ฝ่าวิกฤตเมืองไทยคนตายเดินดิน (Thailand The Dead Nations)

คำเตือนนิยายเรื่องนี้มีการดำเนินเรื่องมีคำหยาบคายหรืออธิบายในบางฉากที่ไม่เหมาะสม จึงเหมาะกับผู้อ่านที่อายุมากกว่า20ปีขึ้นไป ผู้แต่งมีเจตนาต้องการให้การดำเนินเรื่องเป็นไปตามความเป็นจริง หากกล่าวถึงหรือพาดพิงผู้ใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ ตามจินตนาการของผู้แต่ง... 

                                                              ลงนาม  HamachiOri

ป.ล.นิยายเรื่องนี้เป็นการขยายเหตุการณ์บางช่วงของนิยายเรื่อง 

ฝ่ากรุงเทพฯ...เมืองนรก (ภาค 1-2-3) และอื่นๆ และผู้ที่เข้ามาอ่านจะรู้เลยว่าเหตุการณ์ในเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆ...

                                           

" ปฐมบท "

21 ก.ค. 25XX  เวลา 13.37

   ห้องพักเล็กๆ ในหอพักเช่า ย่านแขวงคลองตัน เขตคลองเตย

 เสียงพัดลมในห้องพัก ดังแกร็กๆ กับเสียงโทรทัศน์ดังในห้องเล็กๆ 

ของในห้องพักก็โล่งๆ  นอกจากพัดลมกับโทรทัศน์นั้น ก็มีแค่ตะกร้าแยกใส่เสื้อผ้าที่ยังไม่ได้ซักกับตู้เย็นเล็กและชั้นวางของเก่าๆ...

   ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังนอนหลับอย่างสบายแต่ก็ยังมีเหงื่อไหลชุ่มไปทั่วทั้งร่าง บนฟูกขนาดพอดีตัว ด้วยเหตุที่เมื่อคืนนั้นนั่งทำงานจนดึกดื่น ตอนเช้าเลยไม่มีแรงลุกไปทำงาน จึงโทรอ้างไปว่าไม่สบาย... 

                   

   "กี่โมงแล้วเนี่ย ฮ้าวววววว"  เมฆ งัวเงียลุกขึ้นมานั่งแล้วบิดตัวไปมา 

"อ้าว ตายห่าลืมปิดทีวี เดือนนี้ค่าห้องแพงแน่ๆ..." เขาส่ายหัวเบาๆ ก่อนที่เมฆจะลุกขึ้นบิดตัวไปมาและเปิดน้ำจากก็อกน้ำมาล้างหน้าสองสามที

 

 แล้วจึงเดินออกมานั่งบนฟูกตัวเดิม

   "ไหนๆก็เปิดอยู่แล้ว มีอะไรให้ดูได้มั้ง" 

เขาบ่นงึมงัมแล้วหันหน้าไปดูทีวีแล้วเปิดดูช่องนู่นช่องนี้ไปเรื่อยๆ...

     " ทำไมเปิดมามีแต่ข่าวเนี่ย??? ไหนดูสิว่าเป็นข่าวอะไร" เมฆกดปุ่มเล็กๆบนรีโมตไปเรื่อยๆแต่สุดท้ายก็วางมันลงแล้วตั้งใจนั่งฟัง

" นี้เป็นคำประกาศจากรัฐบาล ขอให้ประชาชนในกรุงเทพมหานครที่ยังสามารถอพยพออกจากเมืองหลวงกรุณาออกโดยด่วนตามจุดอพยพ ขอย้ำ!! โดยด่วน!! กองกำลังทหารราบจะเริ่มทำการปิดพื้นที่ และ เข้าปิดล้อมกรุงเทพฯและปริมณฑล ในเวลา 2-3 ชมต่อจากนี้ "

   

    "กรณีของผู้ที่ไม่สามารถอพยพได้กรุณาอยู่แต่ในที่พักของท่านและกักตุนเสบียงไว้อย่างน้อย 1-2 สัปดาห์..."  จากนั้นเนื้อหาข่าวก็วนซ้ำอยู่อย่างนั้นไปจนน่ารำคาญ

  " มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย??? เรื่องจริงเหรอว่ะ??" เมฆนึกถึงเมื่อ 2-3 วันมานี้ มีแต่คนเต็มหน้า

ตึกมาลีนนต์ใกล้ๆบ้านจนรถติดไปหมด

    " ลองโทรไปถามคนอื่นดูดีกว่า..."

 เขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วเอื้อมมือไปหยิบมือถือของเขาที่วางอยู่ แต่บนหน้าจอกลับไม่ปรากฏแม้กระทั้งสัญญาณมือถือ  แล้วตอนนั้นเองไฟในห้องเล็กๆนั้นก็ดับลงพร้อมกับโทรทัศน์และพัดลมของเขา...

"วันนี้มันอะไรนักหนาเนี่ย!!" 

เมฆลุกขึ้นบ่นแล้วเดินไปบริเวณหน้าต่างของห้อง   

ข้างนอกนั้นมีผู้คนเดินออกมาดูแล้วเริ่มคุยกันถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...

      

               บึ้ม!!!!!!!

      เสียงระเบิดไกลๆจากหน้าปากซอยแสนสุข ถนนพระราม4 ดังจนถึงที่ว่าอยู่ในซอยลึกขนาดนี้ยังรู้สึกถึงแรงสั้นสะเทือนได้

  ในใจเมฆมีอย่างเดียวคือ ซ่อนตัว!!! 

"ก่อการร้ายเหรอว่ะ??? หรือ รถชนกันแล้วรถระเบิดเหมือนตอนนั้น" เขานึกถึงเหตุการณ์รถชนกันแถวๆถนนพระราม4 เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน... เขาวิ่งไปส่องดูที่หน้าต่างข้างนอก

   เสียงกรี๊ดร้อง และ เสียงตึงตังเอะอะ ดังมาจากหลังเสียงระเบิดระงมไปทั่ว!!!

    ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง!!!!!

  เสียงเคาะประตูจากหน้าห้องของเมฆดังขึ้น เขากลื้นน้ำลายดังอึก!! ในสถานการณ์อย่างนี้ใครมันจะมาเคาะประตูบ้านคนอื่นได้ละเนี่ย!!  

    แล้วเขาค่อยๆลุกเดินไปส่องที่ช่องตาแมว "เสื้อสีดำ ผมสั้นๆดูเหมือนจะไปจีบสาว ไอ้กันแน่ๆ 

กันเป็นพนักงานที่เซเว่น คนรู้จักข้างๆห้องของเมฆ อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ปกติจะเจอหน้ากันตอนค่ำๆหลังจากกลับจากที่ทำงานที่บริษัทใกล้ๆของเมฆ  

     "เห้ยนั้นมันไอ้คนข้างๆห้องนี่หว่า แล้วทำไมมันอยู่บ้าน ผมก็ยุ่งๆ แถมหอบซะดังเชียว" เมฆนึกในใจ..

     "เปิดประตูให้กูทีเมฆ มึงอยู่เปล่าว่ะ!!!" เสียงของเขานั้นสั่นระเรือย และ มีสีหน้าที่กลัวเอามาก ๆ  เมฆกลื้นน้ำลายดังอึ้ก!!

 

    "กุมาแล้วไอ้กัน รอก่อน" หลังจากชั่วแว็บเดียวที่เขาคิดที่จะเปิดประตูให้กันเข้ามาในห้อง ปลายมือของเมฆห่างจากลูกบิดเพียงเล็กน้อย...อ๊าก!!!!!!!

  เพียงแค่ชั่วแว็บเดียวเสียงร้องอันโหยหวนของกันก็ดังไปทั่วบริเวณ เขาค่อยๆถอยห่างออกมาจาก ประตูอย่างช้าๆและไม่คิดที่จะเหลือบมองผ่านช่องตาแมวนั้นอีกเลย...

2 ชั่วโมงต่อมา 15.48 

     เสียงเอะอะโวยวายและกรี๊ดร้องยังคงดังอยู่เรื่อยๆ... เขาสลบลงบนกองผ้าตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ 

 

 เมฆค่อยๆลืมตาขึ้น ในตอนนี้ในหัวนั้นมีแต่ความสับสน,วุ่นวาย และความกลัว 

 

 "ไอ้กันจะโอเคมั้ยว่ะ" เมฆพูดขึ้นลางๆแล้วมองไปที่ประตู...

 ประสบประการณ์ตลอดระยะเวลา 30 ปี ของเมฆ ได้เริ่มประมวลผล อย่างเป็นขั้นเป็นตอนอย่างช้าๆ...

   สถานการณ์บ้านเมืองตอนนี้ไม่รู้เป็นอะไรวุ่นวายไปหมดแล้ว  

จะอยู่ที่นี้ต่อก็ยังไงๆอยู่

   

 สู้หาที่ปลอดภัยไม่ก็ออกจากกรุงเทพฯ

ไปเลยซะจะดีกว่า เมฆส่ายหัวไปมาแล้วมองไปข้างนอกหน้าต่าง

     "กระเป๋าๆๆๆ " จู่ๆเขาก็ลุกขึ้นแล้วรีบรุดไปเช็คหน้าตะกร้าเพื่อไปหยิบกระเป๋าใบเก่าแต่ใหญ่ของแม่ ที่เอามาฝากให้เมื่อ 3 เดือนก่อน ไม่คิดไม่ฝันจะได้เอามาใช้อีก

     "น้ำกับอาหารแห้ง!!" เมฆเดินไปที่ลังใส่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่วางไว้ข้างๆกระติกน้ำร้อนแล้วหยิบๆๆๆๆ ใส่กระเป๋าตัวเก่ง 

พร้อมกับน้ำเปล่า 3 ขวด   เครื่องดื่มชูกำลังอีกหนึ่งขวด  

     "แล้วก็เสื้อผ้าสำรอง 2-3 วัน..." ทั้งบ้านว่ารกอยู่แล้ว ตอนนี้รกหนักกว่าเดิมอีก สภาพเหมือนโจรขึ้นบ้านอะไรอย่างนั้น

     "พร้อมแล้วไปดีกว่า อยู่ที่นี้ต่อไปก็ไม่น่าเวิร์คแล้ว" เมฆสะพายกระเป๋าใบใหญ่ไว้ข้างหลัง พร้อมกับปาดเหงื่อ บนใบหน้าของเขา

ด้วยรอยยิ้มแบบแหบๆ

    แผนทั้งหมดในหัวของเมฆตอนนี้คือจะออกเดินทางออกนอกกรุงเทพฯ ไปทางถนนพระราม 4 ตัดเข้ากับถนนอาจณรงค์แล้วถึงค่อยเดินทางไปท่าเรือกรุงเทพฯ แต่ตอนนี้คือไปดาดฟ้าเพื่อเช็คสถานการณ์ภายนอกแล้วค่อยหนีจากที่นี้ดีกว่า

     เมื่อเขาค่อยๆเดินมาถึงประตูอย่างช้าๆ กลิ่นเหม็นเน่ากับกลิ่นเลือดได้ตลบอบอวนไปทั่ว ทำเอาจะอ้วกออกมาให้ได้ เขาได้แต่เอามือมาปิดจมูก

  ประตูห้องค่อยๆเปิดออกและทำให้เห็นร่างของผู้ชายที่ชื่อ "กัน" ได้นอนแน่นิ่งอยู่  แผ่นหลังของไอ้หมอนี้นั้นเหวอะหวะไปหมด แต่ที่หนักสุดก็คงเป็นกลิ่นที่โครตจะเหม็นเน่าเหมือนรถขนขยะคว่ำบวกกับกลิ่นเลือดที่กองอยู่อีก

    "กันมึงโอเคมั้ย?"

    "ฮาโหล" กันก้มลงแล้วเอามือไปวัดชีพจรที่คอ.... แต่ผลที่ได้นั้นกลับเงียบกริบ...

                  แฮ่!!!!!!!!!

จู่ๆ"กัน"นั้นก็หันตัวกลับมาแยกเขี้ยวยิงฟันใส่เมฆ แล้วพุ่งขึ้นค่อมทันที!!!

   "เห้ย!!! กุไม่ได้เป็นเกย์นะเว้ย มึงออกไปจากกุ แล้วมึงไปโดนอะไรมาว่ะ!!!!" 

บัดนี้ใบหน้าของกันมีรอยแผลเหวอะหวะ เลือดสีดำติดอยู่บนใบหน้า ดวงตาสีขาวขุ่น ไม่หลงเหลือสีดำ เขาพยายามเอามือดันหน้าอกของกันออก และ มันก็ไม่เป็นผลสักเท่าไร

   "มันไปเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะว่ะ!!!" มันพยายามที่จะกระซวกคอของเขาอยู่สักพักและแรงของเมฆก็ค่อยๆหมดลงอย่างช้าๆ "เอาว่ะ!!!"  เมฆคว้าขวดที่กลิ้งอยู่ไปกระแทกหัวของไอ้กัน ทำเอามันมึนแล้วเซไปข้างๆ 

   "เอาตีนกุไปแดก ย้าก!!!!!" เมฆอาศัยช่วงที่ไอ้กันเซไปเซมาถีบเข้ากลางลำตัวแล้วร่างนั้นก็กระแทกกับกระจกและตกลงไปข้างล่าง... 

  

  กร๊อบ!!!! 

     "กุขอโทษไอ้กัน มึงจะกัดกุเองนะเว้ย" เมฆโผล่หน้าไปข้างนอกดูร่างของกันที่สั่นเหมือนเป็นโรคสันนิบาต ดูแล้วกระดูกน่าจะหักเป็นแน่แท้ ร่างที่โดนกระจกแทงเต็มไปหมด ค่อยๆลุกขึ้นอีกครั้งอย่างช้าๆ....  

   "เชี่ยแม่ง!!!! ตกไปขนาดนั้นยังรอดได้ไงว่ะ" เมฆมีสีหน้าตกใจกับไอ้กันที่ตกจากชั้น 3 ลงมาแล้วยังลุกขึ้นมาได้!!!! เขาค่อยๆถอยออกจากกระจกแล้วรีบวิ่งไปบนดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว...

                     

เรื่องนี้ดูแล้วอาจจะคล้ายกับเรื่องฝ่ากรุงเทพฯ....เมืองนรก (ภาค1-2-3) 

แต่มันเป็นแค่ไอเดียและแนวคิดที่ได้มาเท่านั้น ไม่มีเจตนาคัดลอก

และ เรื่องนี้เป็นการเชื่อมหลายๆเรื่อง,กล่าวถึงสิ่งที่กล่าวแต่เพียงนิดเดียว

เพื่อเชื่อมทุกเหตุการณ์เข้าด้วยกัน เพื่อนำไปสู่เหตุการณ์ที่ใหญ่กว่า