~First Love

เนื้อเรื่อง

หวัดดีค่ะฉันมีนามที่แสนจะเพราะพริ้งว่า “น้ำตาล” ใช่ค่ะแน่นอน 100%ฉันเป็น นางเอก ของเรื่องนี้ ฮ่า..ฮ่า.. ฉันเป็นนางเอกที่แสนโชคดี และน่ารักที่สุดในรอบปี
    
ฉันอยู่โรงเรียนรัฐบาล(ก็ฉันไม่รวยนี่ - -) มีบางอย่างที่ฉันดีใจสุดๆ โรงเรียนนี้ แท๊น..แท๊น เป็นโรงเรียน
สหมีผู้ชาย อิอิ..ฉันจะได้ใช้เวลาช่วงวัยรุ่นให้พริ้งพรายที่สุด แต่มันติดอยู่ที่ว่า.......
ฉัน...ยังไม่มีแฟนเลย

“เฮ้อ!! เมื่อไรจะพบรักแท้นะ..” ฉันนั่งเหมอมองออกไปนอกหน้าต่าง นกก็บินเป็นคู่ ผีเสื้อก็ยังคู่กับดอกไม้ แมวสาวก็ยังมีแมวหนุ่มอยู่เคียงข้าง แต่ทำไมฉันนั่งเพียงลำพัง
คุณเคยพบกับความรู้สึกนี้มั๊ย ?

บ่อยครั้งที่ฉันนั่งคนเดียว มองท้องฟ้าสายลมปะทะหน้าเพียงเบาบางแล้วจากไป มองดูพระอาทิตย์สาดส่องแสงจนปวดตา
    
“เฮ้อ! เหงาจัง” ถอนหายใจเบาๆกับตัวเอง ความเหงาสำหรับคนอื่นอาจเป็นเรื่องเล็กๆแต่กับฉัน คนขี้เหงาเป็นเรื่องใหญ่มากพอๆกับฟ้าถล่ม ดินทลาย
    
“เออ...คุณครับ” ปิ้ง -.-+ เสียงผู้ชายนี่นา ฉันรีบหันกลับไปทันที
    
“คะ” ตะลึง O_o ผู้ชายหน้าสวยสุดยอดอะไรนี่ผู้ชายแน่รึเปล่า โอ้พระเจ้าส่งผู้ชายดีๆมาให้สาวน้อยน่ารักได้ดูดกินแล้ว ฮิ  ฮิ
    
“ของคุณหล่นครับ” แตกสลาย..ผู้ชายดีๆไปแล้ว เมื่อยื่นห่อสีเขียวแสนคุ้นตามาตรงหน้า  ผ้าอนามัยฉันเอง แฮะ -3- ไม่รู้ไม่ชี้
    
“.............” เงียบสนิท
    
“ของคุณใช่มั๊ยครับ” ยิ้มละมุนราวกับเป็นเรืองปกติธรรมดา แงแง
    
“โน โน” อย่ามายัดเหยียดผ้าอนามัยให้ฉันนะ
    
“..ผมเห็นมันหล่นมาจากคุณนี่” โอ้วหลักฐานพร้อมมือ ดิ้นไงก็ไม่หลุดใช่มั๊ย อืมถึงฉันจะเสียดายผู้ชายสวยๆคนนี้ก็เถอะแต่สถานการณ์คับขันอย่างงี้ก็ต้อง หนีลูกเดียว
    
“ขอบคุณค่ะ” คว้าห่อผ้าอนามัยได้ ฉันก็รีบวิ่งสปีดเหมือนนักวิ่งร้อยเมตรชาย (แฮะๆ ฉันมันไม่ค่อยเหมือนผู้หญิงเท่าไร)
    
กรี๊ด!!!!! เหมือนใบหน้าอันสวยสดหมดจดของฉันจะซบลงที่หน้าอกของใครซักคน วงแขนอันแข็งแรงและอบอุ่นโอบรอบเอวไว้ โอ้วฉันอยู่ในอ้อมกอดผู้ชาย เน้น ผู้ชาย
    
“นี่เธอ ! หนักนะคิดว่าตัวเองเบามากนักรึไง” แง มาดผู้ชายในฝันของฉันแตกสลายเมื่อเค้าพูดคำนี้ออกมา
    
“นายหาว่าฉันอ้วนรึไง เสียมารมาทแล้วอีกอย่างนายเป็นคนขัดขาฉันด้วย” ฉันค้อนควับ ถึงนายจะสวยแค่ไหนนิสัยแย่ขนาดนี้ฉันไม่เก็บไว้เป็นพ่อพันธุ์หรอก ว้าย! ฉันคิดอะไรอยู่นี่
    
“ไม่เชิง” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
    
“นายนี่มัน...”
    
“อะไร จะทำไมฉัน” ยืนหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน เฮ้ย! ฉันเป็นอะไรอีกแล้วเนี้ย
    
“เปล่า” ฉันถอยหลังมาก้าวนึง มองหน้าแบบเคืองๆ นายนี่สวยนะฉันให้เต็ม100เลย แต่ปากนายนี่ซิติดลบหมดตูดเลย

“นี่เธอ !!!!! > < ” กะโตนซะเสียงดังอย่างกับฉันอยู่ขั้วโลกใต้แล้วนายอยู่ขั้วโลกเหนืออย่างงั้นแหละ
    
“อะ อะ อะไร” ฉันแอบตัวสั่นนิดนึง
    
“ชื่ อ  ข อ ง เ ธ อ” เน้นทุกพยางค์ (ไม่รู้เน้นทำไมคิดว่าฉันหูหนวกรึไง)
    
“ทำไมฉันต้องบอกนายด้วย” ใช่ทำไมฉันต้องบอกนาย นายเป็นใครนายยังไม่บอกฉันเลย
    
“บ อ ก ม า า า” คำรามเสียงดังสนั่นหวั่นไหว แงตะคอกใส่ฉันทำไมกลัวนะเฟ้ย ตอนนี้หมาป่าใจร้าย (นาย) กำลังจะขย้ำหนูน้อยผู้น่ารักใสกิ๊ง (ฉันเอง) .- -.
    
“น้ำตาลจ้า ฉันชื่อน้ำตาล” นายจะเอาชื่อฉันไปทำไม ฉันกลัวนะหลงเสน่ห์ฉันก็บอกกันดีๆก็ได้นี่
    
“ฉั น ชื่ อ ช ล” ชล ชลประทานล่ะซิ แล้วอีกอย่างใครถามชื่อนายมาบอกฉันทำไมฉันไม่อยากรู้
    
“น้ำตาลจ๊ะกลับบ้านกัน” นี่ก็คือเรนเดียร์เป็นเพื่อนของฉัน โอ้วเรนจ๋ามาเวลาสำคัญพอดี
    
“จ้าาา” ฉันยิ้มร่า
ฉันรู้สึกว่ามีมือมารั้งข้อมือฉันไว้ก่อนที่ฉันจะวิ่งไปจากอันตรายตรงนี้
    
“เธอ โ ท ร ม า ห า ฉั น ด้ ว ย ไ ม่ งั้ น เ รื่ อ ง ที่ เ ธ อ ท ำ ผ ้า อ น า มั ย ต ก จ ะ แ พ ร่ ใ น ห มู่ ผู้ ช า ย แ น่” งอแง..งอแง อะไรกันนายชลประทานฉันทำอะไรให้นาย นายถึงต้องมาบังคับฉันอย่างงี้ -*-
อ้อใช่แล้ว ฉันคิดอะไรได้อย่างนึง อืมฉันนี่ฉลาดจริง
    
“ฉันไม่มีเบอร์นาย” ยิ้มอย่างมีชัย ฮ่า..ฮ่าา อยากพลาดเองจะให้ฉันโทรไปแต่ไม่ให้เบอร์โง่จังนะถึงมาให้ตอนนี้ก็สายไปแล้ว
    
“มีแล้วฉันให้ไปแล้วนะ”
    
“บ้า ไม่มี”
    
“มี ถ้าเธอไม่โทรมาเสร็จแน่” ตะคอกใส่หน้าฉันจังๆไม่รู้ว่าน้ำลายหยดมากี่เม็ดแล้วนี่ตั้งแต่คุยกันมา
    
ฉันเดินมาหาเรนอย่างเคืองๆ ทำไมต้องตะคอกใส่ฉันด้วยฉันไปทำอะไรนายตอนไหน มันน่าทำให้เสียบริสุทธิ์นักหน้าตาดีเชียว
    
“ใครหรอจ๊ะตาล” เรนถามอย่างสงสัยใคร่รู้
    
“เออ” แล้วฉันจะตอบไงดีล่ะฉันเองยังไม่รู้เลย - -“
    
“เออๆ ไว้ก่อนก็ได้รีบกลับบ้านกัน” เรนดึงฉันเบาๆ
โอ้วเรนจ๋าแต้งกิ้วนะจ๊ะที่ไม่ถาม โอ้เรนเพื่อนอันประเสริฐสุดขอรักเรนไปจนตายเลยจ๊ะ

    
ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงสีชมพูซึ่งใครก็บอกให้เปลี่ยนเพราะมันไม่เข้ากับหน้าฉันเท่าไร แต่ฉันไม่สนหรอกก็ฉันชอบสีชมพูมากนี่นา
    
ฉันนอนหลับตาคิดไปเรื่อยเปื่อย คิดไปถึงนายชลประทานนั่น ฉันยอมรับเลยนะว่านายนั่นสวยมากจริงๆ ถ้าปากไม่สุนักขนาดนั้นฉันรักเลยล่ะ

“เฮ้ย! แล้วทำไมฉันต้องคิดถึงนายนั่นด้วยนะ” ฉันลืมตาโพลงเขกหัวตัวเองแรงๆเพื่อเรียกสติ
    
“แล้วฉันจะทำยังไงกับนายดี นายชล” ล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากระโปรง สะดุดเข้ากับห่อนุ่มๆ ฉันหยิบออกมาดู
    
“เฮ้ย” ฉันร้องเสียงดัง ก็จะไม่ให้เสียงดังได้ไงก็ห่อผ้าอนามัยมีเบอร์ของซักคนอยู่ ฉันพนันเลยนี่ล่ะเบอร์ของนายชล
    
ฉันไม่รอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดหมายเลขนั้นทันที รู้สึกว่าในใจมันหวิวๆ อืมคงเพราะฉันโล่งใจมั้ง
    
ตู๊ด...ตู๊ดด    
“ฮัลโล ใครอะ” หืมฉันแทบจะขว้างโทรศัพท์ทิ้ง ให้ฉันโทรมาแล้วมาถามว่าใครมันน่านัก เอ..ลืมไปนายนั่นไม่รู้เบอร์ฉัน แฮะๆฉันต้องขอโทษจริงๆที่ด่าว่างั้น
    
“ก็นายให้ฉันโทรมาไง” ฉันแอบเคือง
    
“อ๋อ คุณลอลิเอะ” พูดเสียงล้อเลียน
    
“นาย...” ฉันหน้าร้อนผ่าว ฉันทั้งโกรธทั้งอายถ้าฉันเตะนายได้ฉันจะทำโดยไม้คิดก่อนเลย
    
“โกรธละซิ ก๊ากกักกักกัก คุณลอลิเอะ” นายจะขำไปไหนทำไมฉันใช้ลอลิเอะมันหนักหัวใคร
    
“แล้ว..นายใช้โซฟีอะดิ”ฉันแอบขำในใจ
    
“นี่เธอ..”
    
“ถูกอะดิ นายโซฟี ฮะฮะฮ่าาาาา” ฉันหัวเราะเสียงดัง
    
“เธอรู้ได้ไงว่าฉันใช้โซฟี”
    
“........” ฉันอึ้ง ไม่คิดว่านายนั่นจะตอกกลับแบบนี้
    
“ก๊ากกักกักกักกัก...” นายชลหัวเราะเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
    
“น นายหลอกฉันนี่” ฉันติดอ่างเลยอายก็อายแต่ไม่รู้จะทำไง
    
“เธอมุกแป๊กนะ โอ๊ยยปวดท้อง” ขำไป ขำไปขอให้นายขำจนตายไปเลย ฉันพูดนิดเดียวแค่พูดว่านายใช้โซฟีแล้วทำไม ขำจะตายฉันเองยังขำเลยนะท่าทางนายจะเพี้ยน
    
“เธอ!! เงียบทำไม”ตะโกนซะอย่างกับไม่เคยมาก่อน ฉันดึงโทรศัพท์ห่างหูนิดนึง
    
“อะไรเล่าตะโกนทำไม” ฉันโวย
    
“ก็เธอเงียบนี่” เสียงอ่อนลง
    
“ฉันคิดอะไรเพลินๆบ้างไม่ได้รึไง” ฉันตะคอกกลับ
ฉันไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมฉันต้องตะคอกกลับไปแบบนั้นทั้งๆที่นายชลก็เสียงเบาลงแล้ว ????
    
“แล้วทำไมเธอต้องตะคอกใส่ฉัน ฉันไม่ใช่หมานะ”ตะคอกหนักกว่าเดิม
เปรี้ยง!! ฉันวีนแตก
    
“ก็นายมาตะคอกใส่ฉันก่อนทำไมล่ะ ฉันก็ไม่ใช่หมานะ นายไม่ชอบให้ฉันตะคอกฉันก็ไม่ชอบเหมือนกัน แล้วถ้านายทำได้ฉันก็ทำได้” ฉันใส่แหลก
    
“เงียบ..........”
    
“นี่นาย”
ตู๊ดดดดดดดดดดดดด
    
โธ่เอ้ยไอ้บ้า ไม่มีมารยาทรึไง โรงเรียนอนุบาลไม่สอนรึไงว่าการวางหูใส่คู่สายโดยไม่บอกมันเสียมารยาท ฉันชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
    
ฉันนั่งคิดไปซักพักใบหน้าสวยราวนางฟ้าปรากฏขึ้นในใจฉันแว๊บนึง ความโกรธหายเป็นปลิดทิ้ง รู้สึกจุกๆที่คอ เอฉันเป็นอะไรนะ มันโล่งใจแปลกๆ
    
“หวัดดีจ้าเรนเดียร์จ๋า” ฉันทักทักเสียงใส
    
“ไงเจออะไรดีๆมาล่ะ เก็บตังได้” เรนเดินมาจิ้มแก้มฉันเชิงหยอกล้อ
    
“ไม่ใช่ ดีกว่านั้น”
    
“อืมถ้าดีกว่านั้น อ๋อผู้ชายคนเมื่อวานซินะสวยมากเลย”
ฉันแก้มแดงขึ้นมาเฉยๆ
    
เอ๋! แล้วทำไมฉันต้องอายนายชลอะนะที่ทำให้ฉันมีความสุข ไม่หรอกขนาดเมื่อวานฉันยังทะเลาะกันอยู่เลย
    
“ถูกใช่ม้า” เรนล้อเลียน
    
“บ้า! ไม่ใช่นายชะ” ฮึย ฉันกำลังจะพูดอะไรออกไปเนี้ย ><
    
“นายอะไร” เรนซัก
ทำไงดี ทำไงดี ตอนนี้ฉันใช้สมองที่มีทั้งหมอทุ้มให้กับกาลนี้ ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?
    
ปิ๊ง - -++ คิดออกแล้นน
“นายฝอยทอง หมาข้างบ้าน น่าร้ากน่ารัก” โหนี่ขนาดฉันใช้สมองทั้งหมอที่มีแล้วนะยังแก้ตัวได้น้ำขุ่นๆ
    
แต่สงสัยมั๊ยว่าทำไมต้องฝอยทอง เพราะนายชลปากสุนัขแต่หน้าหวานเจี๊ยบ น่าเลียแผล็บ :P
    
“อือ..แล้วทำไมเรียกหมาว่านายล่ะ” เรนส่งสายตาบ้องแบ้วมาให้
    
โอ้โห!เรนจ๋าไม่ต้องถามได้มั๊ยจ๊ะขนาดฉันเองยังไม่รู้คำตอบเลย มันน่านักบ้องแบ้วหรือจะบ้องกะบานดีนะ -_+
    
“ไม่รู้เหมือนกันเจ้าของเค้าเรียกไง ตาลก็เรียกงั้น” ฉันแถไปเรื่อย
เรนเดียร์เพื่อนสาวขี้สงสัยของฉันยังคงทำหน้าเหมือนเดิมเป็นนัยๆว่า  ฉันไม่เชื่อแก
    
“แฮะๆ” ฉันยิ้มแห้ง
    
โฮ่ง..โฮ่ง..ฮู้ฮฮ  
ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เอเบอร์มันไม่ค่อยคุ้นนะ
    
“ฮาโย๋” ฉันพูดเสียงน่ารักๆเผื่อคนที่โทรมาจะเป็นผู้ชาย ฮิฮิ
    
“ฮัลโล” กริ้ดดด..
ผู้ชายถ้าฉันซื้อหวยก็รวยไปนานแล้วไม่มานั่งจุมปุ๊กแบบนี้หรอก
    
“ครายย๋อ” ฉันพูดลากฟังดูน่ารักดี (ในความคิดของฉัน)
    
“อะไรของเธอกินอะไรเข้าไป น่ารำคาญ”
ฉันรู้แล้วไม่เอาหรอกผู้ชายแบบนี้ แบบนายชลปากงี้สุนัขก็ยังมิรับประทาน ถึงจะหน้าตาดีก็เถอะ ยี๊ ~    

“นายมีไรโทรมาไม” ฉันเปลี่ยนเสียงทันที
    
“อะไรกันเมื่อกี๊ยังเสียงหวานเชียวนะ ครายย๋อ” ทำเสียงล้อเลียน ฉันแอบหน้าแดง
    
“นายมีอะไร ถ้าไม่มีก็แค่นี้นะ” ฉันโวยกลบความอาย
    
บอกซิว่าไม่มีนายทำฉันอายนะ ตั้งแต่ผ้าอนามัยแล้ว
    
“อ๊ะ อ๊ะอย่าพึ่ง”
    
“อะไร”
    
“วันนี้ว่างมั๊ย”
    
“ไมอะ” เอ๊ะวันนี้นายชลมาแปลกพูดดีก็เป็นด้วยแฮะ พยากรณ์วันนี้ พยากรณ์วันนี้ฝนจะตกฟ้าจะคะนองขอให้เตรียมรับมือให้พร้อม
    
“จะชวนไปไหนซะหน่อย” พูดเบาจนกลายเป็นเสียงกระซิบ
อะฮ่า นายชลนายจะชวนฉันเดทหรอ ฉันก็อยากไปนะแต่ถ้าไปง่ายๆก็ไม่มันซิ อิอิ
    
“ฉันไปไม่ได้อะ” อิอิถ้าอยากไปเที่ยวกับหญิงสาวที่สุดแสนจะเพียบพร้อมอย่างฉันก็ต้องง้อหน่อย
-_-++
    
“ทำไมล่ะ” พูดเสียงอ่อยลง
    
ฮะฮะฮ่า! ผิดหวังละซิ คนอย่างฉันเนี้ยก็มีคนเห็นความสำคัญนะ ไม่ใช่หยอกนะเรา ^U^
    
“เออ” แล้วฉันจะตอบไงดีเนี้ย
จี้ดๆๆ(เสียงคอมพิวเตอร์ในสมองกำลังประมวลผลอยู่).......ตู้ม!!!!การประมวลผลผิดพลาด การประมวลผลผิดพลาด(ฉันคิดไม่ออกน่ะเอง - -“)
    
“เออ..ฉัน..ต้องกลับบ้านไปดูทีวี โหย!การ์ตูนสนุกมากเลย“ ตายแน่ฉัน ฉันพูดอะไรออกไปทำไมสมองไม่ช่วยฉันเลยมาพังอะไรตอนนี้
    
“เธอออออ” นายชลทำเสียงเฮี้ยม
ฉันมิได้ตั้งใจทำให้นายโกรธอย่ากินหัวฉันเลย ฮือๆ
    
“อ๊ะฉันล้อเล่น ฉันอยากไปกับนายจนตัวสั่นเลย” ฉันจะรอดไปจนถึงพรุ่งนี้มั๊ยนี่ , - -,
    
“ดี ฉันจะไปรับเธอตอนเย็นนี้ ห้ามหนีเด็ดขาด”
    
“ฮึ่ย! แต่”
    
“ไม่มีคำว่าแต่” ฉันยังพูดไม่จบนายชลก็แทรกขึ้นมา
    
ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด..ตู้ด..  
ไอ้บ้าอีกแล้วนะยังพูดไม่ทันจบก็วางสายใส่ คิดว่าสวยนักรึไงเอาใจยากชะมัด บั้ด!แม่ทำให้เสียสาวซะเลยlสวยนักจะแถมจูบให้ด้วยไม่คิดตัง
    
    
ตกเย็นฉันนั่งจุมปุ๊กอยู่ข้างสนามบาส(ฉันชอบเล่นบาสม๊ากมากเพราะมันเหมาะกับฉัน สุดสวยคนนี้
    
ในใจฉันตอนนี้เอาแต่คิดถึงหนุ่มหน้าสวยคนนั้น เอนายจะมารับฉันรึยังนะ? นายกำลังคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงนายรึเปล่านะ?
    
“เฮ้ยตาลเล่นบาสเปล่า นั่ใจลอยถึงใครอยู่ได้” เบสเพื่อนสนิทของฉันที่ออกทอมๆหน่อยเรียกฉัน ฉันแอบสะดุ้ง
    
เฮ้ยแล้วเมื่อกี๊ฉันคิดถึงนายชลหรอนี่ไม่จริงมั้ง ฉันเนี้ยนะเออาจจะเพราะว่านายกำลังเข้ามาพัวพันกับชีวิตฉันมากไปมั้งฉันเลยคิดไปเรื่อยเปื่อย  โน้โนโน  (-   )(-  -)(   -)
    
“มันกำลังคิดถึงผู้ชายไอ้เบส สวยด้วย” เรนเสริมส่วนเบสทำหน้าสงสัย
    
“บ้าไม่ใช่โว้ย” ฉันอายจังที่โดยเพื่อนจับได้แต่สาวสวยเกินร้อยอย่างฉันมีสปิริต (ไม่ใช่ผ้าอนามัยนะลอลิเอะอย่างเดียวก็พอ)
    
“อะไรว้าเพื่อนกันไม่มีบอก”    
“ไม่ใช่ ไอ้เรนมันมั่ว ฉันไม่รู้จักเค้า เค้าทักคนผิดก็พอ” นี่คือคำตอบที่สมองอันน้อยนิดของฉันคิดออก
    
“แล้วไป” เบสกับเรนพูดขึ้นมาพร้อมกัน
แกเป็นแม่ฉันรึไงฟะ แต่เพื่อนฉันนี่เชื่อคนง่ายชะมัด ฮะฮะฮ่าาา ฉันชนะ
    
“เออแล้วแกจะเล่นบาสมั๊ย” เบสถาม
    
“ไม่อะ” แล้วฉันก็นั่งรอต่อเผื่อเวลานายชลมาฉันไม่อยากให้นายชลเห็นฉันเล่นบาส มันดูไม่ค่อยหญิงเท่าไหร่ อิอิ
    
โผละ!!! หนังสือเล่มหนากระแทกหัวฉันอย่างจัง ฉันหันกลับไปเจอเจ้าของหนังสือ
“อุ๊ย! โทษค่ะตีผิดคน” ผู้หญิงหรือจิ้งจกฟะไปตัดแว่นใหม่ได้แล้วมองฉันเป็นใครฉันสวยขนาดนี้จะมีใครมาเหมือนฟะ ฉันแทบอยากจะชูนิ้วกลางเลยนะแต่มันไม่เหมาะกับกุลสตรีอย่างฉัน ก็พี่แกเล่นฟาดซะเต็มแรงกุลสตรีอย่างฉันอาจหลุดเฟรมได้ -*-
    
“ไม่เป็นไรค่ะ” โอ๊ยฉันเจ็บจะแย่จะด่าก็ไม่ได้ก็ฉันเป็นนางเอกนี่นา
    
พริ้งงง ฉันทำท่าสะบัดผมแบบนางเอ๊กนางเอก (ทำไปทำไม ?......ทำไปงั้นแหละมันดูนางเอกดี  ง่ะ - -“)
    
บึ้ม!!!
(ทำไมต้องบึ้ม!! ?.......ไม่รู้มันฟังแล้วโหดดี  โถอนิจจาสงสารนางเอกเรื่องนี้จัง)
    
ฉันรู้สึกเจ็บๆที่หัวแล้วก็มีอะไรสีส้มๆเด้งผ่านหน้าไป ฉันมีรางสังหรณ์ มันคือลูกบาสคำตอบถูกแน่นอนเหตุผลคือ....
    
“น้ำตาลจ๋าเรนเดียร์น้อยขอโทษเรนเดียร์น้อยเผลอชู้ตว่าว” น่านไงเหตุผล ฉันนี่ซวยจริงทำไมต้องเป็นเรนที่ชู้ตว่าวก็เรนอะขึ้นชื่อว่าแรงเยอะมากชู้ตที่มันก็แรงจนแป้นแทบถล่มทลายแล้วดันมาชู้ตว่าวลงหัวฉัน ฉันจะสมองยุบมั้ยนี่ - -, (นี่ใช่เหตุผลที่ใช้คำว่าบึ้มด้วยรึเปล่า......จริงแท้แน่นอน ขอบคุณ - -“)
    
“สงสัยบาสมันอยากให้แกเล่นอะ เข้ามาเล่นดิ” เบสเชิญชวน แต่ฉันว่าบาสมันแท็กแรงไปหน่อยนะคราวหน้าแค่สะกิดๆพอฉันเจ็บ x_x
    
“เออเล่นด้วยเฮ้ย!!” ฉันสะดุดขาตัวเองล้มไปทับกับเรนที่ยืนอยู่ในสนาม (โถน่าสงสารนางเอก.......เห็นด้วย 3เด้งแล้ว + +)
    
“ไอ้ตาลลล ล้มทางอื่นไม่ได้รึไงฟะ” เรนโวย โหทีงี้เรียกไอ้ตาลที่เมื่อกี๊เรียกน้ำตาลจ๋า ไอ้เพื่อนบ้า ~~
“โอ้ย คนจะล้มเลือกทิศทางได้รึไงฟะ” ฉันค่อยๆลุกขึ้นยืน
    
ก๊ากกักกักกักกัก....

ทั้งสนามหัวเราะฉัน OH MY GOD!! คนสวยอย่างฉันอยู่มิได้แล้วฉันต้องรีบเสด็จไปจากที่นี่ เตร้ง..เตร่ง..เตรง..เตร้ง (เสียงระนาดในลิเก) เตรงเตร่งเตร้งเตรงเตรง.. ฉันเลยเสด็จไปหน้าโรงเรียน
    
ไรว้าา ฉันนั่งของฉันเฉยๆทำไมต้องซวยด้วย ฉันจะฟ้องศาลนะไม่มีความยุติธรรมให้ฉันเลย -3-
    
ฉันมานั่งที่ม้าหินหน้าโรงเรียน (นั่งทำไมอะ?.......แล้วจะให้ยืนรึไง.......เปล่าแต่ไม่กลัวประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหรอ.......เออใช่ ไม่อยากเจ็บตัวอีกแต่ขี้เกียจยืนอะอาจจะโดนรถชนก็ได้  เชิญไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่)
    
“นี่เธอ”
    
กรี้ดดดดดด
เสียงผู้ชายอีกแล้วพระเจ้าเห็นใจฉันแล้วววว
“คะ” ฉันพูดเสียงหวาน
    
“อะไรของเธออีกละ เธอต้องประสาทแน่ๆหรือไม่ก็บ่าผู้ชาย” นายชลนั่นเอง เจอปุ๊บก็หมาเลยนะ
    
“เปล่า” ฉันเป็นอะไรนะถ้าเป็นปกติฉันต้องกระโดดไปเตะนายแล้วแน่ๆแต่ว่าทำไมคราวนี้ฉันไม่โกรธเลยกลับรู้สึกดีใจแปลกๆด้วยฉันต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ
    
“เธอกินยาผิดรึเปล่า” ยืนมือมาแตะหน้าผากฉันเบาๆ ฉันรู้สึกร้อนวาบไปทั้งหน้าเลย
ฉันเป็นไรนี่ฉันบ้าไปจริงๆด้วยหรือฉันจะรักนายนี่เข้าแล้วนะ  ไม่ๆๆฉันก็แค่แปลกๆที่ถูกตัวผู้ชายเท่านั้นเอง(ก็ฉันไม่ป๊อปนี่เลยไม่เคยมีแฟน)
    
“แล้วมาไมอ่ะ” ฉันก็รู้คำตอบอยู่แล้วอ่ะนะแค่อยากถามเฉยๆ
    
“ก็..มารับเธอไง” นายชลตอนนี้ฉันรู้สึกว่าเท่มากๆเลยคงเพราะว่าพูดจาเข้าหูฉันมั้ง ‘ก็..มารับเธอไง‘โอ๊ยฟังแล้วจะเป็นลม > <
    
“อือ ไปไหนล่ะ” ฉันอายแก้มแดง
    
“ไป...” เอื้อมมือมาจับกุมมือฉันอย่างแผ่วเบา นายจะรู้มั้ยนะว่าตอนนี้ฉันรู้สึงยังไง
“อะไรล่ะ” ฉันกุมมือของนายชลตอบ รู้สึกถึงความอบอุ่นส่งมายังตัวฉัน
    
“ไป........สวรรค์” ตอบยิ้มๆ กระชับมือนั้นให้แน่นกว่าเดิมเหมือนกลัวว่าคนข้างๆจะหลุดลอยไป
    
“บ้า” ฉันยิ้มอย่างเขินอาย
นายชลจูงมือฉันเดินไปในทางเดินที่เต็มเปี่ยมไปด้วยผู้คนแต่ฉันรู้สึกว่ามันมีแค่เรา2คน
    
“น้ำตาลอย่าเงียบซิ” ชลกระซิบกับฉันเบาๆ
    
“เออ” ตอนนี้ฉันตอบอะไรไม่ถูกเลย มัยพูดไม่ออกซักคำ
    
“ฉันมีอะไรอยากบอกเธอนะ” กระชับอุ้มมือให้แน่นกว่าเดิม
    
“หือ” ฉันอายจนไปถึงใบหู
    
“ฉัน.........” หยุดเหมือนชั่งใจ “รักเธอ”
ฉันรู้สึกร้อนไปทั้งตัวจนแทบจะระเบิดออกมา ฉันยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ไม่สามารถสกัดกลั้นความดีใจไว้ได้
    
ฉันพอรู้แล้วล่ะว่าทุกความรู้สึกที่เกิด
    
“ชื่ อ ข อ ง เ ธ อ” .......... ครั้งแรกที่เจอกัน
    
“เธอมุกแป๊กนะ โอ๊ยยปวดท้อง” .......... ครั้งแรกที่โทรศัพท์คุยกัน

“วันนี้ว่างมั๊ย” .......... ครั้งแรกที่นัดเจอกัน
    
จนกระทั่ง.......... “ฉัน.........รักเธอ”
    
คำตอบที่หาได้ยากแต่ตอนนี้ฉันหาเจอแล้ว ความรู้สึกที่ฉันปฏิเสธมาตลอดใช้ข้ออ้างว่า แค่ฉันไม่เคยเจอคนแบบนี้เลยคิดถึงบ่อยๆ
    
ชล สำหรับคำตอบฉัน...
“ชล” ครั้งแรกที่ฉันเรียกชื่อของเค้าแบบนี้
    
“หือ”
    
“ฉัน รัก” ฉันยังพูดไม่ทันจบก็ถูกคนตรงหน้ารั้งไปอยู่ในอ้อมกอด ช่าง...อบอุ่นเหลือเกิน
    
“ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ” ชลพร่ำบอกรักอย่างนั้น ฉันเอื้อมมือโอบกอดร่างของเค้าคนนั้น คนรัก
เนินนาน เกินกว่า
    
“อืม” ฉันผละออกมาห่างชลนิดนึงแต่มือยังคงรั้งคนรักไว้
    
“ฉันรักเธอ” ชลเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ฉัน ช่องว่างระหว่างริมฝีปากทั้ง2ถูกเติมเต็ม
    
ฉันรักเธอ เสียงยังคงก้องอยู่ในหัวใจ....

“ฉันรักเธอ”
    
    
ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้จักกับความรัก
    
ขอบคุณที่ช่วยเติมเต็มช่องว่างในหัวใจฉัน
    
    
นี่คือรักครั้งแรก
    
และคนรักคนแรก

    
“แล้วคุณล่ะมีคนรักรึยัง ?”


The End