คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #133 : CHAPTER 126
“แม่กินข้าวเที่ยงหรือยังครับ เมื่อเช้าชานยอลลองทำข้าวผัดเบค่อนให้คุณคริสทาน อร่อยใช้ได้เลยครับ เดี่ยวกลับไปชานยอลจะทำให้แม่กับพี่ทานนะครับ”
คริสนั่งเอนกายอยู่บนโซฟามองร่างโปร่งที่กำลังยืนคุยดทรศัพท์กับแม่พร้อมรอยยิ้มประดับบนใบหน้า ร่างโปร่งส่งเสียงเจื้อยแจ้วอย่างคนอารมณ์ดี ตั้งแต่ว่างหูจากคุณแม่ตอนเช้า ชานยอลก็ยังยิ้มไม่ยอมหุบ พอตกเที่ยงก็หยิบโทรศัพท์ถึงมารดาทันที
“แล้วแม่จะรอทานนะ อ้อ ชานยอล คุณคริสจะกลับพรุ่งนี้กี่โมงจ๊ะลูก”
“อื้มมม ประมาณเที่ยงอ่ะครับ แต่คงต้องไปสนามบินตั้งแต่11โมง”
ร่างโปร่งทำท่าคิดสักพัก ความจริงเขาอยากลืมวันและเวลาที่คุรคริสกลับไปให้หมดจากสมองแต่ความจริงก็คือความจริงอยู่วันยังค่ำ ยังไงพรุ่งนี้คุรคริสก็ต้องกลับไป ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าอีกไม่นานพวกเขาจะได้อยู่ด้วยกัน
“โอเคจ๊ะ เดี๋ยวแม่จะไปส่งคุณคริสขึ้นเครื่องที่สนามบินนะ จะฝากของฝากไปให้คุณเหม่ยหลินด้วย”
“ครับ ขอบคุณมากนะครับแม่”
“จ๊ะ ชานยอล แม่รักลูกนะ”
“ชานยอลก็รักแม่ รักที่สุด”
ชายหนุ่มพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ร่างโปร่งกันไปมองร่างสูงที่กำลังมองตนอยู่เช่นกันด้วยดวงตาที่พราวไปด้วยร้ำตาแห่งความปลื้มใจ คริสเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อเห็นท่าทางนั้นของคนรัก กำลังจะลุกขึ้นเดินเข้าไปหาแต่บทสนทนาก้จบลงเสียก่อน
“มีอะไรหรือเปล่าชานยอล”
“เปล่าครับ คิกๆ พรุ่งนี้คุณแม่บอกว่าจะไปส่งคุณขึ้นเครื่องด้วย”
“จริงเหรอ ดีจัง เป็นแบบนี้มันดีจริงๆเลยนะ”
ชานยอลพุ่งตัวเข้าไปกอดคนรักไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง คริสซบหน้าลงบนไหล่บางสูดดมกลิ้นหอมจางๆผ่านเนื้อผ้าก่อนที่ร่างโปร่งจะยันตัวเขาให้ออกห่าง ปลายจมูกสวยกดลงบนแก้มคร้าน เงยหน้าขึ้นใช้ดวงตากลมมองเขาอย่างออดอ้อน คริสใช้ปลายนิ้วเขี่ยเส้นผมสีน้ำตาลทัดไว้บนหุของคนแก้มกลม ชานยอลไม่รู้หรือไงว่าการที่เจ้าตัวใช้สายตาแบบนี้มองเขามันกำลังทำให้เขาอดใจไม่ไหว
“พี่ครับ พรุ่งนี้เราจะจากกันแล้ว พี่จะคิดถึงผมใช่มั้ย”
“แน่นอนอยู่ แล้ว พี่จะคิดถคงชานยอล คิดถึงทุกวัน”
“ต้องโทรหาผมทุกวันนะครับ ห้ามลืม”
“อ่าๆ ครับ ชานยอลก้ต้องโทรหาพี่ทุกวันนะ”
“ครับ ห้ามรำคาญผมนะ”
“ใครจะกล้ารำคาญหืม เดี่ยวโดนงอนอีก ขี้เกียจง้อ”
คริสหัวเราะออกมาเมื่อชานยอลเฝยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างข่มขู ดึงร่างโปร่งเข้ามากอดไว้แน่น ใช้มือจังแก้มนิ่มเล่นอย่างเพลินมือ
“เพ่ยฟาง...คงจะย้ายไปอยู่บ้านคุณพ่อประมาณเดือนหน้า”
“ไม่ต้องรีบก็ได้นะครับพี่ ผมรู้มันทำใจลำบาก”
ชานยอลรีบพูดออกมาเมื่อได้ยินคริสพูดอย่างนั้น ถึงเขาจะอยากอยู่กับคุรคริวมากยังไง แต่มันคงจะโหดร้ายเกินไปถ้าให้เพ่ยฟางย้ายออกในเร็ววัน คริสส่งยิ้มแกนให้เด็กหนุ่มที่ทำหน้าลำบากใจในอ้อมแขน
“ชานยอลใจดีจัง พี่สัญญา พี่จะทำทุกอย่างให้ถนอมน้ำใจกันมากที่สด ไม่อยากให้เพ่ยฟางหรือชานยอลเสียใจอีกแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
ชานยอลยิ้มออกมาอย่างตื่นตัน กอดร่างของคริสไว้แน่น ซบหน้าลงบนแผ่นอกที่กำลังขยับขึ้นลงตามจังหวะของหัวใจ ทั้งสองนอนกอดกันอยู่บนโซฟาจนดวงตะวันคล้อยลับสู่ขอบฟ้า ชานยอลจึงรู้สึกตัวตื่นขึ้น ชายหนุ่มอ้าปากหาววอด ไม่รู้ว่าเขากับคุณคริสเผลอลับไปตั้งแต่เมื่อ หันไปมองนาฬิกาบนพนัง ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วสินะ
“คุณคริส”
“อื้ออ ว่าไง”
“ตื่นเถอะครับ ใกล้เวลาอาหารเย็นแล้วนะ คุณจะทานอะไร”
เมื่อเห้นว่าคริสรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาดีแล้วชานยอลจึงถามถึงเมนูอาหารกับร่างสูง คริสส่ายหน้าช้าๆ เขาเพิ่งตื่นถึงจะหิวแต่ไม่รู้ว่าจะกินอะไรดี สุดท้ายก็เป็นชานยอลที่ต้องเอ่ยแสดงความคิดเห็นอย่างเช่นทุกคายที่ผ่านมา
“กินไก่มั้ยครับ เมื่อเช้าผมซื้อเบียร์ติดมือมา กินไก่กับเบียร์กันนะครับคุรคริส”
“หืม เป้นแผนของเราใช่มั้ย แอบซื้อเบียร์มาแล้วมาชวนพี่กินไก่”
“อ่า ไม่ใช่สักหน่อย”
ชานยอลส่ายหน้าปฏิเสธ ทำปากยื่นเมื่อมือหนาเอื้อมาหยิกแก้มตน คริสหัวเราะออกมาอย่างพอใจที่ได้แกล้งคนรักได้ ชานยอลส่งค้อนให้อีกฝ่ายวงใหญ่ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบดทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาร้านไก่ทอดเจ้าประจำให้มาส่งที่คอนโด กลับมานั่งให้คุณคริสแกล้งเล่นอยู่เกือบครึ่งชั่วดมงชานยอลจึงได้ลุกขึ้นไปเปิดประตูเมื่อคนจากร้านขายไก่นำอาหารเย็นของพวกเขามาส่ง
“คุณคริส กระเป๋าตังค์คุณล่ะครับ”
“อยู่บนเตียง ชานยอลหยิบเลย”
คริสตะโกนตอบออกไปทั้งที่ยังไม่ยอมละสายตาออกจากจอโทรทัศน์ ชานยอลจัดการจ่ายเงินเสร็จสรรพแล้วเดินเข้าไปในครัว หยิบขวดเบียร์ติดมือมา2ขวดกับจานอีกหนึ่งใบไปวางบนโต๊หน้าทีวี ทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นพรม วันนี้มีถ่ายทอดสดฟุตบอลคุ๋ที่เขาชอบ และดูเหมือนคุรคริสเองก็จะสนใจมากไม่แพ้กันโต๊ะกระจกหน้าจอทีวีจึงถูกเลือกให้ทำหน้าที่ในครั้งนี้
“กินไก่ครับคุรคริส อ่ะนี้ มันบดของคุณ”
“ป้อนหน่อยสิ”
คริสเอ่ยขึ้นละสายตาออกมาจากหน้าจอทีวี มองใบหน้าสวยของคนรักด้วยตาออดอ้อน ก่อนจะยกแขนข้าง
ที่หักให้อีกฝ่ายเห็นว่าเขาคงกินเองไม่ได้ ชานยอลที่คาบน่องไก่ไว้ในปากพยักหน้ารับ จัดการตักมันบดยื่นใส่ปากให้คนตรงหน้าตามคำขอ คริสอ้าปากรับเมนูโปรดเข้ามาคำใหญ่ รสชาติของมันทำให้เขาเรียกร้องที่จะลิ้มลองมันอีกครั้ง
“ชานยอล ต่อไปนี้ไม่ต้องใช้เงินคุณแม่อีกแล้วนะ”
“เอ๋......?”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองคนรักด้วยความสงสัย อยู่ๆคุณคริสก็พูดขึ้นหลังจากที่จัดการมันบดถ้วยใหญ่หมดไป
“ต่อจากนี้อยากได้อะไรมาเอาที่พี่ บัตรที่พี่ให้ก็ใช้ซะ อย่าไปขอเงินคุณแม่อีก”
“ผมไม่ได้ขอนะครับ ผมทำงานมีเงินเดือนแล้ว”
คริสพูดด้วยใบหน้าจริงจัง น้ำเสียงขึงขังแสดงให้เห็นว่าตัวเองจริงจังกับเรื่องนี้มากแค่ไหน เขารู้สึกไม่ดีเลยสักนิดเวลาที่ชานยอลใช้จ่ายด้วยเงินของคุณแม่ มันเหมือนกับว่าเขาดูแลชานยอลไม่ได้ เดือดร้อนร่างโปร่งต้องรีบอธิบายให้คนรักได้เข้าใจว่าตนไม่ได้ใช้เงินของคุณแม่แล้ว แต่เงินทุกวอนที่ใช้นั้นมาจากการทำงานของเขา แต่ดูเหมือนคุณคริสจะยังไม่พอใจ ชายหนุ่มยังคงยืนกรานคำเดิม
“นั้นแหละ ไม่ให้ใช้แล้ว ชานยอลเป็นเมียพี่ก็ต้องใช้เงินพี่สิ”
“โธ่ ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่าคิดมากเลย”
ชานยอลหยิบไก่สองชิ้นขึ้นมาถือไว้ในมือ ขยับกายขึ้นไปนั่งบนโซฟาเคียงข้างคนตัวโต ส่งยิ้มหวานหวังจะให้อีกฝ่ายคลายอาการคิดมากลง แต่ดูเหมือนคุณคริสจะไม่ยอมง่ายๆ
“มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะชานยอล คนอื่นจะคิดยังไงถ้าเขารู้ว่าชานยอลต้องทำงานหาเงินใช้เอง เข้าใจใช่มั้ยชานยอล เมียคนเดียวพี่เลี้ยงได้ ต่อไปนี้ห้ามใช้เงินตัวเองอีกแล้วนะ”
“โอเคๆครับ เข้าใจแล้วครับ”
ชานยอลอยากจะหัวเราะออกมาดังๆแต่ก็ติดว่ากลัวจะโดนผู้ชายที่หยิ่งในศักดิ์ศรีงอนให้ต้องง้อให้ลำบาก ตอบรับออกไปด้วย้ำเสียงสั่นๆพยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้เต็มที่ คริสเหล่ตามองคนรักที่กำลังนั่งอมยิ้มแก้มป่องอยู่ข้างๆ ยกไก่ขึ้นกัดคำโต
“เราจะไม่เถียงกันเรื่องนี้แล้วนะ”
“ครับๆ ฮ่าๆๆ”
สุดท้ายชานยอลก็กลั้นเสียงหัวเราะไม่ไหว หัวเราะออกมาอย่างมีความสุข พลางยกขวดเบียร์ขึ้นจิบ คุณคริสวันนี้ช่างต่างกับคุณคริสเมื่อวันนั้นนัก วันที่พวกเขาทั้งคู่ได้เจอกันครั้งแรก
คุณคริสชายหนุ่มผู้แสนเย็นชา พูดน้อย เอาใจยาก กลับกลายเป้นชายหนุ่มแสนอบอุ่น ชอบป้อนคำหวานให้หัวใจของเขาสั่นเล่น และอย่างเป้นฝ่ายคอยวิ่งตามเขาอยู่ไม่ห่าง แถมยังมีนิสัยเหมือนเด็กจนเขาไม่อยากจะเชื่อ คิดแล้วชานยอลก็อดจะยิ้มออกมากับความสุขที่ตัวเองได้รับไม่ได้
“ยิ้มอะไรอ่ะ อิ่มแล้วเหรอ?”
คริสถามออกมาเมื่อเห็นชานยอลเอาแต่ยิ้มไม่ยอมกินไก่ในกล่องที่ยังมีเหลืออยุ่หลายชิ้น
“อิ่มแล้วครับ เดี๋ยวถ้าบอลจบครึ่งแรกผมจะเอาอาหารไปให้ปิ๊ปโป้”
“กินอีก”
“ไม่เอาครับ เดี๋ยวก็ว่าผมอ้วนอีก”
ชานยอลทำปากยู่ ความจริงแล้วเขาก็ยังไม่อิ่มอะไรมาก แต่ไม่อยากทานเยอะก่อนนอนแถมยังเป็นอาหารเพิ่มความอ้วนขั้นสุดยอดอย่างไก่ทอดอีกเขาขอทานแค่พอดีอิ่มก็พอ แต่เหมือนคริสจะไม่ยอมยังยื่นไก่ไปตรงหน้าคนรักไม่หยุด
“ไม่อ้วนหรอก ถึงอ้วนพี่ก็รักเหมือนเดิม”
“คุณน่ะ ไม่ต้องมาพูดเลย”
ทำหน้างอไปอย่างนั้นแต่สุดท้ายชานยอลก็รับไก่จากคนรักมาถือไว้ในมืออยู่ดี คริสหัวเราะออกมาเมื่อเด็กหนุ่มข้างๆกัดไก่ในมือที่พยายามปฏิเสธก่อนหน้าคำโต ก่อนจะหันไปจัดการอาหารในมือของตัวเอง ทั้งสองทานอาหารไปด้วยสลับกับการพูดคุยและดูฟุตบอลในหน้าจอทีวี แล้วมื้อค่ำแสนสุขก้จบลงด้วยเสียเห่าของปิ๊ปโป้ลูกชายคนโตของพวกเขา
“หิวเหรอ เดี๋ยวไปป้อนเดี๋ยวนี้แหละ”
ชายหนุ่มทั้งสองหันไปมองสุนัขพันธ์โกลเด้นที่กำลังใช้ขาหน้าทั้งสองตะกรุยขาเรียวของชานยอล ส่งเสียงบ๊อกๆเรียกร้องความนใจ มองเศษไก่ในกล่องบนดต๊ะน้าลายไหลจนเจ้าของขาเรียวทนไม่ไหวต้องเดินไปหยิบกล่องอาหารสุนัขกล่องใหญ่ในครัวมาเทใส่จานสำหรัสุนัข คริสถึงกลับส่ายหน้า ใช้มือข้างเดียวของตัวเองลูบหัวที่ปกคลุมด้วยขนสีน้ำตานิ่มเบาๆ
“กินจุ กินจุเหมือนแม่ไม่มีผิด”
“อย่านินนทาผมนะ!”
ชานยอลเงยหันมาแหวใส่คนรักที่กำลังนินนทาตัวเองระยะเผาขนอยู่ด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก คริสส่งเสียงหัวเราะออกมาเสียงดังยกขาขึ้นมาเตะก้นร่างโปร่งที่เพิ่งเดินผ่านหน้าตัวเองไปเรียกค้อนจากชานยอลได้อีกวงใหญ่ คุณคริสนี้ชอบแกล้งเขานักเชียว ชายหนุ่มบ่นกับตัวเองในใจ วางจานอาหารของปิ๊ปโป้ลงบนพื้นมองลูกหมาตัวอ้วนกินอาหารในจานอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสายตาเอ้นดู ก่อนจะหันมาจัดการคนที่กำลังนั่งมองเขาอยู่บนโซฟา
“ไปอาบน้ำได้แล้วครับ”
“ไม่เอา ขี้เกียจ”
“อี๋ เหม็น”
“เหม็นเหรอ เหม็นผัวตัวเองเหรอ มานี้เลยมา”
คริสหันไปถลึงตาใส่ชานยอลพร้อมกับชี้นิ้วคาดโทษใส่ร่างโปร่งที่กำลังทำหน้าเหมือนเหม็นร่างกายของตนเสียเต็มประดา ก่อนจะพุ่งตัวไปคว้าแขนเรียวแล้วออกแรงดึงให้ร่างโปร่งล้มลงมาทาบทับร่างของตัวเอง ชานยอลถึงกับร้องเสียงหลงล้มทับคนใต้ร่างอย่างไม่เป้นท่า
“เล่นอะไรของคุณเนี้ย เดี๋ยวก็เจ็บแขนหรอก”
“เหม็นเหรอ เหม็นใช่มั้ย”
“โอ้ย อี่อิสอ่า อ่อยอะ”
ชานยอลร้องออกมาไม่ได้ศัพท์เมื่อคริสใช้มือข้างเดียวของตัวเองกดใบหน้าหวานลงกับอก ร่างโปร่งส่งเสียงอู้อี้ใช้สองมือดันร่างสูงให้ออกห่าง คริสส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะปล่อยใบหน้าหวายให้เป็นอิสระเมื่อคนดดนแกล้งทำท่าเหมือนจะหายใจไม่ทัน ใช้สองแขนโอบเอวบางๆไว้แทน
“ฮ่าๆ”
“งื้ออ เจ็บน่ะ”
ร่างโปร่งบ่นอุบทำปากยื่น ยกมือขึ้นจับจมุกที่เพิ่งโดนบี้ไปกับอกของตัวเอง ใบหน้าหวานแดงเถือก ดวงตากลมมีน้ำใสคลออยู่เต็มหน่วยตา น่ารักน่าแกล้งจนคนมองใจกระตุก คริสยกยิ้มที่มุมปาก ซบหน้าลงกับไหล่บางครางเรียกชื่อชานยอลเสียงแผ่ว
“ชานยอลอ่า..”
“ ……”
เพียงเท่านั้นชานยอลก็รู้ว่าคนรักต้องการอะไร กายบางเหยียดเกร็งจิกปลายเล็บลงบนไหล่กว้าง แอ่นกายหนีปลายนิ้วที่กำลังไล่สำรวจแผ่นหลังของตน โดยไม่รู้เลยว่าแผ่นอกของตนที่บดเบียดอยู่บนแผ่นอกกว้างกำลังสร้างอารมณ์ให้อีกฝ่ายมากแค่ไหน
“ไปอาบน้ำเถอะครับพี่”
“ชานยอลอ่า..”
“นะครับ ไปอาบน้ำเถอะ”
คริสเอ่ยชื่อคนรักอย่างขัดใจ เรียวคิ้วเข้มขมวดมุ่น ไม่ยอมปล่อยมือจากร่างโปร่งที่กำลังพยายามจะลุกหนี กลับถามออกไปด้วยน้ำเสียงดุจนคนขี้กลัวต้องใจฟ่อ
“ทำไมอ่ะ ทำไมชานยอลถึงไม่อยากมีอะไรกับพี่”
“ไม่ใช่ว่าไม่อยากมีครับ แต่พี่ไม่สบายอยู่ แขนหักอยู่นะครับ จะทำได้ยังไง”
“พี่ทำไม่ได้ชานยอลก็ทำให้พี่สิ”
“พี่ พูดอะไรน่ะ”
ชานยอลถึงกับหน้าเหวอเมื่อได้ยินคำพูดของเจ้าของตัก ใบหน้าสวยแดงก่ำเพราะความอาย ใช้มือยันแผ่นอกหน้าไม่ให้อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ ก้มหน้างุดไม่กล้าสบสายตาคมเข้มที่แยแววปราถนาชัดเจน
“ไม่ต้องอายหรอก นอนด้วยกันมากี่ครั้งแล้วยังจะมาอายอีก”
“แต่ว่า...”
“นะๆ ให้พี่นะชานยอล พี่ใจจะขาดตายอยู่แล้ว ตั้งแต่มาถึงเกาหลีพี่ได้กอดชานยอลแค่ครั้งเดียวเอง อยู่ใกล้กันทุกวันแต่ทำอะไรไม่ได้เลย ชานยอลทนได้ยังไง”
พูดพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมา1นิ้ว ก่อนจะบ่นตัดพ้อร่างโปร่งที่กำลังเอียงคอมองเขาเหมือนคนไม่เคยเจอ ใช่ชานยอลไม่เคยเจอคุณคริสโหมดงอแงเหมือนเด็กแบบนี้มาก่อน ชายหนุ่มหัวเราะออกมาอย่างอ่อนใจ สุดท้ายเขาก้ต้องพ่ายแพ้ให้คุรคริสอีกจนได้
“ไปอาบน้ำก่อนเถอะครับ หลังจากนั้นคุณอยากทำอะไรค่อยทำ”
“รักชานยอลจัง”
คนที่เพิ่งทำหน้าตูมใส่เขาพูดพร้อมยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก้มหน้าขดมยจุบแก้มนิ่มฟอดใหญ่ ชานยอลหัวเราะร่าเมื่อได้ยินคำว่ารัก หัวใจของเขาพองโตทุกครั้งเมื่อได้ยินคำนั้น ร่างโปร่งลุกขึ้นจากหนา ดึงแขนคนตัวสูงกว่าให้เดินเข้าไปในห้องน้ำในห้องนอน คริสเองก้ยอมแต่โดยดีเดินผิวปากเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี
ชานยอลที่เพิ่งจัดการกับเด็กดข่งเสร็จเดินส่ายหน้ามาที่ตู้เสื้อผ้า จัดหาชุดสำหรับใส่นอนให้คริสตามหน้าที่ ไม่นานเจ้าของเสื้อผ้าก็เดินตัวเปลือยหน้าบานออกมาจากห้องน้ำ พุ่งตรงมาหาชานยอลทันที
“เสร็จแล้วๆ หนาวจัง”
“ไปใส่เสื้อผ้าสิครับ”
“ใส่ให้หน่อยสิ แต่กอดชานยอลแบบนี้ก็อุ่นเหมือนกันนะ”
“งื้อ ใส่เสื้อผ้าเลยครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายอีก”
ชานยอลหันไปเอ็ดเจ้าของอ้อมกอดที่โอบร่างเขาไว้จากทางด้านหลัง ไม่สบายแล้วยังไม่ยอมใส่เสื้อผ้าอีก พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้ว ถ้าไข้ขึ้นตอนขึ้นเครื่องจะทำยังไง
“ใส่ให้หน่อย”
คริสอ้อนขอคนรักพร้อมซุกหน้าบนซอกคอนุ่มกดจูบเบาๆให้เจ้าของผิวขาวได้จั๊กจี้เล่น ชานยอลหัวเราะออกมาเสียงแผ่ว ก่อนจะดึงข้อมืออีกฝ่ายให้ตามตัวเองมาที่เตียงนอน จัดการใส่เสื้อผ้าให้ร่างสูงจนเรียบร้อย
“ความจริงไม่ต้องใส่ก็ได้นะ เพี๋ยวก็ได้ถอดแล้ว”
“บ้าเหรอ”
คริสพูดออกมาหน้าตาย เรียกค้อนวงใหญ่จากร่างโปร่งเมื่อจัดการใส่เสื้อผ้าให้คนตัวโตเรียบร้อยแล้ว ชานยอลก็เดินเข้าห้องน้ำไป ร่างโปร่งใช้เวลาจัดการกับตัวเองนานนิดหน่อย เพราะรู้ว่าเมื่ออกมาตัวเองจะต้องเจอกับอะไรบ้าง ทาโลชั่นตัวสุดท้ายเสร็จร่างโปร่งก็เดินออกมาจากห้องน้ำ สบเข้ากับสายตาคมที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว
“มองอะไรครับ”
“อาบนานจัง”
“แปปเดียวเอง”
ชานยอลแย้งออกมาเมื่อโดนกล่าวหา เขาอาบน้ำนานกว่าปกติแต่ใช่ว่าจะนานเป็นชั่วโมงเสียหน่อย คริสใช้ดวงตาของตนจับจ้องร่างโปร่งในชุดคลุมอาบน้ำสีขาว ตัวของชานยอลบางมาก บางเหมือนไม้บรรทัด แต่แก้มกลับกลมเหมือนลูกซาลาเปาน่ารักน่าบีบ คิดแล้วก็อดใจไม่ไหว ขายาวก้าวลงจากเตียงตรงไปหาคนที่กำลังง่วนกับการแต่งตัวอยู่หน้ากระจก
“งื้ออ อะไรครับ”
“มานี้มา”
“อะไรของพี่เนี้ย”
ชานยอลถามขึ้นเมื่อร่างของตนถูกดึงให้นั่งทับลงบนตักกว้างบนเตียงนอน ร่างโปร่งขืนกายเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ทนแรงปาราถนาของอีกฝ่ายไม่ไหว ยอมทิ้งตัวนั่งลงตามความต้องการของคุณคริส เขายังอยู่ในชุดคุลมอาบน้ำ การที่ต้องนั่งท่านี้มันช่างล่อแหลมเหลือเกิน
“จะแต่งอะไรนานนักหนา เดี๋ยวก็ได้ถอดแล้ว หรือว่าจะเบี้ยวพี่”
“ปะ…เปล่าสักหน่อย”
ชานยอลพูดเสียงสั่น ก้มหน้าลงแทบชิดกับอกหดคอนี้ปลายจมูกโด่งที่คลอเคลียอยู่ซอกคอของเขา ชานยอลถึงกับสะดุ้งวาบเมื่อฝ่ามือหนาร้อนผ่าวลอดผ่านสาบเสื้อคลุมเข้ามาสัมผัสผิวกายขาวเนียน บีบเฟ้นผิวนิ่มใต้ร่มผ้าจากแผ่นหลังไล่ลงมาถึงสะโพกมน
“พี่ครับ พี่คริส”
“หืม”
TBC.........................
ความคิดเห็น