คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 4
ซอนยอลนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ภายในห้องนอนของตน มีร่างของลูกชายคนโตนั่งอยู่ตรงข้าม ทั้งสองไม่ได้พูดคุยสนทนากันแต่อย่างใด บรรยากาศช่างเงียบจนน่าอึดอัด ต่างฝ่ายต่างตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง จนเมื่อประตูถูกเปิดออก คนที่ทั้งสองเฝ้ารออยู่ปรากฎตัวขึ้น
“แม่ พี่ซูโฮ มีอะไรเหรอครับ ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ มันมืดแล้วนะ”
ชานยอลเอ่ยถามเมื่อเข้ามาถึงและพบว่าแสงสว่างภายในห้องเหลือน้อยเต็มที มือเรียวเอื้อมไปกดสวิตไฟที่อยู่ใกล้กับบานประตู
“อ้อ แม่ลืมนะจ๊ะ พ่อดีแม่กับพี่กำลังคุยธุระกันอยู่ ชานยอลนั่งก่อนสิจ๊ะ”
“แม่มีอะไรหรือเปล่าฮะ เรียกชานยอลมาทำไมเหรอ?” พูดพลางย่อกายนั่งลงบนเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างมารดา
“ชานยอล………….” เป็นซูโฮที่เอ่ยชื่อของน้อยชายเสียงแผ่ว แต่ก็ไม่สามารถพูดอะไรต่อไปได้อีก ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆมาจุกที่คอ
“ฮะ พี่ซูโฮ มีอะไรเหรอ”
เด็กหนุ่มเอ่ยถามพี่ชายอย่างนึกสงสัย มีอะไรทำไมไม่ยอมพูดออกมา เมื่อเห็นว่าพี่ชายไม่ยอมพูดอะไรต่อ ชานยอลจึงเบนเป้าหมายไปที่มารดาของตนแทน
“อะไรหรือฮะแม่ มีอะไรให้ชานยอลช่วยหรือเปล่า”
“ชานยอล ลูก…… เดือนหน้าก็เรียนจบแล้วใช่มั้ยจ๊ะ”
“ใช่ฮะ จบแล้วชานยอลจะเข้าไปช่วยงานแม่ที่บริษัทเลย แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะฮะ”
เอ่ยปากออกไปด้วยนึกว่าคนเป็นแม่จะทวงสัญญาที่ตนเคยพูดไว้ ชานยอลส่งยิ้มให้แม่อย่างประจบเอาใจ แต่ก็ต้องยิ้มค้างเมื่อได้ยินคำพูดต่อมาที่หลุดออกมาจากริมฝีปากของมารดา
“เรียนจบแล้ว ลูกช่วยแต่งงานเลยได้มั้ยจ๊ะ”
“อะไรนะฮะ! ”
“จ๊ะ ช่วยแต่งงานให้แม่หน่อยได้มั้ย”
“นี้มันเรื่องอะไรกันฮะ แม่”
ชายหนุ่มเอ่ยถามรัวเร็ว แม่จะให้เขาแต่งงาน แต่งกับใครกัน ชานยอลรู้สึกเหมือนว่ากำลังฟังเรื่องตลกอยู่ อะไรกัน แม่กับพี่ซูโฮกำลังจะพูดเรื่องตลกอยู่ใช่มั้ย อยู่ๆก็มาพูดเรื่องแต่งงานกับเขา
“ชานยอล ฟังพี่นะ”
“ซูโฮ ให้แม่เป็นคนพูดเองเถอะจ๊ะ”
“ไม่ครับแม่ เรื่องนี้ผมเป็นคนก่อ ผมขออธิบายให้น้องฟังเอง”
ชานยอลเริ่มรู้สึกว่าเรื่องที่เขาจะได้รับฟังต่อไปนี้ไม่ใช่เรื่องตลกอีกต่อไปเมื่อได้เห็นสีหน้าที่เหมือนคนกำลังจะร้องไห้เต็มทีของพี่ชาย
“แม่กับพี่ตัดสินใจไปกู้เงินธนาคารมาเพื่อลงทุนในบริษัท พี่กับแม่หวังว่าการลงทุนครั้งนี้จะสร้างรายได้ให้บริษัทของเราได้มหาศาลแต่…..”
“แต่อะไรฮะ”
“แต่พี่ทำพลาด พี่ไว้ใจคนอื่นมากเกินไป เขาหักหลังเรา ยักยอกเงินบริษัทที่เรากู้มาและเงินในส่วนการดูแลสินค้าก็หายไปด้วย ทำให้สินค้าค้าในคลังของเราเสียหายอย่างมาก คู่ค้าของเราก็ยกเลิกสัญญาทั้งหมด บริษัทเรากำลังประสบปัญหาขาดทุนอย่างหนัก”
“จริงเหรอครับ ทำไมชานยอลไม่รู้เรื่องนี้เลย”
เด็กหนุ่มครางออกมาเสียงเบา ทำไมไม่มีใครบอกเขา ไม่มีใครบอกเขาสักคน เอาแต่ปิดเรื่องนี้ไว้ แม่กับพี่เห็นเขาเป็นตัวอะไร ทุกวันชานยอลไปเรียนอย่างมีความสุขสนุกสนานกับเพื่อนในรั้วมหาลัย แต่แม่กับพี่กำลังนั่งเครียดกับหนี้ก้อนโตที่ต้องแบกไว้บนบ่ากันสองคน
“รู้ไปก็เท่านั้น รู้ไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ แม่ไม่อยากให้หนูไม่สบายใจ แม่หวังว่าเราจะมีทางออกกับเรื่องนี้ แต่แม่คิดผิด”
ซอนยอลก้มหน้าลงกับฝ่ามือของตัวเอง น้ำตาที่ตนพยายามซ่อนไว้ไหลลงมากระทบฝ่ามือ หญิงสาวสะอื้นจนตัวโย้น
“แม่อย่างร้องไห้นะฮะ แม่ ฮื่ออ” ชานยอลถลาไปกอดแม่ที่กำลังนั่งตัวสั่น ปล่อยให้พี่ชายเป็นคนเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อไป
“สุดท้ายแม่เลยตัดสินใจขายหุ้นบางส่วนของบริษัทออกไปเพื่อนำมาใช้หนี้ธนาคาร แต่ไม่มีใครซื้อ เขาต้องการหุ้นของเราทั้งหมด แต่แม่ไม่ยอมขาย”
“ฮึก……. ฮึก”
“แม่ไม่ยอมเสียบริษัทที่พ่อสร้างขึ้นมาเพื่อพวกเรา แต่กำหนดชำระหนี้ของธนาคารก็ใกล้เข้ามาทุกที จนบริษัท WU China International ส่งคนเข้ามาเจรจากับเราขอซื้อบริษัทแต่แม่ก็ปฏิเสธไป”
“คุณอู๋ เหม่ย หลิงใช่มั้ยฮะ ชานยอลเห็น”
“ใช่จ๊ะ จนคุณ…คุณอู๋ เหม่ยหลิง มาคุยกับแม่เองเป็นการส่วนตัว แล้ว…แล้วเขาก็ยื่นขอเสนอเรื่องการแต่งงานของหนูกับลูกชายของเขา คุณคริส”
ซอนยอลตอบคำถามของลูกชายเมื่อควบคุมสติของตนได้แล้ว ส่งยิ้มบางให้ลุกชายคนโตเหมือนจะบอกว่าต่อไปนี้หล่อนจะเป็นคนพูดเอง
“คุณคริสหรือครับ?”ชานยอลเอ่ยขึ้นอย่างสงสัย เขาไม่รู้จัก
“ใช่จ๊ะ คุณคริส หนูคงไม่รู้จัก เขาเป็นนักธุระกิจที่เก่งมากทีเดียว”
“แต่แม่ครับ! ลูกชาย! คุณคริส! แม่จะให้ผมแต่งงานกับผุ้ชายเหรอครับ!”
“โอ้ ชานยอล แม่ขอโทษ….”
“แม่ครับ ผมไม่ใช่ ผมไม่ได้เป็นอย่างนั้น”
“แม่รู้ แม่รู้ แม่ขอโทษ ถ้าลูกไม่แต่งก็ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร อย่างร้องนะลูก แม่ขอโทษ”
แขนเรียวโอบกอดลูกชายคนเล็กไว้แนบอก ร่างในอ้อมแขนกำลังสะอื้นอย่างตื่นตกใจ น้ำตาที่แห้งหายไปเริ่มรินไหลลงมาอีกครั้ง ซูโฮนั่งมองร่างของแม่และน้องชายที่กำลังร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขา เพราะเขาเองที่ทำให้แม่กับน้องต้องเดือดร้อน เพราะคนโง่อย่างเขา เรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะเขา
“พี่ซูโฮฮะ เราเป็นหนี้ธนาคารอยู่เท่าไหร่ฮะ”
ชานยอลปล่อยแขนจากมารดาลุกขึ้นเดินตรงไปหาพี่ชายที่กำลังใช้หลังมือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของตัวเอง ซูโฮเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้เป็นน้องชาย เมื่อทราบมูลค่าหนี้สินของบริษัทชานยอลก็แทบทรุดลงกับพื้น
“รวมดอกเบี้ยแล้ว ก็เกือบ 20,000ล้านวอน”
ร่างของชานยอลนั่งอยู่บนเตียงภายในห้องที่มืดสนิท ดวงตากลมโตที่เคยสดใสกับบวมช้ำเพราะเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เรื่องราวทั้งหมดถูกถ่ายทอดจากผู้เป็นแม่และพี่ชาย เงินมากมายขนาดนั้น เขาจะไปหามาจากที่ไหนกัน ‘การแต่งงาน’ แถมต้องแต่งกับผู้ชายเพื่อแรกกับการที่บริษัทยังเป็นชื่อของคนในตระกูลปาร์ค ชื่อของเขา ไม่มีวิธีดีกว่านี้แล้วเหรอ
เสียงรถคุ้นหูดังขึ้นจากภายนอก แม่หรือไม่ก็พี่ซูโฮคงออกไปที่บริษัท ชายหนุ่มหันไปมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เข็มนาฬิกาบอกเวลาเกือบเที่ยงคืน ดึกป่านนี้แล้ว แม่กับพี่ยัง…
“อึก ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ทำไม ฮึก”
ชายหนุ่มพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาจากดวงตาแดงช้ำที่กำลังฟ้องว่ามันทำงานหนักมามากพอแล้วด้วยอาการเจ็บแสบ มือเรียวปัดน้ำตาออกจากใบหน้า บังคับเสียงให้มั่นคง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดอยู่สองสามครั้งก่อนจะเอามันแนบหู
“ฮัลโหล งื่ออ ว่าไงอ่ะ”
“ฮัลโหล แบคฮยอนเหรอ นอนหรือยัง”
ชานยอลเอ่ยถามขึ้นทันทีเมื่อปลายสายกดรับ ไม่สนใจว่าเวลานี้มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เขากำลังร้อนใจอย่างที่สุด
“นอนแล้ว นายมีอะไรเหรอชานยอล”
พยอน แบคฮยอน เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ชานยอลมีปัญหาอะไร มันเที่ยงคืนแล้วน้า~~ เขาเพิ่งได้นอนไม่ถึงชัวโมงเอง
“ฉันมีเรื่องจะปรึกษาน่ะ พรุ่งนี้ออกมาเจอฉันหน่อยได้มั้ย ว่างใช่หรือเปล่า ตอนบ่ายก็ได้นะ”
ชานยอลเอ่ยรัวเร็ว เพราะกลัวว่าเพื่อนขี้เซาจะหลับหนีไปเสียก่อน
“ได้สิ ที่ไหนอ่ะ”
บอกสถานที่พร้อมเวลานัดหมายเรียบร้อยแล้ว สายโทรศัพท์ก็ถูกตัดไป ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนกับเตียง คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นมากมายภายในวันเดียว เปลือกตาหนักอึ้งค่อยๆปิดลงช้าๆ หลับไปพร้อมหัวที่ปวดแทบจะระเบิด
พยอน แบคฮยอนกำลังนั่งรอคนที่โทรมานัดเขาตั้งแต่เมื่อวันก่อนในร้านอาหารร้านประจำที่ชอบมานั่งด้วยกันเสมอ เวลาล่วงเลยมาเกือบสิบนาที ร่างของเพื่อนตัวสูงก็โพล่มาตรงหน้า ดวงตาเรียวเล็กที่มีรอยอายไลน์เนอร์ที่ตัวเองแสนภูมิใจนักว่ากรีดมันได้เฉียบที่สุดกว่าใครกำลังจ้องมองสำรวจใบหน้าของเพื่อนรัก
ปาร์ค ชานยอลที่เคยสดใสเสมอไม่ว่าจะเจอปัญหาอะไรก็ยิ้มรับมันได้ตลอด แต่วันนี้ใบหน้าน่ารักกับไม่มีรอยยิ้มประดับอยู่เหมือนที่เคย แต่กับพาดวงตาแดงช้ำมาทำให้คนที่นั่งรออยู่ต้องใจหาย
“เป็นอะไรน่ะชานยอล ร้องไห้เหรอ”
เอ่ยถามทันทีเมื่อเพื่อนสั่งรายการอาหารที่ต้องการเรียบร้อยแล้ว มีเพียงน้ำหวานรสโปรดหนึ่งแก้วเท่านั้น
“มีปัญหานิดหน่อยน่ะ ไม่สิ มากทีเดียว”
“เอายังไงแน่ น้อย หรือ มาก”แบคฮยอนถามเพื่อความมั่นใจ เขาจะได้ทำตัวถูกเวลาที่ต้องรับรู้ปัญหาของเพื่อน
“มากทีเดียว” ชานยอลก้มลงมองมือของตัวเองไม่กล้าสบตากับเพื่อนสนิท
“ว่ามา รอฟังอยู่”
ชายหนุ่มตัวเล็กหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่มพร้อมรับฟังปัญหา
“แบคฮยอน ฉันต้องแต่งงาน”
“หา ว่าไงนะ แต่งงาน นี้นาย นาย ชานยอล หรือว่า แกไปทำใครท้อง”
แบคฮยอนแทบจะสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไป ชานยอลเพื่อนของเขากำลังจะแต่งงาน แต่งแบบสายฟ้าแลบเสียด้วย นี้มันไปทำผุ้หญิงคนไหนท้องว่ะเนี้ย ทำไมเขาไม่รู้เรื่องเลย ว่าแต่ว่าตลอดเวลาที่คบกันมามันยังไม่เคยคบใครเป็นจริงเป็นจังเลยนี้หว่า แฟนคนล่าสุดก็เลิกกันไปแล้วเกือบปี แล้ว แล้วชานยอลจะแต่งกับใคร
“เปล่า ฉันไม่ได้ทำผุ้หญิงคนไหนท้อง ไม่ได้ทำ”
“อ้าว แล้วทำไมต้องรีบแต่งขนาดนั้น แล้วแต่งกับใคร”
ตาเรียวเบิกกว้าง ความสงสัยยังไม่จางหาย มีแต่จะเพิ่มมากขึ้น เขากำลังงง พยอน แบคฮยอนกำลังไม่เข้าใจ ปาร์ค ชานยอลช่วยอธิบายที
“ฉันต้องแต่งงาน กับ….”
“กับใคร บอกมาเร็วๆดิว่ะ”
“กับคุณคริส”
“คริส..? คริสเคิ้ด ไหนว่ะ ทำไมฉันไม่รู้จัก ผุ้หญิงบ้าอะไรชื่อคริส ฝรั่งเหรอ ไปรู้จักกันได้ไง ตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง”
ยิ่งฟังเขาก็ยิ่งงง ชายหนุ่มตัวเล็กไม่รู้ว่าเพื่อนของเขากำลังพูดถึงใคร คริส ชื่อนี้เขาไม่เคยคุ้นเลย
“เปล่า คุณคริส จากบริษัท WU China International เขาเป็นผู้ชาย ผู้ชายเหมือนฉันกับนาย”
“อะไรนะ…..บ้า พูดอะไรบ้าๆ”
ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย ชื่อกับบริษัทที่เพื่อนรักเอ่ยออกมา ทำให้แบคฮยอนแทบสิ้นสติ คริส?
WU China International ? ผู้ชาย?
“ใช่ เรื่องจริงแบคฮยอน ฉันต้องแต่งงานกับคุณคริส กับผุ้ชาย ฮื่ออ”
พูดจบชานยอลก็ปล่อยโฮออกมาทันที ยิ่งเห็นท่าทางของเพื่อนรักที่กำลังตกใจกับเรื่องที่เขาพูด ชายหนุ่มยิ่งใจเสีย เขากำลังกลายเป็นตัวประหลาดในสายตาเพื่อน
“อย่าร้อง ชานยอลอย่าร้อง เงียบซะ คนอื่นมองแล้วเห็นมั้ย?”
เอ่ยปลอบเพื่อนรักที่กำลังก้มหน้าร้องไห้ มือเรียวทั้งสองข้างถูกใช้ปิดบังใบหน้าของตัวเอง แบคฮยอนยื่นผ้าเช็ดหน้าให้เพื่อนซับน้ำตา ชานยอลรับผ้าผืนนั้นไว้ในมือก่อนจะใช้ซับน้ำตาของตัวเอง
“ไหน เล่าทุกอย่างมาสิ เล่ามาให้หมด”
ใช้เวลาไม่นานเรื่องราวปัญหาทั้งหมดก็พรั่งพรู่ออกมาจากริมฝีปากสีแดงสด แบคฮยอนถอนหายใจหนักอกกับปัญหาของเพื่อนตัวสูง นี้มันเรื่องจริงใช่มั้ย เขาไม่อยากจะเชื่อ เพื่อนรักของเขากำลังจะแต่งงานกับผู้ชาย แถมยังไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลยสักนิด กับผู้ชายที่ใครๆต่างก็ยกย่องว่าเป็นมังกรตัวใหม่ของประเทศจีน ใช่…ทำไมพยอน แบคฮยอนที่มีพ่อแม่ทำงานอยู่ในแวดวงสังคมนักธุระกิจจะไม่รู้
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไปชานยอล”
“นายพอจะมีเงินให้ฉันยืมมั้ย” ถามเพื่อนรักอย่างอับจนหนทาง ถึงแม้จะรู้ว่าคำตอบจะเป็นยังไง มันไม่มีทางเป็นไปได้
“ชานยอล เงิน 20,000ล้านวอนนะ ไม่ใช่ 20,000หมื่นวอน ฉันจะไปหามาจากที่ไหนกัน”
“อื้ม ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ขอโทษที”
“……………..”
“แล้วนายจะทำยังไงต่อไป”
แบคฮยอนเอ่ยถามเมื่อเจ้าของปัญหาไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพื่อนรัก สายตาแบบนั้นแววตาของคนไร้ทางออกทำให้แบคฮยอนนึกใจหาย เพื่อนของเขาไม่เหมาะกับสายตาแบบนี้ มันเหมือนไม่ใช่ชานยอล
“ฉันยังไม่ได้ให้คำตอบกับคุณแม่ ทางคุณเหม่ยหลิงบอกว่าจะให้เวลาจนถึงเย็นนี้”
“โห กดดันกันจัง” แบคฮยอนรำพึงกับตัวเองไม่เบานัก
“ฉันว่าจะตอบตกลงไปก่อน แล้วจะหาทางคุยกับคุณคริสโดยตรงอีกที ฉันคิดว่าคุณคริสเองเขาก็คงจะไม่อยากแต่งงานกับผุ้ชายเหมือนกันสักเท่าไหร่”
“น้อยไปสิ นี้ชานยอลอย่าบอกนะว่านายไม่รู้จักคุณคริสอะไรนั้น”
แบคฮยอนเอ่ยเบรกความคิดของเพื่อนรัก นี้เพื่อนของเขาไปอยู่ที่ไหนมา ถึงไม่รู้จักคุณคริส แห่ง ตระกูลอู๋
“ไม่เลย ไม่เลยสักนิดเลยน่ะนะ ตายแล้ว ชานยอล แกไปอยู่ดาวไหนมา”
คนตัวเล็กแทบอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะอาหาร ยิ่งเห็นเพื่อนตัวสูงเอาแต่ส่ายหน้า กัดริมฝีปากจนเริ่มแดงช้ำก็ถอนหายใจออกมา ช่างไม่รู้อะไรจริงๆ
“แบคฮยอนนายก็รู้ ว่าฉันไม่ได้สนใจเรื่องเกี่ยวกับธุระกิจหรืแวดวงไฮโซอะไรนั้น ฉันเรียนนิเทศก็จริงแต่ฉันไม่ชอบเรื่องนินทาอะไรแบบนั้น”
“ช่างมันเถอะ แต่ฉันจะบอกอะไรให้นะชานยอล เขาลือกันให้แซดว่าคุณคริสอะไรนั้น เป็นไบ… ไบเซ็กชวลน่ะ เข้าใจมั้ย เขานอนได้กับทั้งผู้หญิงและผู้ชายนะชานยอล”
“อะไรนะ นายรู้ได้ยังไง”
“ทำไมฉันจะไม่รู้ ในแวดวงไฮโซอะไรนั้นเขาก็รู้กันหมด หนังสือพิมพ์ นิตยาสารเขาก็ลงรูปกันว่อน อ้อ รูปอะไรน่ะเหรอ ก็รูปคุณคริสเขาเข้าโรงแรมกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า วันดีคืนดีถ้าพวกปาปารัสซี่ไปซุ่มอยู่แถวโรงแรมอาจจะได้เห็นของดีไปลงหนังสือของตัวเองให้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าก็ได้ ”
“รูปอะไรเหรอ?”
“เอ้า ก็รูปคุณคริสควงหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่เข้าโรงแรมน่ะสิที่สำคัญไม่เคยซ้ำกันสักรายเลยนะ….. เอ่อ ชานยอล ขอโทษนะ”
คนที่กำลังร่ายวีรกรรมต่างๆของคนที่ตัวเองเพิ่งบอกว่าไม่รู้จักรีบหุบปากลงทันที เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้ของเพื่อนสนิท ชานยอลส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร
“ไม่เป็นไร ฉันจะเข้าไปคุยกับเขาดู คุณคริสเขาไม่ชอบคนอย่างฉันหรอก ฉันไม่ได้ตัวเล็กน่ารักเหมือนนาย ดูฉันสิ สูงยังกะอะไรดี เสียงก็ไม่ได้นุ่มน่ารักออกจะใหญ่ด้วยซ้ำ เขาคงไม่ชอบของแปลกหรอก”
ชายหนุ่มพยายามฝืนยิ้ม หัวเราะออกมาเหมือนปลอบใจตัวเอง แต่เป็นอีกครั้งที่ความคิดของเขาต้องชะงักเพราะคำพูดของเพื่อนสนิท
“พูดอะไรไม่ได้ดูหน้าตาตัวเองเลยใช่มั้ย กระจกน่ะ หัดส่องซะบ้าง จะได้รู้ว่าหน้าตานายมันน่ารักน่ามองกว่าผุ้หญิงบางคนเสียอีก ไอ้แก้มยุ้ยๆ ปากอิ่มๆสีแดง ผิวขาวๆแบบนี้รู้มั้ยมันน่าฟัดแค่ไหน แล้วดูตานายสิ แป๋วขนาดนี้ ใครเห็นแล้วเขาจะไม่ชอบบ้าง ไอ้ส่วนสูงกับเสียงน่ะ มันไม่มีปัญหาหรอกถ้าจะเอา”
“แบคฮยอน ฮึก ฮึก”
“เอ้ย อย่าร้อง ฉันขอโทษ ไม่เอาไม่พูดแล้วนะ อย่างร้อง หยุดๆตาช้ำหมดแล้ว”
“อื้ออ ขอบใจนะ ฉันไม่เป็นไร”
“โธ่เอ้ย นี้มันเวรกรรมอะไรของนายว่ะเนี้ย”
“ช่างมันเถอะ ฉันคงต้องไปแล้วล่ะแบคฮยอน ขอบใจมากนะ”
พูดพลางหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสตางค์วางมันลงกับโต๊ะ ก่อนจะส่งยิ้มให้เพื่อนสนิทที่ยังไม่ยอมขยับกายไปไหน
“นายล่ะจะกลับเลยหรือเปล่า”
“อื้ออ กลับเลย แล้วตกลงว่านายจะเอายังไง”
“ฉันจะตอบตกลงกับคุณแม่ แล้วจะลองเสี่ยงไปคุยกับคุณคริสอีกครั้ง”
TALK..........
หนูแบคอยอนปรากฏตัวขึ้น เบรกอารมณ์เครียดๆหน่อยนะ
เอะ หรือเครียดกว่าเดิม สวัสดีค่ะ
ความคิดเห็น