คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #104 : CHAPTER 99
Distorted Daytime
“ไม่เอานะครับ!”
“แค่กอดชานยอล กอดจริงๆ”
คุณคริสพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วหวานกระซิบข้างใบหู จนหัวใจที่หนาวแหนบของชานยอลอ่อนยวบยอมตกอยู่ในอ้อมกอดอุ่นนั้นแต่โดยดี มือหนาของคริสจับผ้าเช็ดตัวสีขาวที่คลุมร่างโปร่งไว้ ชานยอลมองออกไปนอกหน้าต่าง เม็ดฝนโปรยลงมาไม่มีทีท่าจะหยุด
“ตัวชานยอลอุ่นจัง”
คริสกระซิบเสียงพร่าข้างๆใบหู ชายหนุ่มซุกหน้าลงบนซอกคอกรุ่น กลิ่นของชานยอลที่เขาเฝ้านึกถึงกำลังทำให้สติของเขาแตกกระเจิง ปลายนิ้วไล่วนบนฝ่ามือขาว อีกข้างวางลงบนหน้าท้องแบนที่ขยับขึ้นลงถี่ขึ้นทุกที
“คอนโดนี้พี่ซื้อให้ชานยอลนะ มันเป็นชื่อชานยอล”
“ไม่..”
“ชวู่~ อย่าเพิ่งปฏิเสธ”
คริสผละมือออกจากฝ่ามือเรียวแตะปลายนิ้วชี้ลงไปบนกลีบปากอิ่มที่กำลังจะปฏิเสธเขา เขารู้ว่าชานยอลกำลังจะพูดอะไร ก่อนที่ปลายนิ้วจะเปลี่ยนเป้าหมายเป็นปลายจมูกเรียว ชานยอลมองการกระทำนั้นใจสั่นรัวไร้เรี่ยวแรงจะผละออก คุณคริสเกลี่ยปลายจมูกเขาด้วยหลังนิ้วชี้ ดวงตาสีดำจ้องมองลึกเข้ามาในตาที่กำลังสั่นระริกของเขา ช่างเป็นการกระทำที่ชวนใจสั่นเหลือเกิน
“เมียพี่เป็นคนเกาหลี แต่พี่กลับไม่มีบ้านที่เกาหลี หรือคอนโดเลยสักห้อง พี่เลยคิดว่าถึงเวลาแล้วล่ะที่พี่ควรจะมีมันสักอย่าง พี่ซื้อมันในนามภรรยาของพี่ ถ้าชานยอลอยากออกมาพักที่อื่นคงไม่อยากออกมาอยู่ไกลจากบ้านสักเท่าไหร่ พี่คิดว่าคอนโดแห่งนี้ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านนายนักคงจะเหมาะสมที่สุด พี่ไม่รู้ว่าชานยอลจะชอบมันหรือเปล่า แต่ขอให้รับมันไว้ด้วยเถอะ”
“…”
“พี่จ้างแม่บ้านไว้หนึ่งคน ถ้าชานยอลขาดเหลืออะไรให้บอกเขา ตอนที่ชานยอลไม่อยู่แม่บ้านจะเป็นคนดูแลที่นี้เอง พรุ่งนี้พี่จะให้คนเอาของเข้ามาเพิ่ม โฮมเทียร์เตอร์กับเครื่องเล่นเกมส์ที่ชานยอลชอบจะได้เล่นเวลาเหงาหรือจะชวนเพื่อนมาเล่นด้วยก็ได้ ชั้นหนังสือพี่จะจัดไว้ใกล้ๆห้องนั่งเล่นเวลาที่ชานยอลอยากอ่านมันจะได้เดินไปหยิบง่ายๆ สระว่ายน้ำพี่จะให้เขาจัดสวนใหม่ตรงส่วนบนของขอบสระจะปลูกแต่ดอกไม้ที่ชานยอลชอบ บ้านของปิ๊ปโป้พี่จะซื้อให้ใหม่ ถึงมันจะมาอยู่กับเราได้ไม่นานพี่ก็รักมัน พี่คิดว่ามันเป็นลูกของพี่กับชานยอล ”
“ฮึก”
“พี่อยากให้ชานยอลกับปิ๊ปโป้มีความสุขแม้พี่จะไม่สามารถอยู่ด้วยได้ก็ตาม”
คริสพูดด้วยน้ำเสียงสั่นโดยเฉพาะประโยคสุดท้าย เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้ชานยอลที่กำลังยืนน้ำตาไหลอยู่ในอ้อมแขนเขามีความสุขที่สุด แม้ความสุขของชานยอลจะไม่มีเขาอยู่ร่วมด้วยก็ตาม
“อย่าร้องไห้ที่รัก พี่ยอมชานยอลทุกอย่าง ชานยอลอยากอยุ่ที่นี้พี่ก็ยอม เรื่องบริษัทพี่จะไม่เข้าไปยุ่งด้วยอีกแล้ว”
“จริงนะครับ”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จับมือที่กำลังลูบไล้แก้มของเขาไว้เรียกร้องหาสัญญาเป็นคำมั่น เรื่องบริษัทเป็นเรื่องที่เขาหวั่นที่สุด คริสมองใบหน้าหวานที่เปื้อนไปด้วยน้ำตาของคนรักด้วยสายตาร้าวราน พยักหน้าช้าๆเพื่อยืนยันคำพูดของตัวเอง
“พี่จะถือเสียว่านี้เป็นบทลงโทษของพระเจ้าที่ลงโทษการกระทำเลวๆของพี่ ด้วยการพาหัวใจของพี่ออกมาเสียห่างตัว พี่จะอดทนจนกว่าพระเจ้าจะมองเห็นถึงความพยายามและความตั้งใจจริงของพี่ จะทำให้ชานยอลกับแม่อภัยให้พี่และยอมให้พี่ได้ดูแลชานยอลอีกครั้ง ถึงจะลำบากแค่ไหนเสียใจแค่ไหนพี่ก็จะเตือนตัวเองว่ามันไม่ได้เท่ากับสิ่งที่ชานยอลต้องเจอเพราะพี่เลย”
“พี่หวังว่าการกระทำของพี่จะพอลบล้างความผิดที่พี่ทำได้บ้าง แต่ช่วงเวลานี้พี่ขออย่างเดียว ..ถ้าพี่มาหา ชานยอลได้โปรดออกมาหาพี่ด้วยเถอะ แค่ช่วงเวลาที่เราห่างกัน เราอยู่คนล่ะประเทศ พี่ก็ทรมานเจียนตายอยู่แล้ว พี่จะอดทน จะนานเป็นเดือน หรืออีกกี่ปีพี่ก็จะทนจนกว่าชานยอลจะยอมกลับมาหาพี่กลับมาให้พี่ดูแลชานยอลทั้งชีวิตด้วยชีวิตของพี่”
“ฮื่ออ มันเป็นไปไม่ ฮื่อ ได้ แม่ไม่ยอมหรอก ไม่ยอม ฮื่ออ มันเป็นไปไม่ได้”
ร่างโปร่งผินกายกลับมาเผชิญหน้าร่างสูงอีกครั้ง ความพยายามของคุณคริสมันไร้ประโยชน์ถึงเขาจะรักผู้ชายคนนี้มากมายแค่ไหน แต่อุปสรรคที่มีก็ช่างมากมายเหลือเกิน เขาจะรับบทเมียหลวงนี้ได้ยังไง ไม่ใช่แค่เขายังมีแม่และพี่ชายของเขาอีก
คุณคริสจะทนมันไปได้สักแค่ไหน เขาจะเชื่อมันได้หรือเปล่า ถ้าเขายอมกลับไปอยู่ในวังวนนั้น แล้ววันหนึ่งคุณคริสเจอคนที่ดีกว่าเขา น่ารักกว่าเขา คุณคริสจะไม่ปล่อยให้เขาจมอยู่กับความเสียใจนี้ไปจนตายหรือไง มันไม่ใช่เรื่อง่ายสักนิด
“ชานยอลจ๋า~ พี่รู้ว่าทุกเรื่องที่ผ่านมา มันคงทำให้คุณแม่เกลียดพี่จับใจ และพี่ก็เสียใจมากที่เป็นอย่างนั้น พี่ผิดเองที่ปล่อยให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผล คิดตลอดว่าชานยอลจะไม่มีวันทิ้งพี่ไป แล้ววันนั้นมาถึงพี่ก็เหมือนตายทั้งเป็น”
“ฮื่ออ ผมผมเจ็บ ผมไม่อยากอยู่ที่นั้น ผมเสียใจ คุณทำให้ผมเสียใจมากเหลือเกิน”
ชานยอลส่ายหน้าออกมาทั้งน้ำตา ทุกเรื่องที่เขาต้องเจอมันหนักมากเกินไป คริสส่งยิ้มอ่อนให้เขาใช้ฝ่ามือดันศีรษะทุยให้ซบลงบนแผ่นอกแกร่งที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
“พี่เข้าใจพี่รู้ว่าตลอดเวลา1ปีในความสัมพันธ์ของเรามันมีเรื่องแย่มากกว่าเรื่องดี พี่ชั่วจนเมื่อพี่นึกย้อนหลังพี่ยังนึกเกลียดตัวเองที่ร้ายกาจใส่ชานยอลอย่างนั้น แต่เรื่องดีที่ผ่านมาในความสัมพันธ์ของเราที่พี่ทำให้ชานยอลมันไม่ได้ทำให้ชานยอลรู้สึกดีกับพี่เหมือนที่พี่รู้สึกกับชานยอลบ้างเลยเหรอ”
“ฮึก”
“ตอนที่พี่พาชานยอลไปอี้เหอหยวน ตอนที่พี่พาชานยอลมาเที่ยวเกาหลี เราเดินไปด้วยกันบนถนนมยองดง ชานยอลพาพี่ไปร้านชานมที่ชานยอลชอบกิน ร้านไก่ทอดที่ชานยอลบอกว่าอร่อยนักหนารสชาติของมันพี่ยังจำได้ติดลิ้น เสียงหัวเราะของชานยอลมันยังดังก้องในสมองของพี่ รอยยิ้มของชานยอลพี่ยังจำได้ติดตา เสียงอ้อนของชานยอลพี่ยังจำได้ติดหู”
“ฮื่ออ คุณคริส คุณคริส”
ชานยอลพูดอะไรไม่ออกนอกจากเรียกชื่อร่างสูงเจ้าของอกแกร่งที่เขากำลังซบ ทุกเรื่อง ทุกเหตุการณ์ที่คุณคริสพูดมาเขายังจำมันได้ดี ความทรงจำแสนหวานที่เขานึกถึงมันทุกเมื่อยามที่ต้องการน้ำล่อเลี้ยงจิตใจ
“ทุกอย่างที่ผ่านมามันอาจจะจางหายไปจากความทรงจำของชานยอลเพราะหยดน้ำตาจากการกระทำระยำของพี่ แต่ชานยอลรู้มั้ย ทุกอย่างที่ชานยอลทำ ทุกอย่างที่เป็นชานยอลทำให้พี่หลงรักชานยอลจนสุดหัวใจ”
“คุณคริส~”
“ชานยอลได้ยินมั้ย ว่าพี่รักชานยอล รักปาร์ค ชานยอล”
สิ้นประโยคนั้นชานยอลก็รู้สึกเหมือนไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลย คุณคริสบอกว่ารักเขา รักปาร์ค ชานยอลคนนี้ ไม่ใช่คนอื่น เรียวปากอิ่มสั่นระริกครางชื่อร่างสูงที่กำลังส่งยิ้มให้เขาเสียงแผ่ว ชานยอลสัมผัสได้ว่าแม้แต่มือของเขาก็ยังสั่น น้ำตาเอ่อท้นไหลลงมาเต็มใบหน้า ใบหน้าหล่อเหลาของคุณคริสพร่ามัวเพราะหยาดน้ำตา แต่ไออุ่นของริมฝีปากที่ทาบทับลงมากับชัดเจน
“ระ..รักผม รักชาน..ยอล”
“พี่รักชานยอล อู๋ อี้ฟาน รักปาร์ค ชานยอล”
คริสกระซิบถ้อยคำรักคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากอิ่ม ดวงตาคมมองลึกเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลสวยที่แวววับไปด้วยหยาดน้ำตา รอจนมันปิดลงช้าๆคล้ายจะอนุญาตให้เขาได้ลิ้มลองความหวานของริมฝีปากที่เขารอมานาน ชายหนุ่มทาบริมฝีปากตัวเองลงไปบนเยลลี่สีแดง พยายามเหลือเกินที่จะห้ามใจตัวเองไม่ให้เผลอตะกละตะกามฟ้องตัวเองว่าโหยหาริมฝีปากอิ่มนั้นมากเพียงใด
‘พี่รักชานยอล อู๋ อี้ฟานรักปาร์ค ชานยอล’
นี้เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ดังก้องอยู่ในสมองของชานยอลที่เพิ่งล่ะทิ้งเหตุผลเหลือไว้แต่ความต้องการของหัวใจ ริมฝีปากของเขาถูกคุณคริสจับจองด้วยริมฝีปาก ลิ้นหนาค่อยๆสอดเข้ามาในโพรงปากหวาน มันกวาดไปทุกที่อย่างช่ำชอง อ่อนหวาน แต่ร้อนรุ่ม
ชานยอลยืนตัวแข็งทื่อยอมให้อารมณ์ของตนถูกชักนำไปอย่าง่ายดาย ไม่นานขี้ผึ้งก็ถูกหลอมละลาย ชานยอลแทบทรุดลงกับพื้นถ้าไม่ติดว่ามีมือหนาของคริสประคองอยู่ จูบที่อ่อนหวานถูกเปลี่ยนเป็นร้อนเร่าเมื่อคริสเริ่มที่จะทนกับความปราถนาของตัวเองไม่ไหว
“ชานยอล จ๋า อื่อ”
“คุณคริส อื่ออ”
ชานยอลครางอื้อ เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยเป้นอิสระ ร่างโปร่งโกยอากาศเข้าปอด ดวงตากลมปรือปรอย ซอกคอขาวทุกรุกราน ปลุกเร้าเขาด้วยปลายจมูกและริมฝีปากของคุณคริส รอยสีกุหลาบแต่งเต็มบนผิวนวล มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางอย่างหลงใหล
ชานยอลรู้สึกเหมือนร่างกายของตนล่องลอยอยู่บนปุยเมฆ ผิวกายของเขาร้อนผ่าวทุกครั้งเมื่อโดนคุณคริสสัมผัส ความตั้งใจแต่แรกเริ่มเลือนราง ความปรารถนาที่ซุกซ่อนในจิตใจแสดงออกมาเมื่อถูกเร้า
‘เพราะฉันรักเพ่ยฟาง รักแค่เพ่ยฟางคนเดียว’
แล้วเสียงคุณคริสในค่ำคืนอันหนาวเหน็บก็ดังขึ้นในสมอง ร่างโปร่งสะดุ้งโหย่ง กระดุมเสื้อเม็ดหนึ่งถูกปลดออก ฝ่ามือเย็นเชียบวางลงทับบนแผ่นอกบาง เสียงร้องครางแสดงความพึงพอใจของคุณคริสดังข้างหูแต่เสียงร้องไห้ของเขาเมื่อในอดีตกลับดังชัดเจนกว่า
“ไม่! ไม่เอาแบบนี้”
“ชานยอล”
“เพี๊ยะ!”
คริสมองใบหน้าตื่นตระหนกของชานยอลด้วยความงุดงง แล้วฝ่ามือบางก็ฟาดลงบนใบหน้าของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว สิ่งสุดท้ายที่เขาได้เห้นบนใบหน้างามนั้นคือหยดน้ำตาก่อนร่างโปร่งจะหมุนตัววิ่งออกไปจากห้อง
“ชานยอล จะไปไหน กลับมา กลับมา พี่ขอโทษ”
เสียงของคุณคริสไล่ตามหลังเขาออกมา ขาเรียววิ่งไปยังตู้วางโทรทัศน์ที่มีกุญแจรถของเขาวางอยู่ ชานยอลหยิบมันขึ้นมาถือไว้ในมือ ร่างโปร่งหยุดยืนอยู่กลางห้องมองหาปิ๊ปโป้สุนัขของตนให้ควั่ก ไม่ทันแล้ว เขาพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นร่างของคุณคริสออกมาจากห้องนอน ไม่เอาแล้ว
“ชานยอล อย่าไป”
คริสร้องตะโกนออกมาด้วยความเป้นห่วงปนตกใจเมื่อเห็นร่างของชานยอลวิ่งเท่าเปล่าออกไปจากห้องพร้อมกุญแจในมือ เขารีบมองหากุญแจรถของตัวเอง ทุกอย่างเหมือนจะไม่เข้าข้างเขาเมื่อนึกขึ้นได้ว่ากุญแจห้องของตนถูกวางทิ้งไว้บนเตียงในห้องนอน เมื่อคริสคว้ากุญแจขึ้นมาได้ วิ่งตามออกมาข้างนอกอีกครั้ง ชานยอลก็ไม่อยู่ที่นี้แล้ว เขาวิ่งตามร่างโปร่งลงมายังลานจอดรถก็เจอแต่อี้ชิงยืนทำหน้าตกใจอยู่ข้างล่าง
“อี้ชิง เห้นชานยอลมั้ย?”
“ออกไปแล้วครับ เกิดอะไรขึ้นหรือครับทำไมคุณชานยอลถึงวิ่งพรวดพลาดลงมาแบบนั้น”
“โธ่เว้ย ฟังนะอี้ชิง ให้ลูกน้องช่วยกันออกตามหาชานยอล ถ้าเจอแล้วให้รีบโทรหาฉันด่วน”
คริสไม่มีเวลาพอจะตอบคำถามนั้น ร่างสูงยิงคำสั่งไปแทนคำตอบก่อนจะหมุนตัวหันหลังวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องด้วยใจพะวง ชานยอลขับรถออกไปทั้งที่ข้างนอกฝนยังตกหนัก ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นจะทำยังไง ชายหนุ่มคิดด้วยความเป้นห่วง ขายาวรีบเดินเข้าไปในห้องนอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาด้วยมืออันสั่นเทากดโทรหาคนที่อยู่ในห่วงความคิด
ฝากฝั่งหนึ่งในท้องถนนใจกลางกรุงโซล ชานยอลขับรถด้วยความเร็วสูงกว่าปกติ ร่างโปร่งสั่นเทาเพราะความหนาวเหน็บของอากาศอีกทั้งเสื้อที่สวมอยู่เปียกชื่นเพราะเม็ดฝน เสียงสะอื้นดังก้องอยู่ในรถ มือเรียวยกขึ้นปิดปากของตัวเองไว้ ออกแรงกัดจนเจ้าตัวรู้สึกเจ็บ
‘ชานยอลได้ยินมั้ย ว่าพี่รักชานยอล รักปาร์ค ชานยอล’
“เชื่อไม่ได้ โกหก คนโกหก”
ชานยอลพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตาที่เคลือบไปด้วยน้ำตาสั่นไหวบ่งบอกอาการของเจ้าตัวว่ามากเพียงใด คำว่ารักของคุณคริสที่เขาอยากได้ยินนักหนา แต่เมื่อได้ยินในวันนี้ เขากลับไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ความเชื่อมั่นถูกบั่นทอน เขาจะเชื่อผู้ชายคนนี้ได้หรือเปล่า ผู้ชายที่เคยทำร้ายหัวใจของเขาด้วยคำว่าไม่คิดจะรักใครนอกจากหญิงสาวในดวงใจ
“ฮื่ออ โง่ บ้า บ้าที่สุด”
ชานยอลก่นด่าความโง่เง่าของตัวเอง คุณคริสเป็นคนบอกเขาเองด้วยซ้ำว่าไม่คิดจะรักใครอื่นนอกจากเพ่ยฟาง รู้แบบนี้แล้วเขากลับยังยอมไปยืนให้เค้ากอดเค้าจูบ เพียงได้ยินคำหลวงหวานหูก็รู้ทั้งรู้ว่าคุณคริสพร้อมจะทำทุกอย่างให้ได้มาซึ่งความต้องการของตัวเอง ทำไมเขาถึงโง่แบบนี้
ในวันที่มืดมนเขาอับจนหนทางมีเพียงคนเดียวที่เดียวให้เขาได้พักพิง มือเรียวหยิบโทรศัพท์ที่กำลังสั่นไม่หยุดขึ้นมาจากกระเป๋า กดตัดสายเบอร์ของคริสที่โชว์หราอยู่บนหน้าจอออกก่อนจะ รีบกดหาเบอร์ของเพื่อนรัก ไม่นานเขาก็เจอ รอสายอยู่นานกว่าปลายสายจะกดรับ บยอน แบคฮยอนไม่รู้หรือไงว่าเพื่อนต้องการที่พึ่งขนาดไหน
“ฮัลโหล มีอะไรให้ช่วยครับ”
“แบคกี้ ฮื่ออ อยู่ไหนอ่า”
เพื่อนตัวเล็กตอบรับสายด้วยร้ำเสียงทีเล่นทีจริง แต่ไม่คิดเลยว่าตัวเองนั้นจะได้ให้การช่วยเหลือเพื่อนรักจริงๆ
“เฮ้ย เป็นอะไรว่ะ ฉันอยู่บริษัท แกอยู่ไหน”
“เดี๋ยวจะพูดให้ฟัง ฉันไปหาแกนะ ได้มั้ย”
“ได้ๆ ร้องไห้ใช่มั้ย ขับรถดีๆนะเว้ย”
ชานยอลครางรัยคำบอกของเพื่อน เขาโยนโทรศัพท์ทิ้งไว้บนเบาะ ยังคงนร้องไห้ออกมาไม่หยุด แต่เมื่อจอดรถที่ลานจอดรถเขาก้ต้องบังคับตัวเองให้หยุดร้องไห้ให้ได้ถ้าไม่อยากอายพนักงานแถวนี้
“ชานยอล ทางนี้”
ไม่ต้องบอกเลขาให้เสียเวลา เมื่อเขาขึ้นมาถึงชั้นบนห้องที่แบคฮยอนทำวานอยู่ ก็เจอกับเพื่อนสนิทที่ยืนรอเขาอยู่ก่อนแล้ว
“โง่หรือบ้าฮะที่ออกไปแบบนั้น”
แบคฮยอนแทบอยากจะกร๊ดร้องออกมาอย่างเสียสติเมื่อได้ฟังเรื่องที่เพื่อนเล่า มองใบหน้าหวานที่วาววับไปด้วยน้ำตาด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ชานยอลออกไปหาสามีตัวเองที่บอกว่าอยากจะตัดขาดเพียงลำพังโดยไม่กลัวอันตรายเลยสักนิด
“จะออกไป จะทำอะไรทำไมไม่ปรึกษาใครเลย บอกแม่ บอกพี่ บอกฉันก็ได้ เกิดอะไรขึ้นจะได้ช่วยเหลือกันทัน แกไม่กลัวเขาใช้กำลังลากแกกลับไปหรือไปไง”
ร่างเล็กพูดอย่างหัวเสีย เคยโดนมั้ยก็เคย ทำไมถึงได้ชะล่าใจแบบนี้ ชานยอลที่กำลังขวัญเสียถึงกับร้องไห้ แบคฮยอนทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองทำเรื่องผิดพลาดอย่างใหญ่หลวง ทั้งที่เขาต้องการที่พึ่งแท้ๆ
“ฉันไม่รู้ ฉันอยากเจอปิ๊ปโป้ ดูสิ กลับมาครั้งนี้ อึก ฉันก็ลืมมันอีกแล้ว”
“ถามจริงนะแกออกไปหาเขาเพราะปิ๊ปโป้ หรือเพราะตัวแกเอง”
เมื่อโดนสวนกลับมาอย่างนั้นชานยอลถึงกับอึ้ง อ้อมแอ้มตอบออกไปไม่เต็มเสียง ก้มหนย้าไม่ยอมสบตาเพื่อนสนิทที่รู้ทันเขาเสมอ หัวใจของเขากำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง
‘พี่รักชานยอลนะ’
“ปิ๊ปโป้สิ ฉันออกไปเพราะปิ๊ปโป้”
“หึ”
แบคฮยอนทำเสียงขึ้นจมูกมองเพื่อนที่นั่งก้มหน้าอยู่อย่างไม่อยากจะเชื่อ ผู้ชายแบบชานยอลตัวโตเสียเปล่าแต่กลับใจอ่อนขี้สงสารเหลือเกิน แค่เขาเอาหมามาล่อก็ยอมออกไปง่ายๆ
“เพราะคิดถึงหมา เลยยอมไปยืนให้เขากอดเขาจูบน่ะนะ”
“ไม่ใช่นะไม่ใช่ ฮึก” ชานนยอลส่ายหน้ารัวสิ่งที่เพื่อนพูดทำร้ายเขาเกินไป
“แล้วทำไม?”
“ฉันตกใจ ฮึก เขาบอกว่าเขารักฉัน แค่นั้น เหมือนสติของฉันไม่อยู่กับเนื้อกับตัว มารู้ตัวก็ตอนที่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นแล้ว”
ชานยอลรีบพูดออกไปด้วยสีหน้าว้าวุ่น นึกถึงแล้วก็อดจะโกรธตัวเองไม่ได้ เขาควรจะมีสติกว่านี้ ไม่ใช่ปล่อยทุกอย่างไปตามอารมณ์ของตัวเอง
“ชานยอลนี้แกรักเขามากขนาดนั้นเลยเหรอ แค่ได้ยินคำว่ารักชุ่ยๆจากผู้ชายคนนั้นน่ะนะ”
“ฮื่อออ ฉัน แกก็รู้ว่าฉันอ่อนไหวกับคำว่ารักของเขาแค่ไหน”
ร่างโปร่งปล่อยโฮยอมรับออกมาอย่างไม่อาย ว่าคุณคริสมีอืทธิพลต่อหัวใจและความรู้สึกของตัวเองมากแค่ไหน คำพูดของคุณคริสทำให้เขารู้สึกตายทั้งเป็นได้แต่บางครั้งมันกับสุขอย่างไม่สามารถจะบรรยายได้
“มันเชื่อได้แค่ไหนคำว่ารักจากผู้ชายมักมากแบบผัวแก เขาจะไม่หลอกแกอีกเหรอ”
“ไม่รู้ ก็ไม่เชื่อนี้ไงล่ะ ถึงได้วิ่งเตลิดออกมาแบบนี้”
ชายหนุ่มพูดกับเพื่อนด้วยสีหน้าไม่สบายใจก็พอจะเข้าใจอยู่หรอกนะว่าอารมณ์ของคนที่รักเขาข้างเดียวมาตลอดพอถูกรักกลับมันน่าลื้มใจแค่ไหน แต่คุณคริสเนี้ยนะ คุณคริสที่ซ้อมเพื่อนเขาปางตายถึงจะทำเพราะหึงหวงก็เถอะ มันจะเชื่อได้แค่ไหนเชียว ไม่ใช่ทำเพียงเพื่อจะหลอกให้เพื่อนเขากลับไปหรือเปล่า ชานยอลมันยิ่งโง่ๆอยู่ด้วย แต่คำตอบของเพื่อนก็ทำให้เขาดล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“โธ่เอ้ย”
“แบคฮยอน แกโกรธฉันเหรอ?”
ชานยอลถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล ถ้าแบคฮยอนโกรธเขาจริงๆเขาก็คงไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว เพราะเขาเองก็รู้ว่าการกระทำของตัวเองมันช่างน่าเขกกะโหลกนัก
“เปล๊า”
แบคฮยอนพูดเสียงสูง เขาไม่ได้โกรธชานยอลเลยสักนิด รู้ดีว่าคนที่เคยกินเคยนอนด้วยกันมาทุกวันอย่างผัวเมียมันตัดใจกันยาก แต่ที่เขากำลังโกรธคือโกรธตัวเอง
“ฉันโกรธตัวเองต่างหาก ทั้งที่เคยบอกว่าถ้าแกกลับไปหาคุณคริสก็คงไม่เป้นไร ความสุขของแก ยังไงแกก็คือเพื่อนและถ้าเขากลับตัวได้จริงๆก็ควรจะให้อภัย แต่เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาทำกับแกและผู้หญิงคนนั้น ฉันกลับโกรธ เกลียด ไม่อยากให้แกกลับไปเจ็บอีก”
“ฮื่ออ”
“ฉันว่าแกควรจะจบมันดีมั้ย อยากจบ หรืออยากเจ็บอีก”
แบคอยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง พยายามเอาเหตุและผลมากล่อมเพื่อนที่กำลังสับสันอยู่ ชานยอลพยักหน้าช้าๆ เข้าใจและรับรู้ถึงความเป้นห่วงของเพื่อน และนั้นก็ตรงกับความต้องการของเขาอยู่ก่อนแล้ว
“โอ้ย ไอ้นี้ก็โทรมาอยู่ได้”
ชานยอลหันไปตามสายตาของเพื่อนรัก โทรศัพท์ของเขายังคงดังไม่หยุดตั้งแต่มาถึง มือเรียวเอื้อมไปหยิบมันขึ้นมาดู ยังเป็นเบอร์ของคุณคริสพร้อมข้อความอีกนับสิบไม่ว่าจะเป็นทางไลน์หรือกล่องข้อความ
“ฉันเคยคิดว่าถ้าเราห่างกันความสัมพันธ์อจะยุติลง แต่มันกลับไม่ใช่ ยิ่งห่างกัน ฉันกลับยิ่งคิดถึงเค้า ทำยังไงดี ต้องทำยังไงดีฉันถึงจะลืมเขาได้”
“มันต้องใช้เวลาถ้าใช่ เดี๋ยวเขาก็กลับมา ถ้าไม่ใช่ เดี่ยวเขาก็จากไป”
“อื้อ แต่ว่า พาไปเอาปิ๊ปโป้หน่อยนะ”
“โอ้ยย ไอ้หมาบ้านั้น ถ้าเจอนะจะจับไปทำบูโกกิให้ดู”
“งื่ออ แบคฮยอน ไอ้ใจร้าย”
TBC...
สวัสดีค่ะ
มาอัพแบบเลทอีกแล้ว เน็ตที่หอกากค่ะ ฝนตกทีไรไม่มาทุกที เฮ้อออ
พี่คริสบอกรักนายเอกแล้วนะคะ กว่าจะได้ยินคำว่ารักก็ปาไป 99 ตอน คือเป็นพระเอกที่ความรู้สึกช้าค่ะ อย่าโทษคนแต่ง ก๊ากกก
ผิดพลาดตรงไหนขออภัยด้วยนะคะ มันอาจจะไม่พีค แต่เราก็พยายามสุดๆแล้วค่ะ
ขอบคุณทุกคำติชม เราจะพยายามพัฒนาการเขียนให้ดีกว่านี้นะคะ ขอบคุณที่สนับสนุนกันมาตลอด ขอบคุณค่ะ
ร่วมสกรีมในทวิต รบกวนติด #DDT ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น