส่วนสูงที่น่าจะเเตะ 180 

         “แทคอุนฝากมาให้น่ะ มันไม่ว่างมาให้เอง”ขวดน้ำแดงถูกยื่นมาให้ผมรับแบบงงๆ

          “แทคอุน?”ผมทวนชื่อคนฝากของซ้ำ  ใครว่ะแทคอุนไม่คุ้นเลย

          “คนที่ช่วยเราเก็บเก็บเศษแก้วอ่ะครับ”

          “อ่อ”ผมร้องอ่อเมื่อรู้ว่าแทคอุนคือใคร พี่แสนใจดีคนนั้นนี่เอง แทคอุน..เป็นชื่อที่ฟังแล้วอบอุ่นจัง

          “มันบอกว่าซื้อมาให้แทนขวดที่แตกไป แล้วก็ฝากพี่มาบอกน้องว่า’อย่าซุ่มซ่ามอีกนะน้องกระต่าย’มันว่ามางี้น่ะ” คำที่พี่แทคอุนฝากบอกมาทำหน้าผมร้อนผ่าวตอนนี้หน้าผมคงแดงมากแน่ๆ

          “ขะ..ขอบคุณครับพี่..”

          “พี่ชื่อฮัคยอนครับ ชา ฮันยอน เพื่อนสนิทแทคอุนน่ะ”

          “ผมอี ฮงบินคับ”

          “งั้นพี่ไปก่อนนะ บ๊ายบายครับฮงบิน”ผมโค้งตังตัวเคารพก่อนพี่ฮัคยอนจะส่งยิ้มหวานมาให้แล้วทิ้งผมให้ยืนเขินเป็นคนบ้าอยู่คนเดียว

                 น้องกระต่ายงั้นเหรอ..ขอเป็นน้องกระต่ายของพี่แทคอุนได้มั้ยนะJ

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เเฮร่ พอดีนอนไม่หลับเลยมานั่งอัพนิยายเล่น ความยาวอาจจะไม่ยาวเท่าตอนเเรกเเต่จะพยายามไม่ให้น้อยไปกว่านี้ค่าาา ตอนี้ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ ฝันดีคะทุกคน

สามารถติชมหรือให้คำเเนะนำได้ทุกเมื่อค่ะ