คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #128 : CHAPTER 121
Distorted Daytime
“ปิ๊ปโป้!!”
“โฮ่งๆๆๆ หงิง งื่ดด”
เมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาสิ่งแรกที่คริสเห็นคือหมาพันธ์โกลเด้นขนสีน้ำตาลตัวเล็กพุงกลมกำลังทิ้งขนมในปากวิ่งเข้ามาหาพวกเขาก่อนจะกระโจนใช้ขาหน้าตะกุยขาร่างสูงผู้ที่สถาปนาตัวเองเป็นพ่อของมันอย่างดีใจ ชานยอลมองภาพนั้นอย่างหมั่นไส้ ห่างกันเกือบเดือนแต่ปิ๊ปโป้ยังจำคุณคริสได้ แถมยังลืมเขาที่คอยให้ข้าวให้น้ำ ยอมเล่นด้วยทุกคืนเสียสนิท
“คิดถึงจัง ดื้อมั้ยเรานะ อ้วนเหมือนแม่แกไม่มีผิดเลยนะ”
“นี่คุณ!”
ชานยอลตะวาดเสียงเขียว ก้มตัวลงดึงร่างเจ้าตัวอ้วนกลมมากอดไว้ ซุกหน้าลงบนขนนุ่มอย่างไม่กลัวว่าตัวเองจะแพ้จนคริสต้องแย่งเจ้าปิ๊ปโป้กลับคืน
“อย่าทำอย่างนั้น เดี๋ยวก็จามหรอก ไปปิ๊ปโป้ ไปกินขนมของแกก่อนไป วันนี้ฉันเหนื่อยเดี๋ยวเล่นด้วยนะ”
คริสพูดพร้อมกับอุ้มลูกชายสี่ขาไปวางไว้บนพรมนุ่มที่นอนของมัน หยิบขนมที่ตกเรี่ยราดอยู่บนพื้นขึ้นมายัดใส่ปากสีดำที่กำลังอ้าปากรับด้วยความยินดี
ชานยอลมองภาพนั้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ ร่างโปร่งว่างกระเป๋าลงบนพื้นห้องนอนของตัวเองอย่างอ่อนแรง หลังจากลงจากรถแม่กับพี่ก็ไม่เอ่ยปากพูดกับเขาเลยสักคำ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปคนล่ะทาง เขาประคองคุณคริสขึ้นมาบนห้องโดยมีสายตาของนมเยจินมองมาอย่างสงสัยใคร่รู้ คงจะเป็นเพราะเรื่องที่เขาไม่ยอมรับปากแม่ในรถ ไม่ใช่ว่าไม่อยากรับปากจึงทำให้แม่มีอาการเช่นนั้น แต่เขากลัวเขาทำไม่ได้
“เป็นอะไรชานยอล เหนื่อยเหลือเปล่า?”
“อ่ะ ครับ เหนื่อย แล้วก็หิวนิดหน่อย พี่ล่ะครับหิวหรือยัง?”
คริสที่เดินออกมาจากห้องน้ำเห็นคนรักเอาแต่นั่งเหม่ออยู่บนเตียงตั้งแต่มาถึงถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าชานยอลจะติดไข้ไปจากเขาอีกคน ชานยอลสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกถามก่อนจะรีบตอบออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ
“นิดหน่อย”
“เดี๋ยวผมไปหาอะไรให้ทานนะครับ เผื่อนมทำอาหารเก็บไว้ เดี๋ยวผมยกขึ้นมาให้”
พูดจบก็ทำท่าจะลุกเดินออกไปจากห้องทันที ดีที่คริสเรียกไว้เสียก่อน
“ไม่ต้องชานยอล อย่าทำเหมือนพี่เป็นคนป่วยอาการหนักเลย พี่แค่แขนหักนะครับ”
ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะกับอาการวิตกจริตเกินไปของร่างโปร่ง ปลายจมูกโด่งฝั่งลงบนกลุ่มผมนุ่มสูดดมกลิ่นหอมจางๆที่ลอยออกมาจากตัวคนรักอย่างรักใคร่ ชานยอลโอบกอดร่างสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆตนไว้ด้วยแขนทั้งสองข้าง หลับตาลงด้วยความรู้สึกเหนื่อยล้า เรื่องของคุณแม่กับคุณคริสทำให้เขาหมดพลังใจไปมากเหลือเกิน
“ง่วงเหรอ? นอนพักก่อนมั้ย ชานยอลหิวนี้ เดี๋ยวพี่ไปเอานมให้ดีกว่า”
“ไม่เอาครับ ไม่ต้อง”
ชานยอลฉุดแขนของร่างสูงไว้อย่างตกใจ เขากลัวว่าคุณคริสจะลงไปเจอเข้ากับคุณแม่แล้วจะได้ปะทะคารมให้เขาได้ปวดใจอีก คริสเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย แต่ก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของชานยอลเลยต้องนั่งลงอีกครั้ง
“ไม่ก็ไม่ พี่แค่อยากจะดูแลชานยอลบ้าง แต่ถ้าทำให้ชานยอลลำบากใจ พี่ไม่ทำก็ได้”
“ขอบคุณนะครับที่อยากดูแลผม แต่ตอนนี้คุณดูแลตัวเองก่อนดีกว่า”
ชานยอลพูดกับคนรักด้วยน้ำเสียงทุ้มอ่อน แววตาหม่นหมองทอประกายสดใสออกมาอีกครั้ง ก่อนจะจัดแจงให้คนป่วยนอนลงบนเตียงนอนของเขา ก่อนที่ร่างโปร่งจะล้มตัวนอนลงข้างๆ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิดเพระแม่ขนาดจะนอนคุณคริสยังขอให้เขาสลับฝั่ง จากเดิมที่คุณคริสมักจะนอนฝั่งขวาแต่ตอนนี้กลับขอย้ายมานอนทางฝั่งซ้ายด้วยเหตุผลว่าจะได้กอดเขาได้ด้วยมือข้างซ้ายของตัวเอง
คริสมองดูห้องนอนของคนรักจนทั่ว มันยังเหมือนเดิมทุกอย่างเหมือนเมื่อตอนที่เขาเคยมา เขาเคยคิดว่าจะไม่มีโอกาสได้เข้ามาเหยียบที่นี้อีกแล้ว โชคดีจริงๆที่ชานยอลให้โอกาสเขา
"พรุ่งนี้ คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ อยากกินอาหารเกาหลีมั้ยครับ เดี๋ยวผมทำให้”
“ก็อยากนะ แต่ถ้าชานยอลลำบากก็ไม่ต้องทำนะ”
ชายหนุ่มพูดย่างเกรงใจ ตั้งแต่เขาแขนหักดูชานยอลจะลำบากเพราะเขาเหลือเกิน ร่างโปร่งไม่รู้เลยว่านั้นกำลังทำให้เขานึกย้อนไปเมื่อครั้งก่อน มันทำให้เขารู้สึกผิด
“ไม่ลำบากครับ มีนม มีเด็กคอยช่วยตั้งเยอะ เดี่ยวทำต๊อกโบกีให้ทานนะครับ”
“อื้ออ นอนเถอะ”
คริสหลับตาลงอีกครั้ง การเดินทางทำให้เขารู้สึกเพลียชานยอลเองก็เช่นกัน คนป่วยหลับไปแล้วแต่เจ้าของห้องยังไม่สามารถข่มตาลงได้นอนลืมตาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่สักพักชานยอลจึงได้พักผ่อนเสียที
ชานยอลตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวัน ร่างโปร่งบิดตัวไปมาสองสามครั้งทั้งที่ยังไม่ยอมลืมตาขึ้นมารับแสงอรุณ ชายหนุ่มซุกหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ ชายหนุ่มยังคงอยู่ในชุดเดิมตั้งแต่เมื่อวาน คิดว่าจะนอนแค่2-3ชั่วโมงแล้วจะตื่นขึ้นมาเช็ดตัวให้คุณคริสแต่เอาเข้าจริงเขาก็หลับยาวไปถึงเช้า
“คุณคริส”
พอนึกถึงคนรักชานยอลก็ลุกขึ้นด้วยความตกใจ แต่พอหันกลับมาดูทางด้านขวาของตัวเองชายหนุ่มจึงเบาใจลง คุณคริสยังอยู่กับเขาไม่ได้ไปไหนไกลกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์ของตัวเองอยู่บนเตียงข้างๆเขา
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นอะไรทำไมทำหน้าตื่น ฝันร้ายหรือไง”
“เปล่าครับ ผมนึกว่า..”
“ว่า… ?”
“ไม่มีอะไรครับ”
ชานยอลส่ายหน้าปฏิเสธจะให้บอกได้ยังไงว่าเขาตกใจกลัวว่าคุณคริสจะหนีไป ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นนึกสงสัยกับท่าทางแปลกๆของคนรักแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรก้มหน้าสนใจกับมือถือของตัวเองต่อ พิมพ์ข้อความลงไปด้วยมือข้างเดียว เห็นแบบนั้นแล้วชานยอลจึงเป็นฝ่ายสงสัยบ้าง
“ทำอะไรครับ”
“คุยงานกับอี้ชิงน่ะ”
“อ่า เดี๋ยวผมไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะครับ”
“นายอาบน้ำก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอทำงานก่อน”
คริสพูดทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมาจากจอโทรศัพท์บ่งบอกว่าชายหนุ่มกำลังจริงจังกับงานที่ตัวเองทำ ชานยอลเดินเข้าไปในห้องน้ำเงียบๆจัดการชำระล้างร่างกายของตัวเองแล้วจึงออกมาพร้อมผ้าขนหนูกับชามใส่น้ำในมือ
“เสร็จยังครับ ผมจะเช็ดตัวให้”
“อื้อ”
“ขอโทษนะชานยอล ที่ทำให้ชานยอลต้องลำบากมาดูแลพี่แบบนี้”
คริสมองดูร่างโปร่งที่กำลังง่วนอยู่กับการเช็ดตัวให้ตน ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะส่งยิ้มจางๆให้เขา
“หยุดพูดเถอะครับ ผมไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้แล้ว”
คริสถึงกับจ๋อยเมื่อได้ยินคนรักพูดอย่างนั้น ช่วงนี้ชานยอลดูเครียดมากเป็นพิเศษคงจะเป็นเรื่องคุณแม่กับเขา คิดแล้วคริสก็รู้สึกผิด เขาไม่น่าใจร้อนกับคุณแม่ตอนอยู่สนามบินเลยคนกลางอย่างชานยอลเลยต้องเดืดร้อนใจไปด้วย
“เสร็จแล้วครับ คุณคงหิวแล้ว ผมจะไปข้างล่างยกอาหารขึ้นมาให้นะครับ”
“หิวนะ แต่ไม่อยากกินข้าว”
“ทำไมล่ะครับ? คุณต้องกินยานะ ถ้าไม่อยากกินข้าวอยากกินอะไรล่ะครับ ขนมปังมั้ย?”
เมื่อจัดการเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้ร่างสูงแล้วชานยอลก็ขอตัวลงไปข้างล่างเพื่อยกอาหารขึ้นมาให้ เขาอยากให้คุณคริสลงไปสูดอาการข้างล่างบ้างแต่ตอนเช้าคุณแม่ยังไม่ได้ออกไปทำงาน กลัวว่าทั้งสองคนได้เจอกันจะปะทะคารมให้เขาร้อนใจอีกจึงจัดแจงให้สามีกินอาหารข้างบนเสียเลย
“อยากกินชานยอล”
“…….แขนหักแล้วยังคิดจะหื่นอีกนะคุณเนี้ย”
แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายอยากกินชานยอลถึงกับแก้มร้อนฉ่า เรียวปากอิ่มกลั้นยิ้มเขินไว้สุดพลัง คุณคริสนี้คิดเรื่องอย่างว่าตลอดเวลาเลยหรือเปล่า สายตากลุ้มกลิ่มที่มองมาทำให้เขาใจสั่นจนต้องขอตัวลงไปข้างล่าง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าที่คริสพูดไปอย่างนั้นเพราะอยากเห็นรอยยิ้มของตนนั้นเอง
“อ้าว แขนพี่หัก แต่อย่างอื่นพี่ไม่ได้หักนี้”
“พี่อ่ะ ไม่พูดด้วยแล้ว ลงไปข้างล่างดีกว่า”
พูดจบชานยอลก็ลุกขึ้นยืนทันทีก่อนที่ทุกอย่างจะไปไกลมากกว่านี้ แต่ร่างของเขาก็ถูกฉุดไว้ ถึงคุณคริสจะมีแค่แขนข้างเดียวแต่เรี่ยวแรงก็ยังมากเกินกว่าที่เขาจะต้านไหวอยู่ดี ร่างของชานยอลเซถลาลงไปบนตัก แขนข้างเดียวของคุณคริสเกี่ยวกวัดรัดเอวของเขาไว้แน่น จะดิ้นแรงชานยอลก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะมำให้อีกฝ่ายต้องเจ็บตัวเพราะตนอีก
“คุณคริส ปล่อยนะ”
“ขอหอมแก้มก่อน จะปล่อยจริงๆนะ ตั้งแต่มาทั้งยังไม่ได้จูบแก้มชานยอลเลย”
“ไม่เอาครับ ผมหิวข้าวอ่ะ”
“อะไรแค่หอมแก้มเอง นะๆๆ ยื่นมาให้พี่จัดการซะดีๆ”
สุดท้ายชานยอลก็ต้องเสียแก้มให้คนขี้ตื้อจนได้ ก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะถูกครอบครองเป็นส่วนต่อไป ชานยอลดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมก่อนอุ่น นานจนเมื่อคุณคริสพอใจจึงยอมคืนอสระให้เขา
“งื่ออ อย่าดึงแก้มผม มันเจ็บนะ”
“อ้วน อ้วนจนแก้มย้อย ไอ้อ้วน”
“ไม่พูดด้วยแล้ว”
คริสดึงแก้มคนรักอย่างหมั่นเขี้ยว ชานยอลถึงกับน้ำตาคลอเพราะแรงที่คุณคริสใช้กับเขามันไม่ได้น้อยเลย ชายหนุ่มสะบัดกายลุกขึ้นส่งค้อนให้ร่างสูงที่กำลังนั่งหัวเราะตนอยู่วงใหญ่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องทันที
“อ้าว ชานยยอล”
“พี่ซูโฮยังไม่ไปทำงานเหรอครับ”
“ยังน่ะ มีประชุมตอนสาย กินข้าวหรือยัง ลงไปกินข้าวกันเถอะ”
“ครับ เอ่อ พี่ครับ ช่วงนี้ผมขอลางานนะครับ”
“อื้อ....ชานยอล เป็นอย่างงี้มันดีแล้วเหรอ น้องคิดดีแล้วจริงๆเหรอชานยอลถึงยอมให้โอกาสผู้ชายคนนั้น”
“ผม...ผมคิดดีแล้วครับพี่”
“มานี้เถอะ พี่ขอคุยด้วยหน่อย”
ซูโฮถอนกายใจออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของน้องชาย ชายหนุ่มดึงมือร่างโปร่งเข้าไปในห้องนอนที่ตัวเองเพิ่งเดินออกมาชานยอลเองก็เดินตามไปอย่างว่าง่าย พี่ซูโฮคงเข้าใจเขามากกว่าคุณแม่
“ชานยอล เขาเคยหลอกน้อง เคยทำให้น้องเสียใจนะ ทำไมถึงกลับไปหาเขาอีก ลืมความหวังดีที่แม่กับพี่มี
ให้แล้วเหรอ?”
“ผมไม่เคยลืมเลยครับพี่ ไม่เคยลืม ฮึก ว่าใครอยู่ข้างๆผม คอยช่วยเหลือผมตอนที่ผมเจ็บปวด แต่พี่ครับ ผมเชื่อ คุณคริสเขาให้ผมเชื่อว่าเขารักผมจริงๆ แม้แต่แบคฮยอนก็รู้”
ซูโฮตัดพ้ออกไปอย่างน้อยใจ ตอนนี้ชานยอลเหมือนหลงผู้ชายคนนั้นจนลืมครอบครัว ร่างโปร่งส่ายหัวปฏิเสธจนเส้นผมกระจาย ก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างอึดอัด เขาไม่เคยลืมความรักของแม่กับพี่ แต่เขาแค่รักคุณคริส แค่อยากอยู่ด้วยกัน
“ชานยอลบางทีเขาอาจจะหลอกเราอีกก็ได้นะ พี่ไม่ได้พอใจที่ชานยอลกลับไปแต่พี่ไม่อยากโวยวายใส่เราเหมือนที่แม่ทำ”
“ฮึก...”
“ชานยอล เลิกกับเค้าไม่ได้เหรอ”
สุดท้ายซูโฮก็พูดออกไป คำขอสุดท้ายที่เขาต้องการ ถ้าชานยอลตอบว่าไม่ เขาก็รู้แล้วว่าต่อไปนี้เขาคงต้องทำใจ
“อึก ฮื่อ ผมอยากทำครับ แต่ผมทำไม่ได้ ไม่ได้จริงๆฮื่ออ”
“โธ่”
แล้วซูโฮก็ได้ยินในสิ่งที่เขากลัวมากที่สุด ชานยอลร้องไห้โฮกอดร่างพี่ชายไว้ รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวในอก พี่ชายกับแม่คือครอบครัวที่เจาเหลืออยู่ เขารักแม่กับพี่แต่เขาก็ทิ้งคุณคริสไม่ได้ เขาพร้อมทำให้แม่กับพี่ทุกอย่างเพียงแค่เอ่ยปากขอ แต่เรื่องนี้เขาทำไม่ได้จริงๆ
“ผมรักเค้าครับพี่ พี่ครับให้โอกาสพี่คริสอีกสักครั้งเถอะนะครับ ถ้าพี่เขาทำผมเสียใจอีก ผมสัญญาว่าผมจะถอยออกมาโดยที่พี่ไม่ต้องทำอะไร ผมขอนะครับ ให้เขาได้พิสูจย์ตัวบ้าง”
“อย่าทำกับผมเหมือนแม่เลย พี่ช่วยอยู่ข้างๆผมได้มั้ยครับ อื่อ”
ครอบครัวของเขามีแม่กับพี่เท่านั้น แม่ไม่เข้าใจเขาแล้ว ได้โปรด พี่ซูโฮอย่าทิ้งเขาไปอีกคนเลย เขาอยากมีทั้งแม่ทั้งพี่ซูโฮและคุณคริสเขาไม่สามรถทิ้งใครไปได้จริงๆ
“ชานยอล ชานยอลน้องพี่”
“เขารักเราจริงๆใช่มั้ย? เขารักน้องพี่จริงๆใช่หรือเปล่า”
เห็นน้องร้องไห้แบบนั้นซูโฮก็นึกสงสาร เขาเกลียดคุณคริสแต่เขาก็รักน้องชายคนนี้เหลือเกิน น้องที่ต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเขา
“ครับ เขาบอกรักชานยอล เขาจะมีแค่ผมคนเดียว จะไม่ทำให้ผมเสียใจ เขาสัญญากับชานยอลแล้ว”
“แล้วผู้หญิงของเขาล่ะ”
“เค้าเลิกกันแล้วครับพี่ มีแค่ลูก ผมจะเลี้ยงลูกของเขาเอง”
“คิดดีแล้วเหรอชานยอล แล้วเขาเลิกกันจริงๆหรือเปล่า”
ซูโฮถามออกไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ กลัวว่ามันจะเป็นแค่คำลวงเพื่อหลอกล้อให้น้องเขากลับไป เขาคงรับไม่ได้แน่ๆถ้าน้องชายต้องโดนผู้ชายคนนั้นหลอกอีกครั้ง แต่ถ้าคุณคริสเลิกกับผู้หญิงคนนั้นแล้วจริงๆชานยอลจะเลี้ยงดูเด็กคนนั้นเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร
“จริงครับ เขาเลิกกันแล้วจริงๆ”
ชานยอลตอบทั้งที่ตัวเองก็ไม่มั่นใจนัก แต่เขาเลือกที่จะเชื่อใจคุณคริสจึงตอบคำนั้นออกไป แล้วพี่ซูโฮก็ถามในสิ่งที่เขาต้องอึ้ง
“ชานยอลลองถามใจตัวเองดีๆแล้วตอบพี่ได้มั้ย ชานยอลจะเชื่อคนที่ เคยทำร้ายตัวเองปางตาย เคยทำให้ชานยอลต้องฆ่าตัวตายได้หรือเปล่า แน่ใจหรือเปล่าเขาจะไม่กลับไปเป็นแบบนั้นอีก”
“จริงอยู่ที่เขาโกหกเรื่องมีผู้หญิงอีกคน แต่พี่ครับความจริงแล้วที่เขาซ้อมชานยอลจนแขนหัก เป็นเพราะ เพราะ... ”
“เพราะอะไร? เหตุผลอะไรที่เขาถึงต้องทำกับน้องพี่แบบนั้น”
เพราะชานยอลมัวแต่อึกอักก้มหน้าหลบสายตาเขาซูโฮจึงต้องถามออกไป ชานยอลกัดริมฝีปากแน่น ไม่กล้าพูดเรื่องนั้นออกไป ความจริงที่เขาซ่อนไว้อย่างเห็นแก่ตัว
“พี่ ฮึก ผมพูดไม่ได้ ผมขอเวลาหน่อยนะครับ แล้วผมจะบอกพี่ทุกเรื่อง ทุกอย่าง ฮื่ออ แม้พี่อาจจะเกลียดผมก็ตาม”
“เอาเถอะ พี่จะรอ เอาที่ชานยอลสบายใจ แต่ฟังไว้นะ....”
“ถึงเรื่องมันจะเป็นยังไงแต่พี่ก็ไม่มีวันเกลียดชานยอล”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองพี่ชายทั้งน้ำตา ยกมือหนาที่คอยจูงมือเขาตั้งแต่เด็กขึ้นวางบนใบหน้าที่เปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตา ซูโฮเช็ดน้ำตาสีใสออกจากแก้มนวลช้าๆ น้องของเขาไม่เหมาะกับน้ำตาเลยสักนิด
“ชานยอลยังจะไม่กลับไปกับเขาใช่มั้ย”
“ไม่ครับ ฮึก ผมจะอยู่กับพี่เขาแค่3วัน คุรคริสต้องไปจัดการเรื่องเพ่ยฟางให้เสร็จขก่อน ถึงผมจะรักเขามาก แต่ผมก็ไม่ยอมกลับไปง่ายๆหรอกนะ”
“ดีมาก คิดดีแล้วล่ะ”
ชานยอลตอบพี่ชายออกไปเสียงแข็ง และนั้นเป็นคำตอบที่ซูโฮพอใจ เขาเคยง่ายกับคุณคริสมาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ยอมคุณคริสง่ายๆหรอกนะ คุณคริสต้องทำให้เขารู้ว่าชานยอลคนนนี้สำคัญกับอู๋ อี้ฟานที่สุด
“เอาล่ะ พี่จะช่วยพูดกับแม่ให้ ที่พี่ช่วยไม่ใช่ว่าพี่จะยกโทษให้ในสิ่งที่เขาทำกับชานยอล แต่ที่พี่ยอมช่วยเพราะพี่อยากเห็นชานยอลมีความสุข น้องทำเพื่อพี่ เพื่อครอบครัวของเรามามากพอแล้ว พี่ทำให้ชานยอลต้องได้พบได้เจอกับเขา แต่ถ้าวันไหนเขาทำน้องของพี่เจ็บอีก”
“ฮึก”
“กลับมาหาพี่นะ พี่จะดูแลเราเอง”
“พี่ครับ ฮื่ออ พี่ ผมรักพี่ ชานยอลรักพี่ ฮื่ออ”
เมื่อซูโฮพูดจบชานยอลปล่อยโฮออกมาทันที ความรู้สึกอุ่นวาบพุ่งเข้ามาในหัวใจ ความรักที่พี่ชายมอบให้เขามันเป็นความรักที่บริสุทธิ สองแขนที่เคยกอดเขามาตั้งแต่เด็ก ฝ่ามือที่เคยฉุดให้เขายืนขึ้นเมื่อยามหกล้มก้าวพลาดจวนเจียนจะหมดแรง พี่ซูโฮ ผู้ชายที่เขารักและรักเขาโดยไม่มีข้อแม้
“เช็ดน้ำตาออกซะแล้วลงไปกินข้าวกัน แม่คงรออยู่”
“ผมกลัวแม่จัง”
“ฮ่าๆ กลัวทำไม แม่แค่โกรธคุณคริส ไม่ได้โกรธชานยอลเสียหน่อย มาเถอะ”
ชานยอลเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า ดินตามแรงจูงขอพี่ออกไปนอกห้อง ทั้งสองเดินลงมายังชั้นล่างด้วยกันเพื่อพบว่าแม่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รอพวกเขาอยู่บนโต๊ะอาหาร หญิงสาววางหนังสือพิมพ์ในมือลงเมื่อเห็นลูกชายทั้งสองเดินเข้ามา
“มาแล้วเหรอซูโฮ ชานยอล”
“ครับ”
ซูโฮรับหน้าที่ตอบคำถามนั้น ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ของตัวเอง หรือเพียงแต่ชานยอลที่ยังยืนอยู่ที่เดิม ข้าวต้มบนโต๊ะถูกจัดไว้แค่3ที่เท่านั้น
“ทานข้าวเถอะ ข้าวต้มเย็นหมดแล้ว”
“ผมจะขึ้นไปกินบนห้องนะครับ”
ชานยอลเอ่ยออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ ซอนยอลเงยหน้าจากถ้วยข้าวต้มขึ้นมองหน้าลูกชาย ก่อนจะตอบออกแอล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
“ตามใจ”
“นมครับ ขอข้าวต้มให้ชานยอลอีกถ้วยได้มั้ยครับ ถ้าจะให้ดีช่วยให้เด็กยกขึ้นไปให้ชานยอลด้วยนะ”
ชายหนุ่มฉีกยิ้มกว้าง หันไปขอความช่วยเหลือจากนมเยจินที่ยืนอยู่มุมห้อง หญิงสาวทำหน้าลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะตอบออกไป
“ข้าวต้มหมดแล้วค่ะ คุณผู้หญิงให้นมทำแค่3ที่เท่านั้น”
รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าเลือนหายไปทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่นมเยจินพูด ชานยอลหันไปมองมารดาที่ไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำด้วยสายตาผิดหวัง ความรู้สึกเจ็บหน่วงอยู่ในอก น้ำตาแห่งความน้อยใจคลอที่หน่วยตา
“งั้นเหรอครับ ไม่เป็นไร แค่ถ้วยเดียวก็ได้”
พูดจบชานยอลก็ยกชามข้าวต้มอุ่นขึ้นมาถือไว้ในมือ ก้มหน้าเดินออกไปจากห้องอาหารทันที ก่อนที่น้ำตาเขาจะไหลออกมา
“แม่ทำเกินไปหรือเปล่าครับ”
“ทำอะไร?”
ชายหนุ่มหันไปพูดกับมารดาเมื่อชานยอลเดินพ้นไปแล้ว หญิงสาวช้อนสายตาขึ้นมองลูกชายพลางทำหน้าสงสัยไม่เข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าซูโฮต้องการจะสื่ออะไร
“แม่ไม่ทำอาหารเผื่อคุณคริส”
“แค่เรื่องนี้เหรอ น้อยไปด้วยซ้ำ เทียบไม่ได้กับสิ่งที่น้องโดน”
หญิงสาวตอบลูกชายเสียงแข็ง สายตาของหล่อนฉายแววเจ็บปวดทุกครั้งเมื่อนึกถึงเรื่องที่ชานยอลเคยโดน หล่อนแสดงออกอย่างชัดเจนว่าใอยากให้คริสอยู่ในบ้านหลังนี้ ถึงจะอยู่แต่ก็ต้องอยู่แบบไม่มีความสุขที่สุด เหมือนอย่างที่ลูกชายของหล่อนเคยโดน
“แต่ถึงน้องจะโดนทำร้ายยังไงน้องก็มีข้าวกิน แค่ข้าวนะครับแม่ ทำแบบนี้ใจร้ายเกินไปแล้วครับ”
“นี้ซูโฮ อย่ามาทะเลาะกันกับแม่เพราะเรื่องผู้ชายคนนั้นนะ! ชานยอลก็หลงผิดไปอีกคนแล้ว อย่าโง่ไปกับน้องอีกคนเลย”
ซูโฮพูดกับแม่ด้วยสายตาผิดหวัง เขารู้ว่าแม่เจ็บเสียใจกับเรื่องของชานยอล เขาเองก็โกรธคุณคริสไม่แพ้กัน แต่ที่แม่ไม่ยอมทำอาหารเผื่อคุณคริสเขาคิดว่ามันใจร้ายเกินไป ถึงชานยอลจะโดนทำร้ายยังไงแต่ก็ยังได้กินอิ่มในบ้านหลังนั้น แต่ดูเหมือนคำพูดของเขาจะไม่เข้าหูแม่นัก ซอนยอลตวาดลูกชายคนโตอย่างไม่พอใจ ซึ่งซูโฮเองก็รู้สึกก็ไม่ต่างกัน
“ผมยอมโง่ดีกว่าเป็นคนใจร้าย ที่งกแม้แต่ข้าวกับลูกเขยตัวเองครับแม่”
“ซูโฮ!”
“นมครับ ช่วยยกข้าวต้มชามนี้ไปให้ชานยอลที บอกเขาด้วยว่าผมยังไม่ได้กิน ผมไปทำงานก่อนนะครับแม่ เจอกันที่บริษัทครับ”
“ซูโฮ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
พูดจบชายหนุ่มก็ลุกขึ้นจากโต๊ะเดินออกไปหน้าบ้านทันที ทิ้งให้ซอนยอลนั่งอยู่บนโต๊ะอาหารคนเดียว หญิงสาวตะโกนตามหลังลูกชายไป ทำไมลูกชายทั้งสองของหล่อนไม่เข้าใจหล่อนบ้าง ไม่รับรู้หัวอกของคนเป็นแม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อลูกชายของตนเลยหรือไง คำว่าใจร้ายของลูกชายคนโตยังก้องอยู่ในสมองนั้นไม่เท่าหยดน้ำตาแห่งความเสียใจผิดหวังในตัวหล่อนของลูกชายคนเล็ก น้ำตาของหญิงสาวไหลลงอาบแก้มทั้งสองข้าง หล่อนไม่อยากใจร้ายแบบนี้ แค่อยากให้คนที่ทำร้ายลูกชายของหล่อนได้รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่ชานยอลได้รับแค่นั้นเอง
TBC...........................
สวัสดีค่ะ เขาอัพเร็วใช่ม่ะ ฮ่าๆๆ ช่วงนี้รีบปั่นค่ะเพราะกำลังบรูฟรวมเล่ม หัวฟูกันเลยทีเดียว ทั้งฝึกงานทั้งทำสาระนิพนธ์ ทั้งปั่นฟิค ฮึบๆ
ตอนนี้ดราม่านิดโหน่ยนะคะ พอเป็นกระสัย แม่ชานยอลนี้บทจะโหดก็โหดจริงๆ 5555
งานฝากต้องมาค่ะ
บอท #DDT ของเค้า >< แวะไปคุยกันนะ
@imkrisddt
@Impeifangddt
@imchanyeolddt1
อ่านให่สนุกนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น