Wake up call
Caught you in the morning with another one in my bed
Don't you care about me anymore?
Care about me?
I don't think so
"คืนนี้ผมไม่กลับนะ"
"หืม ทำไมล่ะ"
"ผมต้องไปที่ดนตรีที่บาร์ในเมือง กว่าจะกลับก็คงวันมะรืน"
"แล้ววันครบรอบของเราล่ะ"
"เอาน่า เดี๋ยวไว้ฉลองตอนเรากลับมานะครับคนดี"
"อือ นายไม่อยู่พี่ต้องเหงาแน่ๆ :("
"อย่างอแงสิครับ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วน่า ถ้าถึงเดี๋ยวผมโทรหานะ" ซึงยูนเดินไปหยิบเสื้อหนังก่อนจะกลับมาหอมแก้มจินวูที่กำลังจัดกระเป๋าให้คนรัก
"ชิ เด็กบ้า เอาไปเลย" จินวูที่แก้มกำลังเปลี่ยนเป็นสีแดงยื่นกระเป๋าสัมภาระให้คนรักอย่างเขินอาย
"แค่นี้ทำเป็นเขินที่เมื่อคืนละ..."
"ย๊า! หยุดเลยนะไม่ต้องพูดแล้ว"
"ครับๆ ผมรักพี่นะ"
"ชิ"
"ใจคอจะไม่บอกรักผมหน่อยหรอ"
"ที่ให้หอมแก้มนี้ไม่เรียกว่ารักหรอ"
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ น่ารักจริงๆกวางน้อยของผม" ซึงยูนยีผมจินวูก่อนจะดึงเข้าไปกอด
"ไอ่บ้า เดี๋ยวผมเสียทรงหมด"
"ผมรักพี่นะ"
"พี่ก็รักน..." ยังพูดไม่จบดีริมฝีปากของคนตัวเล็กกว่าก็โดนจู่โจมจากคนตัวสูงอยู่นานสองนานจนคนตัวเล็กเริ่มรู้สึกขาดอากาศจึงเป็นฝ่ายผละริมฝีปากออก
"ผมชักไม่อยากไปแล้วแหะ ยกเลิกทันมั้ยเนี่ย"
"ไปเลยๆ รีบไปเดี๋ยวก็ถึงดึกหรอก"
"ครับๆผมไปนะ"
"อือ เดินทางดีๆนะ" จินวูโบกมือให้ซึงยูนที่เดินออกไปจากห้อง ก่อนจะเดินไปที่หน้าต่างเพื่อมองว่าคนรักของตนขึ้นแท็กซี่ไปรึยัง เมื่อเห็นว่าซึงยูนขึ้นรถไปแล้ว มือเล็กไม่รอช้าที่จะควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะจัดการพิมพ์ข้อความหาปลายทางอย่างรวดเร็ว
'ทางสะดวก' สักพักก็มีข้อความจากปลายสายตอบกลับมา ข้อความนั้นทำให้คิมจินวู เป็นปลื้มมากพอที่จะฉีกยิ้มดีใจขนาดนั้น
'แล้วเจอกันครับที่รัก :)'
ทางซึงยูนที่ออกมาได้สักพักบอกให้คนขับแท็กซี่ขับกลับไปที่คอนโดของตนเหมือนเดิม ใช่แล้วล่ะ เขาไม่ได้ไปตามที่บอกกับคนรักไว้หรอกมันเป็นแผนที่จะเซอร์ไพร์ในวันครบรอบของเค้าตะหากละ แค่หลอกให้คนรักตายใจว่าเขาออกไปแล้วจริงๆ ค่อยกลับมา แต่ไปอยู่ห้องของเพื่อนสนิทอีกคนที่อยู่คอนโดเดียวกันแต่คนละชั้น 'ซงมินโฮ' ซึงยูนจัดการกดรหัสห้องของเพื่อนสนิทก่อนจะเดินเข้าไปราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของห้องอีกคน
"ว่าไงครับมึง"
"ก็ตามแผนหลบมาอยู่นี้"
"แล้วจะเซอร์ไพร์ยังไงคิดรึยัง"
"ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวตอนเช้าๆค่อยย่องเข้าไปเซอร์ไพร์"
"งั้นหรอ เออๆ มาก็ดีจะได้แต่งเพลงกันต่อ"
ไม่รู้ว่าทั้งคู่ใช้เวลาแต่งเพลงนานเท่าไหร่แต่พอรู้ตัวอีกทีก็ปาไปเกือบห้าทุ่มแล้ว มินโฮขอตัวขึ้นไปนอนข้างบน ตอนแรกก็ชวนเค้าขึ้นไปนอนด้วยกันอยู่หรอกแต่ก็ปฎิเสธไป ซึงยูนเลยถือสิทธิ์ครองข้างล่าง ป่านนี้คนรักของตนจะหลับไปแล้วรึยัง ว่าแต่เกือบลืมไปเลยว่าต้องส่งข้อความไปบอกว่าถึงที่หมายแล้ว มือหนาควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า ก่อนจะจัดแจงส่งข้อความไปบอกคนรัก
'ถึงแล้วนะครับ พอดียุ่งๆนิดหน่อย กำลังจะขึ้นเวทีแล้วนะ รักพี่นะ' รอไม่นานนักข้อความตอบกลับจากคนรักก็ทำเอาซึงยูนยิ้มไม่หุบ
'ไอ่บ้า รู้มั้ยรอนานแค่ไหนเป็นห่วงแทบแย่ ถึงก็ดีแล้ว สู้ๆนะไฟว์ติ้ง พี่รักนาย' คนรักของเค้าจะรู้มั้ยนะว่าเค้าไม่ได้ไปไหนไกลเลยอยู่แค่ชั้นบนของห้องเค้านั้นแหละ คิดถึงหน้าตาของคนรักที่ตกใจว่าเค้ากลับมาก่อนกำหนดก็นึกขำในใจ อีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วน่าอดทนไว้สิคังซึงยูน
พอถึงตอนเช้า คังซึงยูนรีบกระเด้งตัวออกจากโซฟาที่เค้าได้สิทธิ์ครองไปเมื่อคืน ก่อนจะออกจากห้องของเพื่อนสนิท ตอนนี้เค้ามาหยุดที่หน้าห้องของตัวเองกับคนรักแล้ว รู้ดีว่าจินวูเป็นคนตื่นสายคิดไปคิดมาเค้าไปเซอร์ไพร์จนถึงเตียงเลยดีกว่า นิ้วเรียวกดรหัสห้องของตัวเองก่อนจะบิดมือจับประตูเข้าไป ภาพที่เห็นตอนนี้ต่างจากตอนที่เค้าอยู่ สภาพห้องเหมือนถูกใช้งานหนักมา กระป๋องเบียร์หลายกระป๋องตกเรี่ยราดตามพื้น เป็นไปไม่ได้แน่ๆที่คนๆเดียวจะกินเยอะขนาดนี้ อย่างน้อยก็ต้องสองคน จานอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี ถุงขนมที่กระจัดกระจายเต็มพื้น เสื้อโค้ตหนังสีดำพาดอยู่กับโซฟา รองเท้าหนังที่ไม่คุ้นตา
มีใครอีกคนเข้ามาที่นี่ตอนที่เค้าไม่อยู่ และยังไม่กลับออกไป...
ว่าแต่ใครอีกคนที่ว่าอยู่ไหนล่ะ ภาวนาขอให้ไม่ใช่อย่างที่เค้าคิด...
ซึงยูนรวบรวมสติก่อนจะค่อยๆเดินไปที่ห้องนอนของตนกับคนรัก แต่ละก้าวที่เดินขึ้นบันไดชั่งหนักอึ้ง มือเย็นเฉียบ เหงื่อกำลังผุดขึ้นเต็มใบหน้า ราวกับว่ากำลังกลัวอะไรบางอย่าง ร่างหนาพาตัวเองมาหยุดที่ในประตูบานใหญ่ ก่อนจะรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดค่อยบิดมือจับประตูเข้าไปเพื่อไม่ให้คนในห้องรู้ตัว สิ่งที่เค้าภาวนาไม่ให้มันเกิด ความคิดที่เค้าคิดไม่ให้มันเป็นจริง คำตอบที่เค้าต้องการตอนนี้อยู่ต้องหน้าเค้าทั้งหมด
คนรักของเค้ากับผู้ชายที่ไม่รู้จักกำลังนอนกอดกันอยู่บนเตียงในสภาพที่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว
ในหัวเค้าตอนนี้มันว่างเปล่า ภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถทำให้เค้าควบคุมขาให้ยืนต่อไปได้ ขอบตาร้อนเกินกว่าที่กลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล ไม่รู้ว่าเค้าทรุดตัวนั่งอยู่ปลายเตียงนานเท่าไหร่ แต่ก็นานพอที่จินวูรู้สึกตัว เจ้าตัวถึงกลับตกใจสุดขีดเมื่อเห็นคนรักของตัวเองทรุดอยู่ปลายเตียง
"ซะ...ซึงยูน!!!"
"ตื่นแล้วหรอ" ซึงยูนที่ก้มหน้าอยู่ตอบกลับอย่างเฉื่อยๆ ก่อนจะเงยหน้ามามองจินวูด้วยรอยยิ้ม "ผมกลับมาแล้ว ดีใจมั้ย" จินวูถึงกับสะดุ้งเมื่อสังเกตได้ว่าสายตาของซึงยูนที่มองมาที่เขาเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน ไม่มีแล้วคังซึงยูนคนเดิม
นี่มันซานตานกำลังควบคุมเค้าอยู่
"ไหนบอกว่า..."
"ก็แค่อยากจะเซอร์ไพร์พี่เล่น วันนี้วันครบรอบไงตกใจใช่มั้ยล่ะ"
"..."
"แล้วข้างๆนั่น ใครหรอ"
"..."
"หืม?"
"..."
"ตอบผมสิครับ คิมจินวู" จากน้ำเสียงอ่อนโยนถูกปรับให้เป็นน้ำเสียงเรียบ เรียบจนน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก สรรพนามคำว่าพี่ ตอนนี้ไม่เหลืออีกแล้ว
"พะ...เพื่อน" จินวูตอบด้วยน้ำเสียงสั่นเทา คนข้างๆก็เริ่มรู้สึกตัวก่อนจะมีอาการเดียวกันกับจินวู
"เพื่อนจินวูหรอครับ"
"อะ...อืม" ชายแปลกหน้าตอบอย่างกระอึกกระอัด
"คบกันมากี่ปีแล้วหรอ ก่อนหน้าผมมั้ย"
"..."
"เพื่อนกันเค้านอนด้วยกันแถมเสื้อผ้ายังไม่มีติดตัวสักชิ้น คงจะสนิทกันมากเลยสิเน๊าะ :)"
"..."
"จะไม่พูดอะไรเลยหรอครับ จินวู"
"ขอโทษ"
"แค่นี้หรอครับ อื้มมม เอาไงดีละ" "เอางี้ดีมั้ย เรามาเล่นเกมกันดีกว่า" ซึงยูนเดินไปที่โต๊ะลิ้นชักตัวหนึ่งในห้องก่อนจะเลื่อนลิ้นชักแล้วหยิบของบางอย่างออกมา
"ในปืนเนี้ยมีกระสุนอยู่หนึ่งนัด ก็ไม่รู้สินะ ถ้าผมยิงไปที่คุณ แล้วไม่มีอะไรเกิดขึ้น คุณก็รอดไป แต่ถ้าเกิดว่าไกมันดันไปหยุดที่กระสุนนัดนั้นพอดี คุณก็คงรู้ว่าคุณจะเป็นยังไง"
"ซึงยูน อย่านะ!"
"ทำไมล่ะครับ ก็แค่เกมน่ะ แค่แปบเดียวเอง"
"พี่ขอล่ะ"
"หลบไปครับ" ซึงยูนผลักจินวูที่เอาตัวเข้ามาบังไว้ออกไปจากเหตุการณ์
"ผมจะนับ หนึ่งถึงสามนะ" ซึงยูนค่อยๆยกปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่หัวใจของผู้ชายคนนั้น
"หนึ่ง"
เล่นเกมกับคนที่เป็นเจ้าของปืนเนี้ยนะ
"สอง"
แถมยังให้เจ้าของปืนยิงอีกเนี้ยนะ
'โง่สิ้นดี'
"สาม"
ปัง!
"ซึงยูน!!!"
ในปืนนั่นมีกระสุนอยู่ครบเลยล่ะ :)
TALK -. ลงศุกร์สิบสามพอดีเลยแหะๆ จบแล้ว ช็อตฟิคเรื่องแรกติชมได้จ้า
ดูงงเน๊าะ ไรท์แต่งเองงงเอง เง้อ ภาษาปลวกมาก
คิดพ็อตได้ตอนฟังเพลง wake up call ของ maroon 5 วงสามีไรท์เอง ฮิ้ว
แต่มาดัดแปลงนิดๆหน่อยๆ คิคิคิ
เมนพี่แป๋วอย่าด่าเรานะ T T เราขอโทษษษ
คุยกันได้จ้า @HANANA_AOM
ตอนแรกก็แอบเดาว่ายูนอาจจะกลับเซอร์ไพร์แน่ๆ หรือจินอูอาจจะมีชู้หรือเปล่าไรงี้ แต่มันดันตรงทั้งสองอย่างเลยค่ะไรท์ แล้วพออ่านจบนี่แบบใครเป็นชู้ไม่สนแล้ว อยากรู้ว่ามันตายมั้ย (โหดเกิ๊น > <)
เราชอบภาษาการเขียนของไรท์นะคะ เข้าใจง่าย ไม่งงเลย ถึงจะมีผิดบางคำแต่เราฉลาดค่ะ มโนได้ 555 /สุดท้ายขอบคุณที่แต่งฟิคยูนอูค่ะ เยิฟ
ฟิคจินอูมีชู้ กรี๊ดดดดดดดดดดด น้ำตาจะไหล ดราม่ามาก!!! แถมยังนองเลือดอีกนะ
ซึงยูนโหดไป น่าจะแค่กระทืบให้สลบก็พอ ว่าแต่ ไม่ได้ยิงพี่แป๋วใช่ไหม
ปล.มันสั้นไปนะไรเตอร์ ไถ่โทษโดยการแต่งเรื่องอื่นต่อเลย เอายุนวูเหมือนเดิมนะ 555+
เจ็บปวดดดดดดดดดดดดดดดด
ซึงยุนน่าจะโมโหให้หนักกว่านี้นะ แบบว่าตบจูบกันตรงนั้นเลย 5555555555555555