[ChenLay] ขอบคุณที่รักกัน

เนื้อเรื่อง

ChenLay :)


ตึก ตึก ตึก ... เสียงรองเท้าหนังราคาแพงกระทบกับพื้นหินอ่อนดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ บ่งบอกถึงลักษณะนิสัยของเจ้าของฝีเท้าว่ามีความมั่นคงและหนักแน่นเหมือนกับทุกก้าวที่กระทบลงบนแผ่นหินอ่อนมันวาว

แกร๊ก~ เสียงประตูหน้าห้องทำงานของรองประธานบริษัทส่งออกชื่อดังถูกเปิดออกและปิดลง พร้อมกับร่างแกร่งที่เป็นผลมาจากการออกกำลังกายในทุกเช้าของเจ้าของร่างเดินเข้ามาทิ้งตัวลงบนเก้าอี้ทำงานภายในห้องทำงาน

"เห้อ~ ให้ตายสิวันนี้เหนื่อยชะมันเลย" ว่าแล้วก็หลบตาลงเพื่อผ่อนคลายร่ายกายที่อ่อนล้ามาทั้งวันฟังเสียงเครื่องปรับอากาศภายในห้องที่ยังคงทำงานอยู่แม้ว่าจะเลยเวลางานไปแล้วก็ตาม ดึกขนาดนี้ก็มีเพียงเขากับเจ้าเครื่องปรับอากาศนี่เท่านั้นแหละที่ยังคงทำงานอย่างต่อเนื่อง ชายหนุ่มลืมตาขึ้นมองไปยังกรอบรูปบนโต๊ะทำงาน แล้วรอยยิ้มอันแสนอบอุ่นก็พลันปรากฏขึ้นบนใบหน้าจนเห็นรอยลักยิ้มข้างแก้มอย่างชัดเจน

"ผิดสัญญาอีกแล้วสิเรา ไม่รู้ว่ารอบนี้จะว่ายังไงอีก ขอโทษนะที่ผิดสัญญาอีกแล้ว แล้วก็ ... คิดถึงนะจงแด"  รอยยิ้มที่กว้างขึ้นพร้อมกับลักยิ้มข้างแก้มที่ชัดยิ่งขึ้น ใครมาเห็นเขาตอนนี้คงว่าเขาบ้าที่มั่วมานั่งพูดกับรูปภาพ หึหึ อี้ชิงนะอี้ชิง แค่มองรูปเค้านายก็ยิ้มจนเป็นบ้าไปแล้ว
"คิดถึงก็ต้องบอกคนสิ ไม่ใช่บอกกับรูปนะครับท่านรองประธานจางอี้ชิง ฮ่าฮ่าฮ่า" เสียงหัวเราะสดใสมาพร้อมกับอ้อมกอดจากแขนแกร่งที่เข้ามาโอบรอบคอเขาจากด้านหลังไม่ได้สร้างความแปลกใจให้อี้ชิงมากนัก

"กำลังสงสัยอยู่เชียวว่าทำไมแอร์ในห้องยังเปิดไว้ทั้งที่ไม่อยู่ห้องเนี่ย ที่แท้ก็แมวเข้าห้อง" อี้ชิงยิ้มหวานแล้วหันมากอดเอวสอบของคนตรงหน้าไว้หลวมๆ

"แมวหรอ ไม่ต้องมาแซวเลยครับ คดีเก่ายังไม่เคลียอย่าสร้างเรื่องใหม่นี่บอกเลย" ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่จงแด ก็คือจงแด รอยยิ้มที่แสนน่ารักอบอุ่นนั่นยังคงมีมาให้เสมอนั่นแหละ

"พี่ขอโทษนะ ทั้งที่สัญญาไว้แล้วแท้ๆเลย อุส่าจองร้านอาหารไว้แล้วด้วย แต่ดันผิดนัดจนได้"

"ไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย ผมคิดไว้แล้วล่ะว่า ชิงชิงของผม คงกลับมาไม่ทันเลยโทรไปแคนเซิลเรียบร้อยแล้วล่ะครับ” จงแดเดินไปนั่งลงที่โซฟาชุดสุดหรูภายในห้อง แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดส่งข้อความสั่งการสิ่งที่เขาได้เตรียมมาไว้เพื่อคนสำคัญของเค้า

“พูดแบบนี้นี่ยังยืนยันว่าไม่โกรธอีกหรอ ทำไมพี่รู้สึกเหมือนโดนตัดพ้อเบาๆหล่ะเนี่ย แล้วจงแดกินอะไรมารึยัง หิวมั้ย? ยังพอมีเวลาอีกหน่อยเราไปฉลองกัน” อี้ชิงทิ้งตัวลงนั่งข้างจงแด พูดขึ้นพร้อมส่งสายตาออดอ้อนและแสดงถึงความรู้สึกผิดมองไม่ที่คนด้านข้างของเค้า

ก็จะไม่ให้รู้สึกผิดได้ยังไงล่ะ วันปกติผิดนัดมันไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอก แต่วันนี้มันวันครบรอบ 5 ปีที่เค้ากับจงแดคบกันมานะสิ

“หิวสิ หิวมากด้วย เพราะยังผมขอกินอะไรรองท้องก่อนอาหารมาได้มั้ย หึหึ” แล้วแมวก็หลายร่างเป็นเสือจองจะขย่ำลูกแกะตรงหน้าส่ะอย่างนั่น

จงแดจู่โจมเข้ากอดคนตรงหน้าอย่างรวดเร็ว ใช้แขนที่แข็งแรงของตัวเองกอดคนตรงหน้าไว้ไม่แน่นมากแต่หากคิดจะหนีก็คงไม่มีทางหลุดไปได้ แต่เขาไม่ได้จะหยุดอยู่แค่นี้หรอกนะ ในเมื่อคนตรงหน้าทำให้เขาต้องทนหิว งั้นก็ขอ ออร์เดิร์ฟเป็นแก้มเนียนของชิงชิงรองท้องก่อนแล้วกัน จงแดหอมแก้มชิงชิงของเขา ซ้ายทีขวาทีทั้งยังเป่าลมรดต้นคอให้คนตรงหน้าจั๊กจี้เล่นอีกเป็นของแถม

“อือออ จงแด! หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะนายก็รู้ว่าพี่ไม่ชอบ อ่าาาา ฮาฮาฮา” อิ้ชิงทั้งร้อง ทั้งดิ้น แต่จงแดก็ไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเค้าไปเลยนี่สิ

“ห๊ะ ผมทำอะไรหรอ ชิงชิงว่าไงนะ ผมไม่ได้ยินอ่ะ ฟู่~~~~ ฮาฮาฮา” ก็ชิงชิงของเค้าพอโดนแกล้งแล้วตัวอ่อนน่ารักขนาดนี้ ใครมันจะปล่อยไปง่ายๆล่ะ ฮาฮาฮา

ก๊อก ก๊อก ก๊อก~ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซึ่งมันกลายเป็นเสียงสวรรค์ไปเลยที่เดียวสำหรับอี้ชิง เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงโดนเจ้าแมวขี้แกล้งตรงหน้าแกล้งจนขาดใจตายไปแล้วหล่ะ

“ปล่อยก่อนจงแด ปล่อยๆๆ”

“หืมม กำลังสนุกเลยอ่ะไม่ปล่อยได้มั้ย” ถึงปากจะบอกอย่างนั้นแต่ แขนแกร่งก็ละออกจากคนตรงหน้า เวลาของ’เรา’ยังมีอีกเยอะ แต่ก่อนอื่นต้องเติมพลังก่อน เพราะชิงชิงของเค้าก็ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วด้วย

“นี่คือ …..” อี้ชิงถามขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อเห็นพนักงานยกอาหารเข้ามาในห้องพร้อมทั้งจุดเทียนและวางแจกันไว้ที่โต๊ะตรงหน้าเค้า

“ผมเตรียมไว้เองแหละ เป็นไง ซึ้งมั้ย” จงแดพูดขึ้นพร้อมทั้งส่งยิ้มที่สดใสตามแบบของเขาให้จางอี้ชิง สายตาเขาเหมือนจะบอกว่า ’ชมผมหน่อยสิ ให้รางวัลผมด้วย’ จนอี้ชิงเผลอหลุดหัวเราะออกมา

กุหลาบสีแดงสดช่อโตที่ไม่รู้จงแดไม่เอามาตอนไหนถูกยื่นมาตรงหน้าอี้ชิง

“สุขสันต์วันครบรอบ 5 ปีนะครับอี้ชิงของผม ขอบคุณที่อยู่กับผม ขอบคุณที่รักผม บ้างครั้งผมอาจทำอะไรเด็กบ้างแต่ขอบคุณที่ยังอดทนมาจนถึงตอนนี้นะครับ ผมรักพี่อี้ชิงนะครับ”

“พี่ก็รักนายจงแด” อี้ชิงสวมกอดคนตรงหน้าเค้าไว้แน่นเท่าที่เค้าจะทำได้ คำพูดมากมายถูกถ่ายทอดผ่านอ้อมกอดของอี้ชิงโดยไม่จำเป็นจะต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว คนที่อยู่ตรงหน้าเค้าเวลานี้ คือคนที่สำคัญที่สุด มีค่าที่สุด และเป็นคนที่เค้า จางอี้ชิง รักมากที่สุด

ไม่สำคัญเลยว่าเราจะรักกันมานานเท่าไหร่ หรือจะกันกันจนถึงเมื่อไหร่ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือวันนี้เรายังมีกัน มีใครอีกคนที่พร้อมจะค่อยเคียงข้าง ไม่ว่าจะมีความสุขหรือทุกข์ ใครคนนั้นพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างกันเสมอ ขอบคุณทุกสิ่งทีทำให้กัน ขอบคุณที่ค่อยดูแลกันในวันที่เหนื่อยล้า

ขอบคุณที่ยังรักกัน . . . .