คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 10
Distorted DayTime
ยามค่ำคืนใน North Beach ซานฟรานซิสโก ถูกประดับประดาไปด้วยไฟหลากสีงดงาม ถึงแม้จะเป็นเวลาดึกแล้ว แต่ชานยอลก็ยังคงเดินชมบรรยากาศในยามค่ำนั้นอย่างเพลิดเพลิน ลืมเรื่องเศร้าที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานนี้ไปจนหมด
“เอ่อ คุณชานยอลครับ ดึกมากแล้วนะครับ กลับกันเถอะครับ เดี๋ยวคุณคริสจะรอ”
อี้ชิงเอ่ยปากออกมา เมื่อเห็นว่าร่างโปร่งที่กำลังเดินชมบรรยากาศรอบเมืองเหมือนไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยไม่มีทีท่าว่าจะกลับ
“คุณคริสหลับไปแล้วล่ะ อย่าห่วงเลย อี้ชิงดูนั้นสิ สวยมั้ย ฉันชอบจังเลย ไฟสีส้มน่ะ สวยมากเลยนะ ดูสิ”
ใบหน้าน่ารักชะงักนิดหน่อย เมื่อได้ยินชื่อของใครอีกคน คุณคริสคงหลับไปแล้ว แต่ถึงไม่หลับ เขาก็ไม่อยากกลับอยู่ดี ไม่อยากเห็นใบหน้าบูดบึ้งนั้นที่ชอบทำให้เขาเสียใจ
เอ่ยปากชักชวนคนที่คอยเดินตามเขาเงียบๆนิ้วเรียวชี้ชวนให้ดูลูกไฟหลากสีที่ประดับอยู่สองฝั่งถนน มือหนาทั้งสองข้างของอี้ชิงเต็มไปด้วยถุงข้าวของต่างๆที่เขาเป็นคนเลือกซื้อเอง
“ไปCable Cars กันมั้ย? ฉันอยากนั่งรถชมเมือง ไปกันเถอะ”
ไม่รอฟังคำตอบ ชายหนุ่มก็เดินกลับไปยังรถทันที อี้ชิงเลยต้องรีบวิ่งตามร่างของเจ้านายไป ไม่นานร่างของพวกเขาก็นั่งอยู่บน Cable Cars เพื่อชมเมืองซานฟรานซิสโกโดยรอบ ใบหน้าน่ารักของชานยอลยังคงประดับด้วยรอยยิ้ม ดวงตาที่เคยชอกช้ำด้วยหยาดน้ำตาตอนนี้กลับดูสดใสร่างเริงน่ามองเหมือนเคย
“ไปไชน่าทาวน์กันมั้ยอี้ชิง ไปเดินดูของกัน”
“คุณชานยอลครับ นี้มันจะเที่ยงคืนแล้วนะครับ เดี๋ยวคุณคะ...”
พูดยังไม่ทันจบประโยคเสียงโทรศัพท์ของอี้ชิงก็ดังขึ้น ชายหนุ่มรีบกดรับมันทันทีเมื่อเห็นว่าใครโทรมา
“ครับคุณคริส เอ่อ ยังครับ ยังอยู่ที่ Cable Cars ครับ ผมจะบอกคุณชานยอลให้ ครับ สวัสดีครับ”
“………..”
ชานยอลหันหน้าหนีจากภาพนั้น เขาได้ยินบทสนทนาทั้งหมด ใบหน้าที่เคยสดใสเรียบนิ่ง ไม่อยากกลับ
“คุณคริสโทรมาตามแล้วครับ”
“ยังไม่อยากกลับเลย”
“เอ่อ มันดึกมากแล้วนะครับ รีบกลับไปพักผ่อนเถอะครับ พรุ่งนี้ต้องเดินทางกลับแล้วเดี๋ยวคุณชานยอลจะเหนื่อย”
น้ำเสียงของเจ้านายที่โทรมาเมื่อครู่ทำให้เขาต้องรีบเร่งคนต้องหน้าให้กลับโดยเร็ว ก่อนที่ทุกอย่างมันจะเลวร้ายไปมากกว่าการที่คุณชานยอลต้องโดนทิ้งให้เที่ยวคนเดียว
“นั้นสินะ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับแล้ว”
กลับ ทั้งที่เขาเพิ่งได้เที่ยวแค่วันเดียวเท่านั้น ชานยอลลุกขึ้นจากCable Carsด้วยจิตใจที่หดหู่ ขาเรียวก้าวลงมา เดินตรงไปยังบริเวณที่รถของตนจอดอยู่
ภายในรถเงียบสนิท ชานยอลมองออกไปนอกหน้าต่าง เมืองซานฟรานซิสโกที่ถูกประดับอย่างสวยงามไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสนุกสนานเหมือนที่เคย
ประตูโรงแรมถูกเปิดออกเมื่อเขาก้าวเข้ามาโดยพนักงานต้อนรับ มือเรียวรับถุงมากมายหลายชนิดมาจากมือของอี้ชิง กล่าวขอบคุณสำหรับวันนี้ที่ต้องเหนื่อยขับรถพาเขาเที่ยวทั้งวัน อี้ชิงยิ้มรับก่อนจะเดินจากไป
ชายหนุ่มก้าวขึ้นลิฟต์กดเลขหมายชั้นที่ตัวเองพักอยู่ ชานยอลเดินไปตามทางที่มีแสงไฟสรัวจากหลอดไฟดวงเล็ก ประตูห้องอยู่ตรงหน้า เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะเปิดประตูห้องพักออก ภายในห้องมืดสนิท
มือเรียววางถุงต่างๆไว้บนโซฟาหน้าห้อง พรุ่งนี้ถึงจะจัดมันลงกระเป๋า เขาอยากอาบน้ำเต็มที เดินตรงไปยังประตูห้องนอน เปิดมันออกกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่เขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
“ไปไหนมา”
“คุณคริส......”
“ทำไมเพิ่งกลับเอาป่านนี้”
“ยังไม่นอนเหรอครับ”
“นอนแล้ว ตื่นแล้ว ถามทำไมไม่ตอบ ไปไหนมา”
คริสเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วนจัด เขาถามทำไมไม่ตอบ เกลียดที่สุดเวลาที่ได้รับคำตอบเป็นคำถามแบบนี้
“ไปเที่ยวมาครับ”
ชานยอลตอบเรียบๆ เขากำลังรู้สึกไม่พอใจกับน้ำเสียงของร่างสูงที่ใช้กับเขา
“ทำไมเพิ่งกลับ”
“............”
“ให้มันรู้จักเวล่ำเวลาเสียบ้าง”
ชานยอลได้แต่ยืนก้มหน้างุด กัดริมฝีปากของตัวเองไว้กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่ยอมเอ่ยปากที่จะนำไปสู่การทุ่มเถียงกับคนบนเตียง
“ฉันอยากอาบน้ำ ไปเตรียมน้ำให้ด้วย”
“ครับ”
ร่างโปร่งหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำ พยายามทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดให้ทันใจคนที่กำลังทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอีกครั้ง
เขานั่งอยู่บนเตียง ในขณะที่คุณคริสกำลังอาบน้ำอยู่ โมโห โกธร ตอนนี้เขากำลังรู้สึกแบบนั้น แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ เขาจะมีอะไรไปสู้คุณคริสได้ ถ้าคุณคริสเกิดไม่พอใจขึ้นมา ....
คิดยังไม่ทันจบร่างของคริสก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ชานยอลลุกขึ้นยืนคว้าผ้าเช็ดตัวมาถือไว้ในมือ เดินผ่านร่างนั้นเข้าไปในห้อง เขาเหนียวตัวเหลือเกิน
เปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยชุดนอนที่ใส่บนร่างกายครบชุด คุณคริสหลับไปแล้วชานยอลยิ้มให้กับตัวเอง ร่างโปร่งเดินไปปิดไฟ เตรียมตัวเข้านอน การเดินทางทำให้เขารู้สึกเพลียเหลือเกิน เปลือกตาบางปิดลงช้าๆ ก่อนหลับตามคนข้างๆไป
เขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในตอนสายของอีกวันเพราะความรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆวางพาดทับบนร่าง เปลือกตาบางลืมขึ้นช้าๆก่อนจะตื่นเต็มตา แขนของคนข้างกายพาดอยู่บนตัวเขา ชานยอลยกแขนนั้นออกจากร่าง เหยียดกายลุกขึ้น หันไปมองคนที่ยังหลับสนิทก่อนจะหันไปมองนาฬิกาตัดสินใจที่จะยังไม่ปลุกให้คนข้างๆตื่นขึ้นมา
ชายหนุ่มรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ จัดกระเป๋าของเขาทั้งสองเพื่อเตรียมตัวกลับ เมื่อจัดของเรียบร้อยแล้วจึงไปเปิดน้ำเตรียมไว้ ก่อนจะเดินไปปลุกคนที่ยังไม่ยอมตื่นให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำ
“คุณคริส ตื่นได้แล้วครับ ผมเตรียมน้ำไว้ให้แล้ว”
“อื้อ”
คริสบิดกายไปมาสองสามครั้งก่อนจะลุกขึ้นนั่ง มองหน้าคนที่ปลุกเขาขึ้นมาจากการนอนด้วยแววตาสำรวจ
“มานี้สิ”
“อะไรเหรอครับ”
“....................”
ชานยอลเดินเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่บนเตียงช้าๆ ก่อนร่างของเขาจะถูกดึงให้นั่งลงข้างๆ แขนของคุณคริสกอดร่างเขาไว้แน่น ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมา ร่างโปร่งสะดุ้งกำชายเสื้อของอีกคนไว้แน่น พยายามส่งเสียงประท้วง แต่ทุกอย่างก็ยังดำเนินต่อไป
“อะ อื้มม คุณคริสครับ สายแล้วนะครับ”
“อีกนิด”
พูดจบก็แทรกลิ้นร้อนเข้ามาในโพลงปาก ใช้มันดุนดันลิ้นบางที่พยายามถอยหนี ด้วยความชำนาญสุดท้ายลิ้นเล็กที่พยายามถอยหนีก็ถูกเกี่ยวกระหวัดด้วยลิ้นหนา ร่างของชานยอลอ่อนระทวยอยู่ในวงแขนนั้นไม่สามารถขยับไปไหนได้
“แฮ่ก พอแล้วครับ เดี๋ยวจะตกเครื่องนะครับ”
ชานยอลหอบหายใจหนัก เมื่อริมฝีปากถูกปล่อยไปอิสระ คริสไหวไหล่ก่อนจะยอมปล่อยร่างที่กำลังสั่นออกจากอ้อมแขน ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป
“เฮ้อออ”
ชายหนุ่มถอนหายใจออกมา ยังไม่ชินกับการถูกกระทำแบบนี้ ร่างโปร่งเดินออกมาจากห้องนอน หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดไปยังเลขหมายที่ต้องการ พวกเขาต้องการอาหารสักชุดก่อนออกเดินทาง
ไม่นานอาหารก็ถูกเตรียมพร้อมบนโต๊ะอาหารด้วยการบริการจากโรงแรม ชานยอลให้ทิปพนักงานจำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปเรียกให้คนในห้องนอนให้ออกมารับประทานอาหารเพื่อที่จะได้เดินทางกลับ
เมื่อทานอาหารคาบแรกของวันในตอนสายเสร็จแล้ว เขากับคุณคริสก็เดินมาด้านล่างของโรงแรมที่มีอี้ชิงรออยู่ กระเป๋ามาทั้งหมดถูกจัดใส่หลังรถ รถสีดำเคลื่อนออกไปมุ่งหน้าสู่สนามบิน
ชานยอลมองออกไปนอกหน้าต่างของรถ North Beach ตอนบ่ายสวยงามอย่างเคย แสงแดดอ่อน ลมพัดเย็นสบาย ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะเลื่อนกระจกลงสูดอากาศบริสุทธิ์ที่พัดเข้ามา
“จอดรถ อี้ชิง”
คริสเปิดประตูเดินลงไปข้างล่างทันทีที่รถจอด ดวงตากลมหันไปมองคนที่เดินลงไปจากรถอย่างนึกสงสัย คุณคริสต้องการอะไรที่ Hoyes Valley สถานที่ช๊อปปิ้งยอดฮิตของ North Beach
ชานยอลเปิดประตูรถก้าวตามร่างสูงใหญ่นั้นไปเงียบๆไม่ให้คนที่กำลังเดินอย่างรีบเร่งรู้สึกตัว ร่างของคุณคริสหายเข้าไปในร้านที่ขายของจำพวกงานแฮนด์เมดที่มีชื่อเสียง เป็นร้านที่มีแบรนเป็นของตัวเอง มือเรียวกำลังจะเปิดประตูกระจกเพื่อเดินตามเข้าไป แต่ก็ต้องชะงักเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ ร่างโปร่งถอยหลังเดินออกมาจากบริเวณนั้น
เรื่องส่วนตัว บางทีคุณคริสอาจจะซื้อของฝากให้คุณแม่หรือเพื่อนๆที่อยู่จีน ไม่อยากวุ่นวายเดี๋ยวคุณคริสจะรำคาญ
ชายหนุ่มเดินกลับมาที่รถนั่งรอคนที่กำลังซื้อของอยู่เงียบๆ ไม่นานประตูรถก็เปิดออก ชานยอลหันไปมอง ในมือคุณคริสมีถุงพลาสติกใสมีป้ายสกรีนชื่อร้านที่เพิ่งเดินออกมาอยู่ พวงกุญแจสีขาวและสีดำสองชิ้นอยู่ข้างในนั้น สวยมากทีเดียว
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
เมื่อเห็นคนข้างกายเอาแต่มองของที่เขาถืออยู่ คริสจึงเอ่ยถามขึ้นอย่างหงุดหงิดก่อนจะยัดถุงนั้นลงไปที่ช่องว่างข้างประตู เขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัว
ชานยอลหันหน้าออกไปทางหน้าต่างตามเดิม นึกน้อยใจคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี ถ้าไม่นับเรื่องบนเตียงระหว่างเขากับคุณคริสแทบจะไม่ได้คุยกันด้วยซ้ำ แม้จะมาฮันนีมูนที่ต่างประเทศแต่คุณคริสก็เอาแต่นอน พอมาเที่ยวก็ทิ้งเขาไว้คนเดียว
ชายหนุ่มสลัดความคิดนั้นออกจากสมอง ก่อนที่น้ำตาของเขาจะไหล อย่างี่เง่านะชานยอล ชายหนุ่มคิดในใจ เพ่ยฟางเองก็เคยบอกเขาแล้วว่าคุณคริสเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงออก แถมงานก็ยังรัดตัว อย่างเอาความคิดบ้าๆนั้นมาทำให้รกสมอง เราต้องเข้าใจคุณคริสให้มาก อย่าทำตัวน่ารำคาญให้คุณคริสต้องเดือดร้อน ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
เมื่อมาถึงถึงสนามบินเขาก็ถูกปลุกโดยอี้ชิง คุณคริสเดินเข้าไปในสนามบินก่อนแล้ว เขาต้องรีบเดินแกมวิ่งออกไปเพื่อให้ทันร่างที่ก้าวขายาวๆนั้นไปข้างหน้า
เมื่อขึ้นมาบนเครื่องคุณคริสก็หลับทันที ชานยอลมองใบหน้าหล่อจัดนั้นอย่างนึกสงสัย ทำไมถึงได้ชอบนอนขนาดนี้นะ แถมเวลาปลุกก็ปลุกยากมากๆด้วย สงสัยคงทำงานหนักจนไม่มีเวลาพัก เมื่อคิดอย่างนั้นแล้วเขาก็ไม่นึกอยากกวนคนข้างกายให้ตื่น แม่กับพี่ซูโฮก็คงจะเหนื่อยมากเหมือนกัน
พูดถึงแม่กับพี่ซูโฮแล้วเขาก็อดคิดถึงไม่ได้ เมื่อไหร่นะจะได้เจอกัน มาอยู่ที่จีนเขาก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอแม่กับพี่อีกเมื่อไหร่ จะให้แม่กับพี่มาหาที่นี่ก็คงเป็นไปได้ยาก ถ้าเขาจะกลับไปที่เกาหลีเองก็คงเป็นไปได้ยากยิ่งกว่า
ชายหนุ่มตัดสินเจอเลิกคิดเรื่องนั้น คงมีสักวันที่เขาจะได้เจอกันกับครอบครัว บางทีเขาอาจจะชวนคุณคริสไปเที่ยวเกาหลีก็ได้ถ้าคนงานยุ่งว่างจากงาน ชายหนุ่มคลี่ยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น มือเรียวหยิบหนังสือที่ยังไม่ได้อ่านต่อเลยแม้แต่หน้าเดียวขึ้นมาอ่าน ก่อนจะหลับไปพร้อมกับคนข้างกาย
“อี้ชิง ไปส่งฉันที่บริษัทเลย”
เมื่อมาถึงประเทศจีนที่เป็นเวลากลางวัน คริสก็เอ่ยปากบอกความต้องการกับลูกน้องคนสนิท อี้ชิงหันไปมองคุณชานยอลที่กำลังทำสีหน้าบอกไม่ถูกทางกระจกหลัง
“เอ่อ..”
“นายกลับไปที่บ้านเลย”
เขากำลังจะออกปากถามออกไปแต่คนที่เอาแต่ก้มหน้าลงมองจอแท็บเล็ตก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน ชานยอลรู้สึกหน่วงในอก เขาบอกไม่ถูกว่าตอนนี้เขากำลังรู้สึกยังไง คุณคริสกำลังจะปล่อยให้เขากลับบ้านเพียงลำพังหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากฮันนีมูน
คริสเปิดประตูลงไปจากรถทันทีที่เมื่อรถเข้ามาจอดในบริษัท ถือถุงของฝากไว้ในมือ ดวงตากลมมองตามร่างนั้นไปด้วยหัวใจห่อเหี่ยว คุณคริสไม่เอ่ยลาหรือพูดอะไรกับเขาสักคำ
รถเคลื่อนตัวออกไปอีกครั้งมุ่งหน้าไปยังคฤหาสน์ตระกูลอู๋เพื่อไปส่งคนที่ยังคงนั่งอยู่เงียบๆในรถ เนื่องจากการจราจรที่ติดขัดทำให้อี้ชิงต้องใช้เวลาเกือบชั่วโมงถึงพาเขากลับมาที่คฤหาสน์ได้
คฤหาสน์ใหญ่โตของตระกูลอู๋อยู่ตรงหน้า ชานยอลรู้สึกว้าเหว่หรือเกินเมื่อเอ่ยถามคนรับใช้ในบ้านถึงนายหญิงคนเดียวของตระกูล คุณเหม่ยหลิงเดินทางไปฮ่องกงตั้งแต่เมื่อวันก่อน
ร่างโปร่งทิ้งตัวลงกับที่นอนในห้องนอนใหญ่ น้ำตาเม็ดใสไหลลงมาเปียกหมอน ชายหนุ่มส่งเสียงสะอื้นออกมาอย่างสุดกลั้น เหงา เขาเหงาเหลือเกิน
ชานยอลร้องไห้นานแค่ไหนเขาก็ไม่อาจทราบได้ รู้ตัวอีกทีดวงอาทิตย์ก็คล้อยต่ำเกือบจะลาลับขอบฟ้าไปแล้ว มือเรียวเช็ดน้ำตาออกจากดวงตาที่บวมเป่งเพราะการร้องไห้อย่างหนัก เดินเข้าไปล้างหน้าเรียกความสดชื่นให้กับตัวเอง ก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง เพื่อจะพบว่าไม่มีใครอยู่เลยสักคน
ร่างโปร่งเดินไปตามทางเดินของบ้านผ่านห้องอาหารที่มีโต๊ะขนาดใหญ่วางอยู่กลางห้อง เดินออกไปไม่กี่ก้าวก็เห็นประตูห้องครัวอยู่ตรงหน้า ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องนั้นทันที เขาต้องการเพื่อนคุยสักคน เพ่ยฟางอาจจะอยู่ในห้องครัวก็ได้
“อ้าว คุณชานยอลต้องการอะไรเหรอคะ”
คุณยายหลี่ที่กำลังกำกับสาวใช้ให้ทำความสะอาดห้องครัวเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นร่างของเจ้านายคนใหม่เดินเข้า
มาในห้องครัว
“เอ่อ เพ่ยฟางไม่อยู่เหรอครับ”
“ไม่อยู่หรอกค่ะ เพ่ยฟางกลับบ้านไปแล้ว”
“เอ๋ เขาไม่ได้พักอยู่ที่นี้เหรอครับ”
ชานยอลนึกสงสัย ในเมื่อทำงานอยู่ที่นี้แถมคุณเหม่ยหลิงยังให้ความรักความเอ็นดุมากเป็นพิเศษทำไมถึงไม่ได้พักอยู่ที่นี้
“ไม่เชิงอย่างนั้นหรอกค่ะ เพ่ยฟางมีบ้านอยู่แถบชานเมืองของที่นี้ บางวันก็กลับไปพักที่บ้านแต่ถ้ามีงานทำค้างไว้ก็จะพักที่นี้ค่ะ คุณชานยอลมีอะไรหรือเปล่าค่ะ”
“เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร”
ชายหนุ่มใช้หลังมือเกาท้ายทอยของตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก เมื่อได้ฟังคำอธิบาย ที่คฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีอะไรให้เขาทำบ้างมั้ยนะ
“ทำอะไรอยู่เหรอครับ ให้ผมช่วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พอดีให้เด็กๆพวกนี้ทำความสะอาดห้องครัว ล้างตู้เย็นแยกของออกมาน่ะคะกลัวว่าที่ยัดๆกันอยู่เดี๋ยวมันจะเสีย คุณชานยอลไปพักผ่อนเถอะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ”
คุณยายหลี่พูดพลางยิ้มอย่างนึกเอ็นดู ริมฝีปากอวบอิ่มเป็นสีชมพู แก้มยุ้ยน่ารักแดงระเรื่อ แถมดวงตาสดใสมีแววจริงใจ เส้นผมสีน้ำตาลถูกตัดเป็นทรงเข้ากับรูปหน้า ทำให้ชายหนุ่มดูน่ารักมากทีเดียว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากทำ ให้ผมช่วยนะครับ”
“ถ้างั้นก็ได้ค่ะ”
ร่างผอมบางแต่ดูแข็งแรงของคุณยายหลี่เดินตรงไปยังประตูตู้เย็น มือเหี่ยวย่นหยิบถุงพลาสติกถึงใหญ่ออกมา แอปเปิ้ลสีแดงสดน่ากินหลายลูกถูกวางลงบนโต๊ะตรงหน้าเขา
“ถ้างั้นช่วยเช็ดแอปเปิ้ลพวกนี้แล้วกันนะคะ ล้างเรียบร้อยแล้วเอาแช่ไว้ในตู้เย็นแต่ยังไม่ได้เช็ด ต้องเช็ดก่อนค่อยเอาไปวางบนโต๊ะให้พวกคุณๆทาน จะได้สวยน่ากิน”
“อ้อ ครับ ว่าแต่ผมไปเที่ยวคราวนี้ไม่ได้ซื้อของฝากมาฝากคุณยายหลี่เลย พอดีมัวแต่ยุ่งๆอยู่ ชานยอลขอโทษนะครับ”
ไม่ได้ยุ่งหรือติดธุระอะไรมากมาย ชายหนุ่มนึกกับตัวเองในใจ เพียงแค่คุณชายตัวดีของคุณยายไม่ยอมลุกขึ้นจากที่นอนแค่นั้นเอง
“โธ่ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยายแก่แล้วไม่ต้องการของฝากอะไรหรอกค่ะ ซื้อมาเปลืองเปล่าๆ”
“ครับ ครั้งหน้าถ้าได้ไปเที่ยวชานยอลจะซื้อมาฝากคุณยายนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณชานยอลเนี้ยน่ารักจริงๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่ผ้าอยู่ไหนเหรอครับ”
เขาเอ่ยถามขึ้นพลางมองไปรอบห้องหาผ้าที่จะนำมาเช็ดแอปเปิ้ลพวกนี้
“อยู่บนราวตากผ้า ข้างโต๊ะหนังสือพิมพ์ค่ะ เดี๋ยวยายไปหยิบให้”
“ไม่เป็นไรครับคุณยาย เดี่ยวชานยอลไปหยิบเอง”
“งั้นยายขอตัวไปดูเด็กๆก่อนนะคะ เดี๋ยวจะทำไม่สะอาดต้องมารื้อกันใหม่”
พูดจบคุณยายหลี่ก็เดินออกไป ชานยอลมองตามแผ่นหลังนั้นใบหน้ามีรอยยิ้มยินดีประดับอยู่ อย่างน้อยเขาก้มีเพื่อนคุยไม่ต้องทนเหงาคนเดียว
ร่างโปร่งเดินไปยังโต๊ะที่มีหนังสือพิมพ์หลายฉบับ ราวตากผ้าที่มีผ้าหลายผืนตากอยู่ตรงหน้า ชานยอลก้าวเท้าให้เร็วมากขึ้นเพื่อจะได้รีบนำผ้ามาทำงานของตัวเองให้เสร็จ
มือเรียวที่กำลังเอื้อมไปหยิบผ้าหยุดชะงัก เมื่อสายตาเหลือบไปเห็นหนังสือพิมพ์ที่มีรอยเปิดอยู่เยอะพอสมควร ดวงตากลมโตจ้องมองคนที่อยู่ในหน้าหนังสือพิมพ์
‘คุณคริส’
มือเรียวเปลี่ยนเป้าหมายจากผ้าสีขาวหันไปหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน ภาษาจีนที่เขาเคยเรียนเมื่อตอนเด็กๆถูกรื้อขึ้นมาใช่เพื่ออ่านข่าวนั้น
เรื่องราวที่แบคฮยอนเพื่อนของเขาเคยพูดให้ฟังเกี่ยวกับคนในหนังสือพิมพ์แล่นเข้าสู่สมอง ตอกย้ำกับหัวข้อข่าวที่เขาเห็น ชายหนุ่มแทบล้มทั้งยืนเมื่ออ่านข่าวนั้นจบ น้ำตาเม็ดใสไหลลงมากระทบแก้ม
คุณคริสกับผู้หญิงที่เขาไม่รู้จัก...... โรงแรม....... ก่อนหน้างานแต่งงานหนึ่งวัน
TBC~~
ลงครบ เต็มๆ ไม่มีตัด เชิญอ่านได้ตามสบายค่ะ หวังว่าคงจะฟินนะคะ
แต่คนแต่งหน่วงมากค่ะ อะไรเนี้ยพี่คริส แกเป็นพระเอกหรือเป็นอะไรเว้
อยากจะเปลี่ยนตัว กด
1 เปลี่ยนตัวพระเอกซะ มันเลวเกินไป
2 แบบนี้แหละ เลว แต่เราชอบ
กดค่ะ
เราจะตอบคำถาม ทุกคำถาม ทุกคอมเม้นตั้งแต่ตอนนี้ไปนะคะ ต่อไปนี้ใครมีคำถามอะไร เกี่ยวกับฟิค กับกับฝน เกี่ยวกับฟ้า (เกี่ยวอะไรกัน) เม้นถามได้เลยค่ะ และทั้ง ฉากที่โดน ตัด ความเคลื่อนไหวของฟิคเรื่องนี้จะถูกตอบผ่านทางทวิตเตอร์นะคะ ง่ายสุด เร็วสุดด้วย ใครยังไม่ follow ก็ฟอมานะคะ แต่บางทีเราก็เวิ่นไป ใครรำคาญก็เลิกตามได้นะคะ ไม่ว่ากันค่ะ
@skyfall_407
สุดท้ายถ้าสกรีมผ่านทวิต รบกวนช่วยติดแท็ก #DDT ด้วยนะคะ (แหม น่ากลัวจังเลย)
ขอบคุณมากค่ะ
ความคิดเห็น