คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : CHAPTER 7
ชานยอลนั่งอยู่กับแม่ในห้องด้านบนของคฤหาสน์ตระกูลอู๋ เสียงดังจอแจจากข้างล่างคอยย้ำเตือนว่าวันนี้เป็นวันมงคลของเขา เป็นวันแต่งงานของเขากับคุณคริส
ร่างของชายหนุ่มนั่งอยู่บนพื้นห้อง ซบหน้าลงกับเข่าของผู้เป็นมารดาที่นั่งอยู่บนเตียงหลังใหญ่ ซอนยอลลูบกลุ่มผมสีน้ำตาลของลูกชายแผ่วเบา น้ำตาเม็ดใสหยดลงบนฝ่ามือเรียว เสียงสะอื้นของแม่ทำให้ชานยอลต้อเงเงยหน้าขึ้น
“แม่ร้องไห้อีกแล้ว อย่าร้องนะฮะ แม่ร้องไห้แบบนี้ชานยอลไม่สบายใจ”
“แม่ขอโทษลูก แม่พยายามแล้ว แม่รู้สึกผิดชานยอล แม่รู้สึกผิดที่ต้องทำแบบนี้กับลูก แม่มันเห็นแก่ตัว…”
“แม่อย่าพูดแบบนี้ แม่จะรู้สึกผิดทำไม ยังไงสักวันหนึ่งชานยอลก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ก็คิดเสียว่าวันนั้นมันมาถึงแล้วสิฮะ”
“แม่จะไม่รู้สึกแบบนี้เลยถ้าหนูแต่งงานเพราะความรัก แต่นี้ไม่ใช่ หนูต้องแต่งงานเพราะความจำเป็น เพราะต้องช่วยแม่กับพี่ซูโฮ”
“และบริษัทของเราด้วยฮะ แม่คิดดูสิฮะ เรามีแต่ได้ประโยชน์กับการแต่งงานครั้งนี้ หนี้ที่เคยมีก็จะหมดไปแถมบริษัทก็ยังเป็นของเรา ”
ชายหนุ่มเอ่ยปลอบมารดา ส่งยิ้มสดใสให้เพื่อทำให้คนที่ยังไม่หยุดร้องไห้หยุดร้องเสียที
“มันก็จริง แต่ว่า..”
“แม่ก็เห็นคุณคริสแล้วใช่มั้ยฮะ เขาหล่อมากเลยใช่มั้ย แถมเก่งมากเสียด้วย บางทีนะฮะ ชานยอลกับคุณคริสอาจจะ…เอ่อ…อาจจะรักกันจริงๆก็ได้”
ชายหนุ่มฝืนยิ้มออกมาเมื่อต้องพูดคำนั้น มันเป็นเรื่องที่เขาไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นแต่ก็ต้องยอมพูดออกไปเพื่อทำให้มารดาสบายใจ
“จ๊ะ แม่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้น แม่อยากให้หนูมีความสุข ชานยอลของแม่เป็นเด็กน่ารัก แม่หวังว่าคุณคริสจะรักหนูเหมือนที่แม่รัก”
ริมฝีปากบางระบายยิ้มอ่อน ประคองแก้มอิ่มของบุตรชายด้วยมือทั้งสองข้าง เอ่ยปากพูดสิ่งที่คิดไว้แต่ยังไม่มีโอกาสได้พูดออกไป
“ชานยอล แม่ยังไม่มีโอกาสได้พูดกับลูกเรื่องการใช้ชีวิตหลังแต่งงานสักที มัวแต่ยุ่งกับงานวันนี้ ทั้งทีมันเป็นเรื่องสำคัญแท้ๆ แม่ถือโอกาสนี้พูดกับลูกเลยแล้วกัน”
“ฮะแม่”
ชานยอลขานรับ ซบหน้าลงกับเข่าของมารดาตามเดิม หลับตาลงรับฟังสิ่งที่มารดากำลังจะเอ่ย
“ลูกคงรู้แล้วใช่มั้ยว่าประเพณีของคนจีนเมื่อลูกชายแต่งงานต้องแต่งเข้า อึก ชานยอลลูกต้องเป็นภรรยาที่ดีของสามี ต้องเชื่อฟังคุณคริส ต่อจากนี้ไปคุณคริสจะเป็นผู้นำของลูก มีอะไรไม่พอใจถ้าไม่ใช่เรื่องใหญ่ หนักนิดเบาหน่อยก็ต้องอดทนไว้”
“ฮึก….ฮึก”
ชานยอลอดที่จะร้องไห้ไม่ได้เมื่อได้ฟังสิ่งที่มารดาบอก คำพูดของคุณยายหลี่ดังก้องอยู่ในสมอง ‘เมื่อแต่งงานแล้ว ภรรยายต้องเป็นสมบัติของสามี’คำพูดของคุณยายผุ้อาวุโสที่สุดในบ้านที่มาพร้อมกับรอยยิ้มเรียบเฉย เขารู้สึกกลัวอย่างประหลาดกับคำพูดนั้น
“คุณคริสกับลูกอาจจะยังไม่คุ้นเคยกันหนัก ลูกก็ต้องพยายามปรับตัว แม่เชื่อว่าความน่ารักของลูกจะสามารถเอาชนะใจคุณคริสได้”
หญิงสาวพยุงร่างของบุตรชายให้ลุกขึ้นนั่งข้างตน โอบกอดลูกชายไว้ด้วยแขนทั้งสองข้างใบหน้าเปื้อนน้ำตาซบลงกับอกซอนยอลลูบหลังที่กำลังสั่นเทาอย่างปลอบใจ จูบลงกับกลุ่มผมนุ่มด้วยความรัก
“ต่อจากนี้ไปชีวิตของลูก แม่จะฝากไว้ในมือคุณคริส หลังจากวันนี้คุณคริสจะเป็นเจ้าของชีวิตลูกโดยสมบูรณ์”
“ฮื่ออออ……แม่ฮะ….แม่ชานยอลกะ…..”..กลัว.
“แม่ครับ ชานยอล ได้เวลาแล้วครับ”
เสียงเรียกของพี่ชายทำให้ชานยอลต้องกลืนคำพูดทั้งหมดลงคอ ชายหนุ่มผละออกจากอ้อมกอดของมารดา เช็ดน้ำตาออกจากแก้ม ลุกขึ้นตามแรงดึงของผู้เป็นแม่ ซอนยอลส่งยิ้มให้ลูกชายคนเล็กคว้ามือที่กำลังสั่นเล็กน้อยไว้ในมือ
“ถึงเวลาแล้วลูก”
พิธีแต่งงานถูกจัดขึ้นแบบเรียบง่ายตามความต้องการของทั้งสองฝ่าย ใบหน้าของคุณอู๋ เหม่ยหลิงและปาร์ค ซอนยอลมีรอยยิ้มยินดีประดับอยู่ตลอดเวลา แตกต่างกับคนสำคัญของงาน …..
ตั้งแต่พิธีแต่งงานเริ่มขึ้นชานยอลและคุณคริสยังไม่ได้คุยกันแม้แต่ประโยคเดียว ริมฝีปากของร่างสูงปรากฎรอยยิ้มบางเมื่อมีแขกเข้ามาทัก ไม่ต่างกันนักกับชานยอลที่มีรอยยิ้มฝืนอยู่บนใบหน้า บรรยากาศรอบของทั้งคู่ช่างน่าอึดอัด
“อู๋ฟาน ชานยอล มาทางนี้หน่อยสิจ๊ะ ท่านรัฐมนตรีอยากคุยกับลูกทั้งสองคนน่ะ”
“ครับแม่”
เจ้าของชื่ออู๋ฟานเดินตามหลังคุณเหม่ยหลิงออกไปทันที ชานยอลนึกสงสัยกับชื่อไม่คุ้นหูของคนที่ยืนอยู่กับเขาตลอดทั้งงาน ‘อู๋ฟาน เหรอ’ มีเวลาคิดไม่มากนักเขาก็ต้องรีบเดินตามหลังของคนตัวสูงกว่าเพื่อไปพบกับผู้ใหญ่หลายคนที่มาร่วมงานแต่งครั้งนี้
ในที่สุดพิธีแต่งงานก็สิ้นสุดลงในตอนเย็น แขกที่มาร่วมงานกลับไปหมดแล้วหรือเพียงแต่แม่ พี่ซูโฮ และคุณเหม่ยหลิงขึ้นมาส่งพวกเขาบนห้องนอนของคุณคริส ชานยอลกอดร่างของมารดาไว้แน่นเหมือนจะไม่ยอมปล่อย ใบหน้าน่ารักงอง้ำน้ำตาเริ่มคลอที่หน่วยตากลม
“ฮึ ชานยอลแม่กับพี่ซูโฮต้องกลับแล้วนะจ๊ะ”
“แม่ พี่ซูโฮ…..”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากบ่าของมารดา ดวงตากลมจ้องมองใบหน้าที่มีรอยยิ้มใจดีประดับอยู่ของพี่ชาย สาวเท้าเดินเข้าไปหาก่อนจะสวมกอดร่างนั้นไว้
“ดูแลตัวเองดีๆนะชานยอล ห้ามดื้อ ห้ามซนเข้าใจมั้ย”
“ฮะ พี่ซูโฮ”
ชายหนุ่มตอบรับคำพูดนั้น ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาจากบ่า จนได้ยินเสียงหัวเราะพร้อมคำพูดของคุณเหม่ยหลิงจึงยอมผละออกจากร่างของพี่ชาย
“คุณซอนยอลกับคุณซูโฮสบายใจได้เลยนะคะ ดิฉันจะบอกให้คริสเขาดูแลหนูชานยอลให้ดีไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ”
“ขอบคุณมากนะคะคุณเหม่ยหลิง”
“ไม่เป็นไรค่ะ เป็นสิ่งที่คริสเขาต้องทำอยู่แล้ว เรากลับกันเลยดีกว่ามั้ยคะ เด็กๆเขาจะได้พักผ่อน พรุ่งนี้ต้องเดินทางไปแคนนาดาแต่เช้าเดี๋ยวจะตื่นไม่ไหวกัน อ้อ คริสตกลงว่าลูกจะพาน้องไปฮันนีมูนที่อเมริกาใช่มั้ยจ๊ะ”
เหม่ยหลิงหันไปถามลูกชายเพื่อความแน่ใจ ทั้งที่เธอเป็นคนเลือกสถานที่ฮันนีมูนให้ลูกชายด้วยตัวเอง ในเมื่อลูกชายของหล่อนเอาแต่บอกว่าแล้วแต่ เหม่ยหลิงจึงตัดสินใจเลือกอเมริกาเพราะยังไงก็ต้องไปจดทะเบียนสมรสที่แคนนาดาอยู่แล้วจะได้ไม่ต้องบินไปบินมาให้ลำบาก
“ครับแม่”
“ถ้างั้นแม่ฝากชานยอลด้วยนะจ๊ะคริส ถ้าน้องทำอะไรผิดก็อย่าถือสาน้องเลย ชานยอลแม่กับพี่ซูต้องกลับแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก”
“ครับแม่ โชคดีนะฮะพี่ซูโฮ”
ซอนยอลส่งยิ้มให้ลูกชาย เดินตามหลังลูกชายคนโตและคุณเหม่ยหลิงที่ออกไปรออยู่ข้างนอกก่อนแล้ว ประตูห้องถูกปิดลง ภายในห้องเงียบสนิท
ชานยอลมองตามแผ่นหลังของแม่ที่เดินออกไปจนลับตา ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหลกับภาพนั้น ก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับผู้ชายในห้องที่มีศักดิ์เป็นสามี
“เอ่อ คุณคริสจะอาบน้ำเลยมั้ยครับ เดี๋ยวผมจะไปเตรียมน้ำให้”
“อื้อ”
คริสหันหลังเดินออกไปทันทีที่พูดจบ ประตูห้องที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อเชื่อมระหว่างห้องนอนกับห้องทำงานถูกเปิดออก ร่างของชายหนุ่มหายลับไปพร้อมกับประตูที่ถูกปิดลง
ชานยอลถอนหายใจออกมาอึดอัดกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญ ดวงตากลมโตกวาดมองรอบห้องอย่างสำรวจ ภายในห้องถูกประดับด้วยเฟอนิเจอร์น้อยชิ้น ประกอบด้วยเตียงนอนหลังใหญ่ถูกปูด้วยผ้าปูที่นอนสีขาวตั้งอยู่กลางห้อง มีโซฟาเข้าชุดอยู่ประตูริมระเบียง ตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่มีเสื้อผ้าของเขาที่คนรับใช้ของบ้านนำมาจัดไว้ให้แล้ว โต๊ะเครื่องแป้งอยู่ติดกับผนังห้องใกล้ๆกับห้องน้ำ ทุกอย่างถูกจัดออกมาอย่างลงตัว
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อทำหน้าที่ของตน ชานยอลหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวออกมาจากตู้พาดไว้กับที่แขวนผ้า หยิบแปรงสีฟันบีบยาสีฟันสีขาวลงไปวางมันไว้บนอ่างล้างหน้า ก่อนจะเดินไปที่อ่างอาบน้ำเปิดน้ำไว้รอจนทันเต็ม ใช้มือวัดอุณหภูมิเมื่อเป็นที่หน้าพอใจ จึงเปิดประตูออกมา
มือเรียวเคาะลงกับประตูที่คุณคริสหายเข้าไปเพื่อให้เกิดเสียง ชายหนุ่มเอ่ยเรียกชื่อคนที่อยู่ในห้องด้วยเสียงไม่เบานัก
“คุณคริสครับ ผมเตรียมน้ำไว้ให้แล้วนะครับ”
“………………”
ชานยอลยืนรออยู่หน้าประตู แต่ก็ยังไม่เห็นร่างของคุณคริสเดินออกมา ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงขานรับ ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม
“คุณคริสครับ เดี๋ยวน้ำมันจะเย็นก่อนนะครับ”
เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับด้วยกลัวว่าน้ำที่เตรียมไว้จะเย็นก่อนชานยอลจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ภายในห้องทำงานไม่มีร่างของคุณคริส สร้างความแปลกใจให้ผู้มาตาม
‘คุณคริสหายไปไหน หรือว่าจะออกไปข้างนอก’
ชานหนุ่มปิดประตูห้องทำงานลง ก่อนจะเดินมาเปิดประตูอีกบานก้าวเท้าเดินออกมาจากห้องนอน ภาพที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าทำให้ชานยอลต้องหยุดชะงัก คุณคริส กับ เพ่ยฟาง
“ขอให้มีความสุขมากๆนะคะพี่อู๋ฟาน”
“………….”
คำอวยพรจากหญิงสาวที่ถูกแนะนำว่าเป็นเหมือนหลานสาวคนหนึ่งของคุณเหม่ยหลิงดังขึ้น ใบหน้าสวยหวานฉีกยิ้มกว้างอย่างจริงใจ
“อุ้ย คุณชานยอล มาตามพี่อู๋ฟานเหรอคะ?”
“เอ่อ……”
ชานยอลรู้สึกเหมือนริมฝีปากของเขาหนักอึ้ง ชายหนุ่มไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟังทั้งสองคุยกัน
“ขอโทษครับ ผมไม่เห็นคุณคริสอยู่ในห้องผมเลยเดินออกมาดู น้ำพร้อมแล้วนะครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นรวดเร็ว สายตาของคุณคริสทำให้เขาต้องรีบบอกจุดประสงค์ที่แท้จริง
“อื้ม”
เสียงทุ้มครางในลำคอ หันหลังเดินกลับไปยังห้องของตัวเอง ชานยอลมองตามแผ่นหลังนั้น ก่อนจะหันกลับมาบอกลาหญิงสาวที่อวยพรให้เขาอีกครั้ง ชายหนุ่มกล่าวขอบคุณแล้วเดินตามคุณคริสเข้าไปในห้องนอน
เสียงน้ำดังกระทบพื้นห้องทำให้เขารู้ว่าคุณคริสกำลังอาบน้ำอยู่ ชายหนุ่มเดินไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของคนในห้องน้ำออกมาวางไว้บนเตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาข้างระเบียงห้อง ชายหนุ่มปล่อยความคิดล่องลอยไปไกลก่อนเสียงปิดประตูจะดึงความคิดของเขาให้กลับมา
ร่างของคุณคริสมีผ้าเช็ดตัวสีขาวพันอยู่ช่วงล่าง ใช้ผ้าอีกผืนที่อยู่ในมือขยี้มันลงกับเส้นผมเปียกชื้นของตัวเอง ก่อนจะหยิบเสื้อผ้าที่เขาเตรียมไว้ให้ขึ้นมาใส่ ชานยอลละสายตาออกจากภาพนั้น
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าเดินไปยังประตูตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนของตัวเองออกมา เตรียมตัวจะอาบน้ำเขารู้สึกเหนียวตัวเต็มที เสียงปิดประตูดังขึ้น ร่างของคุณคริสหายเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง ชานยอลถอนหายใจออกมาเบาๆเขารู้สึกอึดอัดเหลือเกิน
มือเรียวผลักประตูห้องน้ำเข้าไปวางชุดนอนไว้บนซิงค์อ่างล้างหน้า ชายหนุ่มหยิบผ้าเช็ดตัวในตู้มาแขวนไว้บนราวแขวนผ้าก่อนจะเดินมาเปิดน้ำทิ้งไว้ในอ่างอาบน้ำ ย่อกายลงนั่งกับขอบกระเบื้องสีขาว
“ฮึก ฮึก ฮึก”
ชานยอลรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจเมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาต้องอยู่ที่นี้คนเดียวกับคนที่เขาเพิ่งรู้จัก เขาคิดถึงแม่ คิดถึงพี่ซูโฮ น้ำตาเม็ดใสไหลออกมาจากดวงตาคู่เศร้า ชายหนุ่มรีบเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้า เสียงน้ำกระทบพื้นเตือนสติให้เขารีบลุกขึ้นยืนเพื่อทำธุระส่วนตัวให้เสร็จ
เขาใช้เวลาในห้องน้ำนานพอสมควร เมื่อเปิดประตูออกมาก็เห็นร่างของคุณคริสนอนหลับหันหลังให้เขาอยู่บนเตียง ชายหนุ่มปิดประตูห้องน้ำให้เบาที่สุด กลัวว่าคนที่นอนหลับอยู่จะรู้สึกตัว กลิ่นแอลกอฮอล์ที่ลอยออกมาจากคนข้างๆทำให้เขาต้องยู่หน้าอย่างไม่ชอบใจ
ชานยอลล้มตัวลงนอนบนเตียงนอนสีขาวความรู้สึกไม่คุ้นเคยพุ่งเข้าสู่กลางอก คืนนี้เขาจะนอนหลับมั้ยนะ คิดพลางดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้ตัวเอง มือเรียวเอื้อมไปกดปิดสวิทซ์ไฟบนหัวเตียง ชายหนุ่มพยายามข่มตาให้หลับ พรุ่งนี้เขาต้องเดินทางแต่เช้า
แต่อยู่ๆไฟในห้องก็สว่างขึ้น เปลือกตาสีน้ำนมกระพริบถี่ก่อนลืมตาโพลงเมื่อร่างของเขาถูกกระชากให้นอนหงายขึ้นสบตากับคนที่นอนทับอยู่บนร่าง
ชานยอลกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ชายหนุ่มรู้สึกกลัวจนตัวสั่น ดวงตาสีดำเข้มของคุณคริสทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าร่างกายของเขาถูกตรึงไว้กับเตียง ก่อนที่จะได้พูดอะไรออกไปลมหายใจของเขาก็ถูกช่วงชิงไปด้วยริมฝีปากของคนบนร่าง
.........................................ตัดค่ะ.......................................................@PPdiary92
“แม่..ฮึก..ชานยอลอยากกลับบ้าน..พี่ซูโฮช่วยผมด้วย... ฮึก”
ในที่สุดความเหนื่อยอ่อนและร่างกายที่ปวดร้าวก็ทำให้เปลือกตาบอบช้ำค่อยๆปิดลงช้าๆ ชานยอลได้ยินเสียงกรีดร้องของตัวเองดังก้องอยู่ในหัวตลอดทั้งคืน.......
TBC.......................
ป.ล NC เม้นและ แปะเมลล์นะคะ กรุณาเม้นนะคะ ไม่ใช่ขอ หน่อยค่ะ....
เม้นหน่อยจัง ฮื่ออออ
ความคิดเห็น