คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : CHAPTER 50
Distorted Daytime
ชานยอลนอนลืมตาอยู่บนเตียงในห้องของตัวเองดวงตากลมบวมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้อย่างหนักและพักผ่อนไม่เพียงพอ เมื่อคืนเขานอนร้องไห้ทั้งคืนด้วยความหวาดผวา กลัวว่าคุณคริสจะบุกเข้ามาในห้องแล้วทำร้ายเขาอย่างที่ได้ขู่ไว้ แต่มันคงเป็นโชคดีของเขาที่คุณคริสไม่ได้เข้ามา ร่างโปร่งขดตัวเข้าหากันแน่น หลับตาลงช้าๆ ..วันนี้เขาคงไม่ได้ไปเรียน
“ก๊อกๆ”
“คุณชานยอลตื่นหรือยังคะ”
คนที่กำลังบังคับตัวเองให้หลับถึงกลับผวาเฮือกเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู แต่เมื่อได้ยินว่าเป็นเสียงใคร ชายหนุ่มก็ขานรับออกไปเสียงแห้ง คุณยายหลี่เดินเข้ามาพร้อมถาดอาหารในมือ กลิ่นอาหารที่เขาคุ้นเคยทำให้ท้องของเขาร้อง.. รามยอน ใช่หรือเปล่านะ
“สายแล้ว ยายเลยเอาอาหารมาให้”
“อะไรเหรอครับ?”
“รามยอนไงคะ ที่คุณบ่นว่าอยากทาน”
“จริงเหรอครับยาย ยายไปเอามาจากไหน รสนี้ไม่มีขายที่จีนนี้นา”
ร่างโปร่งยันกายลุกขึ้นจากเตียงมองถ้วยที่มีรามยอนอยุ่ในนั้นอย่างตื่นเต้นปนแปลกใจ รสนี้ยี่ห้อนี้ที่เขาอยากทานมานานแต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที ฝากพี่หลี่ฟงหาให้ที่ห้างก็ไม่มี แล้วคุณยายหามาได้ยังไง
“เพ่ยฟางซื้อมาฝากคุณค่ะ เธอรู้ว่าคุณอยากทาน”
มือเรียวที่กำลังตักรามยอนเข้าปากถึงกับชะงัก วางช้อนลงบนถาดความรู้สึกหิวที่มีกลับหายไปเสียเฉยๆเมื่อรู้ว่ารามยอนถ้วยนี้ใครเป็นคนซื้อมา คุณยายหลี่ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงมองดูร่างโปร่งที่ล้มตัวนอนลงบนเตียงตามเดิมพลางถอนหายใจออกมา ตั้งแต่เกิดเรื่องหล่อนรู้สึกว่าตัวเองแก่ลงไปอีกสิบปีเพราะมีเรื่องให้คิดมากมายเหลือเกิน
“ยายถามเพ่ยฟางดูแล้ว เธอไม่รู้เรื่องจริงๆค่ะ คุณคริสไม่ได้บอกเธอว่าสัญญาอะไรไว้กับคุณ”
“…………..”
“คุณชานยอลอย่าโกธรเธอเลยนะคะ”
“เขาเลวใช่มั้ยล่ะครับยาย”
“คุณหมายถึงใครคะ.?”
“คุณอู๋ฟานของยายน่ะ เขาเลวมากใช่มั้ย ทั้งที่สัญญากับผมไว้แล้ว หลอกให้ผมทำทุกอย่างที่เขาต้องการ เขาหลอกให้ผมดีใจเพื่อที่จะได้…หาความสุขจากร่างกายของผม เพราะคนรักของเขาให้สิ่งที่เขาต้องการไม่ได้ แต่พอคนรักเอ่ยปากขอแค่คำเดียว เขากลับลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับผม แถมเขายังขู่จะฆ่าผมอีกนะครับยาย เขาบอกจะฆ่าผม ฮื่ออเขาเลวมากใช่มั้ยครับยาย ฮึก”
ชานยอลปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง ทุกคำพูดของตนเหมือนจะตอกย้ำความโง่ของตัวเอง ทำไมเขาถึงหลงเชื่อคนแบบนั้นไปได้อีกนะ ทั้งที่โดนหลอกมาแล้วตั้งหลายครั้ง ทำไมเขาถึงโง่ขนาดนี้
“โธ่ คุณคริสไม่ทำอย่างนั้นหรอกค่ะ” หล่อนพูด ถึงแม้จะไม่มั่นใจนัก คนอย่างอู๋ อี้ฟานทำได้ทุกอย่าง
“คุณอย่าร้องไห้เลยนะคะ คุณร้องมาเยอะแล้ว คุณคริสผิด ยายรู้ ยายไม่เคยเข้าข้างคุณคริสเลยตั้งแต่เกิดเรื่องครั้งนั้น แต่สำหรับเพ่ยฟาง เธอก็มีส่วนผิดที่หลอกคุณและแอบมีอะไรกับคุณคริสลับหลังคุณจนตั้งท้อง แต่ยายอยากให้คุณเข้าใจเธอบ้าง”
“ฮื่อออ ฮึก”
“เธอก็จบปวดไม่แพ้คุณ เธอรักกับคุณคริสมาก่อน แต่เธอก็ยอมที่จะเป็นรองคุณ แถมดีกับคุณทุกอย่าง ไม่เคยว่าร้าย นินทาคุณลับหลังซึ่งถ้าจะทำเธอก็ทำได้สบายอยู่แล้ว คนเราถึงจะดีแค่ไหนมันก็ต้องมีพลาดกันบ้าง เพ่ยฟางพลาด เพ่ยฟางไม่ดีที่โกหกคุณ แต่ชีวิตคนเรามันจะมีทางเลือกได้สักกี่ทาง เธอทั้งรักทั้งเคารพคุณเหม่ยหลิงและคุณอู๋ฟาน เธอโตมากับบ้านหลังนี้ คนบ้านนี้เลี้ยงเธอมา เธอพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณ แล้วเธอก็ได้ทำ เธอกำลังทำค่ะ เธอกำลังมีทายาทให้ตระกูลอู๋”
“ฮื่ออ ผมเจ็บจังเลยครับยาย”
ร่างโปร่งร้องไห้โฮออกมา ซบหน้าลงบนไหล่ของคุณยาย ถึงมันจะเป็นความจริง ถึงจะเคยร้องไห้กับเรื่องนี้มาแล้วแต่เขาก็ยังเสียใจมากอยู่ดี ถึงจะเข้าใจเหตุผลแต่ก็ยากที่จะทำใจยอมรับ
“คุณชานยอลเสียใจยายรู้ เพ่ยฟางก็รู้ แต่เธอก็เสียใจไม่ต่างกัน คุณรู้มั้ยเพ่ยฟางมักจะมาระบายกับยายเรื่องคุณเสมอว่ารู้สึกยังไง เธอเสียใจที่ปิดบังคุณ หลอกคุณ ถ้าเป็นไปได้เธอไม่อยากทำแบบนี้ แต่ว่าความรักมันเป็นเรื่องพูดยากค่ะ แต่ยายอยากให้คุณรู้ไว้ เธอรักคุณมากนะคะคุณชานยอล”
“ยาย ฮื่ออ ฮึก”
“เพ่ยฟางนี้แหละเป็นคนที่อยู่ข้างคุณตลอดเวลาตอนที่คุณถูกคุณคริสดุ เธอปกป้องคุณเสมอ ยายขอพูดเลยนะคะ ว่าถ้าไม่มีเพ่ยฟางคุณคงไม่ได้เห็นหน้าคุณคริสเลยตั้งแต่วันแต่งงาน”
“เป็นแบบนั้น ฮื่ออ ยังดีเสียกว่า ดีกว่าให้เขาทำแบบนี้กับผม ฮื่อ”
ชานยอลสะอื้นฮักออกมา พอจะเข้าใจในสิ่งที่คุณยายพยายามบอกกับตน เขายังจำทุกอย่างที่เพ่ยฟางทำกับเขาได้ดี ทั้งวันที่พาเขาไปซื้อของ คอยช่วยเหลือเขาทุกอย่างเวลาที่เขาเดือดร้อน คอยพูดเตือนไม่ให้คุณคริสทำร้ายเขาเวลาโมโห จำได้ดีแม้แต่เรื่องนั้น
“ภรรยาที่ถูกสามีหมางเมินไม่ใช่เรื่องดีหรอกค่ะ ลองคิดดูนะคะ ถ้าเป็นคุณในตอนนั้น สามีไม่ยอมกลับบ้านเลยเป็นปีตั้งแต่แต่งงานคุณจะรู้สึกยังไง”
“……….ฮึก”
“คุณต้องเสียใจมากใช่มั้ย เชื่อยายนะคะ เขาเรามันพลาดกันได้ คุณจะให้อภัยเพ่ยฟางไม่ได้เลยเหรอ ไม่ต้องถึงกับให้อภัยก็ได้ คุณจะยังโกธรเธอ ไม่พอใจเธอ ก็แล้วแต่คุณ แต่ช่วยพูดดีกับเธอหน่อยได้มั้ย เก็บความไม่พอใจไว้ในใจช่วยทำให้เธอมีกำลังใจในการทำดีต่อไปด้วยเถอะค่ะแค่ต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆในฐานะภรรยาน้อยของคุณคริสแค่นี้ก็เจ็บปวดมากแล้วสำหรับลูกผู้หญิงคนหนึ่ง”
“แต่เธอก็ได้รับความรักจากสามี”
“ยายถึงบอกไงคะ ว่าคนเรามันต่างกัน ไม่มีใครที่สมบูรณ์แบบไปซะทุกเรื่องหรอกค่ะ คุณก็อย่างหนึ่ง เพ่ย
ฟางก็แบบหนึ่ง ให้ดีให้สมหวังทุกอย่างมันเป็นไปไม่ได้ค่ะ”
“ครับ ผมจะพยายามก็แล้วกันครับยาย”
ชานยอลพูดออกมาอย่างหมดแรง หัวใจของเขาอ่อนล้าเต็มที เขาอยากกลับไปกอดแม่ อยากจะซบลงหน้าลงบนอกอุ่นของคนที่รักเขาซักคน สิ่งที่เขาหาไม่เจอในบ้านหลังนี้นอกจากคุณยาย
“ค่ะ ยายไม่ได้เร่งรัดอะไรหรอก ยายอยากให้คุณค่อยๆดูไป ยายเชื่อว่าสิ่งที่เพ่ยฟางทำคุณจะรับรู้ได้ด้วยตัวคุณเองรามยอนอืดหมดแล้ว เดี๋ยวยายไปต้มให้ใหม่นะคะ”
“ขอบคุณครับยาย เดี๋ยวผมไปอาบน้ำรอ”
“ค่ะ ทานข้าวแล้วทายายนะคะ ดูเหมือนคุณจะไม่สบายเดี๋ยวยายเอาขึ้นมาให้”
ชานยอลส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณ เขารู้สึกเหมือนจะไม่สบายจริงๆเหมือนที่คุณยายพูด ร่างโปร่งลุกขึ้นจากเตียงมองดูตัวเองในกระจกแล้วต้องส่ายหน้า ดวงตาบวมเป่งน่าเกลียด อาบน้ำกินข้าวกินยาแล้วเขาคงต้องนอนพักสักหน่อยชายหนุ่มพูดกับตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“กริ๊งๆ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันหยิบเอง เธอลงไปเถอะ”
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เขาต้องเงยหน้าจากถ้วยรามยอนแสนอร่อยที่สาวใช้เป็นคนเอาขึ้นมาให้ เมื่อสาวใช้เดินออกไปจากห้องแล้ว มือเรียวก็เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถือไว้ แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคาด พี่หลี่ฟงชายหนุ่มพึมพำชื่อคนล่ะชื่อที่โชว์บนหน้าจอมือถือออกมา กดรับสายยกมันขึ้นแนบหู
“สวัสดีครับ”
“ชานยอล วันนี้ไม่มาเรียนเหรอครับ เป็นอะไรหรือเปล่า?”
หลี่ฟงถามออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อปลายสายกดรับ วันนี้เขามารอคนที่ไม่ยอมรับสายเขาตั้งแต่เมื่อคืนที่หน้าห้องเรียนหวังว่าจะได้เจอและได้ปรับความเข้าใจกันแต่มันกลับไม่เป็นเช่นนั้นเมื่อเข้าไม่เห็นร่างของเด็กหนุ่มในห้องเรียน
“เปล่าครับ”
“ชานยอลโกรธพี่เหรอ?”
“………เปล่าครับ”
‘ผมแค่น้อยใจ’ ร่างโปร่งต่อประโยคนั้นในใจ ตอนที่เขาต้องการใครสักคนเป็นที่พึ่งพิงทำไมพี่หลี่ฟงถึงไม่ยอมออกมาพบเขา ชายหนุ่มนึกอย่างเอาแต่ใจยิ่งได้ยินเสียงถอนหายใจออกมาจากปลายสายมันยิ่งทำให้เขาน้อยใจยิ่งหว่าเดิม นี้พี่หลี่ฟงเบื่อเขาแล้วใช่มั้ย
“ทำเสียงแบบนี้กำลังงอนพี่แน่ๆ”
“………….”
“ฟังพี่นะครับคนดีที่พี่ไม่ออกไปหาเราคืนนั้นเพราะว่ามันดึกมากแล้ว พี่กลัวคนที่บ้านชานยอลจะเป็นห่วง ตอนนั้นมันสามทุ่มกว่าแล้ว กว่าพี่จะไปถึงที่นั้นก็สี่ทุ่มกว่าพอดี แล้วพอเจอกันเราก็ต้องอยู่คุยกันอีก จะให้พี่เจอกับเราแค่แปปเดียวพี่ก็ทำไม่ได้ พี่อยากอยู่กับเราให้นานที่สุด ถ้าเป็นแบบนั้นตอนไหนชานยอลจะได้กลับบ้าน พี่ขอโทษนะ ถ้าทำให้ชานยอลน้อยใจ พี่ขอโทษนะครับคนดี”
จบคำพูดของปลายสายก็ทำให้คนขี้น้อยใจต้องยิ้มออกมา รู้สึกเขินกับคำพูดอ่อนหวานของชายหนุ่มที่บอกว่ารักเขา พี่หลี่ฟงอบอุ่นเสมอ ยิ่งได้ฟังเขายิ่งรู้สึกผิดที่เผลอทำตัวงี่เง่าใส่ผู้ชายคนนี้
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ ขอโทษนะครับพี่หลี่ฟงชานยอลงี่เง่าเอง”
“ไม่เป็นไรครับ แค่เราเข้าใจกันก็พอแล้ว พี่ไม่ชอบเลยเวลาเราต้องทะเลาะกัน”
“ครับ ผมก็เหมือนกัน”
“แล้วทำไมวันนี้ชานยอลไม่มาเรียนครับ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือว่างอนพี่จนไม่อยากเห็นหน้า”
“ไม่ใช่ครับ ผม..ไม่สบายนิดหน่อย”
ชายหนุ่มอ้อมแอ้มตอบออกไป บางทีก็อยากระบายแต่เมื่อคิดดูแล้วเขาคิดว่าไม่พูดจะดีเสียกว่า ค่อยทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอาการปวดหัวกำลังเล่นงานเขา อยากจะพักหลับตาสักงีบแต่ก็อยากคุยกับพี่หลี่ฟงมากเหมือนกัน
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าชานยอล?”
“ไม่ครับ ผมแค่ปวดหัว ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“งั้นต้องพักผ่อนเยอะๆนะครับ ถ้าพรุ่งนี้มาเรียนไม่ไหวก็ไม่ต้องมา อย่าฝืนตัวเองรู้มั้ย?”
“ครับ พี่ตั้งใจเรียนนะ แล้วค่อยเจอกัน ผมขอพักก่อน”
“ครับผม คิดถึงนะครับ”
“ครับ ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน”
สายถูกตัดไปแล้ว ชานยอลยิ้มออกมาวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียง แค่ได้คุยกับคนที่รักเรา ที่เข้าใจเราสักคนนี้ก็มีความสุขมากแล้ว เปลือกตาสีน้ำนมค่อยๆปิดลงช้าๆ ร่างกายของเขากำลังเรียกร้องว่าต้องการพักผ่อน และเขาก็ยากที่จะฝืนมัน
ชานยยอลเดินลงมายังชั้นล่างของบ้าน ตอนนี้เป็นเวลาอาหารเย็นถึงเขาจะไม่อยากทานมากนักแต่เสียงท้องที่ร้องดังราวกับฟ้าถล่มก็ทำให้เขาต้องลากสังขารออกมาจากห้องร่างโปร่งผ่อนลมหายใจออกมาเมื่อเห็นร่างของคุณคริสและเพ่ยฟางนั่งอยู่บนเก็าอี้โต๊ะอาหาร ถึงแม้จะเตรียมใจไว้แล้วว่าเมื่อลงมาก็คงต้องเจอกัน แต่เขาก็ยังอึดอัดใจอยู่ดีเหตุการณ์เมื่อวานเพิ่งผ่านมายากนักที่จะลืมภายในชั่วคืน
“คุณชานยอล……… มาทานข้าวด้วยกันสิคะ”
เพ่ยฟางร้องทักคนที่เพิ่งก้าวลงมาจากบันไดอย่างกล้าๆกลัวๆ เหลือบมองคนข้างกายที่กำลังจ้องมองร่างโปรงไม่วางตา ดวงตาคมกริบราวกับจะเฉือนร่างนั้นออกเป็นชิ้นๆ ดูก็รู้ว่าพี่อู๋ฟานยังโกธรคุณชานยอลอยู่
“ไม่ล่ะ”
“………..”
คำพูดเพียงคำเดียวที่หลุดออกมาจากกลีบปากอิ่มก็ทำให้หญิงสาวที่โดนโกธรมานานหลายเดือนต้องฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างดีใจ คุณชานยอลหายโกธรหล่อนแล้วใช่มั้ย ถ้าไม่ก็ขอให้ความโกธรลดลงสักนิดหนึ่งก็ยังดี
“แล้วจะไปไหน!”
คริสถามเสียงกระชากเมื่อเห็นร่างโปร่งเดินตรงออกไปยังด้านหลังของบ้าน ชานยอลใช้หางตาชำเลืองมองก่อนจะเดินออกไป แค่เห็นหน้าคุณคริสเขาก็นึกชังแล้ว
“พี่คะ ทานข้าวเถอะค่ะ”
เพ่ยฟางรั้งร่างสูงไว้ไม่อยากให้พี่อู๋ฟานตามคุณชานยอลไป หล่อนไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกันอีกแล้ว แค่เรื่องเมื่อวานก็แย่เต็มที
“เพ่ยฟาง”
“เชื่อฉันเถอะค่ะ”
คริสเอ่ยเชื่อคนรักออกมาอย่างขัดใจ แต่สุดท้ายก็ต้องยอมนั่งลงแต่โดยดี เขารู้ดีว่าชานยอลจะเดินไปด้านหลังบ้านทำไม คงไปกินข้าวในครัวเหมือนเดิม ทำไมโต๊ะอาหารมีให้ทานดีๆถึงไม่อยากกิน คิดจะหลบหน้ากันใช่มั้ย ทำไมถึงชอบให้บังคับนักนะ ชายหนุ่มคิดอย่างเดือดดานอยากจะตามเข้าไปถามให้รู้เรื่องแต่ติดอยู่ที่หญิงสาวที่กำลังมองมาคล้ายจะบังคับเขาด้วยสายตา คริสได้แต่ก็มหน้าทานข้าวต่อไปเงียบๆ
“เหลืออะไรให้ผมทานบ้างครับยาย”
ชานยอลเอ่ยทักคุณยายหลี่เสียงหงอยเมื่อเดินเข้ามาในห้องครัวของบ้าน หญิงชราหันไปมองตามต้นเสียง หล่อนส่งยิ้มให้เด็กหนุ่มก่อนจะหันไปมองอาหารในหม้อที่กำลังทำ ข้าวต้มกำลังสุกได้ที่ ส่งกลิ่นหอมกระจายไปทั่ว
“ข้าวต้มค่ะ ยายคิดว่าคุณต้องไม่สบายแน่ๆเลยทำข้าวต้มไว้ให้ สุกพอดีเลย ทานเลยมั้ยคะ”
“ทานเลยครับ ผมหิวจะแย่อยู่แล้ว”
คุณยายหลี่รับคำแล้วหันไปสั่งสาวใช้ให้หยิบถ้วยสำหรับใส่ข้าวต้มให้ตน ชานยอลนั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะอาหารมองดูคุณยายที่กำลังตักข้าวต้มใส่ถ้วย ปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงความอบอุ่นและน้ำใจที่คุณยายมอบให้เขา จนอดจะเอ่ยออกไปไม่ได้เมื่อคุณยายยกข้าวต้มลงวางตรงหน้า
“ขอบคุณมากนะครับยาย ขอบคุณจริงๆ”
“เอ๋ เรื่องอะไรคะ”
“ทุกๆเรื่องครับ ที่ทำให้ผม ขอบคุณจริงๆครับยาย”
ชายหนุ่มพูดพร้อมกับสวมกอดร่างนั้นไว้ น้ำตาซึมออกมาจากดวงตาคู่สวยถ้าไม่มีคุณยาย เขาคงต้องตายแน่ๆ ไม่รู้ว่าเขาจะหวังพึ่งใครในบ้านหลังนี้เวลาที่ต้องทะเลาะกับผู้ชายคนนั้น ชานยอลคิดอย่างซึ้งใจ
“โธ่ ไม่ต้องขอบคุณยายหรอกค่ะ ทานข้าวนะคะ เดี๋ยวมันจะเย็นเสียก่อน”
“ครับยายอ้อ คุณยายครับ รามยอนยังเหลืออยู่มั้ย ผมอยากทาน”
ชายหนุ่มถามถึงอาหารที่ตนเพิ่งทานไปตอนเช้า ของฝากจากเกาหลีที่เพ่ยฟางซื้อมาฝาก เขาเองก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เขารู้สึกยังไงกับผู้หญิงคนนั้น หลังจากที่ได้ฟังสิ่งที่คุณยายพูด คำพูดของคุณยายยังฝั่งอยู่ในสมอง ไม่มีใครดีเสียไปทุกอย่างหรอก บางทีเขาก็ควรที่จะปล่อยวางมันบ้างใช่มั้ย
“เหลือค่ะ คุณชานยอลจะทานเหรอคะ?”
“ครับ พรุ่งนี้เช้า ยายทำให้ผมทานได้มั้ย”
“ได้เลยค่ะ”
ชานยอลบอกพร้อมรอยยิ้มออดอ้อนก่อนจะยอมปล่อยร่างของคุณยายให้เป็นอิสระเมื่อได้รับคำตอบที่พอใจหยิบช้อนขึ้นมาทานข้าวต้มที่กำลังส่งกลิ่นยั่วน้ำลายด้วยความหิว ทานข้าวเสร็จแล้วเขาคงต้องกินยาสักเม็ดแล้วพักผ่อนอีกสักหน่อย แค่นี้เขาก็พร้อมจะไปเรียนในวันพรุ่งนี้ได้แล้ว
ร่างโปร่งของชานยอลเดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน และเหมือนเดิมกับทุกวันที่เขาต้องเห็นร่างของสามีภรรยานั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร ชายหนุ่มเดินผ่านห้องอาหารออกมาตรงไปยังห้องครัว โดยไม่สนใจเสียงเรียกห้วนของคุณคริสที่เอ่ยออกมาอย่างวางอำนาจ รามยอนของคุณยายหลี่กำลังรอเขาอยู่
“เสร็จหรือยังครับยาย ชานยอลหิวแล้ว”
ชายหนุ่มเอ่ยทักเสียงใส วางหนังสือกับพวงกุญแจรถลงบนโต๊ะ กลิ่นหอมของรามยอนทำให้เขารู้สึกหิวขึ้นมาทันที
“เสร็จแล้วค่ะคุณชานยอลไม่ทานที่ห้องอาหารเหรอคะ?”
“ไม่ครับ ผมจะทานที่นี้ ทุกวัน”
ร่างโปร่งย้ำประโยคสุดท้ายของตัวเอง จะให้เขาทนนั่งทานอาหารร่วมกันกับสองคนนั้นได้ยังไง กับเพ่ยฟางไม่เท่าไหร่แต่กับคุณคริส แค่เห็นหน้าเขาก็ทานไม่ลงแล้ว คนหลอกลวง ชายหนุ่มก่นด่าในใจ แค่คิดถึงเรื่องนั้นน้ำตาเขาก็จะไหลความเสียใจยังคงอยู่ คุณยายหลี่มองดูเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งหน้าตูมอยู่พรางส่ายหน้า เรื่องนี้จะจบลงแบบไหนนะ จะปั้นปึงกันแบบนี้ไปตลอดหรือไง หญิงชราคิดในใจก่อนจะวางถ้วยรามยอนหอมฉุยลงบนโต๊ะ
“ขอบคุณครับยาย”
“ทานให้อร่อยนะคะ”
“พี่อู๋ฟานอย่าค่ะ!”
“อย่าตามมา!”
เสียงดังเอะอะดังมาจากข้างนอกทำให้มือเรียวที่กำลังถือตะเกียบอยู่ต้องวางมันลง เสียงคุณคริสกับเพ่ยฟาง ตากลมมองออกไปนอกประตูแล้วชานยอลก็ต้องรู้สึกผวาเมื่อร่างสูงของคริสปรากฏสู่สายตา ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึงหน้ากลัว กำลังเดินตรงมาทางเขา
“เพล้งงง!!!”
“กรี๊ดดดดด”
“ห้องอาหารมีดีๆทำไมมึงไม่กิน!”
TBC.................
มาต่อแล้วนะคะ ช้าอีกจนได้ แหะๆ ก่อนจะพูดถึงเรื่องฟิค ขอขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ ทุก
กำลังใจที่มอบให้ ตอนนี้ DDT 5000 คอมเม้นแล้ว ไม่คาดคิดจริงๆค่ะ ขอบคุรมากนะคะ ทุกคำ
พูดทุกคำติชมเราจะนำไปพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกคำทวง ขอบคุณจริงๆค่ะ
มาถึงตอนล่าสุดแล้วเราไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ ถ้าพูดอาจจะมีคนคิดว่าเราเข้าข้างเพ่ยฟาง ถ้าเป็น
อย่างที่คุณยายหลี่พูดจริงๆ คริสไม่มาหาชานยอลตั้งแต่แต่งงานจะเป็นยังไง ถ้าเพ่ยฟางร้ายชาน
ยอลจะมีชีวิตอยู่ในบ้านนี้ยังไง เพราะดูพี่คริสแล้วก็พร้อมจะเข้าข้างเมียเสมอ ลองไปคิดดูเล่นๆ
นะคะ
ตอนที่แล้วมีคนถามเราว่าชานยอลจะได้รับผลกรรมอะไร ในเมื่อคนผิดมันคือพี่อู๋กับเมียสิควรได้
รับผลเร็วๆ ชานยอลมีชู้ไม่ผิดเหรอคะ ฮ่าๆๆ กรรมมันขึ้นอยู่กับการกระทำ กรรมไล่ตามทุกคนนั้น
แหละค่ะ ขึ้นอยู่กับว่าจะวิ่งตามใครทันก่อนเท่านั้น แต่เรารับรองว่าพี่คริสเจ็บกว่าน้องแน่ๆ
ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตรบกวนติด #DDT
การเม้นและโหวต ช่วยผลักดันให้คนแต่งมาอัพฟิคเร็วขึ้นนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น