นี้คือรักแท้ หรือ แค่มนต์รัก

          ปรางอุษา หรือ ปราง เธอเป็นผู้หญิงหนึ่งในร้อยคน ที่ต้องเผชิญกับเรื่องราวร้ายๆ ที่ผู้หญิงอย่างเธอไม่สมควรจะต้องเจอ เธอกำพร้าพ่อและแม่ของเธอแต่เยาว์วัย โดยที่เธอแทบจำหน้าของท่านทั้งสองไม่ได้เลย สิ่งที่เธอเหลือตอนนั้น คือพี่สาวของเธอ หรือ วิมาดา พี่สาวที่เปรียบเหมือนแม่และพ่อของปรางมาโดยตลอด ในช่วงที่เธอสูญเสีย พ่อและแม่ เธออายุเพียง 2-3 ปีเท่านั้น ส่วนพี่สาวเธอก็มีอายุแค่ 6-7 ปี ก็แค่นั้น แต่เธอกลับต้องเดินข้างถนน เดินโดยไม่มีจุดหมาย บ้านของเธอโดนเจ้าหนี้นอกระบบยึด รวมทั้งของทั้งหมด
           ในช่วงเวลาที่เธอเดินข้างถนน เธอแถบไม่มีอะไรกินเลย จนกระทั่ง ป้าชุบ เธอบอกว่าเธอสงสาร ปรางกับวิมาก เธอพาพวกเขาทั่งสองคนไปกินข้าว เลือกเสื้อผ้า แต่มันก็เป็นแค่กลลวงที่หลอก ปรางและวิ ป้าชุบนำปรางกับวิไปอยู่ด้วย แล้วทรมารพวกเขาอยางสาหัส หากเถียงเธอแค่คำเดียว เธอจะเอาไม้ที่พกติดตัว ตีอย่างไม่ยั้ง รวมถึงถ้าทำอะไรไม่ถูกใจ เธอก็จะทำร้ายด้วยวิธีต่างๆ  
             จนปรางมีอายุ 17 ปี วิ พี่สาวของเธอ ก็ถูกป้าชุบขาย ไปเป็นคนใช้อยู่ที่เชียงใหม่ วิขืนใจสุดชีวิต พยายามพาน้องสาวเธอหนี แต่ก็ถูกทำร้าย ปรางเมื่อต้องจากวิไปเธอก็พร่ำร้องไห้ ซึ่งเป็นเหตุให้เธอโดนป้าชุบทำร้าย อยู่บ่อยครั้ง
               เวลาผ่านไป 3 ปีมันเป็นเวลาที่เหมือนตกนรกทั้งเป็นของปราง เธอต้องถูกทำร้ายหลายต่อหลายต่อหลายครั้ง และที่สำคัญที่สุด เธอต้องจากคนที่เป็นทั้งพ่อและแม่ไป โดยไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม  และสิ่งที่ทำให้เธอ ไม่เหลืออะไรเลยในชีวิต และก็ทำให้เธอเป็นดังดอกไม้ที่ม่มีกลีบ ไม่สามารถโชว์ก้านได้อีกต่อไป คือไม่กี่วันที่ผ่านมา ทางบ้านที่ป้าชุบขายวิไปอยู่ ได้โทรมาแจ้งว่า วิผูกคอตาย ทันทีที่ปรางรู้ น้ำตาก็ไหลพรากออกมาอย่างรวดเร็ว แต่ป้าชุบกับไม่สนใจ ไม่พอยังจะให้ปรางไปทำงานแทนวิ หรือพูดง่ายๆก็คือ ขายปรางไปแทนอีกคน
               ป้าชุบให้ปรางติดรถคนในตลาดไปเชียงใหม่ ตอนนั้นปรางแทบเหมือนคนไร้วิญญาณ ปรางแทบไม่มีความรู้สึกนึกคิดอะไร ตั้งแต่รู้เรื่องวิ เมื่อไปถึงเชียงใหม่ เขาปล่อยปรางไว้คนเดียว ให้ปรางเดินไปหาที่ที่เธอไม่อยากไป เธอคิดอยู่ในใจว่าเมื่อเธอไม่อยากแม้แต่จะก้าวเดิน เธอก็ไม่อยากที่จะไปที่ไหน เธอเดินข้างถนน เดินไปเรื่อยๆ เหมือนตอนเธอเด็ก เพียงแต่เธอไม่มีใครเคียงข้างเหมือนเมื่อก่อน
                 เธอเดินไปเรื่อยๆ ข้างถนน จังหวัดเชียงใหม่ ที่เธอไม่เคยรู้จัก หรือแม้แต่ได้ยินชื่อ เธอเดินด้วยขาสองข้างที่อ่อนแรงเต็มที 
                  "แบ้นน!"เสียงบีบแตร่ดังมาจากรถคันหนึ่ง เมื่อปรางหันหลังงไป รถยนต์ก็เชียวชนเธอล้มลงกลางถนน