[Fic B.A.P] OrcusKiller ผู้ชายอันตราย

ลำดับตอนที่ #2 : OrcusKiller :CHAPTER 1

วันนี้เป็นวันของการเริ่มงานตามใบสั่งครั้งใหม่ มีค่าหัวถึงสิบล้าน เป็นค่าหัวที่สูงมากสำหรับนักฆ่าทั่วไป แต่สำหรับยงกุกและยงนัมแล้วมันก็แค่เงินส่วนหนึ่ง เพราะเค้าทั้งสองคนเคยรับงานที่มีค่าหัวสูงสุดถึงร้อยล้าน.. ตอนนี้ยงนัมกำลังปริ้นประวัติของเป้าหมายออกมาเพื่ออ่านรายละเอียดให้ทั้งตัวเองและยงกุกฟัง

‘ประวัติ คิมแทซง

นักธุรกิจช่อโกง ทรัพย์สินทั้งหมดที่มีได้มาจากการโกงเงินบริษัทต่างๆที่อยู่ในหุ้นส่วน

อาศัยอยู่ที่ปูซาน มีหลานที่รับเลี้ยงสองคน ไม่มีภรรยา..’

ยงนัมอ่านประวัติทั้งหมดจนจบก่อนจะวางมันไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปมองยงกุกที่กำลังเตรียมอุปกรณ์และอาวุธต่างๆ

“ ถ้าเป็นถึงนักธุรกิจก็คงจะมีบอดี้การ์ดไม่น้อย” ยงกุกพูดแต่สายตาของเค้าก็ไม่ได้ละออกจากสิ่งที่ทำอยู่

“ เฮ้ออ เหนื่อยอีกแล้วสินะ อยากจะพักนานๆสักอาทิตย์จริงๆ” ยงนัมพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจไปมาก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงปล่อยให้ยงกุกเตรียมอาวุธตามหน้าที่

“ อือ นานเหมือนกันที่ไม่ได้พักยาวๆแบบนั้น”  ยงกุกที่เตรียมอุปกรณ์และอาวุธเสร็จแล้วลุกขึ้นหยิบทุกอย่างไปจัดใส่กระเป๋า

“ หลังงานนี้เสร็จ หยุดรับงานแล้วไปเที่ยวกันดีกว่า” ยงนัมลุกขึ้นนั่งบนเตียงมองมาที่ยงกุก

“ แล้วแต่มึงแล้วกัน” พูดจบยงกุกก็หยิบปืนอันสุดท้ายใส่ลงกระเป๋าพร้อมกับปิดล็อคมันอย่างดี

“ มึงนี่มันเป็นน้องที่ดีจริงๆเลยนะ” ยงนัมพูดพร้อมกับยิ้มกวนๆ

“กูรู้ว่ามึงประชด” ยงกุกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปแต่งตัวเพื่อเดินทางไปปูซาน

“ หึ” ยงนัมส่งเสียงหึในลำคอ แล้วเดินไปเตรียมตัวบ้าง

เมื่อทั้งสองคนเตรียมตัวเสร็จก็จัดการยกของทุกอย่างไปใส่ไว้ในรถ รถที่ทั้งสองคนใช้คือนิสสัน Z350 เป็นรถที่ทั้งคู่ได้มาจากพ่อกับแม่ตอนที่ทั้งสองคนอายุได้สิบเก้าปี แต่ตอนนี้พ่อกับแม่พวกเค้าก็ไม่อยู่แล้ว พวกเค้าจึงรักรถคันนี้มากและดูแลรักษามันอย่างดี มันเป็นสิ่งเดียวที่พ่อกับแม่มอบให้พวกเค้า.. ของสิ่งเดียวที่ไม่ใช่อาวุธ ยงนัมมีหน้าที่ขับรถ ส่วนยงกุกก็คอยตรวจสอบเส้นทางที่จะไปยังบ้านเป้าหมาย ใช้เวลาพอสมควรในที่สุดทั้งสองคนก็มาถึงยังหน้าบ้านของคิมแทซง ยงนัมเลือกที่จะขับรถเข้าไปหลบไว้ในป่าถัดจากบ้านแทซงไปประมาณร้อยเมตร

“ ที่นี่เงียบดีชะมัด” ยงกุกมองไปรอบๆตัวที่มีแต่ป่า

“ นั้นสิ หันไปทางไหนก็มีแต่ป่า สงสัยไอ้เวรนี่มันชอบความสันโดษเลยมาสร้างบ้านอยู่ในป่าแบบนี้” ยงนัมพูดเสริมต่อจากยงกุก

“ ถ้ามันชอบความสันโดษ มันคงไม่รับเลี้ยงหลานสองคนหรอก” ยงกุกพูดพร้อมกับหันไปมองหน้ายงนัม

“ เออวะ ลืม..” ยงนัมพูดแล้วก็ยิ้มตาหยีให้ยงกุก ปฏิเสธไม่ได้ว่าเค้าทั้งสองคนเป็นพวกกวนบาทาไม่ต่างกัน ยงกุกคิดในใจ

“ รอให้อาทิตย์ตกก่อนแล้วค่อยลงมือ ระหว่างนี้กูขอเช็คอาวุธก่อน” ยงกุกพูดจบก็เดินลงไปเปิดท้ายรถเพื่อเช็คอาวุธที่เตรียมมาอีกครั้ง ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังรอเวลาที่จะโจมตีเป้าหมาย จริงๆแล้วทั้งสองคนจะลงมือเดี๋ยวนี้เลยก็ได้ แต่ยงนัมเคยพูดไว้ว่า ‘ไม่ลงมือตอนมีแดดนะเว้ย ร้อน!!’ และนั้นก็คือเหตุผลว่าทำไมทุกครั้งทั้งสองคนถึงลงมือแต่ช่วงกลางคืน..

ไม่นานเกินรอดวงอาทิตย์ก็ลาลับขอบฟ้า ยงนัมกับยงกุกลงมาจากรถพร้อมกับอาวุธที่เตรียมมาและเดินลัดป่าไปยังบ้านของคิมแทซง เมื่อมาถึงทั้งสองคนก็สังเกตเห็นว่าบอดี้การ์ดเดินกันเต็มบ้านไปหมด แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา..

ปัง ปัง ปัง!!!

ยงกุกและยงนัมกราดปืนยิงใส่บอดี้การ์ดทุกคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น และเมื่อเสียงปืนดังขึ้น บอดี้การ์ดทั้งหมดก็วิ่งกรูกันเข้ามาหายงกุกกับยงนัม ทั้งสองคนยิงปืนหมดไปหลายแม็คก่อนจะเข้ามาถึงภายในตัวบ้าน

“ เดี๋ยวกูขึ้นไปข้างบน มึงจัดการข้างล่างเสร็จก็ตามขึ้นไปแล้วกัน” ยงกุกพูดขึ้นแต่สายตาก็ยังไม่ละจากการต่อสู้

“ อื้อ แล้วจะรีบตามไป” ยงนัมพูดจบก็ยิงคุ้มกันให้ยงกุกขึ้นไปข้างบนชั้นสองแล้วจัดการบอดี้การ์ดที่เหลืออยู่ข้างล่างตามที่ตกลงกับยงกุกไว้

ยงกุกเดินขึ้นมาด้านบนก็เจอแต่ความเงียบเชียบ ดูไร้วี่แววของคิมแทซง แต่แล้วก็มีเสียงปืนดังขึ้น กระสุนเฉียดแขนของยงกุกไปไม่ถึงเซ็น ด้วยสัญชาตญาณยงกุกลั่นไกลปืนไปทางที่กระสุนถูกยิงออกมาก่อนร่างของบอดี้การ์ดคนหนึ่งจะล้มลงมาตรงหน้า

“ หึ.. กระจอกชิบ” ยงกุกสบถก่อนจะเดินตรงไปยังทางที่บอดี้การ์ดที่นอนแน่นิ่งเมื่อกี้เดินออกมา แล้วร่างสูงก็พบกับบอดี้การ์ดอีกนับสิบๆคนที่กำลังรอฆ่าเค้าอยู่

ปัง ปัง ปังงง!!

เสียงปืนยังคงดังสนั่นไปทั่วบ้าน และในที่สุดยงกุกก็มาถึงที่ๆเค้าคิดว่ามันน่าจะเป็นห้องทำงานของคิมแทซง ร่างสูงผลักประตูเข้าไปแต่ระหว่างนั้นก็มีกระสุนถูกยิงออกมา ดีที่ยงกุกเป็นคนที่มีสัมผัสดีจึงหลบการยิงนั้นได้ทัน ก่อนจะยิงสวนกลับไป กระสุนทะลุเข้าที่ขาของเป้าหมายอย่างแม่นยำทำให้ร่างของคิมแทซงลงไปนอนหมดสภาพอยู่กับพื้น ร่างสูงเห็นอย่างนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปเตะปืนที่หล่นอยู่ข้างๆร่างของแทซงออกก่อนจะเล็งปืนไปที่หัวของร่างที่กำลังกระเสือกกระสนจนน่าสมเพชในสายตาของเค้า

“ ไอ้..!”

ปัง!!

ยงกุกไม่รอฟังว่าแทซงจะพูดอะไร ร่างสูงเหนี่ยวไกลปืนด้วยสายตาที่เยือกเย็น สัญชาตญาณของนักฆ่าคือ ไม่มีความปราณี หากลังเลที่จะฆ่า คนที่ถูกฆ่าอาจจะเป็นตัวเอง.. เมื่อเห็นว่าเป้าหมายแน่นิ่งหมดลมหายใจไปแล้วร่างสูงก็หันหลังกลับเพื่อจะเดินออกจากห้อง แต่แล้วสายตาของเค้าก็สะดุดเข้ากับร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู สายตาของร่างบางมองตรงไปยังร่างของแทซงที่นอนแน่นิ่งอยู่ด้วยสายตาว่างเปล่า ถ้าให้ร่างสูงเดาคนตรงหน้าคงมายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เค้าเหนี่ยวไกลนัดสุดท้าย ร่างบางค่อยๆละสายตาจากศพขึ้นมามองสบตากับยงกุก แต่ยังไม่ทันพูดอะไรก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมาซะก่อน

“ ยงกุก กูเจอเด็กนี่แอบอยู่ในห้องครัว..” ยงนัมที่ฉุดกระชากคนตัวบางอีกคนมาด้วยเอ่ยขึ้น

“ ก็บอกว่าไม่ใช่เด็กไง!!” คนตัวบางโวยวายและพยายามแกะมือของยงนัมออกจากข้อมือตัวเอง ยงกุกที่ได้ยินเสียงโวยวายก็หันไปมองคนที่พี่ชายของเค้าลากมาด้วย และเมื่อเห็นใบหน้านั้นชัดเจนยงกุกก็ถึงกับชะงัก เพราะใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ที่ประตูกับคนที่พี่ชายฝาแฝดของเค้าลากมาเหมือนกับยังกับส่องกระจก จะพูดให้ถูกก็คือ สองคนนี้เป็นแฝดกันเหมือนยงกุกกับยงนัม

“ เป็นอะไรของมึงวะยงกุกทำหน้าตาแปลกๆ แล้วนี่..” ยงนัมที่สังเกตเห็นความผิดปกติของน้องชายเอ่ยทักขึ้น ก่อนจะหันไปให้ความสนใจกับร่างบางที่ยืนหันหลังให้ตัวเองอยู่ ยงนัมค่อยๆเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบางและเมื่อเค้าเห็นหน้าของอีกคนอย่างชัดเจนก็ถึงกับเข้าใจว่าทำไมยงกุกถึงทำหน้าตาแปลกๆ ยงนัมมองหน้าของคนที่เค้าลากมาสลับกับคนที่ยืนนิ่งอยู่ที่ประตู เชี่ย!! นี่มันฝาแฝดดด ยงนัมตะโกนในใจ

“ ปล่อยฉันสักทีสิ!!!” คนตัวบางที่ยงนัมลากมายังคงโวยวายไม่เลิก และเมื่อเห็นว่าร่างโปร่งที่ลากตัวเองมาเงียบไปคนตัวบางก็พยายามที่จะสะบัดมือออกแต่ก็ยังไม่สำเร็จอยู่ดี

“ ปล่อยพี่ฉันเดี๋ยวนี้!!” ร่างบางที่ยืนเงียบอยู่นานตรงประตูพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเห็นว่าพี่ชายของตัวเองถูกคนแปลกหน้าจับอยู่ แต่แล้วเมื่อสังเกตใบหน้าของคนที่จับพี่ชายเค้าไว้กับคนที่เพิ่งฆ่าลุงของเค้าดีๆแล้ว ร่างบางก็ถึงกับตกใจ นี่มันบ้าอะไรกัน.. ร่างบางคิดในใจ

“ ใช่! ปล่อยฉันได้แล้ว” คนตัวบางที่พยายามเท่าไหร่ก็ดิ้นไม่หลุดจากการพันธนาการของร่างโปร่งสักทีเอ่ยเห็นด้วยกับน้องชายอย่างเสียงดังก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองคนที่จับตัวเองไว้อย่างไม่พอใจ แล้วสายตาของคนตัวบางก็ไปสะดุดกับร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างๆร่างโปร่ง แล้วในที่สุดทุกคนที่อยู่ในห้องนี้ก็ตกอยู่ในสภาวะเดี๋ยวกัน.. พระเจ้า!! นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย!!!!

------------------------------------------------------------------

เย่!! ในที่สุดไรท์ก็สามารถลงตอนนี้ได้ ใช้เวลาคิดแล้วคิดอีก แก้แล้วแก้อีก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะถูกใจรีดเดอร์ทุกคนรึป่าว เพราะไรท์ก็ไม่ค่อยถนัดกับการแต่งแนวนี้สักเท่าไหร่ เอาจริงๆไรท์ก็ไม่เคยแต่งจบสักเรื่องเลยไม่ว่าจะแนวไหน ยกเว้นช็อตสั้นๆ ฮ่าๆๆๆๆ แต่ไรท์ก็ตั้งใจไว้แล้วว่าจะแต่งเรื่องนี้ให้จบไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ยังไงก็ขอกำลังใจเยอะๆด้วยนะคะ ที่มีตรงไหนที่ผิดพลาดหรือควรแก้ไขก็แนะนำไรท์มาได้เลยนะคะ สำหรับตอนหน้าเราจะได้รู้กันว่าฝาแฝดที่ยงกุกกับยงนัมเจอนั้นเป็นใคร และมันจะเป็นการเฉลยด้วยว่าฟิคเรื่องนี้คู่ไหน และไรท์เตอร์ผู้มีสมองอันน้อยนิดคนนี้ชิปใครกับใคร ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยนะคะ
ปล. เรื่องนี้ไม่ใช่นัมกุก หรือบังทวินนะคะ ถ้าทำให้เข้าใจผิดต้องขอโทษด้วยจริงๆคะ 

--------------------------------------------------------------

หมายเหตุ: มีการแก้ไขสรรพนามนิดหน่อยนะคะเพื่อให้เข้ากับเนื้อเรื่อง และไรท์ก็ได้แก้ไขสรรพนามใน intro เรียบร้อยแล้วค่ะ