คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #126 : CHAPTER 120
Distorted Daytime
“มีอะไรเหรอครับแม่?”
ซูโฮที่นั่งมองอยู่นานเอ่ยถามขึ้นเมื่อแม่ที่เพิ่งรับสายโทรศัพท์ของนอนทำหน้าเดือเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วชื่อของผู้ชายอีกคนที่หลุดออกมามันหมายความว่ายังไง
“ชานยอลไปเที่ยวกับคุรคริส”
“อ้าว ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะครับ!”
เมื่อรู้ความจริงซูโฮก็ร้องขึ้นมาด้วยความแปลกใจ น้องสัญญากับเขาไว้แล้วว่าจะไม่ทำลายความหวังดีที่เขากับแม่มีให้ แล้วการที่ทั้งสองคนไปเที่ยวด้วยกันมันหมายความว่ายังไง
“ชานยอลไม่ได้พูดให้แม่ฟัง แถมยังไปเล่นเจ็ทสกีทั้งที่ขี่ไม่เป็น เลยเกิดอุบติเหตุขึ้น”
“แล้วน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ!”
“ไม่ แต่ผู้ชายคนนั้นแขนหัก สมน้ำหน้า”
ซอนยอลยิ้มเยาะ หล่อนพูดออกมาอย่างเจ็บแค้น ชานยอลเคยแขนหัก เคยฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนนั้นแค่นี้มันยังน้อยไป ซูโฮถอนหายใจออกมากับคำพูดของมารดา
“ทำไมชานยอลถึงยอมให้คุณคริสไปด้วยโดยที่ไม่บอกเรา ปกติมีอะไรน้องต้องบอกเรา”
“แม่ไม่รู้ ผู้ชายเจ้าเล่ห์คนนั้นต้องหลอกอะไรชานยอลอีกแน่ๆ แม่ไม่ยอมหรอก คอยดูนะกลับมา แม่จะไม่ให้
ชานยอลไปไหนอีก”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว ซูโฮถึงกับถอนหายใจออกมา น้องโดนหลอกหรือเต็มใจกันแน่ ชายหนุ่มคิดในใจ ไม่ต้องพูดมากเขาก็ดูออกว่าชานยอลรักสามีมากแค่ไหน สายตามันบอกทุกอย่างได้ชัดเจน และการที่คุณคริสมาร้องไห้ที่หน้าบริษัทเขาก็พอจะรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร เพียงแค่ผู้ชายคนนั้นขอโอกาสทำไมชานยอลจะไม่ให้
ถ้าคุณคริสอยากได้ตัวน้องเขากลับไปจริงๆ มันขึ้นอยู่กับคุณคริสแล้วว่าจะสามารถทำให้คุณแม่ของเขาเชื่อใจได้แค่ไหน รักน้องเขามากพอจะทิ้งผู้หญิงอีกคนหรือเปล่าแต่ดูจากสีหน้าท่าทางแม่ของเขาแล้วตอนนี้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับคุณคริสแล้วจริงๆ
ชานยอลนั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆคริสในสนามบินสุวรรณภูมิ หลังจากที่เคลียร์เรื่องค่าใช้จ่ายเรียบร้อยคุณคริสกับเขาก็ตรงมายังสนามบินทันที โดยเพื่อนๆที่เหลือตามมาทีหลัง ร่างบางเอียงคอซบไหล่สามีหลับตาลงหนีความวุ่นวายรอบๆตัว กงจูกับแบคฮยอนกำลังทะเลาะกันเรื่องเบอร์โทรผู้หญิงที่ทั้งสองแย่งกันทำความรู้จักเมื่อคืนนี้ ส่วนซองแจกับซังฮุนกำลังง่วนกับเกมส์อยู่ในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
“เหนื่อยเหรอ?”
“เปล่าครับ แค่ง่วงนิดหน่อย”
ชานยอลพูดปดออกไปทั้งที่ตัวเองกำลังรู้สึกเหนื่อยทั้งกายทั้งใจแต่ก็ไม่อยากให้คนที่เพิ่งดีขึ้นจากอาการป่วยต้องกังวล คริสวางมือลงบนแก้มนิ่มมองดูคนรักที่กำลังหลับตาพริ้มซบไหล่ตนด้วยสายตาห่วงใหญ่ เมื่อคืนชานยอลต้องเหนื่อยกับอาการป่วยของเขาทั้งคืน แถมตอนเช้ายังต้องมาวุ่นวายกับเรื่องโรงพยาบาลอีก ตอนไหนเขาจะได้ดูแลชานยอลอย่างที่ควรจะเป็นเสียที
“ขอบใจมากนะชานยอล ชานยอลเหนื่อยเพราะพี่มามากแล้ว ปล่อยให้พี่ได้ดูแลชานยอลบ้างนะ”
“ฮ่าๆ จะให้พี่ดูแลทั้งชีวิตเลยครับ”
“ด้วยความยินดีครับผม”
คริสพูดพร้อมกับบีบแก้มยุ้ยของชานยอลอย่างหมั่นเขี้ยวเรียกเสียงหัวเราะและเสียงร้องโอดโอยจากเจ้าของแก้มได้เป็นอย่างดี
“ฮ่าๆ อยากกินอะไรมั้ยครับ? กาแฟสักแก้วมั้ย เดี่ยวผมไปซื้อให้”
“เดี๋ยวให้อี้ชิงไปซื้อดีกว่า นายพักเถอะ”
คริสพูดด้วยความเป็นห่วง ชานยอลควรได้พักเสียทีกำลังจะเรียกเลขาคนสนิทแต่ร่างโปร่งก็เอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมจะไปซื้อขนมพอดี”
พูดจบชานยอลก้ลุกขึ้นทันทีพร้อมกับคว้ากระเป๋าสะพายข้างๆตัวมาถือไว้ในมือ คริสฟังคำสั่งของคุณคริสที่บอกให้เขากลับมาเร็วๆก่อนจะเดินออกไปร้านกาแฟในตัวสนามบินเพื่อซื้อกาแฟร้อนให้คนรักและขนมปังสักชิ้นให้ตัวเอง
เมื่อสั่งของที่ตัวเองต้องการกับพนักงานแล้ว ชานยอลก็ยืนจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ตั้งแต่ดีกันสังเกตุดูแล้วคุณคริสจะเรียกชื่อเขาเวลาที่ต้องการเอ่ยคำหวานหรือออดอ้อนให้เขาใจอ่อน แต่เมื่อถึงเวลาปกติหรือจะเอาจริงขึ้นมาคุณคริสจะใช้คำว่านายกับเขาและแทนตัวเองว่าฉันอย่างที่เคย เขาเองก็เหมือนกันมักจะเรียกร่างสูงด้วยสรรพนามว่าคุณมากกว่าคำว่าพี่ที่มักจะใช้เวลาอออดอ้อนวอนขอให้อีกฝ่ายเอาใจ ซึ่งเขาก็คิดว่าแบบนี้ก็ดีแล้วเราจะได้เข้าใจอารมณ์ของกันและกันถูก จะได้รู้ว่าอะไรควรทำและไม่ควรทำในเวลานั้น
“อ่ะ ครับ คุณแม่”
“ขึ้นเครื่องหรือยัง”
ตอนนั้นเองที่เขากำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงก็ส่งเสียงดังขึ้น ชายหนุ่มหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสายทันทีเมื่อรู้ว่าใครโทรมา แม่ของเขาส่งเสียงมาตามสายด้วยน้ำเสียงสั้นห้วนต่างจากทุกครั้ง
“ยังครับ แต่ว่าตอนนี้อยู่สนามบินแล้ว”
“อื้ม ถ้าถึงแล้วโทรหาแม่ด้วยก็แล้วกัน แม่จะไปรอที่สนามบิน”
ชานยอลมองดูโทรศัพท์ที่เพิ่งถูกตัดสายไปด้วยความแปลกใจปนกังวล แปลกจริง แม่จะมารอรับเขากับคุณคริสที่สนามบินอย่างนั้นเหรอ ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเฮือกใหญื่ รู้สึกเหมือนเรื่องยุ่งยากครั้งใหญ่กำลังจะเริ่มต้นขึ้น
“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าเครียดเชียว?”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร”
คริสเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห้นคนรักเดินกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟและขนมปังแฮมชีสในมือแต่แทนที่ชานยอลจะมีรอยยิ้มอย่างที่ควรจะเป็นเมื่อได้กินอาหารถูกใจ ใบหน้าหวานกลับมีแต่สีหน้าเป็นกังวลเสียอย่างนั้น พอเขาถามออกไปก็ได้รับคำปฏิเสธแทบจะทันที จนเขาต้องเน้นเสียงถามอีกครั้งเด็กขี้ปดจึงได้บอกความจริงออกมา
“ชานยอล..”
“คุณแม่โทรมาครับ บอกจะมารอรับที่สนามบิน”
แต่พอคริสได้ฟังคำตอบก็ต้องอึ้งไป การที่แม่มารับพวกเขาคงไม่ใช่เรื่องดีอย่างที่ควรจะเป็น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงดีใจที่จะมีโอกาสได้เจอคุณแม่ แต่ตอนนี้ ตอนที่เขากำลังกลัวว่าคุณแม่จะมาพาตัวลูกชายของท่านไปจากเขา
“ไม่มีอะไรหรอกนะพี่ ไม่ต้องห่วงนะครับ ยังไงผมก็จะอยู่กับพี่”
“พี่ไม่อยากให้ชานยอลทะเลาะกับแม่”
“ไม่ทะเลาะครับ ผมจะพูดกับแม่ดีๆ บอกแม่ว่าที่คุณแขนหักนั้นเป็นเพราะผม แม่ไม่ใช่คนตไม่มีเหตุผล ไม่ให้คุณไปอยู่กับผมที่บ้านอย่างน้อยแม่ก็น่าจะให้ผมไปอยู่ดูแลคุณที่คอนโด”
“ขอให้เป็นอย่างนั้นเถอะ”
คริสพูดด้วยความกังวล เขาไม่อยากให้ชานยอลที่เป็นเด็กดีสำหรับคุณแม่มาตลอดต้องทะเลาะกันเพราะเขา ชานยอลเห็นคนรักเป็นกังวลอย่างนั้นก็เอ่ยขึ้นเป็นคำมั่นเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจและเป็นการย้ำความคิดของตัวเอง
เขาไม่เคยคิดที่จะทะเลาะกับคุณแม่ ตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยเห็นคุณแม่ไม่มีเหตุผลเลยสักครั้ง ครั้งนี้ก็เหมือนกัน เขาเชื่อว่าถ้าได้พูดกับคุณแม่จริงๆคุณแม่จะเข้าใจ เขาไม่ได้ขอกลับไปกับคุณคริส แต่จะขอแค่ได้ดูแลคุณคริสในช่วง2-3วันนี้ก็พอ
“ส่วนเรื่องของเรา ผมจะบอกคุณแม่ว่าคุณรักผม เลือกผม และตอนนี้ก็มีแค่ผมคนเดียวใช่มั้ยครับ?”
ชานยอลกึ่งพูดกึ่งถาม จ้องมองคนรักด้วยดวงตาใสแจ๋ว ใบหน้าหวานยังคงมีแววหวั่นวิตก จนคริสต้องเอ่ยออกมายืนยันให้อีกฝ่ายได้มั่นใจในตัวเขา
“ใช่ครับ พี่มีแค่ชานยอลคนเดียว รักชานยอลคนเดียวจนจะบ้าตายอยู่แล้ว”
“ฮ่าๆ ไปขึ้นเครื่องเถอะครับ กงจูมาตามแล้ว”
ชานยอลหัวเราะร่าเมื่อได้คำตอบที่ตัวใจ ชายหนุ่มเอียงหัวซบไหล่หนาข้างที่ไม่ได้เจ็บของคนรักถูไถศีรษะอย่างออดอ้อนก่อนจะชวนกันไปขึ้นเครื่องเมื่อกงจูเดินมาตามถึงที่ พวกเขาทั้งหมดเดินไปยังประตูขาออก เขากับคุณคริสเดินนำหน้ามีอี้ชิงเดินหลังท้าย
เมื่อขึ้นมาบนเครื่องคุณคริสก็หลับแทบจะทันที ชานยอลส่ายหน้ากับความขี้เซาของคนรักแต่เห็นว่าคริสแขนหักและไม่สบายอยู่ชายหนุ่มจึงไม่ได้ว่ากล่าวอะไร ความจริงเขาก็ไม่ได้จะเก็บเรื่องนี้มาน้อยใจอยู่แล้วเพราะรู้ว่ามันเป็นนิสัยของคุณคริส เขาจึงทำได้แค่หยิบหนังสือขึ้นมาอ่านเพื่อฆ่าเวลาไม่ช้าเขาจะหลับตามสามีไปอีกคน
ชานยอลงัวเงียตื่นขึ้นมาเมื่อเครื่องจอดลงบนพื้นแผ่นดินบ้านเกิดอีกครั้ง ชายหนุ่มกระพริบตาถี่สลัดหัวไล่ความง่วงที่ควบคุมร่างกายเขากว่า5ชั่วโมง จัดการเก็บหนังสือบนตักไว้ในกระเป๋าก่อนจะกระซิบเรียกคนรักที่กำลังหลับอยู่เสียงแผ่ว
“คุณคริสครับ ตื่นได้แล้วครับ”
“อื้อออ ถึงแล้วเหรอ”
“ครับ ตื่นแล้วใช่มั้ยครับ?”
ชานยอลเอ่ยถามย้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ คุณคริสใช่ว่าจะตื่นจะลุกง่ายๆที่ไหนเขาจึงต้องเอ่ยย้ำเตือนสติเพราะกลัวว่าร่างสูงจะละเมอพูดกับเขามากกว่า เมื่อมั่นใจแล้วว่าคนรักตื่นจริงๆชานยอลจึงหันไปดูเพื่อนๆที่เหลือที่กำลังจัดการเก็บข้าวของของตัวเองเตรียมแยกย้ายกันกลับทันทีเมื่อเท้าแตะลงบนพื้นดิน
ชานยอลเดินกุมมือร่างสูงออกมาจากประตูขาเข้า ปากก็พูดกับเพื่อนๆไปด้วยล่ำลากันก่อนที่จะแยกย้ายและสัญญากันว่าจะนัดเจอกันใหม่เมื่อมีเวลาว่าง ทั้งหมดพูดคุยกันตลอดทางเดินแล้วชานยอลก็ต้องหุบปากลงทันทีเมื่อเดินออกมากนอกประตูแล้วเจอว่าใครกำลังยืนรอเขาอยู่
“คุณแม่ พี่ซูโฮ”
ชายหนุ่มครางกับตัวเอง รู้สึกใจหายวาบเมื่อได้เห็นสีหน้าของมารดาชัดๆ ใบหน้างามตามวัยของมารดาบึ้งตึ้งปราศจากรอยยิ้มแถมอย่างเครียดเคร่งกว่าทุกครั้ง ชานยอลหันไปมองคนข้างกายก่อนจะหันไปพูดกับครอบครัวเหมือนทุกอย่างยังปกติ
“มานานหรือยังครับแม่?”
“จะกลับได้หรือยัง”
ปาร์ค ซอนยอลตอบคำถามด้วยประโยคคำถาม ไม่แม้แต่จะหันไปมองร่างสูงข้างกายลูกชายที่กำลังโค้งให้ตนอยู่ ชานยอลถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อเห็นแม่ปฏิบัติกับคริสอย่างนั้น ก่อนที่เขาจะได้ตอบคำถามของคุณแม่แบคฮยอนก็เอ่ยขึ้น
“คุณแม่ พี่ซูโฮครับ สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ๊ะ”
ทั้งคุณแม่ทั้งพี่ชายของเขาหันไปทักทายเพื่อนๆที่กำลังโค้งให้ตนด้วยรอยยิ้มใจดีต่างจากเมื่อกี้โดยสิ้นเชิง เป็นคริสบ้างที่ต้องหน้าเสีย เขากำลังถูกครอบครัวของชานยอลทำเหมือนไม่มีตัวตน ถึงแม้คนรักจะส่งกำลังใจมาให้ผ่านฝ่ามือแต่เขาก็ไม่รู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด
“กลับแล้วนะ โชคดีนะชานยอล หายเร็วๆนะคุณคริส”
“ขอบคุณมากนะ”
เมื่อทักทายและสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันเรียบร้อย เพื่อนทั้งหมดก็ขอตัวกลับ ร่างโปร่งโบกมือให้เพื่อนๆที่กำลังเดินจากไปโดยมีอี้ชิ้งทำหน้าที่เป็นคนไปส่ง แล้วเวลาที่เขากลัวก็มาถึง
“ชานยอลกลับได้แล้ว”
“ครับ ไปครับคุณคริส”
หญิงสาวหันไปสั่งลูกชายเสียงเขียว เหลือบมองสามีของลูกชายด้วยหางตาก่อนจะหันหลังออกไป แต่คำพูดของชานยอลก็ทำให้หล่อนต้องหันกลับมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“คุณคริสอย่างนั้นเหรอ?”
“ให้คุณคริสไปพักที่บ้านเรานะครับแม่”
ชานยอลรวบรวมความกล้าเอ่ยขอกับมารดาออกไปเสียงอ่อน คริสที่ยืนเงียบอยู่นานจึงถือโอกาสนี้พูดออกไปเขาไม่อยากให้ชานยอลต้องเผชิญกับเรื่องนี้คนเดียวแต่เขาก็ถูกแม่ของชานยอลตอกกลับมาจนหน้าหงาย
“ผมขอไปพักที่บ้านสัก3คืนนะครับคุณแม่”
“คุณควรจะกลับบ้านไปหาลูกหาเมียคุณดีกว่ามั้ยคะ คุณคริส”
หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน นึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็นึกเจ็บในใจไม่หาย ยิ่งได้เห็นใบหน้าหล่อเหลาซีดเซียวของร่างสูงเต็มตาไหนจะแขนข้างขวาที่มีเฝือกสีขาวหุ้มอยู่หล่นอก้ยิ่งเคืองใจ น้อยนิด สิ่งที่ผู้ชายคนนี้ได้รับยังไม่เท่าความเจ็บปวดครึ่งหนึ่งที่ผู้ชายคนนี้ยัดเหยียดให้ลูกชายของหล่อนเลย
“เมียของผมอยู่ที่นี้ครับคุณแม่”
ชายหนุ่มยืนยันคำพูดของตัวเองด้วยการดึงร่างโปร่งที่ใบหน้าซีดลงทุกทีเข้ามาแนบกาย ซอนยอลที่เพิ่งได้ยิ้มเยาะไปเมื่อครู่ตวัดสายตามองมือคู่นั้นอย่างไม่พอใจ จนซูโฮที่ยืนเงียบอยู่นานต้องพูดขึ้น
“คุณแม่ ชานยอล กลับบ้านกันเถอะ”
“แม่ พี่ครับ ผมขอพาคุณคริสไปอยู่ที่บ้านด้วยมั้ยครับ คุณคริสต้องแขหักเพราะความดื้อของผม ยังไงผมก็ต้องดูแลพี่เค้า แต่ถ้าแม่ไม่สะดวกใจ ผมจะไปอยู่กับพี่เค้าที่คอนโด จนกว่าจะถึงกำหนดกลับนะครับ”
“ชานยอล นี้ลูกกล้าต่อรองกับแม่เหรอ”
“เปล่านะครับแม่! ผมแค่ ชานยอลแค่...”
เมื่อได้ฟังความต้องการของลูกชายซอนยอลถึงกลับร้องออกมา นี้ชานยอลกำลังต่อรองหล่อนใช่มั้ย ถ้าไม่ยอมให้เข้าบ้านจะไปอยู่คอนโดด้วยกันอย่างนั้นเหรอ ยังไงหล่อนก็ยอมไม่ได้ ชานยอลถึงกับหน้าซีดเมื่อเห็นแม่มองหน้าตนเขม่นอย่างนั้น เขาไม่ได้จะต่อรองแม่ไม่เคยคิดจะขัดใจแม่เลยสักครั้ง ซูโฮที่เห็นท่าไม่ดีเลยรีบชิงพูดขึ้นก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปกว่านี้
“แม่ครับ ใจเย็นๆนะครับ คนมองใหญ่แล้ว ค่อยไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะครับ”
.พูดจบชายหนุ่มก็ลากแขนมารดาออกไปยังจุดที่รถจอดอยู่ ชานยอลหันไปมองหน้าคนข้างกาย ใบหรน้าหล่อเหลาของคุณคริสเครียดขึงเรียวปากสีเข้มเป็นเส้นตรง ดวงตาคมจ้องมองมารดาของเขาด้วยสายตาที่เขาต้องตกใจ
“พี่ พี่คริสครับ แม่กำลังโกรธ ถ้าแม่พูดอะไร อย่าถือสาแม่เลยนะครับ ผมขอนะครับพี่”
“คุณแม่จะด่าจะว่าพี่พี่ไม่ว่า แต่ถ้ามาด่าชานยอลพี่ไม่ยอม”
“พี่ต้องยอมครับ แม่จะพูดอะไรคุณก็เฉยไว้ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็จะดีเองนะครับ”
คริสหันไปมองหน้าคนรักสายตากร้าว จนร่างโปร่งต้องพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงก่อนจะลากแขนอีกคนให้เดินตามหลังแม่กับพี่ไปขึ้นรถ พี่ซูโฮทำหน้าที่เป็นคนขับ แม่ของเขานั่งอยู่ข้างๆส่วนคุณคริสกับเขานั่งอยู่ด้านหลัง ภายในรถเงียบสนิทชานยอลก้มหน้าลงมองมือของตัวเองที่ถูกคริสกุมอยู่ หัวใจของเขากำลังอัดแน่นไปด้วยความกดดัน
“ไปเที่ยวสนุกมั้ยชานยอล?”
ซูโฮถามขึ้นอย่างนึกสงสาร เขาทนเห้นชานยอลทำหน้าเศร้าไม่ได้จริงๆ น้องชายที่น่ารักของเขาเหมาะกับรอยยิ้มหวานๆมากกว่า
“สนุกมากครับ เสียดายได้อยู่น้อยวันไปหน่อย แต่ก็โทษใครไม่ได้”
“รู้ว่าขับไมเป็นทำไมไปเล่นล่ะ ไอ้เจ็ทสกีนั้น”
“ก็ผมนึกว่ามันเหมือนมอเตอร์ไซดิ์ นึกว่ามันมีเบรคน่ะครับ”
“ฮ่าๆๆ ดีแล้วล่ะที่ไม่เป็นอะไร”
“แต่คุณคริสเป็น พี่เค้าเอาตัวบังผมไว้แขนเลยไปชนกับโขดหินเข้า”
“………………”
ชานยอลรีบพูดขึ้นเพื่อหวังว่าแม่กับพี่จะเข้าใจและเห็นใจเขาเรื่องคุณคริสขึ้นมาบ้าง ถึงแม่จะเกลียดคุณคริสมากแค่ไหนแต่ในเมื่อเขาเป็นคนก่อเรื่องเขาก้ควรจะได้ดูแลคุณคริสบ้าง ถ้าคุณคริสไม่ได้เป็นอะไรเขาคงยอมกลับกับแม่ง่ายๆ แต่ดูเหมือนว่าแม่กับพี่ชายจะไม่ได้คิดแบบนั้น ทั้งคุ่ต่างเงียบทำเหมือนไม่รับรู้ในสิ่งที่เขาพูด
“ผมเลยต้องดูแลพี่เค้า”
“แล้วตอนที่หนูแขนหัก เค้าเคยดูแลลูกแบบนี้บ้างหรือเปล่า”
“ไม่ครับ ผมไม่เคยดูแลชานยอล แถมไม่ให้ใครปดูแลน้องด้วยซ้ำ เพราะความโกรธความโง่มันบังตาผม ผมยอมรับความผิดทุกอย่าง ยอมให้คุณแม่ลงโทษผมทุกอย่าง ขอแค่แม่อย่าโกรธน้อง และขอให้เราได้อยู่ด้วยกันก็พอ”
“พี่คริสครับ”
คริสชิงตอบออกไป พร้อมขอโอกาส เขาพูดความจริงทุกอย่างแม่มันจะทำให้ภาพลักษณ์ของเขาต่อสายตาคุณแม่จะถูกติดลบ เขาไม่อยากโกหกอีกแล้ว ชานยอลหันหน้าไปมองคริสน้ำตาคลอ
“ยังกล้าพูดอีกนะ อยู่ด้วยกัน ทั้งที่คุณมีผู้หญิงอีกคนอยู่อย่างนั้นเหรอ ไม่สิ มีลูกด้วยนี้”
“เพ่ยฟางเป็นคนรักของผมมาก่อน แต่ตอนนี้ผมรักชานยอลและมีแค่ชานยอลคนเดียวทั้งตอนนี้และตลอดไป และที่สำคัญผมกับเพ่ยฟางเลิกกันแล้ว ผมเลือกน้องครับ ผมรักชานยอล พวกเรารักกันหวังว่าคุณแม่คงเข้าใจ”
คริสพูดทุกอย่างอย่างใจเย็น มองดูคุณแม่ของที่กำลังสาดแรงอารมณ์ใส่เขาด้วยสายตาเจ็บปวด เขาไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่ในเมื่อมันเกิดขึ้นแล้วเขาก็ยอมรับทุกอย่างเขาไม่แค่ขอแค่โอกาสให้เขาได้พิสูจย์ตัวเท่านั้น แต่ดูเหมือนคุณแม่จะไม่เข้าใจเขาเลย
“เข้าใจงั้นเหรอ คุณจะให้ฉันเข้าใจและทำใจคนที่เคยทำร้ายลูกฉัน...”
“แม่ครับ คุณคริสครับ ชานยอลขอล่ะ อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ ผมขอล่ะนะครับแม่ ขอนะครับคุณคริส ฮึก”
หญิงสาวหันกลับมาตะโกนใส่ลูกเขยอย่างเดือดจัด คนคนนี้หน้าด้านจริงๆกล้ามาขอโอกาสกับหล่อนทั้งที่เคยร้ายใส่ชานยอลสารพัด แต่เมื่อเห็นลูกชายคนเล็กของหล่อนร้องไห้เอื้อมมือที่กำลังสั่นมาจับแขนหล่อนไว้หัวใจที่กำลังร้อนเป็นไฟก็อ่อนยวบลง
“ผมขอเวลาแค่3วันเท่านั้น แค่3วันคุณคริสก็จะกลับไปแล้ว ผมขอเถอะนะครับ ฮื่ออ”
“แม่ครับ ให้น้องอยู่บ้านนั้นแหละดีแล้วครับ อยู่ใกล้หูใกล้ตาเราอย่างน้อยเวลาเกิดอะไรขึ้นเราจะได้ช่วยทัน”
เมื่อเห็นน้องร้องไห้อย่างหนักซูโฮจึงช่วยพูดกับคนเป็นแม่ให้อีกแรง ชายหนุ่มพูดออกไปโดยไม่ได้แคร์ความรู้สึกของชายหนุ่มจากเมืองจีนสักนิด เขาไม่ได้ช่วยอู๋ อี้ฟาน เขากำลังช่วยน้องชายที่น่าสงสารของเขาเท่านั้นเอง
“ก็ได้ แม่ทำเพื่อลูกแล้วนะชานยอล ต่อไปลูกต้องฟังแม่เสียที”
TBC.........................................
สวัสดีค่ะ ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นคำไหนได้ดีกว่าคำนี้ ไม่มีอะไรจะแก้ตัวนอกจากคำว่า ขอโทษนะคะ ที่หายไปนาน ช่วงที่ผ่านมาฝึกงาน ยุ่งมากจริงๆค่ะ ขอโทษอีกครั้งนะคะ
มีข่าวดีมาบอกด้วยนะคะ 5555 ฟิคเรื่องนี้กำลังอยู่ในขั้นตอนบรู๊ฟหน้าแล้วค่ะ เย้ ซื้อนะคะ นะคะ ขอนะคะ ฮ่าๆๆ บังคับขายกันเลยทีเดียว
ตอนล่าสุดนี้ตอนเเต่งนี้สงสารชานยอลมาก ชีวิตน้องแบบจะโดนบังคับไปถึงไหน ตอนไหนแม่จะเข้าใจชานยอลซักที แง้งงง
อ่านให้สนุกนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิตเตอร์รบกวน #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น