คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #134 : CHAPTER 127
.......cut.....
(รวมเล่มนะคะ)
ปาร์ค ซอนยอล นั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องรับแขก มองร่างของลูกเขยชาวจีนที่กำลังนั่งคลุกเข่าอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาสับสน ความรู้สึกที่หล่อนมีในตอนนี้ยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ ถึงหล่อนจะบอกว่าจะพยายามให้อภัยผู้ชายที่ชื่อ อู๋ อี้ฟาน เพื่อลูกชายของตัวเอง แต่ความแคลงใจก็ยังมีอยู่ไม่น้อย
แต่เมื่อได้เห็นรอยยิ้มกว้างของลูกชายตอนที่เดินควงร่างสูงของสามีเข้ามาในบ้านตั้งแต่เช้าตรู่ เพื่อขอพบตนก่อนที่จะไปส่งคริสขึ้นสนามบิน หล่อนก้รู้ว่าคงจะเอาเหตุผลของตัวเองมาทำร้ายหัวใจของลูกไม่ได้ ในเมื่อนี้เป็นสิ่งที่ชานยอลเลือกเอง
“คริส ลุกขึ้นเถอะ... ลูก”
“ขอบคุณครับคุณแม่”
หญิงสาวถอนหายใจออกมา ก้มลงจับไหล่กว้างให้เงยหน้าขึ้นมาสบตาตน ก่อนจะเอ่ยสอนในฐานะที่ตนเป็นผุ้ใหญ่กว่าและเป้นแม่ของภรรยาที่เจ้าตัวบอกว่ารักหนักหนาและพร้อมจะแก้ไขทุกอย่างให้ดีขึ้น
“เอาตามตรงนะคริส ความจริงแล้วแม่ก็ยังเคืองลูกอยู่ มากด้วย ”
“ผมเข้าใจครับแม่ วันนี้ผมเลยอยากมาขอโทษคุณแม่ด้วยตัวเองอีกครั้ง ผมขอดทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป ที่เคยโกหก หลอกลวงทำชานยอลต้องเสียใจ และเคยพลั้งมือทำร้ายลูกชายคุณแม่ด้วยแรงอารมณ์ ผมขอโทษนะครับคุณแม่”
คริสเงยหน้าขึ้นสบตามารดาของชานยอล ร่างสู่งนั่งอยู่บนโซฟาเคียงข้างคนรัก ก่อนจะพูดคำพูดที่อยากพูดมานานออกไป
“รู้ตัวเองก็ดีแล้ว คริสโตแล้ว เป็นถึงเจ้าของธุรกิจใหญ่โต อย่าใช้อารมณ์มากกว่าเหตุผล โกรธอะไรก็ให้ใจเย็นก่อน อย่าหุนหันผลันแล่น ค่อยพูดค่อยจากัน ชานยอลก้ใช่ว่าจะเป้นคนใจเย็น ร้อนกับร้อนมาเจอกันมีแต่จะพัง”
“ครับคุณแม่ ผมจะพยายามใจเย็น”
คริสก้มหัวน้อมรับทุกคำสอนของผู้อาวุโส
“เรื่องผุ้หญิงก็เหมือนกัน แม่ขอละคริส อย่าให้แม่ได้ยินเรื่องลูกกับผู้หญิง หรือผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ชานยอลได้มั้ย?”
“ผมสัญญาด้วยเกรียติของลูกผุ้ชายครับ ผมจะไม่มีใครนอกจากชานยอล”
หญิงสาวพูดในสิ่งที่ตัวเองติดค้างในใจมานาน ชานยอลหันไปมองคนรักทันทีเมื่อได้ยินแม่พูดอย่างนั้น เขาอยากได้ยินคำมั่นจากปากคุณคริต่อหน้าแม่อีกครั้ง และคริสก็ตอบรับมันทันทีโดยที่ไม่ต้องคิด
“ขอบใจมาก แม่เชื่อว่าลูกจะมีความเป้นลูกผุ้ชายพอ ส่วนเรื่องเพ่ยฟางแม่ได้ยินมาจากชานยอลแล้ว แม่จะไม่ถามลูกอีก”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ความจริงเรื่องทั้งหมดจะโทษคริสคนเดียวก็ไม่ได้ แม่ กับชานยอลก็มีส่วนผิดด้วย ถึงแม่จะเป้นแม่ของชานยอล แต่ไม่ใช่ว่าแม่จะเข้าข้างลูกชายของตัวเองทุกอย่าง ที่เรื่องมันแย่ลงขนาดนี้ความประพฤติของชานยอลก็มีส่วนด้วย”
“ครับ แม่”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากพื้นเมื่อโดนพาดพิงก่อนจะก้มลงมองมือตัวเองบนตัก เรื่องร้ายที่ตัวเองได้ทำคงตามหลอกหลอนเขาไปอีกนาน น้ำตาไหลคลอที่หน่วยตาเมื่อความรู้สึกผิดเริ่มทิ่มแทงจิตใจอีกครั้ง
“แม่รู้ว่าลูกคงเสียใจเรื่องคุณคริส แต่ลูกไม่ควรทำแบบนั้น โกรธอะไรก็ควรจะมีเหตุผล อย่าเอาอารมณ์เป้นที่ตั้ง ลูกทำผิดเมื่อโดนจับได้ไม่ใช่ลูกคนเดียวที่อับอาย แต่มันรวมถึงแม่และพี่ด้วย คิดจะทำอะไรให้ตรึกตรองให้ดี อย่าทำเพราะอยากประชด ประชดแล้วมันไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก มีแต่จะแย่ลง ตัวอย่างก้มีให้เห้นแล้ว”
“ครับ..”
“คริสเป้นสามีของลูกก็เหมือนเป็นเจ้าของลูกด้วย พี่เค้ามีสิทธิในตัวหนูทุกอย่าง เขาจะเป็นคนดูแลลูกให้คำปรึกษาลูกทุกอย่าง ไม่พอใจหรือน้อยใจอะไรให้หันหน้าคุยกัน หรือไม่ก็ดทรหาแม่ มีอะไรให้บอกแม่ อย่าปิดบังแม่แบบนี้อีก ไม่ต้องกลัวว่าแม่จะคิดมาก เพราะถ้าแม่รู้เรื่องเองแม่อาจจะช๊อคตายก็ได้ เข้าใจมั้ยชานยอล”
“เข้าใจครับ”
นาทีนี้ชานยอลคงไม่สามารถพูดอะไรได้ เพราะสิ่งที่แม่พูดมาทุกอย่างคือเรื่องจริง เขาใช้แต่อารมณ์ เขาอยากเอาชนะ และเขาก็รักครอบครัวมากจนขี้ขลาดที่จะบอกแม่
“ดีแล้ว คริส ต่อที่พวกลูกแต่งงานกัน แม่ไม่มีโอกาสได้พูดกับลูกเท่าไหร่เพราะงานค่อนข้างฉุกละหุก แม่ถือโอกาสนี้ฝากลูกชายของแม่ด้วยนะ ชานยอลถูกแม่เลี้ยงมาแบบฉบับลูกชายคนเล็ก หรือจะเรียกว่าเป้นลูกแหง่ก็ได้ ซึ่งแตกต่างจากลูก”
“ช่วยอบรม ช่วยสอนน้องด้วย ถ้าน้องทำผิดไป ชานยอลไม่รู้หรอกว่าหน้าที่ของภรรยาต้องทำอะไรบ้าง จะหวังอะไรกับเด็กคนนี้ไม่ได้หรอก คริสต้องเป็นคนคอยบอกน้องและแม่เชื่อว่าน้องพร้อมจะทำตาม”
“ครับคุณแม่”
หญิงสาวหันไปบอกลูกเคยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ต่อไปนี้คนที่ดูแลชานยอลจะไม่ใช่หล่อนอีกแล้ว ลูกคนเล็กที่หล่อนรักดั่งแก้วตาดวงใจ ตอนนี้หล่อนคงต้องปล่อยชานยอลไปตามทางที่เลือกเดิน
“แม่ฝากชานยอลด้วยนะ ช่วยรักเค้าให้มากๆ อย่าทำให้น้องเสียใจอีกเลยนะ แม่ไม่รู้ว่าแม่จะอยู่ถึงวันไหน แม่อยากให้น้องมีหลักในชีวิต ช่วยเป็นหลักให้น้องยึดด้วยนะลูก”
“ครับคุณแม่ แม่อย่าห่วงนะครับ ผมจะดูแลชานยอลเอง ผมจะไม่ทำให้น้องลำบาก อย่างห่วงเลยนะครับ”
เมื่อได้ฟังคริสรับปากอย่างนั้นหญิงสาวก็เบาใจ ต่อไปนี้คงจะมีคนทำหน้าที่ดูแลชานยอลแทนหล่อนแล้ว
“ขอบใจมากลูก ได้ยินอย่างนี้แม่ก็เบาใจ”
“แม่ ทำไมพูดแบบนั้นล่ะฮะ”
“แม่พูดเรื่องจริง ชานยอลได้ยินที่พี่เขาพูดแล้วใช่มั้ย ต่อจากนี้พี่เค้าจะเป็นคนดูแลหนู ชานยอลก็เหมือนกัน เราโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว งอนสามมีน่ะ งอนได้แต่พองาม อย่างอนเกินชาย”
“แม่อ่ะ! ชานยอลไม่ได้งอนเกินชายซะหน่อย”
ชานยอลแย้งอออกมาเสียงดังเมื่อโดนกล่าวหา เขาไม่ได้งอนเกินชายเสียหน่อย แม่พูดซะเค้าหมดแมนเลย
“ก็ดูทำหน้าเข้าสิ จะให้แม่เรียกว่าอะไร”
“แม่อ่า ก็มันติดแล้วนี้ครับ”
หญิงสาวหันไปเอ็ดลูกชายที่กำลังนั่งทำหน้าตูม ปากยื่นอย่างเคยตัว ชานยอลรีบหุบปากลงทันที บ่นอุบกับตัวเอง ซูโฮที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามหัวเราะออกมาเบาๆ นิสัยชอบทำปากยื่นเวลางอนแก้ยังไงน้องชายของเขาก็แก้ไม่หายสักที
“แล้วไอ้นิสัยงอนสามีแล้วหนีกลับบ้านแม่ไม่เอาอีกแล้วนะชานยอล”
“ครับ ไม่ทำแล้วครับ”
ชานยอลรับปากหน้ามุ่ย แม่ก็รู้ว่าครั้งนั้นเขาหนีกลับเพราะอะไร ยังหยิบขึ้นมาพูดให้เขาได้อายอีก
“ดี แม่ขอถามชานยอลอีกครั้งนะ”
“ครับ”
“ชานยอลจะไม่เสียใจใช่มั้ยที่เลือกแบบนี้”
“ครับ ผมจะไม่เสียใจ ถึงปมจะต้องร้องไห้เพราะคุรคริสอีกกี่ครั้ง ผมก็จะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของผมครั้งนี้”
ชานยอลตอบออกมาด้วยเสียงหนักแน่น มั่นใจในสิ่งที่ตัวเองเลือก จนคนเป็นแม่ต้องถอนหายใจออกมา
“แต่ตอนนี้ผมคงต้องฝากชานยอลไว้กับคุณแม่ก่อน ช่วยดูแลน้องแทนผมก่อนนะครับ ถ้าผมจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว ผมจะกลับมารับชานยอล”
“อีกนานแค่ไหน?”
หญิงสาวร้องหาวันเวลาที่แน่นอน ชานยอลเองก้คงอยากรู้มากเหมือนกัน หล่อนไม่อยากให้ลูกชายของหล่อนต้องคอยเก้อ
“ไม่เกินเดือนหน้าครับ ผมจะรีบจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด”
“จ๊ะ แล้วแม่จะดูแลชานยอให้ จัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยนะคริส อย่าให้ชานยอลของแม่ต้องลำบากใจ
อีก”
“ครับคุณแม่”
“ถ้างั้นก็ไปสนามบินกันเถอะ ใกล้เวลาออกเดินทางแล้วนี้”
หญิงสาวลุกขึ้นยืนเมื่อได้คำตอบที่พอใจเดินนำออกไปยังประตูหน้าบ้าน มีร่างของลูกชายทั้งสองและลูกเขยเดินตามไปติดๆ ก่อนที่ซูโฮเอ่ยขอตัวเข้าบริษัทก่อนเพราะมีประชุมช่วงเช้า นัดแนะกับน้องชายให้ไปเจอกันที่บริษัทหลังจากไปส่งคริสแล้ว
ภายในสนามบินนานาชาติอินชอนค่อนข้างวุ่นวาย ผู้คนส่งเสียงดังจอแจเดินไปมาหนาตา แต่ร่างของคริสและชานยอลก้ยังเด่นสะดุดตาคนทั่วไป ทั้งสองยืนกอดกันอยู่หน้าประตูผู้โดยสารขาออก มีชอนยอลและอี้ชิ้งยืนมองดูอยู่ไม่ไกล
“ชานยอล พี่ไปก่อนนะ ดูแลตัวเองดีๆนะ”
“พี่ก็เหมือนกันดูแลตัวเองดีๆ กินยาให้ครบนะครับ”
“ครับ พี่จะไม่ลืม”
“รีบกลับมารับผมนะ ผมจะรอพี่อยู่ที่นี้”
ชายหนุ่มพูดกับคนรักน้ำเสียงสั่นเครือ ช้อนตาขึ้นสบตาสีเข้มที่กำลังแดงกล่ำเพราะพิษน้ำตาไม่ต่างจากตน คริสวางมือบนศีรษะของคนรัก เอื้อมมือไปคว้ามือบางขึ้นมากุมไว้ มองดูแหวนสีเงินบนนิ้วนางข้างซ้าย ก่อนจะเอ่ยปากสั่งลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจินกลับมาหาคนรักในเดือนหน้า
“แหวนพี่ชานยอลห้ามถอดนะ”
“ครับ ผมจะไม่ถอด”
“จำไว้ ถ้าวันไหนที่ชานยอลถอดมัน นั้นหมายความว่า ชานยอลหมดรักพี่แล้ว”
“นั้นยิ่งไม่มีทางเป็นไปได้ เพราะผมไม่มีวันหยุดรักคุณ”
“เด็กดี”
คริสดึงร่างของเด็กหนุ่มที่กำลังทำท่าว่าจะร้องไห้เข้ามากอด ชายหนุ่มหลับตาสะกดกลั้นความเศร้าที่มีในอก อยากจะจูบชานยอลแรงๆสักครั้งก่อนจากแต่มันก็เป้นเพียงความต้องการที่สูญเปล่า
“ฮึก พี่ห้ามนอกใจผมนะ ผมขอเบอร์อี้ชิงไว้แล้วด้วย ถ้าผมรู้นะ”
“โถ่ ไม่มีหรอกครับ พี่ไปก่อนนะ รักชานยอลนะ”
ชานยอลขาดโทษ ก่อนจะพยักหน้ารับคำรักจากสามี มองดูแผ่นหลังกว้างเดินเข้าไปในเกตด้วยหัวใจห่อเหี่ยว ตั้งแต่วันนี้ไปเขาคงจะได้นั่งรอนับวันเจอกันอีกครั้ง
TBC..........................
ความคิดเห็น