(EXO+U) Tears of love น้ำตาแห่งความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : -Chapter2- ...Tears of love...

คุณได้เเต่มองตามหลังเซฮุนที่ค่อยๆเดินจากคุณไป คุณพยายามลุกขึ้นเเละตะโกนตามเขา
" พี่คะ ชั้นขอโทษ T^T" เเต่เขาไม่เเม้เเต่จะหันหลังกลับมามองคุณเลย คุณจีงรับวิ่งตามเขาไป
มือนึงถือกระเป๋า อีกมือนึงนั้นกุมเข่าที่มีเลือดไหลไม่หยุด

" พี่คะ คือว่าชั้นขอโทษ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทำให้พี่เจ็บนะคะ " เขาหยุดเดินเมื่อคุณรั้งเเขนของเขาเอาไว้� เขาสบัดเเขนคุณออกอย่างเเรง จนทำให้คุณเสียการทรงตัว เดินเซ เเละล้มลงไป

ตาของเขาเบิกกว้างเมื่อเห็นเลือดที่เข่าเเละข้อศอกของคุณ " เธอบาดเจ็บหรอ? ให้ตายสิ "�
เขาพูดพรางถอนหายใจเเละส่ายหัวไปมา ก่อนที่จะเดินมาช่วยพยุงร่างคุณให้ลุกขึ้น
เขาช่วยพยุงคุณขึ้นด้วยมือเดียวของเขา ส่วนอีกมือช่วยคุณถือกระเป๋า�
" อย่าคิดนะว่าที่ชั้นช่วยเพราะชั้นชอบเธอ เเต่เพราะชั้นสมเพชเธอต่างหากละ! "

" งั้นพี่ก็ปล่อยชั้นสิค่ะ " คุณเริ่มทนไม่ได้กับคำพูดของเขา ครั้งที่เเล้วเขาก็ดูถูกคุณ เเละครั้งนี้เขาก็ดูถูกคุณอีก คุณเริ่มรู้สึกว่ามันชักจะมากเกินไป

" เก่งนักก็เดินเองเลย! " เซฮุนทิ้งกระเป๋าคุณลงพื้นเเละปล่อยมือออกจากเเขนคุณ คุณก้มหยิบกระเป๋านั้นขึ้นมา เเละพยายามเดินไปต่อโดยที่ไม่สนใจเขา เขายืนกอดอกมองการกระทำของคุณ คุณเดินเซไปเซมาอย่างไร้การทรงตัว จนเขาอดไม่ได้ที่จะเข้าไปช่วยพยุงคุณไปยังห้องพยาบาล� " อย่าอวดเก่งนักเลย!! ยัยเง๊อะ !"

.
.
.

เซฮุนช่วยพยุงคุณมาจนถึงห้องพยาบาล เขาทิ้งตัวคุณลงบนเตียง เเละโยนกระเป๋าลงข้างๆคุณ
ทิ้งคุณให้นางพยาบาลที่มหาลัยฯทำเเผลให้คุณ เเละเขาก็เดินออกไปจากห้องนั้น

" เเล้วพี่ไม่ทำเเผลหรอคะ หน้าผากพี่มีรอยถลอกนะ " คุณเอ่ยตามหลังเขาไป เขาหันหลังมาอย่างช้าๆ ยืนล่วงกระเป๋ากางเกง มองหน้าคุณ เเละตอบกลับสั้นๆ " อย่ายุ่ง......"�

" เเต่ว่า ... " คุณยังคงรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเจ็บตัว เเต่เหมือนเขาจะไม่รับความรู้สึกผิดนั้นของคุณเลย " ก็บอกเเล้วไงว่าอย่ายุ่ง ชั้นก็เเค่สมเพชเธอก็เท่านั้น!! "


"� ชั้นก็เเค่สมเพชพี่เหมือนกันค่ะ! " เขากัดฟันกรอดๆ เมื่อได้ยินคุณพูดอย่างนั้น หน้าของเขาเริ่มเเดงจากความโมโห เขาเดินนิ่งๆมาหาคุณที่นั่งอยู่บนเตียง ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคุณ จนคุณสำพัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา " ฝากไว้ก่อนเถอะ ถ้าไม่ติดว่าชั้นมีเรียน ชั้นจะจัดการเธอซะ! "

พอเขาพูดจบเขาก็เดินออกจากห้องพยาบาลไป เเละหลังจากที่คุณทำเเผลเสร็จเรียบร้อย คุณก็ออกจากมหาลัยฯ เเละกลับห้องพักของคุณทันที เพราะคุณคิดว่าคุณคงไปสอบไม่ทันเเล้วละ เอาไว้เเก้ตัวกับอาจารย์วันหลังละกัน .....
�

.
.
.

ณ อพาทเม้นคุณ

" รอด้วยค่ะ " เสียงคุณสั่งใครบางคนที่อยู่ในลิฟท์ให้รอคุณด้วย ชายคนนั้นที่อยู่ในลิฟท์รีบกดให้ประตูลิฟท์เปิดเพื่อรอคุณ เขาทำหน้าตกใจเล็กหน่อยเมื่อเห็นคุณเดินเข้าไปในลิฟท์

" ขอบคุณค่ะ " คุณกล่าวเเละยิ้มขอบคุณ เขาไม่ได้ตอบอะไรเเค่พยักหน้ารับ� เขาจ้องคุณนานมากก่อนที่จะเอ่ยถามคุณ " ไปชั้นไหนครับ "
" ชั้น 20 ค่ะ " คุณตอบเขากลับโดยที่ไม่ได้คิดอะไร คิดเเต่ว่าเมื่อไหร่จะถึงห้องสักที
" ชั้นเดียวกันเลยครับ " เขาตอบกลับเเละยิ้มให้กับคุณ


เมื่อถึงชั้น 20 คุณทั้งสองก็เดินออกจากลิฟท์ คุณพักอยู่ที่ห้อง E305 ส่วนเขาคนนั้นพักอยู่ที่ห้อง E304 หน้าเเปลกที่เขากับคุณพักอยู่ห้องติดกัน เเต่คุณกลับไม่เคยเจอเขาเลย

" คุณพักอยู่ห้องนี้หรอค่ะ? " คุณเอ่ยถามเขาด้วยความสงสัย
" ออใช่ครับ พี่.. เอ้ยย ผมพักอยู่ห้องนี้ครับ "� หน้าเเปลกใจที่เขาหลุดเเทนตัวเองว่าพี่ ราวกับว่าเขารู้ว่าคุณเด็กกว่าเขา ทั้งๆที่เพิ่งเคยเจอกัน

" น่าเเปลกจังเลยนะค่ะ ที่เราพักอยู่ห้องข้างๆกันเเท้ๆ เเต่กลับเพิ่งเคยเจอหน้ากัน ฮ่าๆ " คุณพูดพรางหัวเราะ เขาจึงหลุดยิ้มออกมาตามคุณก่อนที่จะเอ่ยออกมาว่า
" คงเป็นเพราะผมไปทำงานเเต่เช้าตรู่ กว่าจะกลับก็ดึกเลยครับ เลยไม่เจอกันมั้งครับ เเต่โชคดีนะที่วันนี้ผมไม่ได้ทำงาน เลยได้เจอคุณ 'อีกครั้ง ' "

คุณหยุดชะงักเมื่อเขาพูดคำว่า 'อีกครั้ง' คุณยืนงงๆเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คุณเริ่มรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ เขาพูดจาเเปลกๆ ราวกับว่าเขารู้จักคุณอย่างนั้นเเหล่ะ
" ขอตัวเข้าห้องก่อนนะค่ะ " คุณพูดเเละฝืนยิ้มให้เขา เขายิ้มตอบกลับมา เเละเอ่ยกับคุณก่อนที่จะคุณจะเดินเข้าห้องไป

" ผมชื่อเทานะครับ.. จือเทา "� ทำไมคุณถึงคุ้นกับชื่อนี้จังนะ เหมือนเคยได้ยินเเละรู้จักมาก่อน
" ยินดีที่ได้รู้จักนะคะคุณเทา " คุณหันมาตอบก่อนที่จะเดินเข้าห้องเเละปิดประตู


" เคยได้ยินเเต่คนอื่นเล่าว่าเธอความจำเสื่อม เเต่ไม่คิดว่าเธอจะลืมพี่จริงๆ " เทายืนพูดคนเดียวอยู่ที่หน้าประตูห้องของคุณ� " เเต่ก็ดีเเล้วเเหล่ะที่เธอลืมพี่ได้ เพราะอย่างน้อยเธอก็จะได้ลืมความเจ็บปวดที่พี่ได้ทำกับเธอ "�

" ยัยเด็กบ้าเอ้ย วันนั้นที่พี่นัดเธอ ทำไมเธอถึงไม่มาตามนัด " เทารู้เเค่ว่าคุณความจำเสื่อม เเต่เขาไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับคุณก่อนหน้านี้ .....






ติดตามตอนต่อไป
เม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า เริ่มท้อเเล้วเนี้ยไม่มีคนเม้นเลย
ไม่รู้ว่าเเต่งไปมีคนอ่านเเละสนใจบ้างหรือป่าวว T^T


�