{ EXO - TAOHUN } TALES OF THE NIGHT - OFFLINE -

ลำดับตอนที่ #3 : LITTLE RED RIDING HOOD II [100%]

‘LITTLE RED RIDING HOOD’

II

            ...

            ..

            .

            ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ ของช่วงสาย และลมบางเบาที่พัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ป่าโชยมา ขณะที่ใบไม้สีน้ำตาลอ่อนปลิวหล่นลงมาจากต้นนั้น ตามทางเดินอิฐสีแดงก็ปรากฏร่างของเด็กน้อยเดินลัดเลาะมา

พวงแก้มขาวขึ้นสีระเรื่อขณะที่มือเล็กจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง เด็กชายสูดลมหายใจลึกๆ แล้วออกเดินต่อไปยังท้ายหมู่บ้านที่มีคุณยายกำลังรออยู่

เพียงสิบนาที เซฮุนก็เดินมาถึงบ้านไม้หลังเล็ก มือขาวยกขึ้นปาดเหงื่อจากไรผมก่อนจะแย้มรอยยิ้มแล้วเดินอย่างร่าเริงเข้าไปในบ้าน

“คุณยายฮะ อ๊ะ.. ทำอะไรอยู่เหรอฮะ?” ใบหน้าขาวมองคุณยายที่กำลังเปิดสมุดหุ้มหนังอยู่อย่างฉงน มือเล็กวางตะกร้าไว้ที่โต๊ะไม้แล้วเดินมาเกาะเก้าอี้เอนที่หญิงชรานั่งอยู่

“เปล่าหรอก ทำไมวันนี้มาช้านักหืม? เซฮุนนา..” มือเหี่ยวย่นของหญิงชราลูบหัวทุยๆ ของหลานชายเบาๆ อย่างเอ็นดู

“เซฮุนไปดูผีเสื้อมาฮะ อ๊ะ นี่เซฮุนเอาดอกไม้มาฝากคุณยายด้วยนะฮะ” เด็กชายร้องพลางเดินไปหยิบช่อดอกไม้มาอวด “คุณยายจะได้หายไวๆ”

หญิงชราหัวเราะเสียงต่ำๆ พลางยื่นมือออกไปรับดอกไม้ เธอวางสมุดไว้บนตักก่อนจะสูดดมกลิ่นหอมอ่อนๆ นั้น

เซฮุนหัวเราะคิกคักก่อนจะหอมแก้มหญิงชราเบาๆ “คุณยายหอมกว่าดอกไม้อีกนะฮะ”

“เด็กอะไรช่างอ้อนเสียจริง”

เด็กน้อยยิ้มตาหยี ก่อนจะไปจัดการเอาอาหารในตะกร้ามาจัดใส่จาน มือเล็กๆ หยิบจับของอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานทุกอย่างก็เรียบร้อย กลีบปากสีแดงสดยิ้มบางๆ ขณะที่มองคุณยายเดินมาที่โต๊ะรับประทานอาหาร

ในขณะนั้น.. เขาคิดเพียงแต่ว่า.. มันคงจะดี หากอาหารมื้อนี้มีใครบางคนอยู่ด้วย..

คล้อยบ่ายก็ถึงเวลานอนของคุณยาย เด็กชายจึงล่ำลาแล้วเก็บตะกร้าเปล่ากลับบ้าน นัยน์ตากลมเหลือบมองคนที่หลับอย่างเป็นสุข แล้วจึงเดินออกจากบ้านไม้หลังเล็ก สองข้างทางเงียบเชียบ มีเพียงเสียงเห่าของสุนัขกับแว่วเสียงนกมาแต่ไกล

หมู่บ้านของเด็กชายเป็นหมู่บ้านเล็กๆ สงบสุข และเงียบเชียบ เซฮุนไม่เคยเห็นการทะเลาะเบาะแว้ง หรือแม้กระทั่งเสียงตะโกนใส่กันเลยสักครั้ง ทุกคนเป็นมิตร และเอื้ออารี เขาจึงเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดี และมักจะชอบออดอ้อนคนอื่นๆ อยู่เสมอตามประสาลูกชายคนเล็กของครับครัว

เพราะเซฮุนโตมากับมารดา จึงค่อนข้างมีนิสัยคล้ายเด็กผู้หญิง ดูนุ่มนิ่ม ขี้อ้อน และร่าเริง แม้จะซุกซนตามประสาเด็ก หากแต่ก็ไม่เคยเกเรเลยสักครั้ง..

“บู่.. แย่จัง อยากกินไอติมอะ” ใบหน้าขาวยับยู่ยี่อย่างงอแงเมื่อเห็นว่าร้านไอศกรีมของคุณป้าแถวบ้านนั้นไม่เปิดขาย นัยน์ตากลมมองซ้ายขวา เห็นร้านเบเกอรี่อยู่ถัดออกไป ทว่าตอนนี้เขาอยากกินอะไรเย็นๆ มากกว่า..

“ไปเดินเล่นดีกว่า” เด็กชายหันไปบึนปากใส่ร้านไอศกรีมที่ปิดอยู่อย่างงอนๆ แล้วเดินลัดเลาะตามทางเดินไปที่ป่าหลังหมู่บ้านซึ่งมีน้ำตกสายเล็กๆ ซึ่งเป็นที่ที่เซฮุนชอบมาวิ่งเล่นคนเดียวบ่อยๆ

ลำธารสายเล็กที่ไหลเอื่อยๆ ทำให้เด็กชายอารมณ์ดีขึ้นมาก น้ำใสเย็นเฉียบทำให้เซฮุนนึกอยากลงไปเล่นน้ำ ลิ้นเล็กๆ เลียรอบริมฝีปากตัวเองอย่างชั่งใจ ก่อนจะเดินต่อไปอีกหน่อย กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าผสมกับกลิ่นดินทำให้เด็กชายยิ้มกว้างจนตาหยี ขาเล็กพาตัวเองมาริมน้ำตกแล้วนั่งลงกับพื้นหญ้า

“เล่นน้ำดีไหมนะ..” นัยน์ตากลมกลอกไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจวางตะกร้าลงแล้วเริ่มแกะกระดุมเสื้อตัวเอง

“ทำอะไรน่ะ?”

“อ๊ะ..!!”

เด็กน้อยเบิกตากว้าง หันขวับไปมองทางต้นเสียงอย่างตื่นตระหนก ก่อนจะเป่าปากอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่เป็นคนที่ตัวเองรู้จัก

“จื่อเทาอ่ะ! เซฮุนตกใจนะ!!” ร่างเล็กหน้ายับยู่ยี่พลางมองค้อนคนตัวโตกว่าอย่างงอนๆ

“แล้วนั่นจะทำอะไร?” ร่างสูงเอ่ยถามพลางเหลือบมองผิวขาวๆ ที่โผล่พ้นสาบเสื้อ ผิวเนียนละเอียดที่มีรอยสีแดงแต้มอยู่ประปรายนั้นทำให้เขาต้องกระตุกยิ้ม

เด็กก็เหมือนผืนผ้าสีขาวสะอาด ที่จะแต่งแต้มสีอะไรลงไปก็ได้ แล้วเรือนร่างขาวสะอาดนี้ก็คงเป็นเหมือนผ้าใบแสนสวยที่จื่อเทากำลังสนุกไปกับมัน

ยามยิ้ม...ก็แสนสดใส

ยามหัวเราะ...ก็แสนจะร่าเริง

ทว่า..ยามที่ใบหน้าของเด็กน้อยเคลิ้มไปกับแรงปรารถนาที่เขามอบให้กลับเป็นช่วงเวลาที่เขาชอบที่สุด กายเล็กที่บิดเร่าไปด้วยความต้องการอันแปลกใหม่.. ความไร้เดียงสาที่ทำให้เขาอยากจะพาเรือนร่างที่ใสสะอาดนี้ดำดิ่งลงสู่จุดที่ลึกที่สุดของห้วงอารมณ์..

หากร่างกายนี้จะแปดเปื้อน.. มันก็ต้องเกิดขึ้นด้วยน้ำมือของเขาเท่านั้น

“เซฮุนจะเล่นน้ำ” เด็กน้อยตอบงึมงำพลางก้มลงจนคางชิดอก

“เล่นอะไรเป็นเด็กไปได้”

“ก็เซฮุนเป็นเด็กนี่!!” นัยน์ตากลมโตเงยขึ้นมามองค้อนพลางเบ้ปากใส่

“เด็กดื้อ”

“ไม่ดื้อนะ!”

“เด็กดื้อโอเซฮุน”

“ไม่ดื้อนะ!!” เสียงใสๆ ร้องใส่ก่อนจะเม้มปากแล้วหันหลังให้ “เชอะ.. โกรธแล้ว!”

คนโดนโกรธหัวเราะออกมาแผ่วเบาก่อนจะเดินเข้าไปซ้อนหลัง มือหนาจับที่ลาดไหล่เล็ก แล้วไล้ผ่านช่วงสันหลังลงมาที่เอวนิ่มก่อนจะนั่งลงแล้วรั้งให้อีกคนมานั่งตักตัวเอง

“โกรธเหรอหื้ม?” เอ่ยถามเสียงเบาพลางกดจมูกลงกับขมับบางสูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ริมฝีปากหนาไล้ตามแก้มนวลแผ่วเบา

“อื้ม! โกรธมาก” เด็กชายมองค้อนพลางสะบัดหน้าหนี

“ง้อแล้วนี่ไง..” เอ่ยพลางใช้มือดันให้ใบหน้าขาวหันมา ก่อนจะกดจูบที่กลีบปากสีแดงสด ริมฝีปากหนาบดคลึงเบาๆ พลางดันศีรษะเล็กให้เข้ามาแนบชิดกันมากขึ้น

“อะ..อื้อออ..”

“หายโกรธหรือยังหืม?” เอ่ยถามพลางยิ้มมุมปากเมื่อเห็นใบหน้าแดงก่ำของเด็กชาย

“หายก็ได้..” เด็กน้อยในอ้อมแขนแกร่งงึมงำตอบ “อ๊ะ..”

เสียงทุ้มต่ำหัวเราะแผ่วๆ เมื่อเห็นเด็กน้อยสะดุ้งโหยงเมื่อฝ่ามือเย็นเฉียบของเขาเลิกเสื้อตัวบางขึ้นแล้วลูบเบาๆ ที่เอวนิ่ม ผิวเนื้อเนียนละเอียดทำให้จื่อเทาอยากจะฉีกกระชากเอาเสื้อผ้าทิ้งแล้วเผยเขี้ยวเล็บออกมาขย้ำร่างในอ้อมแขนนี้..

“ปล่อยนะ.. เมื่อเช้าจื่อเทาก็กอดเซฮุนไปแล้วนี่นา..” เด็กน้อยพูดเสียงหงุงหงิงก่อนจะขืนตัวออกจากอ้อมกอด

“คิดถึง..” เอ่ยพลางดันให้คนตัวเล็กนอนราบไปกับพื้นหญ้าแล้วแกะกระดุมเสื้อออก

“ฮื้ออ.. ม..ไม่เอานะ..”

จื่อเทาหัวเราะก่อนจะลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งให้อีกคนลุกขึ้นมาก่อนจะอุ้มมานั่งตัก มือหนาติดกระดุมเสื้อที่ตัวเองเป็นคนแกะออกก่อนจะกดจูบลงที่พวงแก้มสีชมพูระเรื่อแรงๆ

เซฮุนอมลมในปากจนแก้มพองออกเป็นก้อนกลมๆ พลางหันหน้าเข้าหาคนที่กอดตัวเองอยู่ ลูกปัดสีน้ำตาลใสจับจ้องไปที่ใบหน้าคมสันก่อนจะกดจูบที่สันกรามนั้นเบาๆ

“คืนนี้..จื่อเทามานอนกับเซฮุนไหม?”

            [50%]

 

            ...

..

.

นัยน์ตากลมใสนั้นจับจ้องไปยังผิวน้ำที่กระเพื่อมไปมา กลีบปากบางเม้มแน่นอย่างขัดใจเมื่ออ้อมกอดหนาที่กอดรั้งเอาไว้นั้นดูท่าว่าคงจะไม่ยอมตามใจง่ายๆ

“จื่อเทา ปล่อยเซฮุนนะ เซฮุนจะไปเล่นน้ำ!” ลูกปัดสีน้ำตาลใสตวัดมองใบหน้าคมสันอย่างขุ่นเคืองใจ ขณะที่พยายามดิ้นเพื่อให้ตัวเองหลุดออกมาจากวงแขนแกร่ง

“ฮื้ออออ.. ปล่อยนะ!!”

ใบหน้าขาวสะบัดไปมาเมื่อจมูกโด่งๆ เริ่มซุกซนไล้ไปตามพวงแก้มชมพูระเรื่อ หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตัก ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่นเมื่อค่อยๆ ใช้มือเล็กๆ ของตัวเองแตะที่แก้มสากเบาๆ

นัยน์ตากลมโตที่สั่นระริกนั้นช้อนขึ้นมองคนตัวโตกว่า กลีบปากแดงเม้มแน่นก่อนจะเอียงคอน้อยๆ แล้วค่อยๆ พูดออกมาแผ่วเบา..

“จื่อเทาอ่า.. ให้เซฮุนเล่นน้ำนะ.. นะ นะ นะ..”

หวางจื่อเทารู้สึกเหมือนตัวเองโดนหมัดเสยเต็มๆ ที่ปลายคาง สมองของเขาอื้ออึงเมื่อโดนเด็กน้อยในอ้อมกอดน็อคเอ้าท์ด้วยท่าทางแบบนี้และคำพูดนั้น.. ร่างเล็กนั้นบดเบียดเข้ามาชิดพลางส่งสายตาเว้าวอน

“นะ นะ นะ.. จื่อเทาจะใจร้ายกับเซฮุนเหรอ..” เด็กน้อยว่าพลางหลุบตามองลงต่ำ แล้วช้อนตาขึ้นมองอีกครั้ง พลางกระพริบตาปริบๆ อย่างน่าสงสาร “นะ...”

คนตัวสูงถอนหายใจแล้วกดจูบที่กลีบปากแดงระเรื่อที่ช่างเจรจานั้นแรงๆ อย่างหมั่นเขี้ยว แต่ยังไม่ทันที่จะผละออก กลีบปากเล็กๆ นั้นก็งับเบาๆ ที่ปากของเขาพลางดูดดุนเบาๆ เด็กน้อยรั้งชายเสื้อของจื่อเทาลงมาพลางบดเบียดริมฝีปากของตัวเองกับริมฝีปากหนา

เรียวลิ้นหยุ่นร้อนของจื่อเทาค่อยๆ แทรกซอนเข้าไปในโพรงปากเล็ก บดจูบราวกับจะลงโทษเด็กน้อยในอ้อมกอดให้รู้สำนึก จนริมฝีปากของเด็กน้อยเด็กเจ่อแล้วจึงค่อยๆ ผละออกมา นัยน์ตาหวานฉ่ำนั้นปรือมองพลางหอบหายใจ

“งือ.. เซฮุนจะไปเล่นน้ำแล้วนะ..” กลีบปากแดงที่บวมเจ่อนั้นพึมพำบอกพลางกลิ้งตัวลงมาจากตักแกร่ง ซึ่งจื่อเทาก็ไม่ได้รั้งเอาไว้ ขายาวๆ ขัดกันบนพื้นหญ้า ขณะที่จับจ้องไปยังคนที่ถอดเสื้อผ้าของตัวเองออก

แผ่นหลังเปลือยเปล่าที่มีรอยสีกุหลายกับรอยมือแดงๆ นั้นปรากฏแก่สายตาของเขา มุมปากหยักคลี่ออกเป็นรอยยิ้มเมื่อกางเกงผ้าฝ้ายนั้นค่อยๆ เลื่อนหลุดจากเรียวขาขาว เรือนร่างของเด็กน้อยที่ไร้สิ่งปกคลุมนั้นทำให้เขาต้องสะกดอารมณ์บางอย่างของตัวเอง

“หึหึ.. อีกไม่นานหรอกโอเซฮุน อีกไม่นาน..”

สายน้ำเย็นเฉียบทำให้เซฮุนยิ้มจนตาหยีขณะที่ลงไปแหวกว่ายในแม่น้ำสายเล็ก เด็กน้อยขยับตัวไปมาอย่างร่าเริง พลางออกแรงตีขาตัวเองแรงๆ จนน้ำสาดกระเซ็น เสียงหัวเราะอย่างร่าเริงดังลั่น

“ฮื้อออ สบายดีจังเลย” ว่าพลางคลี่ยิ้มกว้าง นัยน์ตากลมใสเหลือบไปมองคนที่นั่งอยู่บนฝั่ง ก่อนจะหันกลับมาดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำต่อ..

โดยไม่รู้ตัว.. หรืออาจจะตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น.. ปลายสายตาเหลือบไปสบตากับคนที่จ้องมองตัวเองอยู่พลางขยับตัวช้าๆ ในแม่น้ำนั้น เอวนิ่มบิดโค้ง ปลายลิ้นสีชมพูแลบออกมาเลียที่ริมฝีปากของตัวเองเบาๆ แล้ววักน้ำใส่ร่างกายตัวเอง

มือเล็กลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของตัวเองพลางเอนหลังพิงกับริมตลิ่ง สองขาเรียวขาวตีขาไปมาในน้ำ ขณะที่หน้าท้องหดเกร็งเพื่อทรงตัว เด็กน้อยแย้มรอยยิ้มไร้เดียงสา ก่อนจะหัวเราะแผ่วเบา กับท่าทางของใครบางคน..

นัยน์ตาคมจับจ้องมองผิวขาวที่เปลือยเปล่าในน้ำใสอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะขบสันกรามแน่นแล้วหันหน้าไปมองทางอื่น อารมณ์รุนแรงที่พลุ่งพล่านไปทั่วร่างทำให้ต้องกำหมัดแน่น

เด็กน้อยคงมิอาจล่วงรู้.. ว่าเรือนร่างของตัวเองกำลังยั่วยวนหมาป่าให้ลุ่มหลงสักเพียงใด..

หรือบางที..

นั่นอาจจะเป็นสิ่งที่เด็กน้อยต้องการ..

เปล่าเปลือยเปล่าย่ำลงบนพื้นหญ้าก่อนจะคว้าเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นมาสวมใส่ ริมฝีปากแดงคลี่ออกเป็นรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปหาคนที่นอนอยู่บนพื้นโดยไม่หันมามองตัวเอง

สองขาเรียวค่อยๆ ย่อตัวลงบนพื้นหญ้าหนานุ่มขณะที่โชกตัวไปมองคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ กลีบปากสีแดงสดของเซฮุนค่อยๆ ยื่นไปแนบลงกับแก้มสากเบาๆ แล้วผละออก ก่อนที่เปลือกตาของคนตัวสูงจะค่อยๆ ลืมขึ้น

“เซฮุนกลับบ้านก่อนนะ..” เอ่ยพลางยิ้มจนตาหยีให้

จื่อเทาตรึงร่างของคนที่คร่อมอยู่ด้วยนัยน์ตาคมกริบ มือหนายกขึ้นลูบแก้มนิ่มเบาๆ ก่อนจะผละออก

“แล้วเดี๋ยวเจอกัน”

.

.

.

นัยน์ตากลมเหม่อมองพระอาทิตย์ที่ค่อยๆ คล้อยต่ำลงจากเส้นขอบฟ้า แสงสีแดงอมส้มทอจางๆ ขณะที่เหล่านกน้อยต่างบินกลับรัง ลมเย็นพัดมาวูบหนึ่งจนต้องห่อปากตัวเองพลางกระชับเสื้อไหมพรมที่คลุมร่างอยู่

เด็กน้อยวางคางของตัวเองไว้กับขอบหน้าต่างพลันนึกถึงใครบางคน..

ใบหน้าหล่อเหลากับเรือนร่างแข็งแกร่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาด.. มันรู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ขณะเดียวกันมันก็ทำให้เขาทรมานจนต้องร้องครางออกมาอย่างแผ่วเบา..

ทุกครั้ง..ที่ใกล้ชิดกัน..

ทุกครั้ง..ที่มือสากนั้นสัมผัสไปทั่วเรือนร่างของเขา..

ความรู้สึกประหลาดนั้น..

มันทำให้เขาต้องบิดเร่าตัวเองไปมา..

และโดยที่ไม่รู้ตัว.. เขาไม่รู้เลยว่า.. ตัวเองกำลังหลงใหลสัมผัสนั้นมากเพียงใด..

และอยากให้ใครคนนั้น.. สัมผัสเขามากกว่านี้..

มาก.. จนเขาต้องร้องครวญครางเสียงหวานภายใต้ร่างกายแข็งแกร่งนั้น..

“ฮื้ออออ..” เด็กน้อยเอาสองมือมาประกบแก้มที่กำลังร้อนเห่อของตัวเองพลางบิดตัวไปมา “บ้า! เซฮุนบ้า! คิดอะไรก็ไม่รู้ งืออ..”

ริมฝีปากเล็กบู้ออกจนแก้มพองออกเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะค่อยๆ ลุกยืนขึ้นแล้วทิ้งตัวลงกับเตียงนุ่ม นัยน์ตากลมกลอกไปมาก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนเตียง เขาถอดเสื้อไหมพรมของตัวเองออก ก่อนจะถอดเสื้อคอกลมบางๆ ที่ใส่อยู่แล้วสวมเสื้อไหมพรมตัวใหญ่เพียงตัวเอง

“แบบนี้ดีไหมนะ..” งึมงำเสียงแผ่วเบาก่อนจะหยัดตัวขึ้นไปส่องกระจกบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ที่มุมห้อง นัยน์ตากลมเหม่อมองไหปลาร้าของตัวเองที่โผล่พ้นสาบเสื้อ

กลัว.. ว่าคนๆ นั้นจะเบื่อเขา

กลัว.. หากคนๆ นั้นจะไม่มาหาอีก..

เซฮุนกลัว..

กลัวจะไม่ได้เจอจื่อเทาอีก..

เพราะฉะนั้น..

โอเซฮุนจะทำทุกวิถีทางเพื่อรั้งให้จื่อเทาไม่มีวันที่จะไปจากเขาได้!!

พระอาทิตย์ตกดินแล้ว แสงสีส้มจางๆ กำลังจะหล่นหายไปกับเส้นขอบฟ้า เด็กน้อยค่อยๆ เปิดบานประตูพลางเดินลัดเลาะไปทางระเบียงบ้านที่ว่างเปล่า สองมือขาวเกาะราวระเบียงแน่นขณะที่ตากลมสอดสายตาไปมา

แล้วก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นร่างสูงๆ ของใครบางคนเดินมาจากทางแนวป่า เซฮุนยิ้มตาหยีขณะที่จื่อเทาก้าวเท้าเร็วๆ มา ตัวสูงๆ นั้นกระโดดเพื่อปีนระเบียงก่อนจะเหวี่ยงตัวเองมายืนอย่างมั่นคงข้างๆ คนตัวเล็กที่รอคอยอยู่

เด็กน้อยยิ้มพลางขยับตัวเข้าไปใกล้คนตัวสูง พลางรั้งที่ชายเสื้อแล้วออกเดินนำเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง โดยระวังไม่ให้พ่อแม่หรือพี่ชายมาเห็นเข้า..

วันนี้เซฮุนจะนอนกอดจื่อเทาทั้งคืนเลย!!

คึคึ

โดยที่เด็กชายไม่มีวันรู้เลย.. ว่าคนที่เดินตามหลังมานั้น.. มองเรือนร่างขาวสะอาดที่เดินนำหน้าอยู่ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์เพียงใด..

หมาป่าจ้องมองแกะน้อยที่แสนไร้เดียงสาพลางกดยิ้มมุมปาก..

อยากจะกัดให้จมเขี้ยว.. แล้วฉีกเนื้อขาวๆ ด้วยกรงเล็บของเขา..

อยากจะขย้ำเรือนร่างนี้จนแหลกไม่มีชิ้นดี..

อยากจะทำทุกอย่างให้มั่นใจ..

ว่าจะไม่มีใครได้ชมเชยร่างกายนี้..

นอกจากเขา.. แต่เพียงผู้เดียว

2 b con

---------------------------------------------------------------------------------------

มาแล้วค่ะ!!
ตอนแรกนึกว่าจะไม่ได้อัพแล้ว เพราะตอนแต่งดันปวดท้อง แต่ก็อาการดีขึ้นเลยมาเข็นต่อจนจบ เย่!! 555555555 สำหรับตอนนี้นะ.. จะเห็นว่าเด็กน้อยของเราเริ่มไม่ใสซื่อละ 55555555
คืออันที่จริงน้องฮุนก็ใสๆ นะคะ แต่เพราะคุณหมาป่าแท้ๆ เลยเชียว!!!

มีคนวาดแฟนอาร์ตให้ ฮืออออ ปลื้มปริ่มมากกก TT^TT
 

((จากน้อง zrvee))





((จากน้องถุงแป้ง))

สวยมากกกกก ขอบคุณมากน้าา <3

แท็กฟิคเรื่องนี้.. #เด็กแรด ค่ะ =*= เป็นชื่อที่มีคนคิดขึ้น เราก็โอ เด็กแรดก็เด็กแรด 555555
ไปแล้วว



:)Shalunla